viernes, 22 de mayo de 2015

OS BATRACIOS DA RIOUXA



 
                          COUSAS DE BATRACIOS.

Eu sempre pensei que os sapos eran principes encantandos e as ras princesas, ós que se u aposto galán sen ascos por arimar os beizos a ,sua pel visguenta,que lles dese un bico (beijo), aqueles transformarian-se en fermosos principes e engaiolantes princesas, coas que se casarian e serian felices por saecula-saeculorum.
Estando nesas creencias, tiña as miñas esperanzas nas charcas do Parque da Riouxa, lugar no que todas as mañás adoitaba escoitar o canto das rás, polas mañás e o tchou, tchou, dos sapos entre o lusco e fusco. Mantiña as esperanzas, digo, esperando a atopar u fermoso galán, solteiro, botado para diante e sen ascos a hora de acercar os beizos a lugars biscosos- Desto último atopaba moitos atrevidos, mais cando se falaba de rás ou sapos, arrugaban e os que non cando se acercaban as charcas, como por ensalmo os batracios desaparecian.
Eu alí xa fixera amizade cun corvo, que andaba a pescudar a maneira de atrapar algún batracio como xexún o merenda. Foi él quen me explicou todo o precedente.
Nestes últimos dias, tanto o corvo como eu, desde o alto do valado que circundaba as charcas, escoitábamos os bechos cantar e viámos como asomaban os fuciños por entre o musgo e as oucas que medraban na auga. O corvo sempre quedaba abraiado da rapidez coa que se mergullaban o minimo movemento, incluso das carrixas que as veces se acercaban a mollar o pico na auga.
Ante onte cando pasei polo cimo da finca da Riuxa, camiño de volta hacia a Teis, desde un soberbio piñeiro dos que dan piñois case coma cabezas de dedos, saltou o corvo a miña dianteira, e berroume, con bastante fereza e cabreo decindome que tiña que baixar a charca. Alí sucedera unha catastrofe que nos afectaba os dous.
Acerqueime e logo me decatei que os batracios xa non existian. As charcas estaban totalmente secas, e o que era peor habia cemento inda fresco por todos os cantos, e a auga estaba cortada.
Mirei pro corvo con cara incrédula e él cun berro seco e casi de desprecio levantou o voo e liscou o alto do piñeiro, lugar doque coido que inda non baixou.
Apareceu por alí un bufo real, que as veces tamen fixera tertulia co corvo e conmigo e explicoume o acaecido:
Parece que vos, os bechos que cambiades todolos dia de pel, tendes nestes dias unhas eleccións para buscar quen vos guie nas vosas cousas de cidade. Os que xa están facendo falcatruadas arredor das vosas casas e ruas, queren seguir a facer o mesmo. Sacrificanse moito por vos, dicen, mais o caso coido qué o sacrificio vai en favor deles, de encher mais os petos.
A raiz de isto entroulle a manía de facer cousas, nestes tempos para que vexades que traballan (Cada catro anos fan o mesmo), viñeron por aiquí a “foder a cousa”. Pensan que emporcando con cemento esto estará mellor que con hervas, limos, oucas e demais vexetais de auga na que as rás e sapos adoitaban vivir sen meterse con ninguén, solo facian que regalar as suas cantigas a quen quixera escoitalas. O secar a auga, quitar os limos e botar cemento, deixeron inhabitable o lugar para os nosos amigos, que a maioria morreron.
Marchei dalí coa cabeza gacha pensando nas estupideces das que somos capaces os bechos que cambiamos de pel cada dia. ¿Que culpa tiñan os batracios, de que os politicos quixeran vivir a conta de todos, incluidos eles?

sábado, 16 de mayo de 2015

O IMPORTANTE É O VOTO. SOLO.




                     




