viernes, 9 de enero de 2015

TEMPO DE MANXOEIRAS



 Xa estaba o natal enriba. Estabase a falar da festa na que nacera o Fillo de Deus.
 Eu coma case sempre non entendia nada daquelo. Un Deus, fillo dun Rei e unha Virxe, que fora a nacer nunha aldea pequerrecha, e que estivera a piques de ser decapitado por outro Rei que pensaba que le ia quitar o chollo.
 Os rapaces o que mais nos interesaba eran as cousas que por aquelas datas, nas aldeas ultramontanas, acostumados a comer xixa de porco, unha veces cocida, e outras, cocida e fria, unha veces con patacas outras con berzas e outras con centeo, eso si de touciño castelán, que os bejaranos cambiaban por xamons. Dous kilos de touciño por cada kilo de xamón de porco cebado con castañas.
 Faltando unha semana para o dia de Noiteboa, o tiu, que vivia o lado preguntoume se queria ir con él a coller unhas trutas o riu, pra cea de Noiteboa. Dixenlle que sí. Era un novo xeito, descoñecido pra min, de axudar a celebrar aquelo tan bonitiño que o crego e as beatas contaban. Un Deus pobre, pequerrecho e con nada que levarse a boca. Nunca entendin porque o famoso Herodes le tiña medo.
 O dia de marras, o medio dia o tiu dixome que pola noitiña iriamos o riu e que volveriamos bastante tarde. Iriamos e volveriamos de noite. Aquela noite era agarimosa, a temperatura era morna, e seguro que as trutas entrarian ben nas manxoeiras.
 Durante toda a tarde, os nervos case non me deixeron un momento tranquilo, aquelo de ir cerca da raia con Portugal era algo que me alporizaba.
 Cuando a res estaba baixando da serra pra a sua estabulación nas cortes, foi o momento elexido polo tiu pra baixar o riu con tres manxoeiras. Eran as únicas que tiña.
 Baixemos hasta o fondo dos prados de Veigadiz, alí onde desemboca o regueiro de Lagoas de Baixo, lugar no o tiu tiña xa montado o redeiro, no que iamos armar a primeira manxoeira.
 No cimo dos prados do mesmo nome, na chamada a charca do ti Salvador, xusto uns metro por enriba, na cachoeira, deixemos a otra. No pasadeiro do Porto do Ornal a última.
 Cuando volviamos, subindo pola Mallada arriba, xa a lua ia alta. As sombras que proxectaba dos castañeiros debuxaban fantasmas irrecoñecibles, mais que o maxin dun rapaz era capaz de facer delas seres incribles.
 No resto da viaxe, desde os Mexacans hasta a casa, eu tentei de agarrar a miña propia sombra, mais ela sempre fuxia e deixabame sempre abraiado por non poder pisala.
 O dia seguinte, pola mañá cediño fumos a buscar as trutas e as manxoeiras.
 Nunca, desde facia moito tempo, ninguén collera tanta "bácora". As dúas primeiras manxoeiras estaba baleiras, pero a da charca do ti Salvador, tiña unha arroba dentro.
 Dixo o tiu que houbera sorte pous o primeiro que entrou foi unha femia que xa aforzoaba, cousa que levou a todolos machos a entrar detrás dela.
 Debe ser lei de vida.

2 comentarios:

  1. Antes había riqueza de palabras e de truitas !.

    ResponderEliminar
  2. Preciosa historia coma todas as que aquí nos contas Xabres.
    Debe ser lei de vida si, :)
    Unha boa aperta.

    ResponderEliminar