viernes, 12 de diciembre de 2014
Brotes BURDOS
No creo que lo lea nadie del actual gobierno. Primero por la nula importancia de este blog, y mis dudas sobre la capacidad lectora de nuestros dirigentes.
Hoy, dejando de lado mi intento de promocionar el idioma de La Alta Sanabria, cosa que creo que muchas veces no consigo por culpa propia mía. No soy capaz de crear un cuerpo coherente con relación a nuestro idioma. (Espero que nadie me diga que es un dialecto).
El motivo de escribir hoy en la lengua de Cervantes, he intentado reflejarlo en el primer punto.
Hoy cuando salí, por la mañana, de mi casa, en el portal me he encontrado con un amigo de la zona de “As Frieiras”, que reside en Vigo como yo y que de cuando en vez charlamos sobre los recuerdos que todavía mantenemos de la zona que nos vió nacer.
Siempre cuando nos vemos tenemos por costumbre, gastarnos alguna broma sobre nuestros respectivos pueblos. Hoy él estaba muy serio, cosa que me llevó a preguntarle si le pasaba algo, a lo que me contestó:
Ayer volví de la aldea, a la que fuí por una causa muy negativa. Estuve en el funeral de un sobrino, que se suicidó.
Se me ocurrió preguntarle si eso tenia algo que ver con la situación actual de nuestro país, y me contestó que sí.
El chaval tenia38 años, y un desahucio le llevó a tomar la drástica solución.
Mi indignación no solo proviene por el hecho en sí, sinó porque no ha salido en los medios, cosa ultimamente muy corriente, pués, siempre por casualidad, me he enterado de tres suicidio por la comarca del Rosal, y otros tres por la zona de Porriño y Redondela. Estos contados por dos profesores de enseñanza primaria.
¿Porque los medios no se hacen eco de esto? Tantos son los favores que le deben a los gobiernos de turno. A éste hay que decirle que por mucho que lo oculten, la situación es la que es, y nadie le pone coto. Siguen cantando las bondades de su gestión que al parecer les favorece en la mejora de vida a ellos, y los menos favorecidos, ya son como si no existiesen.
Buscando por Internet, me he encontrado con datos terroríficos, y que no son nada mas que los que saltan a la luz de la prensa.
En un apartado de la red he leído que en este país, hay una media de cuatro suicidios diarios, por culpa de los desahucios.
Seguro que de hambre también muere gente que viene a ser casi lo mismo.
Nuestros representantes (a mi no me representan), están ahora enzarzados junto con el eco de los medios, en si en presidente del gobierno gana mas que unos u otros. Claro que solo cuentan el salario oficial, y nadie habla de otros gasto suplidos por todos nosotros, tales como movilidad, habitación, dietas y otras menudencias que seguro doblan en cuantía lo “oficial”.
Se han inventado una cosa que llaman auditoría, pero no dicen que solo es sobre lo “oficial”. A buen entendedor.....
Espero que el pueblo espabile y en la proximas elecciones sepa a quien NO VOTAR.
Acabo de leer en La Voz de Galicia que hay medio millón de personas en la comunidad con riesgo de exclusión total.
Es para hablar de brotes BURDOS.
martes, 9 de diciembre de 2014
LEMBRANZAS
LEMBRANZAS DUN PROXIMO PASADO-
Este fin de semana pasado,fun a Alta
Xeabra, pensando que, o mellor, podia embaucar algunha perdiz ou
coello, e de paso trochar algunha xesta urz ou carqueixa. O fin so
quedou esto último.
Como pola zona de Val dos Marcos, pola
insidia dalgunha autoridade amiga de gastar o que non é dela, en
camaras detectoras de incendios, e que o axuntamento en referendum
non autorizou, pensase que tratou de vingarse cun incendio horroroso
que partiu dunhas leiras de Portugal de rastrolla, e que os
especialistas de Tragsa non foron quen ou non quixeron sofocar.
(Faladurias hai para todos os gustor, mais todas na mesma direción)
Algún dia que teña ganas, deberia
pedir as facturas de apagar os incendios na zona, e do coste das
famosas camaras. Casualidade que solo ardera na zona que non as
autorizou... ,
O non poder cazar en Val dos Marcos,
decia, fun o terreno da aldea da miña nai, A Teixeira, a cazar pola
banda do Fillabal e Outar de Lobos. Deambulando de unha banda para
outra, acabei no cimo dos prados de Meixende de Hermisende, por mor
dunhas perdices que xa saben latin, e teñen en mellor estado as suas
as que as miñas pernas.
O medio dia senteime a comer un bocado
de pan de centeo cun cacho de chourizo que generosamente puxera a
miña disposición a amiga Ción a famosa cociñeira da Casa do Cura
en Hermisende, barrio de Santa Maria. As boas relacións entre o
barrio de Santa Maria e o barrio de San Ciprián, coñecense por
estas pequenas grandes cousas.
Senteime nuns penedos, nos que xa fai
anos, estivera tamén comendo algo con tres amigos que xa nos
deixeron fai tempo: O ti Pedro da Teixeira, meu tiu Luis e meu irman
Xeria. O ti Pedro daquela xa rondaba os oitenta anos, e inda le tirou
o ruido dun coello, que foi colgado debidamente.
Mentras comiamos, contounos un conto
que parece que correra pola banda baixa dos Moares, alí donde
escomenzan os montes de Montesinho. Parece que habia un
contrabandista que pasaba o trelo polas noites, cuanto mais oscuras
mellor. Pra camiñar por aqueles riscos parece ser que tiña
amaestrado un Coco Relumbrón que era o que le daba luz nos pasos dos
rigueiros. O Coco como o tiña nunha gaiola alimetabao dos mellores
produtos para cocos relumbrois, era de unha polegada de grande, e
alumeaba mellor que un candil de carburo solo hacia o chao, cousa que
era boa pous non os bislumbraban desde lonxe e os carabineros e
guardiñas non os daban pillados.
Pensando naqueles tempos acabei a
vianda, e voltei a trochar monte. As perdices facian escarnio e mofa
de min. Levanataban voo, cando estaba enterrado no monte, e cantaban
cando eu estaba na outra banda dos rigueiros. Incluso algunha, mais
amiga do escarnio, deixabase case coller pola Lupa, sabendo que eu no
seria quen de zorregarlle unha chumbada.
Unha vez que cheguei a conclusion de
que aquelo xa non daba mais de sí, decidin volver para a casa. Xa
case era hora de cenar, e como os cartuchos seguian na canana, cada
vez pesaban mais.
Volvendo hacia o coche, que deixera na
portela chamada da Teixeira, e xa entre lusco e fusco, na haba de
Outar de Lobos descubrin tres homes paseando e esperando a que eu
pasara por onde eles estaban. Coñecin-os rápido e o mais novo
deles guiñome un ollo, como era o seu costume, sinalando para miña
percha de caza valeira.
Tentei disculparme con él por non
adicarle un sorriso a finales do mes pasado. Fixo un xesto que decia
“non te preocupes”.
Fora o aniversario do seu pasamento,
xa vai un feixe de anos.
martes, 25 de noviembre de 2014
¿QUEN DESVARIA?
¿DESVARIA EL OU AS AUTORIDADES?
Hoxe, que está
de moda nos medios de comunicación o caso dun rapaz que parece que,
ou ben fabula moito ou fan-no fabular, veume a cabeza a historia de
un paisano do noso concello alá polos anos da guerra incivil e na
posguerra.
Chámabase
Antonio pero era mais coñecido como o Capitan Araña.
A vida do noso
Capitan Araña mereceria que algun escritor amigo de investigar, analizara e se mergullera nela desde as suas orixes hasta a sua morte.
Seguro que merecia a pena, e ademais definiria unha época de este
noso pais, e do comportamento de moitos cidadans que se fixeron pasar
por honestos, e seguro que haberia moito que falar sobre iso.
Naceu nunha familia
pobre, e encima tiña unha subnormalidade, que non le serviu para
esquivar as cousas que nunca deberian acaecerle.
Non sei moi ben
porqué foi dado útil para ir o servicio militar daquela, e como
consecuencia ir a guerra.
