lunes, 28 de abril de 2014

APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL



                 
             APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL


 Eu tiña unha bisavoa que nacera, polo tanto era, de Santiago de Compostela, concretamente do que hoxe é o barrio de San Clemente.
 Era avoa da miña nai.
 Parece ser que a miña avoa era filla, ella chámaballe meu señor tio, dun coengo da catedral de Santiago. Criérase nunha familia cun certo nivel de cultura, sobretodo no coñecemento da lingua romana, o latín.
 Algún dia falaremos desa famosa relación entre un crego e a sua filla-sobriña.
 Contábelle á miña nai, que na súa Galicia, sucederan cousas que facian maravillar incluso ó exécito romano. Sabiao porque nun libro que había na sua biblioteca, escribido en latín, un tal Plinio falaba dos sucesos incribles acaecidos nas terras galegas. Sobre todo nas terras coñecidas como as do fin da terra, que eles chamaban “finisterrae”.
 Decia, naquel libro, que desde o Facho de Finisterre, polas tarde-noites, podiase ver como o Sol se metia de cabeza no Mare Tenebrosum, e apagabase facendo o mesmo ruido que fai un ferro da forxa cando e metido na auga para darle temple.
 Cando a miña nai me contaba esto, eu pensaba desde a pequeniña aldea de terra adentro, que estaría ben poder ver aquel prodixio algún día.
 Inda que o prodixio de acender o Sol pola noite para que volvera a alumear, tamén tiña a súa miga.
 Pensaba que ó mellor algún dia, se habia sorte e gañaba para a viaxe, poderia ir o Finisterre, e ver cos meus própios ollos o mergullamento do sol.
 Dixeronme que cando se via mellor aquelo era no mes de San Xoan, sobre o dia vintecatro.
 O ano pasado decidin acercarme o lugar mencionado, con bastante medo, pous aquelo de ver mergullarse o Sol, podia ser perigoso, pous seguro que o meterse na auga chisporrotearia e podian chegar os chisporrotos a miña faciana.
 Fixen de tripas corazón e pensei que de cobardes nunca se escribiria nada, e sen mais, presenteime no fin do mundo.
 Ensineronme o Monte Facho, e dixeronme que tiña que buscar a cadeira do emperador romano, que era desde onde se via mellor o asunto.
 Subin o monte, busquei a cadeira, e unha vez atopada, deime conta de que, efectivamente, desde alí case se via o fin das augas tenebrosas.
 Senteime, e puxenme a esperar que chegara o momento. O sol faltaballe algo así como medio metro para chegar a topar na auga. Seria cousa de uns minutos, nada mais.
 Chegou o momento, eu todo alporizado, mirei como o Sol se ia apagando o meterse na auga. Efectivamente o ir metendose no mar apagábase pouco a pouco, hasta que definitivamente deixou de alumear.
 A conclusión que o fin saquei, foi que cando volvera a civilización tiña que ir o otorrinolaringologo, pous por moito que escoitei, non fun capaza de ouvir o ruido do Sol o apagarse.
 O chisporroteo case chega a nos, pero veise que o Sol estaba moi lonxe, todo se quedaba no mar.

viernes, 25 de abril de 2014

A GRAN DANZA.



 
      F OTO EN ENTRADA CONTIGUA.




Desde o alto do campanario viase todo o Sagrado. As lápidas estaban todas adornadas con flores ó seu arredor. Era o mes de Xuño, concretamente a noite do vintecatro.

A lua inda entraba de esguelle no Sagrado. Non estaba no seu cenit.

No alto do campanario albiscábase unha figura, non demasiado definida. Parecia un esquelete que tivera nas mans unha viola. Era como se estivese tensando as cordas. Parecia que o estaba afinando.

Tiña tal concentración aquela figura que mesmo parecia non darse conta de nada. Pasado un pouco de tempo e xusto cando a luz da lua estaba a punto de virar hacia a parte contrria do se nacemento, encaixou a mandibula sobre a viola e fixo correr o arco sobre as cordas.

Cando sonou quel do sostido da octava mais grave do intrumento, foi como un sinal. Empeceron a sair esqueletes de debaixo das lápidas. Durante un pouco de tempo solo se sentia o ruido de ósos chocando uns contra outros.

