miércoles, 29 de mayo de 2013
FALEMOS DE VIÑOS
Días atrás, deambulando eu polas rúas de Vigo descubrín unha cantina daquelas de antes, nas que os clientes da mesma achéganse a beber o cuartillo, dun viña barato, mais no por iso malo.
Co dos viños o mellor é probalos, e se che gustan: están bós.
Esas mamonadas de sacarlle cousas que solo algúns detectan neles, tales como aroma a esencia de non sei que, sabor a tabaco (co traballo que eu levei para deixar de fumar), ou a “maracuyá”, no caso dalgúns albariños e non sei cantas caralladas mais, que a fin de contas solo serven para que o prezo que piden por él sexa xustificado.
Igual que esa moda xa vella, de clasificar os viños polo tempo: xoven, crianza, reserva e gran reserva, que nestes últimos casos chegan a ter varios anos.
Un amigo adegueiro con varias marcas de viño no mercado, e viños saborosos, e según os que os beben, bós viños, antes de morrer, falando na súa propiedade da elaboración de viños, dicía que o bon viño está nas viñas, e que se os que o cuidan non o escarallan, será un viño de fácil venta se non ten un prezo desorbitado.
Nun momento determinado, comentemos o dos viños de reserva, o porqué deles e como se fixeron famosos. Entón él coa súa excelente retranca de bon conversador díxome.
“Mira amigo, os reservas ainos porque as adegas non son capaces de vendelos na mesma temporada”
Coido que tiña moita razón.
De tódolos xeitos, cando empecei a escribir isto, non era sobre a crianza ou non do viño. Era sobre os toneles, bocois ou barriles, como queirades chamarlle. Seguro que alguén coñece algún nome mais
Non sei se vos tedes fixado nos bocois, barriles ou toneles, onde descansa o viño durante unha boa parte da súa vida, como están feitos. Son abombados no seu ecuador, dicíndoo en linguaxe campechano, diremos que son panzudos. Son como esas mozas, que as veces están de moda, que presumen de cadeiras abondosas. So hai unha diferencia que as mozas teñen medidas de 90- 50-90, cuando nos pipotes solo hai esta medida é sobre un 150 de panza e igual medida na cabeza que nos pés, pero mais pequena .
Mais, eu, vendo os parroquianos da cantina de marras, cheguei a conclusión que, non foron precisamente os barriles que teñen esa forma os primeiros en adoptala. Os barriles teñen esa forma porque en vista das medidas dos grandes e bós catadores de viño, copiáronna deles por estética de colegas.
Fixádevos neses cuadros de grandes pintores da historia, cando abordan o tema do viño, como retratan ós bos bebedores. Igualiño que Rubens a aquelas fermosas señoras, sonrosadas, e cos ósos ben cubertos, como medida estética. Benditas sean elas.
Eu quero deixar constancia de que primeiro foi o bebedor, e logo, por mimética, naceu o tonel.
Cando vexais un, fixádevos que tamén levan cinto. Iso sí, sempre mais de un.
Un dia falaremos das maneiras que existen de facer viño. Dicen que tamén se fai de uva.
Apertas e bós tragos, eu vos desexo a tod@s.
sábado, 25 de mayo de 2013
O BANULLO DO LADEAIRO (Cap. II)
Como as visións que tiña, alí no fondo do Navallo e da Burgoza, non acababan de deixarme tranquilo, pous todos aqueles personaxes que rondaban o bosque, según o meu recordo xa estaban mortos. Algúns xa levaban mais de un século producindo malvas.
Estaba seguro de que estaba diante da Estadea.
Andaba eu pensando neso, e atopeime cun home, xa morto tamén, que se acercou co ánimo de desenguedellarme aquelo que estaba a ver . Era o ti Carlos, un home de Lubián afincado en Sancibrao e casado cunha muller de Castrelos. Según os datos dos que dispoño esta familia era unha familia liberal e amiga de axudar os seus conveciños.