Estando na guerra,
nunha esplosion enterrousele algo de metralla na cabeza, cousa que
seguramente o salvou, pous do hospital pasou a sua casa. Eso si
sin cobrar absolutamente nada, cuando bastantes paisanos, algúns sin
pasar polas filas, morreron con pensións boas e outros polo mero feito
de ser sraxentos durante uns meses e logo pasar a vida civil cobrando
solo por ser amigos do réxime.
O amigo Capitán
Araña, que fora creando no seu imaxinario un mundo de grandeza de si
mesmo, nunha ocasión, na festa da Teixeira, enfeitado cun gorro
militar e cunha chapa de latón grande votou fora do baile a un
guardiña portugués que estaba alí pasando o dia da festa, na casa
duns parentes.
O Capitán Araña
era de fala seca e rotunda, acompañada con un acento de verdadeiro
ordeno e mando, acollonaba a quen non o coñecera. Cando vislumbrou o
guardiña portugués acercouse a él
e coa sua voz
caracteristica espetoulle: ¡Camiño e fronteira, xa!. O pobre
guardiña non esperou a mais baixou pobo abaixo coa idea de marchar,
seguramente para O Paramio ou algúnha aldea dos arredores.
Menos mal que se
atopou co seu parente que le preguntou a donde ia, e desfixo o
entorto.
Noutra ocasión
estando de criado en San Ciprián, cousa que foi a sua profesión
sempre, tivo outro caso digno de mención e que pode ilustrar o caso
do paisano que mencionei o principio.
Estando de vaqueiro
en Lagoas, interrogaouno a guardia civil por mor dun incendio que
arrasara unhas cuantas hectáras polos montes, sufridos montes,
sempre queimados no transcurso dos tempos.
Fuiste tú el que
prendió fuego- prguntoulle un guardia.
Si. Respodeu o
Araña.
Y ¿Para que le
prendiste fuego?
Pra velo arder.
Deteñen-o, e
levan-o o xuzgado de Puebla de Sanabria.
O Xuiz interroga o
Capitan Araña, e a renglón seguido, chama os guardias e espetalles:
Devolvan este home a sua casa, e se me volven a trear algo igual,
deixo-os a ustedes encerrados.
O mellor unha cousa
similar iria ben, no chamado caso “del pequeño N.”
domingo, 23 de noviembre de 2014
A ESCALEIRA
A ESCALEIRA
Estaba no cimo da escaleira o sol. Era no mes de Febreiro nas horas do medio dia. Probablemente, cun cacho de pan de negro centeo,un grolo de auga e aquelas raiolas de sol,serian a comida do día.
O empardecer, algo antes do serán ian chegando os mozos a refuxiarse debaixo da súa escaleira mentras esperaban a chegada da res, sempre tanxida por pastores portugueses. Éstes, alá pola parte raiana de Traas os Montes, inda eran mais desgraciados que os xabreses, cousa que xa era dicir.
Detrás dela caia a auga resbalando polos carouxos da xeada da noite, que case chegaban as lastras do que o mellor algún dia fora un balcón.
Toda vestida de negro cun pano na cabeza rematado cun nó no alto, cuberto o corpo, solo deixaba ver os ollos e unhas mans sarmentudas con dedos norrigosos que denotaban xa unha certa idade na sua propietaria e tamén que a artrosis xa estaba a facer das suas.
Houbera concello dos veciños pola mañá. Como sempre a xuntanza fora debaixo da sua escaleira.Alí falouse de casi todo, de arreglar camiños, de ceibar partes dos pastos, mais fundamentalmente dunha cousa que se puxera de moda : De como arreglar o pais. De como se poderia vivr mellor, de como axudar as clases menos favorecidas a sobrelevar a sua senectud dunha maneira maislevadeira para eles.
Falouse de aportar entre todos algo para axudar as catro persoas que vivan solas de mais de setenta anos e que xa case non se podian valer por si mesmas.
Duas personas marcharon da xuntanza, xa non les interesaba aquelo. Escoitouse decir a unha: xa non sirven para traballar de xornaleiros.
Un rapaz novo teimou na idea de axudar a quen o necesitase, vinte persoas lisqueron, pous o quedar menos as axudas serian mais gravosas para o resto.
Os que qederon, eran todos xornaleiros, de todos é sabido que no inverno non hai xornais, todos estaban a dúas velas, todos tiñan fillos e mulleres.
Quedou o rapaz novo solo. El inda vivia do pouco que le podian dar seus pais. Subiu a escaleira donde estaba a dona da casa-queria tentar consolala.
Acabou sendo consolado pola velliña. Ela, dixo, non necesiaba nada.
Marchou chorando a sua casa.
Estaba pensando en todo aquelo, o rapaz, cando sentiu tocar a campa a sinos.
A Velliña da escaleira, atoperan-na morta no seu talliño.
martes, 11 de noviembre de 2014
VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS
VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS.
A comezos do século pasado, os homes e mulleres deste país cando pasaban polo seu tramo, cortiño, da súa vida activa, fundamentaban a súa ancianidade en ter aforrados uns cuartiños, e moitas mulleres, sobre todo no rural, en ter polo menos un fillo inda que fora de solteira. Isto dáballes seguranza nos seus últimos días.
Chegou a segunda metade do devandito século, e todos pensaban que o propio estado seguiría mellorando aquelo chamado seguridade social (Quen o ía dicir: creado nun réxime ditatorial)e que o chegar os últimos anos, esta seguridade social faríalle mais levadeiro o último tramo da existencia.
En parte isto funcionou, uns poucos anos, xusto hasta que un indolente personaxe chegou o poder. Aquí escarallouse case todo. Os adláteres e corréevoslles do poder tenteron facer o seu agosto. e quebraron case todo.
Agora moitos pensamos que temos que volver a aquelo de que os fillos, se fai falla, nos axuden na necesidade última.
O problema reside en que mentres, mal que ben, os yayoflautas vellos cobren a súa pensión, que por certo non la deben a ninguén, creo que o revés, moitos débennos demasiadas cousas que un mal dia fixemos polo pais, e que por moito que pidamos, os funcionarios, sempre dicen o mesmo: demóstrenolo e veremos. Mover o cú para algúns é un esforzo, solo o moven para ir a cobrar.
Estamos nun dilema; Vivir dos pais hasta que se poda vivir dos fillos xa non sirve. Poderán os fillos vivir cando os pais fagan o seu pasamento?.
Algúns pais podemos dar grazas por que os fillos non necesiten de nos, aínda que non sabemos se nos necesitaremos deles.
¡Xa veremos!
martes, 4 de noviembre de 2014
TEMPOS DE NEVE E DE AGUARDENTES..
TEMPOS DE NEVE E DE AGAURDENTES CLANDESTINAS.
Acaban
de sonar na radio de galena do Caxera, a sintonia do parte. Sempre
quedábamos a escoitalo, porque ó fin daban o tempo “probable para
mañana”. A cousa non era de broma pous no mes de Santos xa o Monte
Muga e o Alto do Marabón, adoitaban ter unha pucha de cor branco que votaba un alento que facia tremer.
Acercouse a min o Céfiro e dixome: Esta noite escomenzamos. ¿Vale?
Vale, contestei. Cuando suba, xa quedo na túa casa e empezamos.
O
sair do café faltoule pouco para non medir a rua coas costas.
Salveime gracia a que levaba postos uns zamancos con chatolas, e
éstas agarranse ben na xeada.
O
pasar por diante da casa do comandante do posto da guardia civil ví
que inda habia luz na lareira. Tiña que contarlo o meu amigo. Non
debiamos empezar hasta mais tarde por si acaso.
Cuando cheguei xa estaba preparado todo, según me dixo, incluso xa
empezaba a estar quente o pote, tiña lume desde a última hora da
tardiña.
Charlemos un pouco mentras comiamos un bocado, pous a noite ia a ser
larga. Estariamos no cortello seguramente hasta a mañanciña
seguinte.
Pasemos polo medio das vacas que rumiaban na corte e que nos miraban
con cara de sorpresa o vernos pasar alumeandonos co farol. Os potes
estaban o final da corte nun pequeno cortello que tiña unha pequena
bufarda hacia o norte pola que apenas podia pasar un gato.
Nun
canto estaba toda a quincalla xa encima do lume, que tiña xa unhas
boas brasas e pola punta do alambique xa empezaba a sair bafo, o que
presaxiaba que o chorriño da auga brava pronto empezaria a
sair.
