lunes, 28 de abril de 2014
APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL
APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL
Eu tiña unha bisavoa que nacera, polo tanto era, de Santiago de Compostela, concretamente do que hoxe é o barrio de San Clemente.
Era avoa da miña nai.
Parece ser que a miña avoa era filla, ella chámaballe meu señor tio, dun coengo da catedral de Santiago. Criérase nunha familia cun certo nivel de cultura, sobretodo no coñecemento da lingua romana, o latín.
Algún dia falaremos desa famosa relación entre un crego e a sua filla-sobriña.
Contábelle á miña nai, que na súa Galicia, sucederan cousas que facian maravillar incluso ó exécito romano. Sabiao porque nun libro que había na sua biblioteca, escribido en latín, un tal Plinio falaba dos sucesos incribles acaecidos nas terras galegas. Sobre todo nas terras coñecidas como as do fin da terra, que eles chamaban “finisterrae”.
Decia, naquel libro, que desde o Facho de Finisterre, polas tarde-noites, podiase ver como o Sol se metia de cabeza no Mare Tenebrosum, e apagabase facendo o mesmo ruido que fai un ferro da forxa cando e metido na auga para darle temple.
Cando a miña nai me contaba esto, eu pensaba desde a pequeniña aldea de terra adentro, que estaría ben poder ver aquel prodixio algún día.
Inda que o prodixio de acender o Sol pola noite para que volvera a alumear, tamén tiña a súa miga.
Pensaba que ó mellor algún dia, se habia sorte e gañaba para a viaxe, poderia ir o Finisterre, e ver cos meus própios ollos o mergullamento do sol.
Dixeronme que cando se via mellor aquelo era no mes de San Xoan, sobre o dia vintecatro.
O ano pasado decidin acercarme o lugar mencionado, con bastante medo, pous aquelo de ver mergullarse o Sol, podia ser perigoso, pous seguro que o meterse na auga chisporrotearia e podian chegar os chisporrotos a miña faciana.
Fixen de tripas corazón e pensei que de cobardes nunca se escribiria nada, e sen mais, presenteime no fin do mundo.
Ensineronme o Monte Facho, e dixeronme que tiña que buscar a cadeira do emperador romano, que era desde onde se via mellor o asunto.
Subin o monte, busquei a cadeira, e unha vez atopada, deime conta de que, efectivamente, desde alí case se via o fin das augas tenebrosas.
Senteime, e puxenme a esperar que chegara o momento. O sol faltaballe algo así como medio metro para chegar a topar na auga. Seria cousa de uns minutos, nada mais.
Chegou o momento, eu todo alporizado, mirei como o Sol se ia apagando o meterse na auga. Efectivamente o ir metendose no mar apagábase pouco a pouco, hasta que definitivamente deixou de alumear.
A conclusión que o fin saquei, foi que cando volvera a civilización tiña que ir o otorrinolaringologo, pous por moito que escoitei, non fun capaza de ouvir o ruido do Sol o apagarse.
O chisporroteo case chega a nos, pero veise que o Sol estaba moi lonxe, todo se quedaba no mar.
viernes, 25 de abril de 2014
A GRAN DANZA.
F OTO EN ENTRADA CONTIGUA.
Desde o alto do campanario viase todo
o Sagrado. As lápidas estaban todas adornadas con flores ó seu
arredor. Era o mes de Xuño, concretamente a noite do vintecatro.
A lua inda entraba de esguelle no
Sagrado. Non estaba no seu cenit.
No alto do campanario albiscábase
unha figura, non demasiado definida. Parecia un esquelete que tivera
nas mans unha viola. Era como se estivese tensando as cordas. Parecia
que o estaba afinando.
Tiña tal concentración aquela figura
que mesmo parecia non darse conta de nada. Pasado un pouco de tempo e
xusto cando a luz da lua estaba a punto de virar hacia a parte
contrria do se nacemento, encaixou a mandibula sobre a viola e fixo
correr o arco sobre as cordas.
Cando sonou quel do sostido da
octava mais grave do intrumento, foi como un sinal. Empeceron a sair
esqueletes de debaixo das lápidas. Durante un pouco de tempo solo se
sentia o ruido de ósos chocando uns contra outros.
