jueves, 19 de febrero de 2015

O CURRICULUM VITAE

                                   Enguedellando o Asunto

  Queridos amigos do universo gugueliano: Quero deixar constancia de como atopar traballo, sinxelo, ledicioso, e sen correr demasiado polas o. de emprego.
Hoxe iniciei a miña ruta de rebaixar algúns gramos de peso, pois parece que xa case está entre nos a primaveira.
Sain da casa, equipado con chandal e un monton de roupa debaixo, embutido cual corazón de cebola, pois o asunto, mellor dito os termómetros estaban rozando os 0º, as nove da mañá.
Iniciei a mañá camiñando hacia a beira da ria, na praia da punta. Antes de chegar atopeime cunha patrulla de traballadores, coido que do axuntamento, ou de contrata pra o mesmo, arreglando a rúa (nótase que hai elecións dentro de pouco). Deitaban chapapote e extendiano pra quitar os baches e que a cousa quede bonitiña.
Habia un rapaz por alí con chaleque reflectante, e casco branco de obra, e nunha man unha carpeta e un metro na outra, mirando e dando algunha instrución.
 Este é o xefe-dixen pra min- acerqueime e pregunteille se teria traballo pra min. Miroume con cara incrédula, e pra animalo espliqueille: Non tendeis ningún vello mirando, eu xa son vello e podo facelo. Incluso se pagades ben animovos.-- -Mandenos o C.V.,o concello e logo falamos.
 Coa cabeza gacha, lisquei cara a ria,polo mesmo camiño, donde uns quinientos metro mais adiante atopei outra cuadrilla que estaban coa mesma rutina. Como acababan de botar cemento pregunteilles se podia pisar e deixar alí a miña pegada, decindo que non lles cobraba nada polo traballo,. Foi inutil, tamen me pediron o C.V., Cheguei os terreos da vella ETEA, donde astaban tres persoas a mariscar, solicitei traballo, mais a resposta foi case igual; C.V. ó canto é solicitar na conselleria un permiso, noutra unhas pólizas, total nada de nada.
 No grupo habia unha muller, que se apiadou de min e díxome:Cando chegue cerca da igrexa de San Salvador de Teis, a carón da mesma hai unha tasca, é miña-Estarei alí en media hora, doule traballo de probador de croques, almexas e algunha navalla.
 Aceptei o traballo.
 O pasar tres cuartos de hora fun a tasca, donde xa estaba a patroa. Dixo que xa estaba preparada a proba, que podia escomenzar o traballo.
 Nun canto do local nunha mesa estaban uns pratos con ameixas, navallas e unhas nécoras, que inda fumegaban. Cumplin co meu novo traballo, o parecer con cara de satisfación.
 ¿Que, estaba todo bo?
 ¡Caralludo!
 Agora facemos as contas.
 Vale.
 Son cen euros o que ten que pagar.
 ¡Coño!, ese non era o trato.
 O meu sí, sobretodo cando le ví a cara de satisfación.
 Oes comin sen viño. Non che pago se non traes a botella de albariño.
 Solventado o erro, pagueille o diñeiro. Detrás da muller xa estaban do concello e da xunta reclamando a súa parte, e alguén que reclamaba un alquiler ou algo parecido.
 A pobre muller quedou sen nada. Cando quedemos solos díxome, xa vei vostede trabucou a maneira de pedir traballo, eles con menos esforzo levaronse os seus cartos e o meu esforzo.
 Saí dalí pensando en presentarme as próximas elecións.
 Non Piden Curriculum Vitae. (Así nos vai)

domingo, 8 de febrero de 2015

BARRIO DE TEIS. O MEU BARRIO




 Como case todos sabedes eu vivo en Vigo desde xa vai cerca de cuarenta anos. Cando viñemos Angela, Héctor e mais eu, decidimos, os dous mais vellos, vivir no barrio de Teis.
  Consideremos que era un barrio axeitado para vivir nel. Era, daquela, un barrio fundamentalmente de traballadores, con unha industria de asteleiros e mariñeiros, que le daban vida. Habia un cine, comercios pequenos que daban traballo os seus propietarios e nalguns habia un ou dous empregados hay.no barrio uns cuantos colexios publicos, alguns privados, e tamén institutos.
 Otra das cousas que bundaban eran os bares, casi nunha porta un e noutra tamén. Unha praza de abastos formidable na que se pode mercar de toda clase de comida.
 De sutaque chegou unha invitada que endexamais deberia haber chegado- Foi esa cousa chamada crise. Desde aquela cambieron moito as cousas neste precioso barrio, que para aqueles que non o saiban ten un monte chamado da Guia, donde enriba ,probablemente dun castro celta, edifiqueron unha capela a que le chaman tamén a Nosa Señora da Guia, lugar desde o que se ve a ria, caseque todo Vigo e ó final da mesma ria están as illas Cies, que fan unha especie de parapeto e defenden a ria e o porto dos embates do mar aberto.
 Desde fai un tempo, desde que chegou esa desgracia chamada crise, que si algunha vez teño ganas e forza, vou tentar explicarvola de xeito sinxelo, decindo que é unha cousa provocada pola avaricia humana e a pouca solidaridade de uns cos outros.. Desde fai un tempo, neste fermoso barrio, e nas suas ruas, polas mañas, nas tardes menos, hai demasiada xente pedindo na rua, algo para comer e en moitos casos para levar a casa donde hai familias enteiras pasando-o mal.
  Non é raro ver xente rebuscando nos contenedores da basura.
  Un dia atrás, o pasar diante dun deses contenedores estaba un home, bastante ben ben vestido, casi metido dentro do contenedor buscando algo.
  Unha vez que pasei,¡imbécil de min!, pensei que ó mellor podia  axudar e volvendo sobre os meus pasos pregunteille se le podia axudar en algo.
  O home, moi correctamente, mai de xeito enérxico, respondeume que a min non me importaba nada a súa situación, que por favor o deixera en paz.
  Pedinlle disculpas e lisquei dali cunha anguria forte e sen saber que facer e dicir.
  Solo se me ocorre chamarlle, os que teñen a solución nas súas mans e en vez de axudar a xente cada vez emporcan mais a situación algo inescribible.
  Son personaxes sen alma, e solo desexo que os responsables, algunha vez se vexan na situación dos mais necesitados e ninguén les bote unha man.