Sentémonos en pequenos talliños xa dispostos o efecto e arrimando
un pouco os tizois para que o bagacio fervera, mais rápido-
Empezou a sair a aguardente e nos a probala. A unica maneira de facer
unha boa aguardente é ter un coñecemento empirico da sua calidade a
medida que se fai.
Se
se apura o lume sai moito liquido que adoita ser froxo, se se le
quita lume sai menos liquido pero de alto porcentaxe de alcohol, polo
que habia que estar constantemente pendiente da calidade.
Pasemos a noite asi: “Proba a ver que te parece. Sube o lume, baixa
o lume.” Previa cata a cada momento.
Enchimos dous garrafons de un cantaro cada un e despous de apagar o
lume e recoller os bártulos, decidimos sair do cortello.
Arriba na casa xa se sentia o ruido propio do inicio dunha nova
xeira.
Houbo quen o sair tentou facelo pola bufarda. O pasar polo medio das
vacas estas moveronse nerviosas, nunca sabremos o porqué. Pensabamos
que o noso alento debia ser o causante pous case seguro que se o
espirar o aire dos pulmóns, nos puxeran unha candea diante da boca
éste incendiabase-
Despous de falar coas vacas no idioma delas, marchemos cada un a sua
cama. A melopea durou case vintecatro horas.
jueves, 23 de octubre de 2014
ESTO NO CAMBIA.¿ES COSA DE HUMANOS?.
¿ Subiré con trabajo al palacio que habita la justicia,
o marcharé por el torcido sendero del fraude
para asegurar la felicidad de mi vida?.
.....Todo lo que oigo me hace creer que de nada me servirá ser justo si no adquiero la reputación de tal, y que la virtud no tiene mas que trabajos y penalidades que ofrecerme. Se me asegura, por el contrario, que alcanzaré la suerte más dichosa, si sé conciliar la injusticia con la reputación de hombre de bien. Yo debo atenerme a lo que dicen los sabios, y puesto que afirman que la apariencia de la virtud puede contribuir más a mi bienestar que la realidad de la misma, acepto resueltamente este camino; vestiré formas exteriores de virtud, y llevaré detrás de mi el zorro astuto y engañador del sabio Arquiloco. Si se me dice que es dificil al hombre malo ocultarse por mucho tiempo, responderé que todas las grandes empresas tienen sus dificultades, y que, suceda lo que quiera, si deseo ser dichoso, no temgo otro camino a seguir que el trazado por los discursos que oigo. Por lo demás, para escapar de las pesquisas, no me faltarán amigos y complices. Hay maestros que me enseñarán el arte de seducir con discursos artificiosos al pueblo y a los jueces. Emplearé la elocuencia y, a falta de ella, la fuerza, para escapar al castigo de mis crimenes. Pero ¿la fuerza y el artificio pueden algo contra los dioses?. Si no hay dioses o si no se mezclan en las cosas de este mundo, poco me importa que conozcan o no lo que yo soy. Si los hay y si toman parte en los negocios humanos, yo solo sé de oidas y por los poetas que han escrito su genealogia; y precisamente estos mismos poetas me dicen que es posible aquietarlos y aplazar su cólera por medio de sacrificios, de votos y de ofrendas. Es preciso creerlos por entero o no creerlos en nada; y si es cosa de que se les ha de creer, seré criminal y con el fruto de mis crimenes haré sacrificios a los dioses. Es cierto que siendo justo nada tendria que temer de su parte, pero tambien perderia las ventajas que ofrece la injusticia, mientras que gano indudablemente en ser injusto; sin que, por otra parte, pueda tener nada de parte de los dioses, si procuro acompañar mis crimenes con votos y suplicas. Pero seré castigado.............
Aunque esto ha sido escrito hace más de dosmilquinientos años, tine mucha actualidad. Parece mentira que el genero humano siga siendo tan egoista e insolidario como siempre.
¿Será cuestión de educación?.
¿ Subiré con trabajo al palacio que habita la justicia,
o marcharé por el torcido sendero del fraude
para asegurar la felicidad de mi vida?.
.....Todo lo que oigo me hace creer que de nada me servirá ser justo si no adquiero la reputación de tal, y que la virtud no tiene mas que trabajos y penalidades que ofrecerme. Se me asegura, por el contrario, que alcanzaré la suerte más dichosa, si sé conciliar la injusticia con la reputación de hombre de bien. Yo debo atenerme a lo que dicen los sabios, y puesto que afirman que la apariencia de la virtud puede contribuir más a mi bienestar que la realidad de la misma, acepto resueltamente este camino; vestiré formas exteriores de virtud, y llevaré detrás de mi el zorro astuto y engañador del sabio Arquiloco. Si se me dice que es dificil al hombre malo ocultarse por mucho tiempo, responderé que todas las grandes empresas tienen sus dificultades, y que, suceda lo que quiera, si deseo ser dichoso, no temgo otro camino a seguir que el trazado por los discursos que oigo. Por lo demás, para escapar de las pesquisas, no me faltarán amigos y complices. Hay maestros que me enseñarán el arte de seducir con discursos artificiosos al pueblo y a los jueces. Emplearé la elocuencia y, a falta de ella, la fuerza, para escapar al castigo de mis crimenes. Pero ¿la fuerza y el artificio pueden algo contra los dioses?. Si no hay dioses o si no se mezclan en las cosas de este mundo, poco me importa que conozcan o no lo que yo soy. Si los hay y si toman parte en los negocios humanos, yo solo sé de oidas y por los poetas que han escrito su genealogia; y precisamente estos mismos poetas me dicen que es posible aquietarlos y aplazar su cólera por medio de sacrificios, de votos y de ofrendas. Es preciso creerlos por entero o no creerlos en nada; y si es cosa de que se les ha de creer, seré criminal y con el fruto de mis crimenes haré sacrificios a los dioses. Es cierto que siendo justo nada tendria que temer de su parte, pero tambien perderia las ventajas que ofrece la injusticia, mientras que gano indudablemente en ser injusto; sin que, por otra parte, pueda tener nada de parte de los dioses, si procuro acompañar mis crimenes con votos y suplicas. Pero seré castigado.............
Aunque esto ha sido escrito hace más de dosmilquinientos años, tine mucha actualidad. Parece mentira que el genero humano siga siendo tan egoista e insolidario como siempre.
¿Será cuestión de educación?.
viernes, 17 de octubre de 2014
AS CORRUPTELAS VEÑEN DE MOITO TEMPO ATRAS
Queridos amigos:
Nestes tempos de moral relaxada sobre todo baixo o punto de vista económico donde ó parecer os próceres da politica nacional, casi non se salva ningún, polo coñecido hasta agora, e para desgracia nosa, debe haber unha enorme cantidade de meteduras da man no publico sen coñecer e que ó peor non se chega a coñecer, é o que é peor seguro que prescribe a efectos legais. Desgraciadamente as leis fannas os mesmos que despous as van transgredir.
Estan aparecendo corrupcións, e corruptelas en todos os estamentos socias, que naide entenda mal, na cúpula dos mesmos. Os curritos siguen sendo honrados.
A corrupción é a maneira de facer diñeiro rápido, e eso moitos aprendenho rápido. As mentes que inda teñen moito que formarse toman nota. De todolos xeitos, toman nota e queren emular a aqueles que o fan e viven ben.
Este rapaz de vinte anos que apañeron estes dias, facendo de intermediador entre os empresarios, autoridades locais e a elite da politica a nivel nacional. Incluso fíxose pasar como delegado real nalgún lugar.
Vendo todo esto, veume a memoria unha anecdota que correu polos cuarteles na época na que eu fixen aquel servicio militar obligatório.
Xa daquela falabase dos 3 + 2 % que os alcaldes das grandes ciudades cobraban das obras que se facian nos seus condominios.
A anecdota en cuestión, que por un lado da unha idea do inxenio e pilleria, que parece consustancial os españoles desde os tempos do século de ouro é a seguinte:.
“Nun cuartel de Canarias, deuse o caso de un soldado que todalas semanas recibia un par de “giros” de, entre 100 e 150 pesetas, no principio dos sesenta do século pasado.