Despous de explicarme a diferencia entre a Estadea e a Santa Compaña, díxome que tódolos meses, no lugar no que estábamos, reuníase a Estadea, por eso eu os vía. Solo se deixaban ver por aqueles que coincidían alí naquela hora e que ademais estaban dispostos a difundilo.
Mira, vouche contar, en parte, quen está aiquí, quen eran, e algúns porqué están agora sufrindo. Non se te debe esquecer que un meu fillo que morreo no seminário de Ourense, contoume cousas e pareceres, que se tés tempo e ganas podo contarchas.,
Empecemos por aquel corro que está o lado das colmeas sentados o sol na parede da cerra. Son os cregos que foron, enterrados na comarca, mentres o resto dos mortos andan pescudando cousas e tratando de irse coñecendo, eles siguen tentando que les fagan caso nas súas teimas, pero aiquí parece que ninguén les fai caso.
Aquel que está a medio camiño entre eles e o resto, é o Germán,cura con raíces en Hermisende e familia tamén, que foi o que dixo que ía a Castromil a enterrar a cacheira. Este era o mote que a pobre difunta tiña. Este Don Germán ten varas anécdotas as súas costas. Unha das mais sonadas e que reflexa o seu carácter foi a da defensa de outro cura que tivera un rifi-rafe con un teniente de carabineros.
Parece que nunha discusión entre o teniente e o crego, crego este que era moi pequeniño, pous cando dicía misa tiñan que porle un talliño para que cheguera os libros cos latinaxos. Na discusión o crego enseñoule a tonsura o teniente para facerse valer, este aproveitando a pequena estatura do interlocutor, escupiule na tonsura. O escarnio trascendeu e enterouse toda a comarca.
Nunha ocasión o teniente, no camiño de Lubián a Hermisende,alá cerca de Rañalobos, cruzábase no camiño de Don Germán. Este o ver vir o teniente montado no seu cabalo, baixouse do del e acercouse andando o cabalo do teniente, e agarrando-o polas rendas, acercouse o beira do teniente, e sacando o sombreiro, ofreceule a súa tonsura decindolo: Eiqui a ten, escupame nela.Todo esto coa man dereita metida no bolso da sotana durante todo o momento. O teniente, non fixo absolutamente nada, solamente deixar-le o paso. Debeu de recordar a vez que un cura baixou escaleiras abaixa a un guardinha, que tentou chamar-le a atención, agarrado polos pés
Hai que decir que Don Germán tiña parentes en Lubián aparte de Hermisende.
Aqueles dous curas que tamén están separados do resto con cara de angustia, sempre están dandole voltas a idea da que inda no están seguros de se existe o ceo ou o inferno, nunca estiveron convencidos das bondades do que decian. Eran cregos porque daquela vivíase ben.
¿Ves aqueles que camiñan pola beira do regueiro de Belois? Son antergos falanxistas que non son capaces de acercarse a ninguén por que en vida fixeron grandes falcatruadas, deixando a algúns na miseria e mandando a outros os famosos paseos.
Disto falaremos noutra ocasión, se segues acercándote por aquí, nos tempos destas xuntanzas.
Foi a tempo a separación naquel momento, enriba de nos formouse unha soberana tormenta, que se non chega a ser pola choza que estaba no prado do ti Dario, acabariamos cunha molladura das que fan época.
Continuará….
miércoles, 22 de mayo de 2013
O BANDULLO DO LADEAIRO (Cap I)
Estaba pensando en escribir sobre a corte do Rei Artús. Estaba a pensar eu naqueles cabaleiros, Geofrey, Percebal, Lancelot e demais folladores a destra e sinistra, con aquelas “reinas” e damas mais belidas que as frores das primaveras e o mesmo tempo tan lixeiras de cascos, que, cada cabaleiro que polo seu castelo pasaba, sentíase con dereito a un fregue de unto metido inda dentro da barriga de cada un.
Deixei de pensar en todo o anterior, e puxen todo o meu empeño no que estaba a facer. Hai cousas que é mellor facelas ben, sobre todo se do que se faga depende a vida do “facedor”. Eu estaba cargando cartuchos do calibre dezaseis, iso xa marca unha maneira de estar e de ser.