Habia algo de confusión en todo o
sagrado, que se enchera de esqueletes, pous como tradicionalemente e
durante moitos anos, en cada sepultura enterreranse varios mortos.
Agora o erguerse tiñan que, entre eles, cambiarse ósos, pous
incluso algús tiñan a calivera de outro, e non digamos de ósos
mais pequenos, tales como falanxes, radios, cúbitos e demais. O único
que non tiñan en confusión era a parte da columna vertebral que
seguian mantendo cada unha o seu esternón ben enganchado coas
costelas.
Pasados uns segundos, e xa con todos os
ósos en cada propietario, todos foron collendo algún instrumento
musical. Alí habia de todo, violins, bombardinos, trompetas,
clarinetes, fagots, timbales e demais instrumentos de percusión.
Resaltaban sobre casi todos as famosas gaitas xabresas, inda que
tamén andaban afinando por alí algunha galega.
O chegar o punto no que as sombras que
proxectaba a lua empezaban a virar, todos os esqueletes como se fosen
un solo, puxeronse en pose de empezar tocar, mirando pro alto do
campanário, donde estaba o esquelete da viola, que cambiou o
instrumento por unha batuta.
Deu uns toques coa batuta na campá
grande, chamando a atención e pedindo concentración e sinalou o
primeiro compás, que sonou perfecto.
Simultáneamente á primeira nota do
primeiro compás, sairon debaixao das lápidas todas as mulleres e
iniciaron unha danza.
Os instrumentos musicais, amordazaban
o ruido das osamentas. Pous tanto os que tocaban como as que
bailaban, o non ter nada mais que ósos, ó rozarse uns cos outros
facian un ruido caracteristico.
Cuando a lua empezou a esconderse
detrás dos castañeiros, tanto músicos como danzantes, empeceron a
facer solo musica cos seus esqueletes todos descarnados. Entonces
foi cando empeceron os cambios de osamentas, entre uns e outros. Daba
gloria ver como en corpos de homes habia caliveras de mulleres e o
revés. Como en toda parranda que se precie houbo bromas que noutras
circunstácias poderiamos decir que serian pesadas, aiqui eran
voluntárias, a algún esconderonle un femur a outros, as falanxes
dos pes, incluso algún andaba sen mandibula. O espectáculo era do
mais enriquecedor.
Escondeuse a lua e empezou a querer
arraiar o dia, entonces todos volveron a entrar cada un no seu
buraco.
O sagrado quedou soliño, solo se
notou que alí estivera alguen, en que algunhas das flores, parecian
pisadas e algo esbaragalladas.
Na mañá seguinte cando foron a tocar
“maitines”, alguén atopou por alí unha palleta de bordón de
gaita.
Hoxe creo que está no museo
etnográfico da comarca.
martes, 22 de abril de 2014
COUSAS DUN PASADO
Xornes da septimania finada o dia de
pascua florida, unha almiña que deambula por ese mundo chamado
Terra, e que xa empeza a pensar que non tardará demasiado en deixala,
esa almiña, decia, cavila, relaciona e algunhas veces, poucas, chega
a conclusión, de que endexamais descubrirá nada se sigue as
instrucións que le foron inculcadas nun pasado xa lonxano. Xa
escomenza, con demasiada frecuencia un, a referirse o século pasado.
No dia da pascua florida deste ano,
veume a cabeza unhas reflexions de cuando eu cumplin con aquel precepto
eclesiastico que decia: Comulgar por lo menos una vez al año por
pascua florida.
Comulgar por pascua florida levaba
consigo, según os cánones eclesiasticos, confesarse antes. Para os
que xa non usades esto, direivos que eso de confesar era chegar a un
pendello no que se escondia un crego, e ti por unha bufarda pequena,
contabaslle os teus pecados, ou o que considerabas que eran. Se non os contabas él preguntaba e ti
respondias. Sempre a cousa versaba sobre un tema, por enriba dos
demais ; ¿Tiveche pensamentos impuros, fixestes cousas impuras, con
quén, como, cuando etc. etc., ?.