Chegou un momento en que os mandos daquel cuartel, alertados por algún correveidile, empeceron a sospeitar algo raro. Pous o tal soldado recibia estes “giros” procedentes de todolos puntos de España.
Chamado a capitulo o interfecto, confesou como facia para conseguir que le enviaran aquel diñeiro de varios lugares.
Todolos dias buscaba nos medios da escrita nacional, na páxina das esquelas mortuorias, polas que se enteraba dos fallecimentos.
Nas esquelas enterabase dos nomes completos, domicilio e anos dos fallecidos. Procuraba, con preferencia, aqueles que eran das zonas rurales, e que non foran demasiado maiores.
Unha vez que tiña esa información, mandaba unha carta, a nome do morto, moi cordial e algo choromicona, decindole que estaba na mili, que alí non se comia demasiado ben, e que se podia devolverle aquelas 100 pesetas que un dia le deixara, naquel bar tomando uns viños. Se los enviaba agradecerialo pous xa sabia él como era a “mili” e que sempre se andaba sen diñeiro.
A maioria dos familiares, cando recibian a carta, non se preguntaban nada, corrian o posto de correos mais cercano e facianle un “giro”. Eran cantidades pequenas, e o mellor era verdade.
Xa vedes como anda a cousa, xa desde antes de que Xerión reinara na Coruña.
viernes, 3 de octubre de 2014
LABREGO INCIPIENTE ANOXADO
UN APRENDIZ DE LABREGO ANOXADO
Ano, de non gracias,
mil novecentos noventa e catro mas vinte. Está enfurruñada conmigo,
penso eu, ainda que ó mellor tamén é con alguén mais.
Dediqueille todo o
veran, os tres meses, incluidos os dias roubados a primaveira e o
outono.
Trateina co mor
dos cariños, cariños que eu coñezo e que o mellor non son os
debidos, labrada con xeitiño, estercada co que din é o mellor, o
esterco de vaca, en fin traballada con todo o esmero que un profano
con ansias de facelo ben pode por sobre ela mesma. E viroume as
costas.
Non me queixo por
min, porque en definitiva son un verme pequeño e sinxelo, queixome
tamén por aqueles que me acompañeron na aventura.
Amiga Gea, eles non
tein a culpa, de que non me queiras, mais, o vengarte de min tamén o
fixeches deles.
Pode ser que ó
mellor, sufriras presións de Cibeles, non cho sei,(por aquelo dos nomes) pous os vosos
designios solo vos os sabedes. O caso é que por unha cousa ou outra
non nos axudestes muto.
O problema
estendeuse a toda a Alta Xeabra. Por referencias, pasoulles a todos,
ou case, o mesmo.
Mira, os tomates.
Os tomates full.
Os pementos. Os
pementos igual.
As fabas, tres
cuartos do mesmo. Inda teñen flor algúns, e o maio xa vai a punto
de voltar.
Uvas, as que non
tiñan mildiu, tiñan botrite e algúnha carallada descoñecida.
Cando chegan os
fungos, todo prometia. Colliamos os Boletus edulis, con magnifica
planta, rechonchos e con chapeu como di o Raxoi que manda deus, mais
unha vez que chegaban a casa deixaban de ser.
As Lepiotas o
mesmo.
As mazás,
apodrecian na mazaira. As peras igual.
Amiga Gea, coido
que te estás trabucando. Os teus inimigos non somos nos, pequenos e
vulgares vermes que escarbamos na tua casca. Fíxate ben, que non son
os nosos anceios e traballos os que fan que te sintas mal.
Date unha volta por
outros lares,lares que non te cuidan, deitan sobre tí todo tipo de
detritus, acompañados de gases inconfesables, e non lles importa un
carallo a túa dignidade, solo pensan neles mesmos.
Fixate se son
cabróns que se rouban uns os outros, mais todos eles uns e os outros
rouban-nos a todos, Incluida ti amiga Gea.
Fala co coxitranco
dos pés alados que coido que o coñece todo, ou polo menos escoita
daiqui e dalí, que che conte o que sabe, e de paso pasasnolo, pous
podemos subilo o facebuque ese.
Unha beijoca
cariñosa, e perdoa a maneira de dirixirme a tí. Xa sabes da miña
torpeza.-
sábado, 31 de mayo de 2014
UN MEDICO PARA UN ENFERMO
UN MEDICO PARA UN ENFERMO.
Nesta semana na que o sol e a chuvia
estuveron xogando o escondite, xogo no que o fin gañou a chuvia,
estivemos na Alta Xeabra, na mundialmente famosa terra de Val dos
Marcos, terra na que algúns de nos nacimos e tivemos que
desarraigarnos por mor dun estómago que esixia comida todolos dias,
e tiña unhas arelas de mellorar un chisquiño a forma de vida.
Ben, as noites de pedra transcurriron,
e agora un debece por ir a cuidar a hortiña, e tentar a sorte, en
forma de produtos cultivados por si mesmo, que dito sexa de paso, hai
anos que moi ben e outros regulin. E o recordo da vida daqueles seres
autárquicos que nos precederon e sempre andaban mirando o ceo, para
averiaguar se as xeadas, as chuvias ou as sequias le ian madar todo o
esforzo e traballo dun ano o carallo.
Nesta semana o tempo non nos axudou
demasiado. Esperémos que aqueles produtos que soterremos, sexan o
suficiente fortes e aguanten os malos humores do tempo.
Despous do que considerabamos xornada
laboral do dia, adoitabamos reunirnos cun matrimonio amigo para dar
conta dunhas viandas, uns grolos de Albariño, e fecer tertulia a
carón da cociña de leña, que desprendia un acolledor calorciño,
O meu amigo, falando dunhas cousas e
outras, referiume unha historia, que cando menos é ocurrente ou que
sé se quere, fala dunha época xa superada, e que poderiamos enmarcar
naquelo que o escritor galego denominou “A Longa Noite de Pedra”.
O relato, mais ou menos. Foi como
segue:
“Era a principios dos anos setenta,
do século pasado, dia seis de Agosto, recordoo porque era a festa de
Castrelos.
Viñeron a buscarme para que fora a chamar o médico para o que parecia unha urxencia. O de Hermisende
non estaba, forase de vacacións. A alternativa era o de Lubián.
Cheguei a Lubian e alí non estaba
tampouco. Dixeronme que estaría na Puebla, que era onde adoitaba ir
polas noites.
De Lubián a Puebla, por aquela
carretera primixenia, inda levaba un bon tempo, pous entre Padornelo
e Requeixo parecia que o trazado o fixera un monxe giróvago.
Atopei o médico xogando a partida
cuns colegas. Expliqueille o motivo da miña visita e respondeu que
non iba. Dixenlle que alá él, a min que me dira un escrito no que
dixera que non queria ir. Se non mo queria dar chamaba a guardia
civil como testigo e eu liscaba.
Acedeu a ir conmigo, no meu coche,
coa promesa de que o volveria a levar a Lubián.
Desandemos o camiño que eu xa
andera, e cando pasamos por Castrelos, xa estaban co baile de despous
de cenar.
Daquela a carretera, era eso, unha
carretera, para carretas tiradas por cabalos. Estaba sen asfaltar e
con unha chea de croios polo medio. Desde Hermisende a Sancibrao era
un camiño de terra, cos correspondentes regos que o atravesaban, nos
que os tubos de escape se emboligaban perfectamente.
Cando estabamos chegando a ponte
sobre o Tuela, un foco fixo señales de que debiamos parar. Parei pous
era unha parella de guardias civiles un guardia e o sargento, que se
acerqueron o coche pola ventanilla do copiloto, xusto a carón do
médico, que desde Puebla non deixera de refunfuñar. Coñeceron-o e
enton dixeronle, ¡Hombre Don Xxxxx, que hace usted por aquí!.
Pues ya veis- respondeu o galeno-
vamos de putas.
Llegamos al pueblo el médico quedó
en casa del enfermo, y yo fuí a dar la vuelta para regresar cuando
acabase. Xa me estaba esperando. Subiu o carro e con cara e xestos de
poucos amigos dixome que me invitaba a unha cervexa en Castrelos en
casa da Socorro.