Debiamos ir a desencovar dos seus cubiles a aqueles bichos detectados pola bisbarra, que ultimamente andaban facendo das súas.
Tiña que empezar a miña espreita e investigación pola zona de Belois.
É a comarca de Belois, unha comarca deitada cara o nacente do sol e regada polo famoso regueiro do mesmo nome, que baixa desde o seu nacemento en Val dos Arcos, pasando por Val de Cabritos, A Illande, e Belois con destino final no Tuela.
Aproveitando que o Tuela pasa por Penascada, diremos que, xusto diante da desembocadura do mesmo, hai un penedo campaneado, debaixo do cual as bácoras de mais de tres kilos adoitan acubillarse cando son perseguidas nas bicadas da preseira do Muiño da Maquila. Agarrábanse coa a mau, se esta tiña uns bons callos.
Para ir a Belois hai catro camiños: o que vai por Penascada, o que leva a Castrelos, o que desembocaba no prado do meu amigo Céfiro, e o que chegaba a Burgoza (Gurgoza, según o meu amigo Loro).
Escollí o último, un pouco por pereza, pous era o que me quedaba mai a mau. Acompañado do meu can Sagardúa escomencemos a andaina camiño do descoñecido e coñecido o mesmo tempo. Coñecido porque aqueles camiños foron transitados durante moito tempo e suficientemente coñecidos por os moradores de Val dos Marcos nas épocas en que inda se vivía dos recursos que a Nai Terra, axudada por os homes de boa vontade, que daquela inda eran moitos e bos.
Saímos pola Canadicha, pasando pola Porteliña e Rozas, deixando atrás as pequenas cortiñas cos chícharos en flor, e os tomates e pementos empezando a abrollar, xunto coas zreixas, guindas e demais froitos da época.
Co primeiro que nos atopamos foi cun enxamio pendurado no Zreixal do Pepe de A Cancela, no prado da Lavandeira. Aquel enxamio era enorme, pous facía que a galla na que estaba colgado se doblera e case chegaba o chau. Acerqueime a él, e descubrin que tiña dúas reinas, as que, de sútaque, separeronse e cada unha marchou hacia un lugar diferente coa súa cohorte de obreiras, zanganos e demais. Era como unha desbandada que se producía nas Cortes Españolas.
As lavandeiras en Penelas, estaban lavando. O dia chegaba a albiscar a sombra de todo o que a facía, moi pequeniña. A miña sombra quedaba sempre debaixo dos zamancos.
Reiniciei o camiño, pasando por debaixo das colmeas da casa dos Marcelinos na Ladeira, e escomencei a subir hacia a Cova de Frade seguindo o camiño da Louxeira e da Burgoza.
Desde o alto da Ladeira, xa dando cara os avesedos, descubrimos, o can e mais eu, que o noso traballo ia ser árduo. Abaixohabia, coma na Lavandeira, varios enxamios, mais neste caso non eran de abellas.
Iniciemos a baixada con tento. Primeiro para no roullar e segundo para non espantar a bichuria
O fixarme no enxamio, que estaba no fondo do Navallo, decateime do meu erro. Aquello non era o que andabamos pescudando. Alí había xente coñecida. Unha coñecida, outra sacábase pola pinta e polas referencias escoitadas nas lareiras nas noites de fiadeiro e arredor da xa famosa estufa do Ti Caxera.
No medio daquela barafunda estaba Don Germán, cura rexo alí onde os houbera. Estaba tentando explicar o enterro da Cacheira que él fixera en Castromil, tratando de aplacar o regodeo que os conveciños tiñan sobre o asunto. Os tempos artúricos xa eran idos.
O Sagardúa e mais eu, tíñamos que vadear o regueiro que baixa de Rebordelo, nese interin, perdiámosnos o resto. Eu estaba seguro que aquelo acabaría sabéndose.
..Continuará……..
martes, 21 de mayo de 2013
¡ COMO ESQUECER UN IDIOMA!