 Era epoca de sementeira. O matrimonio estaba sembrando centeo nas leiras de Mouro Morto . Pareceu de sútaque aquel home, montado nun cabalo, preguntando se o camiño que levaba chegaba a Hermisende.
 O noso matrimonio non falaba nin pizca de castelán, e o cabaleiro solo sabia falar aquelo.  Solo falaban, os labregos, o idioma da bisbarra que era unha mezcla de Galego, Xabrés e o antergo Llionés. En definitiva, como  mais tarde me dixo un experto na cousa esa dos idiomas, un filólogo deses que nos dicen de donde proceden os idiomas, como estan na actualidade os mesmos despous de moitos anos e como contar os seus altibaixos.Aquelo era un latín pouco evolu-cionado.
 O cabaleiro, que solo viña a bisbarra a pedir o voto dos veciños, pous habia eleccións, solo queria saber se no camiño errera. A comarca era de montes salvaxes, con riscos feros e un río, que cando se enchia non deixaba nada detrás del. Como por alí decian, cando o río ia de monte a monte, era mellor non acercarse.
 A muller acercouse o cabaleiro e o cabalo alporizouse, levantandose das patas de adiante, e o cabaleiro asustouse hasta case caer. Areglouselle o asunto con solo deixando caer o “chapeau”
 Entonces a muller quixo coller o sombreiro para darlle-lo, cousa que fixo, que, o acercarse o cabalo  volveu a encabritarse, e o pedidor de votos case cae o santo “suelo”. O labrego urxiu á muller decindolle que le dera o chapeu o señor.
 O individuo aquel, que, era a primeira vez que pola bisbarra se acercaba, pensou se estaba nun país diferente, solo porque aqueles dous ciudadanos le falaban nun idioma que non entendia, colleu medo. Sacou da cinta unha pistola, dixo aquello de “va de retro satanás”, e escomenzou a facer virar  o cabalo para iniciar o camiño devolta hacia Lubián, lugar no que arrendera o cabalo por un dia. Foi con tan ma sorte, que habia un rego de auga, o cabalo saltou, e a pistola do interfecto caeulle. O home coa mellor das intencións acercouse a axudarle,collendo a arma para entregarla, pero o politico co medo que xa arrastraba, espoleu o cabalo e perdeuse cara a Castrelos. Aquela foi a primeira arma de fogo, que estivo en Val dos Marcos, e serviu para vendela a un tratante que ninguén sabia de onde era. Uns decian que galego, outros que portugués e outros que xabrés. Eu penso que era o Holandés Errante.
 Arredor de cen anos mais tarde, a cousa non variou apenas. Pola Xeabra, os politicos de corbata e subencións bancarias e das outras, seguen a pedir o voto, e dicindo que van colocar camaras fotográficas para que non haxa incendios na comarca. O asunto aquel que noutra bandada de promesas, na que decian que ian por magotes de cabras para limpar os montes, xa pasou a historia, no era cousa de facer sempre as mesmas promesas. Os nosos amigos labregos, tiñan e tein unha vantaxe sobre os de fora, inda que non falan mais que o seu idioma, entenden todos os demais das distintas administracións.

martes, 5 de mayo de 2015

Cousas miñas

                              


                            ESTUPIDECES DE XUVENTUDE.

 Fai anos, anos nos que un, obligado por a pobreza da Xeabra, na que staba inmersa, como outras zonas, despous da fratricida guerra chamadacivi (incivil, para min), a todo aquel nacido nos famosos Montes de León, xa descritos por un tal Miguel Saavedra, natural de Cervantes de Sanabria, do cual nome non queria acordarse, cuatrocentos anos despous da sua morte, a cousa seguia exactamente igual. Metida toda a Xeabra nunha pobreza que non tiña visos de mellorar, todos e todas Xabres@s, estábamos obligados a emigrar, dedicarse o contrabando ou ingresar na forzas represoras da época.  Como todo o dito, non era bon para todos, algúns decidimos liscar buscando horizontes novos nos que formarse e buscar unha mellor maneira de vida. Cousa que algúns conseguiron e oiutros non. Mais iso non é o motivo de esta entrada.

 Hoxe, non sei porqué razón, chegou a miña mente unha anécdota daquela época na que eu viví en Barcelona. Ëpoca que non esquecerei nalgúns casos, e noutros tratarei de olvidalos para sempre.

 A anécdota, en concreto é a seguinte:  Daquela eu, con vintepoucos anos, saído dunha comarca deprimida, saido da “mili” cunha formación media, deime conta de que todo estaba por facer , todo o tiña por ver, e experimentar. Cando digo todo é TODO.

 Adoitaba  ir as veladas de boxeo, loita libre, e demais caralladas que se facian arredor do Paralelo.Daquela tamén no mundo do boxeo, triunfaban os que sairan da nada e fixéranse un posto na vida do país a base de “Ostias”, xente como Pedro Carrasco, un boxeador creo que apellidado San José e outros que xa nin recordo. Os dous que nome-ei, daquela, eran campeóns de Europa, xunto con outro que creo que se chamaba Legrá.
 
 Nunha velada, a que asistín habia combates de boxeo entre os tres nominados e os respectivos contrincantes, dos cuais nomes non me acordo.

 Un dos combates era o de San José (coido que o nome era así), contra un “negrito” que no segundo ou terceiro asalto caeu noquedo. O que no argot boxistico se chama perder po K.O. A bronca foi monumental. Todo quisque berrando como energumenos, eu incluido, “tongo, tongo..”.

 Acabou a velada, cada un a sua casa, e a esperar outra.
 
  O dia seguinte, merquei a prensa, supoño que a do movimento, e fun a ver que decian da velada da noite anterior.  O negriño, o que le berreramos aquelo de tongo, tongo.., pola noite morrera a causa de un deramme cerebral.
 
 Cando lein aquelo, pensei que o derrame cerebral tiñao eu polos berros que proferin, e deixarme levar por a ¿euforia?, da multitude berradora.

 Non  volvin a entrar en ningún sitio no que alguén se dera de Ostias, por diñeiro.