Contoume que a enfermidade non era
tal, solo un ataque de histeria. Que seguramente cun par de ostias
tanto o enfermo maxinario como a quen le deu pábulo, houberan evitado a
sua intervencion e o meu paseo”
Creo que osarxento, inda anda buscando
a casa de putas, para facer unha inspeción de carácter sanitário.
martes, 20 de mayo de 2014
OS VASOS COMUNICANTES O REVES.
A Inversión da Teoria.
Houbo unha época, na que se estudiaba nos libros de texto, a Teoria dos vasos comunicantes.
Supoño que a teoria coñecedela todos, incluida a presión osmótica dos liquidos sobre as paredes dos recipientes que os acollen.
No mundo económico actual, os listillos das enxeñerias contables e econónomicas, que son os que rixen a economia mundial, de sùtaque coñeceron a teoria descrita o principio.
Estes listillos, dixeronse, porque non facemos o mesmos o cos circuitos monetarios e olvidámonos do patrón ouro e do patrón traballo, que hasta aquela estaban perfectamente definidos, e cambiamos de patrón.?
O que pariron foi o patrón diñeiro ficticio en conta corriente.
¡Chegamos o concurso bancario, no que o diñeiro solo é un úmero nunha ficha, na que se fala de debe e haber (O vello galego, dicia:non debe haber, ¡ten que haber!). E coa mesma melloreron o asunto!.
Houbo un momento no que un banco era unha sociedade na que habia un capital, totalmente desembolsado, e que o banqueiro era responsable da marcha do negocio, e respondia das suas accións co seu capital persoal, e con a sua liberdade, incluso coa sua vida se necesário fora.
Tamén habia honorables homes dedicados a “res publicae”, con incontables ovellas negras que sempre da o xenero humano, que dedicaban a sua vida e esforzo en mellorar a forma de vida dos seus semellantes. Pero estes non interviñan para nada no mundo que hoxe se chama económico.
Chegou un momento, no que eu coñezo, no que por unhas causas ou por outras, a xente empezou a deslocalizarse do seu lugar de orixen.
Habia lugares nos que aparentemente se vivia mellor, ou polo menos eso era o que se vendia.
Eso mezclado cuna demanda que crecia, unha oferta que non chegaba,deulle pábulo os listillos que penseron: ¡coño, aiquí hai negocio, inda que non haxa diñeiro! Inventamos o crédito, coa garantia do producto comprado, e con clausulas que solo nos favorezcan a nos.
Abrimosle contas a todo quisque, nas que ,meten os seus aforros, prestamoslles por enriba das suas posibilidades e se non pagan perden o diñeiro e o obxeto mercado. Pra mellor arreglo, metemos nos nosos consellos a aquelas persoas que rexen a politica, pagamoslle ben, e axudannos a facer a leises que queremos.
A auga, se entra por un conducto suficientemente grande, e capaz de distribuirse por conductos pequenos sempre que non se desborde o caudal de entrada.
Nos temos que facelo o revés, que o diñeiro entre por caudales pequenos, pero os suficientes para que o caudal de entrada se desborde.
Se hai problemas, contamos con eses individuos que rexen a cousa publica ós que le pagamos e faran as leises necesarias para que o asunto furrule.
Así “mutatis mutandi” chegamos a situación actual.
¿QUEREMOS QUE A COUSA SIGA ASÍ?
As primeiras eleccións son as europeas, pero non vos olvidedes que detrás veñen as que van rexir a nosa vida, XA.
viernes, 9 de mayo de 2014
TODO E RELATIVO
¿Está o señor cura?.
Era unha muller sexagenária, a que facia a pregunta a outra muller, diante da casa. daquelas casas que foron desaparecendo da zona rural, nas que viviran os cregos de outra época. En definitiva unha casa rectoral.
A muller estaba un pouco anguriada. Tiña un problema de orden moral e queria que a autoridade eclesiástica le axudara a resolvelo.
Mira- díxolle a outra muller- o mosén estará na casa pola tarde. Xa lle digo que queres falar con él e que te espere.
Pola tarde, o crego recibiu a feligresa. Ésta estaba bastante triste e contoulle o motivo da sua tristura ó señor crego. Xa sabe vostede que estou viuva dende fai tempo. Os fillos cada un ten xa a súa vida independente, polo tanto estou sociña. Hasta onte tiña un compañeiro, aquel canciño que o meu marido levaba de caza,e que morreu.
Agora queria soterralo, e viña a pedirlle por favor se podia deixarme enterralo no cemitiério. ¡Pero muller- dixo o crego- como podes pedirme iso?¡, Ti sabes de sobra que o cemiterio é solo para os católicos. ¡Non se pode facer iso que me pides.
Mire señor cura, solo pido un currunchiño en calquera parte do cemitério, donde deixar os restos do can de caza do meu marido e meu compañeiro, nos últimos anos.
Xa che dixen que non pode ser.
A muller insiste unha e outra vez, hasta facerse algo pesada para o crego. Entón éste, con a idea de sacala de enriba, dille; mira vai a parroquia veciña, hai alí un crego novo, e como estes novos, tamen teñen ideas modernas, ó mellor deixate un cantiño no seu cemitério.
Cando a muller estaba de volta de haber falado co crego da parroquia veciña, viña bastante leda e atopouse co cura da súa parroquia, que o vela tan contente, preguntoulle a ver como le fora co cura veciño. A muller respondeulle que moi ben, pous ia enterrar o can no cemiterio da parroquia do lado. O señor cura novo pediume cincocentos euros para poder facelo.
¡Pero muller- dixo o vello cura- haber empezado por ahí! Haber dito desde o principio que o can era católico! ¡Esa é a tarifa para cans católicos!.
lunes, 28 de abril de 2014
APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL
APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL
Eu tiña unha bisavoa que nacera, polo tanto era, de Santiago de Compostela, concretamente do que hoxe é o barrio de San Clemente.
Era avoa da miña nai.
Parece ser que a miña avoa era filla, ella chámaballe meu señor tio, dun coengo da catedral de Santiago. Criérase nunha familia cun certo nivel de cultura, sobretodo no coñecemento da lingua romana, o latín.
Algún dia falaremos desa famosa relación entre un crego e a sua filla-sobriña.
Contábelle á miña nai, que na súa Galicia, sucederan cousas que facian maravillar incluso ó exécito romano. Sabiao porque nun libro que había na sua biblioteca, escribido en latín, un tal Plinio falaba dos sucesos incribles acaecidos nas terras galegas. Sobre todo nas terras coñecidas como as do fin da terra, que eles chamaban “finisterrae”.
Decia, naquel libro, que desde o Facho de Finisterre, polas tarde-noites, podiase ver como o Sol se metia de cabeza no Mare Tenebrosum, e apagabase facendo o mesmo ruido que fai un ferro da forxa cando e metido na auga para darle temple.
Cando a miña nai me contaba esto, eu pensaba desde a pequeniña aldea de terra adentro, que estaría ben poder ver aquel prodixio algún día.
Inda que o prodixio de acender o Sol pola noite para que volvera a alumear, tamén tiña a súa miga.
Pensaba que ó mellor algún dia, se habia sorte e gañaba para a viaxe, poderia ir o Finisterre, e ver cos meus própios ollos o mergullamento do sol.
Dixeronme que cando se via mellor aquelo era no mes de San Xoan, sobre o dia vintecatro.
O ano pasado decidin acercarme o lugar mencionado, con bastante medo, pous aquelo de ver mergullarse o Sol, podia ser perigoso, pous seguro que o meterse na auga chisporrotearia e podian chegar os chisporrotos a miña faciana.
Fixen de tripas corazón e pensei que de cobardes nunca se escribiria nada, e sen mais, presenteime no fin do mundo.
Ensineronme o Monte Facho, e dixeronme que tiña que buscar a cadeira do emperador romano, que era desde onde se via mellor o asunto.
Subin o monte, busquei a cadeira, e unha vez atopada, deime conta de que, efectivamente, desde alí case se via o fin das augas tenebrosas.
Senteime, e puxenme a esperar que chegara o momento. O sol faltaballe algo así como medio metro para chegar a topar na auga. Seria cousa de uns minutos, nada mais.
Chegou o momento, eu todo alporizado, mirei como o Sol se ia apagando o meterse na auga. Efectivamente o ir metendose no mar apagábase pouco a pouco, hasta que definitivamente deixou de alumear.