Habia algo de confusión en todo o sagrado, que se enchera de esqueletes, pous como tradicionalemente e durante moitos anos, en cada sepultura enterreranse varios mortos. Agora o erguerse tiñan que, entre eles, cambiarse ósos, pous incluso algús tiñan a calivera de outro, e non digamos de ósos mais pequenos, tales como falanxes, radios, cúbitos e demais. O único que non tiñan en confusión era a parte da columna vertebral que seguian mantendo cada unha o seu esternón ben enganchado coas costelas.

Pasados uns segundos, e xa con todos os ósos en cada propietario, todos foron collendo algún instrumento musical. Alí habia de todo, violins, bombardinos, trompetas, clarinetes, fagots, timbales e demais instrumentos de percusión. Resaltaban sobre casi todos as famosas gaitas xabresas, inda que tamén andaban afinando por alí algunha galega.

O chegar o punto no que as sombras que proxectaba a lua empezaban a virar, todos os esqueletes como se fosen un solo, puxeronse en pose de empezar tocar, mirando pro alto do campanário, donde estaba o esquelete da viola, que cambiou o instrumento por unha batuta.

Deu uns toques coa batuta na campá grande, chamando a atención e pedindo concentración e sinalou o primeiro compás, que sonou perfecto.

Simultáneamente á primeira nota do primeiro compás, sairon debaixao das lápidas todas as mulleres e iniciaron unha danza.

Os instrumentos musicais, amordazaban o ruido das osamentas. Pous tanto os que tocaban como as que bailaban, o non ter nada mais que ósos, ó rozarse uns cos outros facian un ruido caracteristico.

Cuando a lua empezou a esconderse detrás dos castañeiros, tanto músicos como danzantes, empeceron a facer solo musica cos seus esqueletes todos descarnados. Entonces foi cando empeceron os cambios de osamentas, entre uns e outros. Daba gloria ver como en corpos de homes habia caliveras de mulleres e o revés. Como en toda parranda que se precie houbo bromas que noutras circunstácias poderiamos decir que serian pesadas, aiqui eran voluntárias, a algún esconderonle un femur a outros, as falanxes dos pes, incluso algún andaba sen mandibula. O espectáculo era do mais enriquecedor.

Escondeuse a lua e empezou a querer arraiar o dia, entonces todos volveron a entrar cada un no seu buraco.

O sagrado quedou soliño, solo se notou que alí estivera alguen, en que algunhas das flores, parecian pisadas e algo esbaragalladas.

Na mañá seguinte cando foron a tocar “maitines”, alguén atopou por alí unha palleta de bordón de gaita.

Hoxe creo que está no museo etnográfico da comarca.

Danza Macabra (Completa) (Adaptación)

martes, 22 de abril de 2014

COUSAS DUN PASADO




 

Xornes da septimania finada o dia de pascua florida, unha almiña que deambula por ese mundo chamado Terra, e que xa empeza a pensar que non tardará demasiado en deixala, esa almiña, decia, cavila, relaciona e algunhas veces, poucas, chega a conclusión, de que endexamais descubrirá nada se sigue as instrucións que le foron inculcadas nun pasado xa lonxano. Xa escomenza, con demasiada frecuencia un, a referirse o século pasado.

No dia da pascua florida deste ano, veume a cabeza unhas reflexions de cuando eu cumplin con aquel precepto eclesiastico que decia: Comulgar por lo menos una vez al año por pascua florida.

Comulgar por pascua florida levaba consigo, según os cánones eclesiasticos, confesarse antes. Para os que xa non usades esto, direivos que eso de confesar era chegar a un pendello no que se escondia un crego, e ti por unha bufarda pequena, contabaslle os teus pecados, ou o que considerabas que eran. Se non os contabas él preguntaba e ti respondias. Sempre a cousa versaba sobre un tema, por enriba dos demais ; ¿Tiveche pensamentos impuros, fixestes cousas impuras, con quén, como, cuando etc. etc., ?.