Cando o crego acabou con as
inquisicións pertinentes, e as impertinentes, deume unha penitencia
coa que se perdoarián todos os pecados. Como a confesión fora na
sacristia, dixome: agora saes fora e rezas un pai noso e unha ave
maria. Tomeino o pé da letra e saí fora. Pero fora da igrexa. Era o
que correpondia.
Cuando acabei a penitencia, pensei
que, por deixar atrás os pecados, xa tiña que ser unha persoa nova,
un home novo. Inda non lera a Nietzche.
Despous de comulgar e cumplir
escrupulosamente co que me ensineran, non sentí absolutamente nada.
Non era mellor que antes, que era o que se pretendia.
Decepción gorda. Sobretodo o observar
que os mais grandes seguian tomando os rapaces por parvos.
Pasou tempo, descubrin a politica,
desde fora, poderia decir con mais propiedade que a sufrin. Mais
decepcións.
Habia unha cousa que era a defensa da
“patria”. Non quedou mais remedio que ir a servila. Outra
decepción.
Chegados a este punto, podo decir que,
decepción a decepción cheguemos a situación actual.
Nos libros de historia, falan de homes
e mulleres, que eran sabios, que sabian o que facian, algúns
deixeron a sua pegada en libros, que de cando en vez algué lee.
Habia politicos con clase, mellor dito
con enxundia cultural. Aqueles Caesares da republica romana, eran
dignos de todo. Eran capaces, militares de sona, e algúns estaban
como cabras, pero Grandes Cabras.
Agora, eso acabou. Os politicos non se
xogan a vida dirixindo centurias nin cousas similares. Non hai
conquistas que facer para demostrar a capacidade. Con demostrar a
ambición persoal, despous de achegarse a unha agrupacion de borregos
que paga, xa chega.
Unha vez dentro solo hai que medrar.
Todos deben diferenciarse, uns dos outros, para alternar e mandar os
odios alternativamente.
Creo que a idea está demasiado
embarullada, pero os que me conoceis, sodes sabedores da miña
perguiza.
Escribir demasiado pode ser perigoso.
Metese a pata deamsiado.
De todolos xeitos quero deixar
constancia de que un DEUS BO, deberia de existir. Mais seria tamén bo
que non tivera interpretes.
Alguén dixo que se deus non esistise,
teriamos a necesidade de inventalo.
Amen.
miércoles, 9 de abril de 2014
Nuevas revelaciones sobre el Lago de Sanabria
Ahora es verano, y, como todos los
veranos, acerqueme a la parte alta del río Tera, donde, desde
tiempos de mi niñez, se compraban las truchas de una piscifactoría
ya desaparecida.
Casi como un rito que no se debía
interrumpir, siempre, después de escoger las truchas y dejarla
encargadas para recogerla mas tarde, subía ribera arriba hasta el
Lago, conocido hoy como El lago de Sanabrés.
Todo el contorno del lago estaba
poblado de de carballinos y no tan carballinos. Algunos eran
carballos de gran porte y añejos con centenas de años en sus
anillos de crecimiento. Solo había en la parte alta una aldea cuyas
casas estaba edificadas sobre unas grandes fragas graníticas, y en
la falda de la Montaña un poco mas arriba estaba el Monasterio
Cisterciense que da nombre al pueblo actual que domina el lago
visualmente, casi en su totalidad.
Desde siempre terminábamos en la isla
de las Moras comiendo las viandas que llevábamos a tal efecto,
después de atravesar la distancia de agua que separaba la orilla
lacustre del contorno de la isleta. Una vez terminado el refrigerio,
nos dedicábamos a contemplar las nubes y cumbres de las montañas
circundantes, en las cristalinas aguas del lago.
Ahora es verano y estoy yo solo en la
isla de Las Moras. Todos los demás ya hace algún tiempo que
iniciaron el famoso viaje sin retorno.
Ahora es verano y la piscifactoría ya
no existe. El Pueble de la parte alta casi tampoco, lleva mucho
tiempo debajo de las aguas del lago junto a la villa de Valverde de
Lucerna, y sus dos campanas colgadas en las cuerna del Bragao y su
compañero. Sin embargo en la margen derecha, ahora hay un pueblo de
casas poco respetuosas con el entorno; todo cemento recubierto de lo
mismo y encalado. ¡No pega con el entorno!.