A conclusión que o fin saquei, foi que cando volvera a civilización tiña que ir o otorrinolaringologo, pous por moito que escoitei, non fun capaza de ouvir o ruido do Sol o apagarse.
O chisporroteo case chega a nos, pero veise que o Sol estaba moi lonxe, todo se quedaba no mar.
viernes, 25 de abril de 2014
A GRAN DANZA.
F OTO EN ENTRADA CONTIGUA.
Desde o alto do campanario viase todo
o Sagrado. As lápidas estaban todas adornadas con flores ó seu
arredor. Era o mes de Xuño, concretamente a noite do vintecatro.
A lua inda entraba de esguelle no
Sagrado. Non estaba no seu cenit.
No alto do campanario albiscábase
unha figura, non demasiado definida. Parecia un esquelete que tivera
nas mans unha viola. Era como se estivese tensando as cordas. Parecia
que o estaba afinando.
Tiña tal concentración aquela figura
que mesmo parecia non darse conta de nada. Pasado un pouco de tempo e
xusto cando a luz da lua estaba a punto de virar hacia a parte
contrria do se nacemento, encaixou a mandibula sobre a viola e fixo
correr o arco sobre as cordas.
Cando sonou quel do sostido da
octava mais grave do intrumento, foi como un sinal. Empeceron a sair
esqueletes de debaixo das lápidas. Durante un pouco de tempo solo se
sentia o ruido de ósos chocando uns contra outros.
Habia algo de confusión en todo o
sagrado, que se enchera de esqueletes, pous como tradicionalemente e
durante moitos anos, en cada sepultura enterreranse varios mortos.
Agora o erguerse tiñan que, entre eles, cambiarse ósos, pous
incluso algús tiñan a calivera de outro, e non digamos de ósos
mais pequenos, tales como falanxes, radios, cúbitos e demais. O único
que non tiñan en confusión era a parte da columna vertebral que
seguian mantendo cada unha o seu esternón ben enganchado coas
costelas.
Pasados uns segundos, e xa con todos os
ósos en cada propietario, todos foron collendo algún instrumento
musical. Alí habia de todo, violins, bombardinos, trompetas,
clarinetes, fagots, timbales e demais instrumentos de percusión.
Resaltaban sobre casi todos as famosas gaitas xabresas, inda que
tamén andaban afinando por alí algunha galega.
O chegar o punto no que as sombras que
proxectaba a lua empezaban a virar, todos os esqueletes como se fosen
un solo, puxeronse en pose de empezar tocar, mirando pro alto do
campanário, donde estaba o esquelete da viola, que cambiou o
instrumento por unha batuta.
Deu uns toques coa batuta na campá
grande, chamando a atención e pedindo concentración e sinalou o
primeiro compás, que sonou perfecto.
Simultáneamente á primeira nota do
primeiro compás, sairon debaixao das lápidas todas as mulleres e
iniciaron unha danza.
Os instrumentos musicais, amordazaban
o ruido das osamentas. Pous tanto os que tocaban como as que
bailaban, o non ter nada mais que ósos, ó rozarse uns cos outros
facian un ruido caracteristico.
Cuando a lua empezou a esconderse
detrás dos castañeiros, tanto músicos como danzantes, empeceron a
facer solo musica cos seus esqueletes todos descarnados. Entonces
foi cando empeceron os cambios de osamentas, entre uns e outros. Daba
gloria ver como en corpos de homes habia caliveras de mulleres e o
revés. Como en toda parranda que se precie houbo bromas que noutras
circunstácias poderiamos decir que serian pesadas, aiqui eran
voluntárias, a algún esconderonle un femur a outros, as falanxes
dos pes, incluso algún andaba sen mandibula. O espectáculo era do
mais enriquecedor.
Escondeuse a lua e empezou a querer
arraiar o dia, entonces todos volveron a entrar cada un no seu
buraco.
O sagrado quedou soliño, solo se
notou que alí estivera alguen, en que algunhas das flores, parecian
pisadas e algo esbaragalladas.
Na mañá seguinte cando foron a tocar
“maitines”, alguén atopou por alí unha palleta de bordón de
gaita.
Hoxe creo que está no museo
etnográfico da comarca.
martes, 22 de abril de 2014
COUSAS DUN PASADO
Xornes da septimania finada o dia de
pascua florida, unha almiña que deambula por ese mundo chamado
Terra, e que xa empeza a pensar que non tardará demasiado en deixala,
esa almiña, decia, cavila, relaciona e algunhas veces, poucas, chega
a conclusión, de que endexamais descubrirá nada se sigue as
instrucións que le foron inculcadas nun pasado xa lonxano. Xa
escomenza, con demasiada frecuencia un, a referirse o século pasado.
No dia da pascua florida deste ano,
veume a cabeza unhas reflexions de cuando eu cumplin con aquel precepto
eclesiastico que decia: Comulgar por lo menos una vez al año por
pascua florida.
Comulgar por pascua florida levaba
consigo, según os cánones eclesiasticos, confesarse antes. Para os
que xa non usades esto, direivos que eso de confesar era chegar a un
pendello no que se escondia un crego, e ti por unha bufarda pequena,
contabaslle os teus pecados, ou o que considerabas que eran. Se non os contabas él preguntaba e ti
respondias. Sempre a cousa versaba sobre un tema, por enriba dos
demais ; ¿Tiveche pensamentos impuros, fixestes cousas impuras, con
quén, como, cuando etc. etc., ?.
Cando o crego acabou con as
inquisicións pertinentes, e as impertinentes, deume unha penitencia
coa que se perdoarián todos os pecados. Como a confesión fora na
sacristia, dixome: agora saes fora e rezas un pai noso e unha ave
maria. Tomeino o pé da letra e saí fora. Pero fora da igrexa. Era o
que correpondia.
Cuando acabei a penitencia, pensei
que, por deixar atrás os pecados, xa tiña que ser unha persoa nova,
un home novo. Inda non lera a Nietzche.
Despous de comulgar e cumplir
escrupulosamente co que me ensineran, non sentí absolutamente nada.
Non era mellor que antes, que era o que se pretendia.
Decepción gorda. Sobretodo o observar
que os mais grandes seguian tomando os rapaces por parvos.
Pasou tempo, descubrin a politica,
desde fora, poderia decir con mais propiedade que a sufrin. Mais
decepcións.
Habia unha cousa que era a defensa da
“patria”. Non quedou mais remedio que ir a servila. Outra
decepción.
Chegados a este punto, podo decir que,
decepción a decepción cheguemos a situación actual.
Nos libros de historia, falan de homes
e mulleres, que eran sabios, que sabian o que facian, algúns
deixeron a sua pegada en libros, que de cando en vez algué lee.
Habia politicos con clase, mellor dito
con enxundia cultural. Aqueles Caesares da republica romana, eran
dignos de todo. Eran capaces, militares de sona, e algúns estaban
como cabras, pero Grandes Cabras.
Agora, eso acabou. Os politicos non se
xogan a vida dirixindo centurias nin cousas similares. Non hai
conquistas que facer para demostrar a capacidade. Con demostrar a
ambición persoal, despous de achegarse a unha agrupacion de borregos
que paga, xa chega.
Unha vez dentro solo hai que medrar.
Todos deben diferenciarse, uns dos outros, para alternar e mandar os
odios alternativamente.
Creo que a idea está demasiado
embarullada, pero os que me conoceis, sodes sabedores da miña
perguiza.
Escribir demasiado pode ser perigoso.
Metese a pata deamsiado.
De todolos xeitos quero deixar
constancia de que un DEUS BO, deberia de existir. Mais seria tamén bo
que non tivera interpretes.
Alguén dixo que se deus non esistise,
teriamos a necesidade de inventalo.
Amen.
miércoles, 9 de abril de 2014
Nuevas revelaciones sobre el Lago de Sanabria
Ahora es verano, y, como todos los
veranos, acerqueme a la parte alta del río Tera, donde, desde
tiempos de mi niñez, se compraban las truchas de una piscifactoría
ya desaparecida.