Cando o crego acabou con as inquisicións pertinentes, e as impertinentes, deume unha penitencia coa que se perdoarián todos os pecados. Como a confesión fora na sacristia, dixome: agora saes fora e rezas un pai noso e unha ave maria. Tomeino o pé da letra e saí fora. Pero fora da igrexa. Era o que correpondia.

Cuando acabei a penitencia, pensei que, por deixar atrás os pecados, xa tiña que ser unha persoa nova, un home novo. Inda non lera a Nietzche.

Despous de comulgar e cumplir escrupulosamente co que me ensineran, non sentí absolutamente nada. Non era mellor que antes, que era o que se pretendia.

Decepción gorda. Sobretodo o observar que os mais grandes seguian tomando os rapaces por parvos.

Pasou tempo, descubrin a politica, desde fora, poderia decir con mais propiedade que a sufrin. Mais decepcións.

Habia unha cousa que era a defensa da “patria”. Non quedou mais remedio que ir a servila. Outra decepción.

Chegados a este punto, podo decir que, decepción a decepción cheguemos a situación actual.

Nos libros de historia, falan de homes e mulleres, que eran sabios, que sabian o que facian, algúns deixeron a sua pegada en libros, que de cando en vez algué lee.

Habia politicos con clase, mellor dito con enxundia cultural. Aqueles Caesares da republica romana, eran dignos de todo. Eran capaces, militares de sona, e algúns estaban como cabras, pero Grandes Cabras.

Agora, eso acabou. Os politicos non se xogan a vida dirixindo centurias nin cousas similares. Non hai conquistas que facer para demostrar a capacidade. Con demostrar a ambición persoal, despous de achegarse a unha agrupacion de borregos que paga, xa chega.

Unha vez dentro solo hai que medrar. Todos deben diferenciarse, uns dos outros, para alternar e mandar os odios alternativamente.

Creo que a idea está demasiado embarullada, pero os que me conoceis, sodes sabedores da miña perguiza.

Escribir demasiado pode ser perigoso. Metese a pata deamsiado.

De todolos xeitos quero deixar constancia de que un DEUS BO, deberia de existir. Mais seria tamén bo que non tivera interpretes.

Alguén dixo que se deus non esistise, teriamos a necesidade de inventalo.

Amen.

miércoles, 9 de abril de 2014

Nuevas revelaciones sobre el Lago de Sanabria






Ahora es verano, y, como todos los veranos, acerqueme a la parte alta del río Tera, donde, desde tiempos de mi niñez, se compraban las truchas de una piscifactoría ya desaparecida.
Casi como un rito que no se debía interrumpir, siempre, después de escoger las truchas y dejarla encargadas para recogerla mas tarde, subía ribera arriba hasta el Lago, conocido hoy como El lago de Sanabrés.
Todo el contorno del lago estaba poblado de de carballinos y no tan carballinos. Algunos eran carballos de gran porte y añejos con centenas de años en sus anillos de crecimiento. Solo había en la parte alta una aldea cuyas casas estaba edificadas sobre unas grandes fragas graníticas, y en la falda de la Montaña un poco mas arriba estaba el Monasterio Cisterciense que da nombre al pueblo actual que domina el lago visualmente, casi en su totalidad.
Desde siempre terminábamos en la isla de las Moras comiendo las viandas que llevábamos a tal efecto, después de atravesar la distancia de agua que separaba la orilla lacustre del contorno de la isleta. Una vez terminado el refrigerio, nos dedicábamos a contemplar las nubes y cumbres de las montañas circundantes, en las cristalinas aguas del lago.
Ahora es verano y estoy yo solo en la isla de Las Moras. Todos los demás ya hace algún tiempo que iniciaron el famoso viaje sin retorno.
Ahora es verano y la piscifactoría ya no existe. El Pueble de la parte alta casi tampoco, lleva mucho tiempo debajo de las aguas del lago junto a la villa de Valverde de Lucerna, y sus dos campanas colgadas en las cuerna del Bragao y su compañero. Sin embargo en la margen derecha, ahora hay un pueblo de casas poco respetuosas con el entorno; todo cemento recubierto de lo mismo y encalado. ¡No pega con el entorno!.
Me adormilé un momento y al despertar, creí ver una mujer entre las silvas de la parte opuesta a la orilla del lago, por la que se acede a la isla. Acerqueme al lugar donde me pareció ver a la dama, que había vislumbrado momentos antes.
Efectivamente allí estaba una dama, con porte de gran señora. Llevaba un camafeo en una cinta de color pardo que le rodeaba el cuello. En el camafeo había la cara de un hombre, con una aureola como si de un santo se tratase.
La Dama tenia ganas de hablar. Según dice llevaba cerca de cien años callada. Ella era la mensajera, la salvadora de la memoria de aquel cura cuya imagen llevaba en el camafeo el famoso cura Don Manuel, del cual un famoso escritor dió noticia.
Necesitaba salir- dijo la dama- pués en el fondo del lago, los que estamos obligados a convivir en los restos de Villaverde de Lucerna, también conocida como Villachica. Últimamente por allí han aparecido unas algas desconocidas antes, y que ahora están creando muchos problemas.
Lo malo de las situación creada por estos nuevos inquilinos creemos, incluidos los dos jatos de las campanas, que el Lago con sus ciudades enterradas en sus entrañas con sus almas allí ancladas, puede llegar a convertirse en una zona peligrosa para todo tipo de vida dentro de él, y para los habitantes de los alrededores, y aquellos que durante el verano se espanzurran en su pequeñas calitas de arena.

