viernes, 12 de diciembre de 2014

Brotes BURDOS




 No creo que lo lea nadie del actual gobierno. Primero por la nula importancia de este blog, y mis dudas sobre la capacidad lectora de nuestros dirigentes.
  Hoy, dejando de lado mi intento de promocionar el idioma de La Alta Sanabria, cosa  que creo que muchas veces no consigo por culpa propia mía. No soy capaz de crear un cuerpo coherente con relación a nuestro idioma. (Espero que nadie me diga que es un dialecto).
  El motivo de escribir hoy en la lengua de Cervantes, he intentado reflejarlo en el primer punto.
  Hoy cuando salí, por la mañana, de mi casa, en el portal me he encontrado con un amigo de la zona de “As Frieiras”, que reside en Vigo como yo y que de cuando en vez charlamos sobre los recuerdos que todavía mantenemos de la zona que nos vió nacer.
  Siempre cuando nos vemos tenemos por costumbre, gastarnos alguna broma sobre nuestros respectivos pueblos. Hoy él estaba muy serio, cosa que me llevó a preguntarle si le pasaba algo, a lo que me contestó:
                             Ayer volví de la aldea, a la que fuí por una causa muy negativa. Estuve en el funeral de un sobrino, que se suicidó.
                             Se me ocurrió preguntarle si eso tenia algo que ver con la situación actual de nuestro país, y me contestó que sí.
                              El chaval tenia38 años, y un desahucio le llevó a tomar la drástica solución.
  Mi indignación no solo proviene por el hecho en sí, sinó porque no ha salido en los medios, cosa ultimamente muy corriente, pués, siempre por casualidad, me he enterado de tres suicidio por la comarca del Rosal, y otros tres por la zona de Porriño y Redondela. Estos contados por dos profesores de enseñanza primaria.
  ¿Porque los medios no se hacen eco de esto? Tantos son los favores que le deben a los gobiernos de turno. A éste hay que decirle que por mucho que lo oculten, la situación es la que es, y nadie le pone coto. Siguen cantando las bondades de su gestión que al parecer les favorece en la mejora de vida a ellos, y los menos favorecidos, ya son como si no existiesen.
  Buscando por Internet, me he encontrado con datos terroríficos, y que no son nada mas que los que saltan a la luz de la prensa.
  En un apartado de la red he leído que en este país, hay una  media de cuatro suicidios diarios, por culpa de los desahucios.
  Seguro que de hambre también muere gente que viene a ser casi lo mismo.
  Nuestros representantes (a mi no me representan), están ahora enzarzados junto con el eco de los medios, en si en presidente del gobierno gana mas  que unos u otros. Claro que solo cuentan el salario oficial, y nadie habla de otros gasto suplidos por todos nosotros, tales como movilidad, habitación, dietas y otras menudencias que seguro doblan en cuantía lo “oficial”.
  Se han inventado una cosa que llaman auditoría, pero no dicen que solo es sobre lo “oficial”. A buen entendedor.....
  Espero que el pueblo espabile y en la proximas elecciones sepa a quien NO VOTAR.
 Acabo de leer en La Voz de Galicia que hay medio millón de personas en la comunidad con riesgo de exclusión total.
  Es para hablar de brotes BURDOS.

martes, 9 de diciembre de 2014

LEMBRANZAS



 
                LEMBRANZAS DUN PROXIMO PASADO-

Este fin de semana pasado,fun a Alta Xeabra, pensando que, o mellor, podia embaucar algunha perdiz ou coello, e de paso trochar algunha xesta urz ou carqueixa. O fin so quedou esto último.
Como pola zona de Val dos Marcos, pola insidia dalgunha autoridade amiga de gastar o que non é dela, en camaras detectoras de incendios, e que o axuntamento en referendum non autorizou, pensase que tratou de vingarse cun incendio horroroso que partiu dunhas leiras de Portugal de rastrolla, e que os especialistas de Tragsa non foron quen ou non quixeron sofocar. (Faladurias hai para todos os gustor, mais todas na mesma direción)
Algún dia que teña ganas, deberia pedir as facturas de apagar os incendios na zona, e do coste das famosas camaras. Casualidade que solo ardera na zona que non as autorizou... ,
O non poder cazar en Val dos Marcos, decia, fun o terreno da aldea da miña nai, A Teixeira, a cazar pola banda  do Fillabal e Outar de Lobos. Deambulando de unha banda para outra, acabei no cimo dos prados de Meixende de Hermisende, por mor dunhas perdices que xa saben latin, e teñen en mellor estado as suas as que as miñas pernas.
O medio dia senteime a comer un bocado de pan de centeo cun cacho de chourizo que generosamente puxera a miña disposición a amiga Ción a famosa cociñeira da Casa do Cura en Hermisende, barrio de Santa Maria. As boas relacións entre o barrio de Santa Maria e o barrio de San Ciprián, coñecense por estas pequenas grandes cousas.
Senteime nuns penedos, nos que xa fai anos, estivera tamén comendo algo con tres amigos que xa nos deixeron fai tempo: O ti Pedro da Teixeira, meu tiu Luis e meu irman Xeria. O ti Pedro daquela xa rondaba os oitenta anos, e inda le tirou o ruido dun coello, que foi colgado debidamente.
Mentras comiamos, contounos un conto que parece que correra pola banda baixa dos Moares, alí donde escomenzan os montes de Montesinho. Parece que habia un contrabandista que pasaba o trelo polas noites, cuanto mais oscuras mellor. Pra camiñar por aqueles riscos parece ser que tiña amaestrado un Coco Relumbrón que era o que le daba luz nos pasos dos rigueiros. O Coco como o tiña nunha gaiola  alimetabao dos mellores produtos para cocos relumbrois, era de unha polegada de grande, e alumeaba mellor que un candil de carburo solo hacia o chao, cousa que era boa pous non os bislumbraban desde lonxe e os carabineros e guardiñas non os daban pillados.
Pensando naqueles tempos acabei a vianda, e voltei a trochar monte. As perdices facian escarnio e mofa de min. Levanataban voo, cando estaba enterrado no monte, e cantaban cando eu estaba na outra banda dos rigueiros. Incluso algunha, mais amiga do escarnio, deixabase case coller pola Lupa, sabendo que eu no seria quen de zorregarlle unha chumbada.
Unha vez que cheguei a conclusion de que aquelo xa non daba mais de sí, decidin volver para a casa. Xa case era hora de cenar, e como os cartuchos seguian na canana, cada vez pesaban mais.
Volvendo hacia o coche, que deixera na portela chamada da Teixeira, e xa entre lusco e fusco, na haba de Outar de Lobos descubrin tres homes paseando e esperando a que eu pasara por onde eles estaban. Coñecin-os rápido e o mais novo deles guiñome un ollo, como era o seu costume, sinalando para miña percha de caza valeira.
Tentei disculparme con él por non adicarle un sorriso a finales do mes pasado. Fixo un xesto que decia “non te preocupes”.
Fora o aniversario do seu pasamento, xa vai un feixe de anos.