Me adormilé un momento y al
despertar, creí ver una mujer entre las silvas de la parte opuesta a
la orilla del lago, por la que se acede a la isla. Acerqueme al lugar
donde me pareció ver a la dama, que había vislumbrado momentos
antes.
Efectivamente allí estaba una dama,
con porte de gran señora. Llevaba un camafeo en una cinta de color
pardo que le rodeaba el cuello. En el camafeo había la cara de un
hombre, con una aureola como si de un santo se tratase.
La Dama tenia ganas de hablar. Según
dice llevaba cerca de cien años callada. Ella era la mensajera, la
salvadora de la memoria de aquel cura cuya imagen llevaba en el
camafeo el famoso cura Don Manuel, del cual un famoso escritor dió
noticia.
Necesitaba salir- dijo la dama- pués
en el fondo del lago, los que estamos obligados a convivir en los
restos de Villaverde de Lucerna, también conocida como Villachica.
Últimamente por allí han aparecido unas algas desconocidas antes, y
que ahora están creando muchos problemas.
Lo malo de las situación creada por
estos nuevos inquilinos creemos, incluidos los dos jatos de las
campanas, que el Lago con sus ciudades enterradas en sus entrañas
con sus almas allí ancladas, puede llegar a convertirse en una zona
peligrosa para todo tipo de vida dentro de él, y para los habitantes
de los alrededores, y aquellos que durante el verano se espanzurran
en su pequeñas calitas de arena.
Continuará.........
viernes, 4 de abril de 2014
DESACOBILLOU OS AMIGOS.
Estive o seu carón tempo atrás. Non tempo
moi lonxano.
Era un tempo no que inda estaba
erguido, dominando a encosta case como se fose o xeneral daquel
reximento que medraba ó seu arredor.
Todos os que o arrodeaban,novos,
vellos, menos vellos e menos novos, parecian rendirlle pleitesia, se
é asi como se pode ou debe chamar, sen denigrar a ninguén.
Nas súas entrañas criaranse gran
catidade de seres vivos, ós que acolleo, sen interese ningún solo
por solidaridade, inda que fose case obligada.
Alí crieronse, estornillos, pombos
das dúa clases, pigarros, merlos, pitos verdeais, alconchois e
carrixos pasaran polo seu cobillo.
Tiña buracos feitos, ocos debidos os
anos, ocos de operacións, eran o cobixo dese personaxes.
Non contemos os que habitaban a parte
mais baixa, os lirgois, garduñas, denidelas, xinetas e adormideiras
daquelas que cando se facian cobas no Piñeiro, atopabanse engruñadas
e dormindo debaixo das carqueixa e chaguazos.
Buscábanse nel as grandes niadas en
épocas nas que, o comer proteinas era un verdadeiro luxo. Co tempo
esto tamén seria un luxo.
Un mal dia, unha mau desgraciada,
prendeu lume, cerca da estadia dese reximento, que tanta vida creara,
e tanto ser axudou a nacer e crecer.
Aquel lume foi crecendo. Os encargados
de apagalo non fixeron nada. Eran o que se chaman uns mantidos,
pagados con cartos de todos, e que según as más linguas, eles mesmos
se encargaban de que a cousa no viñera amenos.
O lume chegou ós raigotos do noso
amigo. Él non podia moverse. Con grandes laios e estertores morreu.
Solo quedou un lamento.
Era un lamento que subia desde a Ponte
do Cunqueiro, riu arriba, inundando todo o Ladeairo do Oeste o do
Leste e a parte que collia do Norte, deixando no medio o Sur.
Era un estalo,seco como un trono de
lóstrego seco.
Era un lamento, sen lamento.
Era unha maldición. Era unha
maldición que maldecia á man criminal que puxera o lume.
Cando aquel castañeiro, rodeado polo
lume, se deixou caer, o desgarre, o chegar o chau, deixou no aire un
berro, tal berro que ó ser escoitado desde moitos miles de metros de
distancia, deixou ós que o escoiteron cos pelos da caluga, tesos como
escarpias.
Tempos atrás, os Maragatos, deixaban
moitos cuartos na comarca, cada vez que mercaban un castañeiro ou
unha nogueira, por solo mencionar dous sufridos seres, sen defensa
ningunha.
Xa non hai deso.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)