jueves, 24 de octubre de 2013

NOITE DE SAMAIN


              APROVEITANDO A FUNCIÓN DAS ÁNIMAS

 O saír da escola todos apalabrémonos para ir a esperar a “res” as Touzas, e mentres esperábamos faríamos un magosto
 A maneira de facer o magosto, daquela, era sinxelo, apañábamos unhas cuantas ducias de castañas, tirabámolas enriba dunha carqueixa grande e espesa, chegabámoslle lume e a esperar a que se asaran.
 Mandaban os cánones do bon magosto, amordicar as castañas, para que non estouparan, aínda que sempre había un “gracioso” que as botaba enteiras.
 As castañas o estar enteiras, cando lles apertaba o lume, inchaban e estoupaban, o problema non era que estouparan, era que desfacían o lume e mandaban pro nabizo o resto de castañas.
 Sempre se repetía a mesma leria, un lume que se desfai, e, como xa era sabido, estaba preparada outra carqueixa na que xa naide tentaba esbaragallar, tanto o lume como os bullós.
 Provistos cada un co seu pauciño escarbábase na carqueixa e íanse sacando as castañas e facendo e limpando os bullós, que case sen solución de continuidade ían escaldando as gorxas de cada un.
 Dentro da pandilla de magosteiros había unha representación da fauna rapacil do lugar, desde os pequenos de sete ou oito anos hasta os de quince ou dezaseis. Estes últimos xa estaban case en “capilla”, para formar parte da mocidade, tamén eran os que levaban a voz cantante e sobre todo falaban de cousas que unhas veces escoitaban con ledicia os mais pequenos, sobre todo se as faladuras eran de mozas ou mulleres, e aterrorizaban cando escomenzaban a falar de cousas truculentas.
 Naquela tardiña, antes de que chegara o pastor coas ovellas e cabras, escomenceron a falar dos mortos, das súas ánimas e dos seus lamentos e aparicións. Na noite habería unha “función” na igrexa, onde o cura e mailo sancristán cantarían latinaxos, e recadarían diñeiro para poder sacar algunha alma do purgatorio.
 Había poucos dias que finara un veciño, como de costume a maioría dos rapaces estiveramos vendo como facían a cova no sagrado, e contando as caliveras que dela saian. Saíran catro en perfecto estado de revista, e unha tiña todiños os dentes e ben blanquiños. O faltarlle os morros e as fazulas de carne, mesmo parecía que estaba a rir.
 Chegou a noite, e despois da cea, as campas tanxeron a morto como era costume na noite dos defuntos. Aquelo xa arrepiaba bastante.
 Todos queriamos ir o cemiterio, pous era alí onde o cura e o sancristán facían a función, chamaban polo seu nome os mortos, previo pago por parte dos familiares, e así de sepultura en sepultura, case sen deixar ningunha. Digo case, porque algunhas, poucas, saltábanas. Mais tarde entereime que era por falta de soltar algo o cura ou porque xa non había parentes que le re-ceran.
 No medio da función, ben sexa por necesidade real ou por que o medo chegaba hasta as orellas, a min entroume unha necesidade enorme de facer algo que ninuén podía facer por min. Como o asunto cada vez ía a mais, tomei a decisión de ir a baixar o pantalón, como se decia daquela, e con unha dose de medo raiando no pavor, metinme nas ruínas dunha palleira cerca-na.
 A palleira tivera dúas entradas, unha para os carros e outra mais pequena por onde sacaban a herba. Fun pola dos carros. As pernas xa ca-seque no podían comigo, tremían como as follas de chopo no outono.
 A necesidade era imperiosa, e case na mesma porta agacheime a descargar. Estando nesas sentí dentro da pallarega uns pequenos lamentos, e xa non quixe descargar mais, cos pantalón case no fondo das pernas, e estas elarafuzadas saí correndo e malvestidome dereitiño a onde estaban os parentes cos que fora a función.
 O verme chegar tan alporizado inquiriron o porque daquel sofoco, e eu solo soupe dicirlles: hai algunha ánima na pallarega, e debe estar pasándoo mal pous queixase de seguido.
 Solo le escoitei dicir : Ten moito coidadiño, non sexa que esteamos a facer un neno, sen alma.

2 comentarios:

  1. Si. Dúas ánimas en pena. Mui boa esta !.

    ResponderEliminar
  2. Eu tiña oido o de facer un neno sen orellas pero sen alma!, jajaja.
    Qué bon o relato, Xabres! Disfrutei léndote.
    Bicos.

    ResponderEliminar