Casi como un rito que no se debía
interrumpir, siempre, después de escoger las truchas y dejarla
encargadas para recogerla mas tarde, subía ribera arriba hasta el
Lago, conocido hoy como El lago de Sanabrés.
Todo el contorno del lago estaba
poblado de de carballinos y no tan carballinos. Algunos eran
carballos de gran porte y añejos con centenas de años en sus
anillos de crecimiento. Solo había en la parte alta una aldea cuyas
casas estaba edificadas sobre unas grandes fragas graníticas, y en
la falda de la Montaña un poco mas arriba estaba el Monasterio
Cisterciense que da nombre al pueblo actual que domina el lago
visualmente, casi en su totalidad.
Desde siempre terminábamos en la isla
de las Moras comiendo las viandas que llevábamos a tal efecto,
después de atravesar la distancia de agua que separaba la orilla
lacustre del contorno de la isleta. Una vez terminado el refrigerio,
nos dedicábamos a contemplar las nubes y cumbres de las montañas
circundantes, en las cristalinas aguas del lago.
Ahora es verano y estoy yo solo en la
isla de Las Moras. Todos los demás ya hace algún tiempo que
iniciaron el famoso viaje sin retorno.
Ahora es verano y la piscifactoría ya
no existe. El Pueble de la parte alta casi tampoco, lleva mucho
tiempo debajo de las aguas del lago junto a la villa de Valverde de
Lucerna, y sus dos campanas colgadas en las cuerna del Bragao y su
compañero. Sin embargo en la margen derecha, ahora hay un pueblo de
casas poco respetuosas con el entorno; todo cemento recubierto de lo
mismo y encalado. ¡No pega con el entorno!.
Me adormilé un momento y al
despertar, creí ver una mujer entre las silvas de la parte opuesta a
la orilla del lago, por la que se acede a la isla. Acerqueme al lugar
donde me pareció ver a la dama, que había vislumbrado momentos
antes.
Efectivamente allí estaba una dama,
con porte de gran señora. Llevaba un camafeo en una cinta de color
pardo que le rodeaba el cuello. En el camafeo había la cara de un
hombre, con una aureola como si de un santo se tratase.
La Dama tenia ganas de hablar. Según
dice llevaba cerca de cien años callada. Ella era la mensajera, la
salvadora de la memoria de aquel cura cuya imagen llevaba en el
camafeo el famoso cura Don Manuel, del cual un famoso escritor dió
noticia.
Necesitaba salir- dijo la dama- pués
en el fondo del lago, los que estamos obligados a convivir en los
restos de Villaverde de Lucerna, también conocida como Villachica.
Últimamente por allí han aparecido unas algas desconocidas antes, y
que ahora están creando muchos problemas.
Lo malo de las situación creada por
estos nuevos inquilinos creemos, incluidos los dos jatos de las
campanas, que el Lago con sus ciudades enterradas en sus entrañas
con sus almas allí ancladas, puede llegar a convertirse en una zona
peligrosa para todo tipo de vida dentro de él, y para los habitantes
de los alrededores, y aquellos que durante el verano se espanzurran
en su pequeñas calitas de arena.
Continuará.........
viernes, 4 de abril de 2014
DESACOBILLOU OS AMIGOS.
Estive o seu carón tempo atrás. Non tempo
moi lonxano.
Era un tempo no que inda estaba
erguido, dominando a encosta case como se fose o xeneral daquel
reximento que medraba ó seu arredor.
Todos os que o arrodeaban,novos,
vellos, menos vellos e menos novos, parecian rendirlle pleitesia, se
é asi como se pode ou debe chamar, sen denigrar a ninguén.
Nas súas entrañas criaranse gran
catidade de seres vivos, ós que acolleo, sen interese ningún solo
por solidaridade, inda que fose case obligada.
Alí crieronse, estornillos, pombos
das dúa clases, pigarros, merlos, pitos verdeais, alconchois e
carrixos pasaran polo seu cobillo.
Tiña buracos feitos, ocos debidos os
anos, ocos de operacións, eran o cobixo dese personaxes.
Non contemos os que habitaban a parte
mais baixa, os lirgois, garduñas, denidelas, xinetas e adormideiras
daquelas que cando se facian cobas no Piñeiro, atopabanse engruñadas
e dormindo debaixo das carqueixa e chaguazos.
Buscábanse nel as grandes niadas en
épocas nas que, o comer proteinas era un verdadeiro luxo. Co tempo
esto tamén seria un luxo.
Un mal dia, unha mau desgraciada,
prendeu lume, cerca da estadia dese reximento, que tanta vida creara,
e tanto ser axudou a nacer e crecer.
Aquel lume foi crecendo. Os encargados
de apagalo non fixeron nada. Eran o que se chaman uns mantidos,
pagados con cartos de todos, e que según as más linguas, eles mesmos
se encargaban de que a cousa no viñera amenos.
O lume chegou ós raigotos do noso
amigo. Él non podia moverse. Con grandes laios e estertores morreu.
Solo quedou un lamento.
Era un lamento que subia desde a Ponte
do Cunqueiro, riu arriba, inundando todo o Ladeairo do Oeste o do
Leste e a parte que collia do Norte, deixando no medio o Sur.
Era un estalo,seco como un trono de
lóstrego seco.
Era un lamento, sen lamento.
Era unha maldición. Era unha
maldición que maldecia á man criminal que puxera o lume.
Cando aquel castañeiro, rodeado polo
lume, se deixou caer, o desgarre, o chegar o chau, deixou no aire un
berro, tal berro que ó ser escoitado desde moitos miles de metros de
distancia, deixou ós que o escoiteron cos pelos da caluga, tesos como
escarpias.
Tempos atrás, os Maragatos, deixaban
moitos cuartos na comarca, cada vez que mercaban un castañeiro ou
unha nogueira, por solo mencionar dous sufridos seres, sen defensa
ningunha.
Xa non hai deso.
martes, 25 de marzo de 2014
SE ALGUNS CASTAÑEIROS FALARAN.....
Xa era no tempo no que había més nas
leiras.
Era un tempo no que os cordeiros e
cabritiños, de cando en vez, alguén os levaba a pastar a algunha mes
tenriña, e verde. Sempre pensei que se fose do gremio, encantariame
comer daquelo.
Tamén era tempo de esculcar nos
castañeiros para ver como criaban os paxaros,
pescudando sobre todo os pitos verdeais. Unha niñada de pitos,
merecia a pena, pous adoitan criar entre sete e oito crias, que cando
estan xa en sazón, fan a mesma comida que outras tantas perdices.
Andando a procura da
paxaragada, un descubre e ve un monton de cousas. Acaba descubrindo
maneiras e segredos dos conveciños.
É o que ten aquelo
de andar polo alto das arbores. Son as reminiscencias da época
simiesca, que volve a reencarnarse.
Ahora que xa podo,
pous naide sabia nada, mais que eu, e os interesados xa vai moito
tempo que emigreron a mellores terras. É a "fada" de todos
nos, os do noroeste desta peninsula, na que según decia un escritor,
creo que romano, un mono podia baixar desde os Pirineos hasta
Gibraltar, sen baixarse das copas das arbores. Agora xa mirais como
está o negocio.
Volvendo o que foi
motivo desta entrada, contareino, con moito medo, pero contareino e
con todo o respeto do que son capaz.
Pareceume un pouco
cedo.
Era antes do medio
día, era un dia calquera da semana. Nesas horas é cando os paxaros
acarrean mais cibaco as crias, polo tanto era a hora mellor para
controlar os nius.
Controlera un pito
real, ese que nos chamamos verdeal, que estaba dando viaxes hacia un
castañeiro. Pola velocidade dos viaxes cheguei a conclusión de que
alí habia xixa dabondo pra unha semana.
Acerqueime o
castañeiro de marras e desde abaixo, non se vislumbraba donde podia
estar a niada. Decidin subir a buscar o buraco, pous estes paxaros
crian dentro de buracos, xa feitos, ou que fan eles.
O castañeiro era, é,
trobo toda a torada do tronco, estaba, está, nun caboco cerca dunha
daquelas leira de mes, e xa tiña unhas follas que cubrian todo.
Cuando estaba
encaramado no castiñeiro descubrí unha moza, armada cunha fouz e
unhas vergas, o que me deu a pista de que ia segar mes a algunha
leira daquelas.