Continuará.........

viernes, 4 de abril de 2014

DESACOBILLOU OS AMIGOS.






Estive o seu carón tempo atrás. Non tempo moi lonxano.

Era un tempo no que inda estaba erguido, dominando a encosta case como se fose o xeneral daquel reximento que medraba ó seu arredor.

Todos os que o arrodeaban,novos, vellos, menos vellos e menos novos, parecian rendirlle pleitesia, se é asi como se pode ou debe chamar, sen denigrar a ninguén.

Nas súas entrañas criaranse gran catidade de seres vivos, ós que acolleo, sen interese ningún solo por solidaridade, inda que fose case obligada.

Alí crieronse, estornillos, pombos das dúa clases, pigarros, merlos, pitos verdeais, alconchois e carrixos pasaran polo seu cobillo.

Tiña buracos feitos, ocos debidos os anos, ocos de operacións, eran o cobixo dese personaxes.

Non contemos os que habitaban a parte mais baixa, os lirgois, garduñas, denidelas, xinetas e adormideiras daquelas que cando se facian cobas no Piñeiro, atopabanse engruñadas e dormindo debaixo das carqueixa e chaguazos.

Buscábanse nel as grandes niadas en épocas nas que, o comer proteinas era un verdadeiro luxo. Co tempo esto tamén seria un luxo.

Un mal dia, unha mau desgraciada, prendeu lume, cerca da estadia dese reximento, que tanta vida creara, e tanto ser axudou a nacer e crecer.

Aquel lume foi crecendo. Os encargados de apagalo non fixeron nada. Eran o que se chaman uns mantidos, pagados con cartos de todos, e que según as más linguas, eles mesmos se encargaban de que a cousa no viñera amenos.

O lume chegou ós raigotos do noso amigo. Él non podia moverse. Con grandes laios e estertores morreu.

Solo quedou un lamento.

Era un lamento que subia desde a Ponte do Cunqueiro, riu arriba, inundando todo o Ladeairo do Oeste o do Leste e a parte que collia do Norte, deixando no medio o Sur.

Era un estalo,seco como un trono de lóstrego seco.

Era un lamento, sen lamento.

Era unha maldición. Era unha maldición que maldecia á man criminal que puxera o lume.

Cando aquel castañeiro, rodeado polo lume, se deixou caer, o desgarre, o chegar o chau, deixou no aire un berro, tal berro que ó ser escoitado desde moitos miles de metros de distancia, deixou ós que o escoiteron cos pelos da caluga, tesos como escarpias.

Tempos atrás, os Maragatos, deixaban moitos cuartos na comarca, cada vez que mercaban un castañeiro ou unha nogueira, por solo mencionar dous sufridos seres, sen defensa ningunha.
 Xa non hai deso.