Pola banda contrária
a que ela apareceu, asomou un mozo, que todos sabiamos que era o seu.
E dicir que mozeaban un coa outra.
Fiquei quedo no alto
do castañeiro, sabendo que non me guiparian, pous coas follas e unha
boa cantidade de gameitas, tiña o observatório mui ben camuflado.
Tiña verdadeiro interes en ver como era aquela xuntanza.
Os acontecementos,
foron rápidos case como un lóstrego.
Pra sorpresa miña,
viñeron os dous dreitiños a troba do castañeiro no que eu estaba
encaramado. Chegueron alí sen falar nadiña. Sen pensalo nin
titubear puxeronse alí debaixo de min a facer o traballo da
perpetuación da especie.
Foi rápido, cousa
que agradecin.
Cuando baixei con
sete pitos, o oitavo escapouseme, na leira xa non quedaba ninguén,
solo faltaba un mañuciño de mes nun canto.
jueves, 20 de marzo de 2014
COUSAS DE VELLOS
Chegou, pola tarde, o ti Xoao co magote de ovellas e cabras, como cada día.
Viña o home todo alporizado e cun cabreo mais grande que o “beche” que tiña pra servicio das cabras.
Á primeira muller que foi a esperar a res xa lle contou o seu encontronazo cun lobo. Saíule no rouso do Camiño Novo. Alí mismo no caneiro da leira de Cadavais da Severina, saltou sobre a mellor borrega do magote e achagou-a. Non a puido comer, porque apareceu rápido o León, aquel can grande da tia Fernanda, can que de cando en vez a tia Josefa ou a tia Lisarda, cun barredeiro atizabanle nos fuciños que o obligaba a sair a lume de carozo pro camiño, pasando diante do ti Anselmo sen falar con él. O León encirrouse co lobo e xa o tiña medio amendrullado, hasta que o pastor, co ánimo de axudar o can, acercouse e co garrote de rebolo restre que levaba tentou de darle unha garrotada o lobo, mais con ta ma sorte, que no barullo o que recibiu o garrotazo foi o can. Este pensou que estaba facendo mal o seu traballo e liscou cara a aldea, e o lobo fuxiu hacia a Xan Macia.
Decia o ti Xoao que o lobo debia ser vello, pous era grande e astuto, mais que xa le debia fraquear as forcias, pous se non fose polo garrotazo ó can, seguro que éste deixaba o monte con un lobo menos.
Pasados uns dias, volveron a ver polo mesmo lugar o lobo, que andaba a procura de algo que esfarrapar e que le servira pra achegalo o estomago, que xa debia ter pegado, unhas paredes con outras.
Viuse pola mesma zona varios dias xa o lusco-fusco.
Enterouse o vello cazador, e decidiu que, tal como escoitera, ó mellor facialle un favor o lobo, mandando-o ó outro barrio, e o mesmo tempo aliviaballe a presión o pastor, pous desde o dia de marras, o León o chegar o rouso, liscaba como se le puxeran un lato atado no rabo.
O empardecer, xa desde que a res estaba nas cortes, colleu a vella espingarda de perrillos as vistas, e que sé se descuidaba podia espirrar hacia atrás.
Aquela tarde-noite, habia lua chea e tamén facia unha rasca desas que adoitan chegar nas noites de xaneiro, cando xea.
No mesmo rouso do Camiño Novo estaba un castañeiro centenario que xa tiña unha boa troba no tronco, cousa que le serviu o vello cazador para meterse nel a esperar o "latas", resguardandose do friu.
Meteu unha pedra dentro pra facerse un sentalló. Apoiou a espingarda contra o castañeiro, encheuse de paciencia, tanta que non puido sacar a petaca pra liar un cigarro.
Entre a paciencia e o de que coa pelliza que le proporcionaba calorciño, entroulle a modorra e adormeceu.
Espertou sobresaltado o sentir un ruido na sua chabola, e deuse conta, non sen sorpresa, que o vello lobo tiña a metade do corpo dentro da troba.
Asusteronse os dous, tanto foi o susto que ambolos dous solteron duas sonoras ventosidades. O lobo sacaballes chispas o xeixos na sua fuxida, e o vello cazador, tivo que volver pola espingarda o dia seguinte. Fiquera alí olvidada.
domingo, 9 de marzo de 2014
LA COSA PUBLICA, ESTÁ MUY BIEN.
A veces a uno se le va la olla, hablando en román paladino, a veces uno se vuelve loco.
Bien, llegado a este punto en el que el escritor (malo, por cierto), se declara loco, y cargado de vino albariño de dieciseis grados, supongo que puede, el escritor, decir lo que él considera verdades, y que quedará libre de cualquier especulación de carácter juridico que le pueda colgar cualquier colgado de esos que ahora pululan por la capa de la tierra.Al escribidor, como decia se la va la pinza. Ultimamente no hace más que pensar y darle vueltas al rumbo que están tomando los acontecimientos.
Para que la cosa quede clara, el escritor-escribidor, se está refiriendo a los acontecimientos que ultimamente están sucediendo en las sociedades actuales y que si mi amiga Mafalda no lo remedia, puede ser que todos acabemos con la cabeza metido dentro “do pucheiro das mamotas”.
El escribidor-escritor, esta casi convencido de que la humanidad, sobre todo aquella llamada desarrollada, la otra está domesticada, está siendo anestesiada. De momento con métodos pacificos, pero ya se empiezan a vislumbrar otros más agresivos. Piensen ustedes, para eso la Naturaleza les ha llenado la cabeza de cerebro.
No es la primera vez que sucede, y desgraciadamente no será la última.
Cada vez que las sociedades imperantes se meten en callejones sin salida, adormecen a a- quellos que piensan que viven bien o que tienen algo que perder, y con el apoyo “urnico” de éstos hacen de nuestras capas su sayo y somenten a todos. Esto no seria problemático, si el mangoneo no fuese de aproximadamente un diez por ciento de la humanidad la que mangonee al restante.
El escritor-escribidor piensa que, si hasta ahora la llamada economia ha funcionado, ha sido porque la ecuación S.A =Beneficio, pero en el momento que las cosas llegaron a su fin, porque el crecimiento nunca será infinito e una Tierra finita, los que manejaban la primera parte de la ecuación decidieron dejarlo todo y llevarse el beneficio, con el consentimiento de poderes manejados por ellos mismos.
Suponiendo que las S.A., continuasen y no hubiese beneficios, solo quedaria, que los beneficios habidos hasta entonces volverian a repartirse entre aquellos todos que ayudaron a conseguirlos, es decir pagando la mano de obra con la que se obtuvieron y a los proveedores que sirvieron. En definitiva se volveria al punto 0, pero con menos dolor por parte de algunos. Por lo menos lo conseguido por todos, seguiría funcionando y seguramente entre todos intentariamos mantener aquello mas necesario como mejor nos fuese dado entender.
Ya sabeis que las S.A, tienen legislación y han sido creadas para eso. Anda por ahí en algunos libros una definición de empresa: asumir riesgos para obtener beneficios, y si pude ser maximizarlos, hasta cierto punto esto no está mal si hubiese equidad.
En los últimos tiempos ha aparecido en la escena algo que siempre ha estado ahí, pero que ahora se llama de otra manera y está con carta blanca en todas la sociedades actuales: El Capital. Cosa esta bastante espúrea, pués aunque hay algunos propietarios de mucho dinero, estos tiene nombre y apellidos, pero la mayoría de ese dinero que va de un lado a otro, no se sabe de quien es. Lo que se sabe perfectamente es que especula hasta la saciedad, para buscar beneficios, pués mueven dineros de mucha gente, tienen mucha gente con sueldos desorbitados y con un pequeño resfriado, meten en la cama a los inversores grandes y mandan a la sepultura a los pequeños.
El escritor- escribidor está convencido de que debería retirarse a un rincón donde pueda tener un huerto del que comer todo el año, resguardarse de la intemperie y disfrutar de su tiempo libre. Y sobre todo trabajar de manera tal, que no necesite nada de ese famoso capital, y de sus chucherias, y no tener ingresos suficientes para no pagar impuestos.
Que cada cual viva de aquello que es capaz de producir, y que no haga de la “Res Publicae” su modus vivendi.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)