Queridos amigos, amigas e lectores despistados que as veces entran neste blog, que trata de transmitir unha pequeniña e sinxela arela sobre unha terra, que deu acubillo os meus antergos, e de cuxos zumes inda eu estou a gorentar: O VAL DOS MARCOS. Neste dia quero deitar eiquí, negro sobre branco, a miña amnesia xa definitiva a prol dunha das linguas que se falan na Península Ibérica.
Antes de falarvos da miña amnesia, cumpre que detalle como na miña nenez, cando escomenzei a ir a escola e aqueles maestros, grandes maestros, no meu caso estou a falar de Don Julio, e con libros que sobreviran da República, decian, con relación os idiomas falados na Peninsula : “Fálanse na Península, cinco idiomas a saber; Castelán, Catalán, Galego Portugués e Vascuence. Existen unhas formas dialectais derivadas de outros idiomas en desuso, como poden ser o Bable, o Mallorquín, Valenciano e Andaluz.” Esto era o que nos ensinaban, esto era o que aprendiamos, e con esto, algúns crecimos e vimos e vivimos cousas, que non son de leria agora.
Eu sempre tentei de compaxinar o noso Galego característico, co resto dos idiomas ou dialectos, nunca tiven ningún problema a hora de expresarame, se tiña que falar e Castelán, facíao, se había que facerse entender en Catalán intentábao, en Portugués igual. Co Vascuence a cousa era mais complicada, pous facíase francamente difícil, e salvo ardúa, egunon, e Ongui etorri, casi nada mais. Mais era por culpa miña, non do idioma.
Hoxe, aquí en na Galiza, acabo de ler que as concesionarias das autoestradas, puxéronlles unha multa de tres mil euros, por ter en galego a verba “peaxe”, en Lugar de “peaje”, nembárgante non din nada da verba “toll” que tamén anda por alí.
A multa en sí as concesionarias impórtame un carallo, pous seguro que xa teñen dabondo gañado, pero que un INDOCUMENTADO, desde MAGERIT, veña a decirnos como carallo temos que falar ou escribir, xa me toca as gonadas.(O outro dixo que podia bebr o que quixera)
Esta casta política que estamos a sufrir, que nos espolia por tódolos lados, que manda os nosos titulados a traballar o estranxeiro, dicindo eufemisticamente que así coñecen mundo ou unha parida similar, xa me está, fartando.
Algunha vez vinnos presumir de Alfonso X o Sabio, sen pensar, eles, que o bon home escribiu en Galego. Presumen de Cervantes sen decatarse que era dunha terra, A Sanabria, onde se falaba tanto o Galego coma o Portugués ou o Castelán.
Este Wertice Obtuso, pensa que inda está metido en tertulias de sitios que deberían sufrir esas reválidas que agora él propón. ¡No tribunal tiña que estar eu.!
Sei que todos aqueles e aquelas, que as veces me leen, seguiran-no a facer inda que sexa neste galego Altoxabrés. Algúns Catalanfalantes e Portugueses como de outros idiomas ou dialectos, sei que me entenderán perfectamente.
Por eso deixo eiquí Sinwertguenza algunha a miña renuncia o idioma que algúns tratan de chamar español, e desde xá teño-o esquecido. AMEN.
lunes, 13 de mayo de 2013
Lección de Aritmética (Pequeña)
Una pequeña clase de Aritmética.
Hoy me ha tocado,
después de previa cita, pasar la
ITV del coche. Como ya es viejo, y el patio económico
nacional y mio, está como está, habrá que seguir pasando esas inspecciones,
seguramente hasta que San Juan baje el dedo.
Durante el tiempo de
espera, se me ocurrió pensar en el pequeño negocio que representa para alguien
esto de las ITVs.
Planteamiento: x
insp. * hora * 8 horas al día* 26 días * una media de 40 € = Bº. € mes.
Estaba yo con estos cálculos
mentales, cuando me toca iniciar el proceso.
Aprovechando los
posos de mi deducción anterior, aprovecho para comentar con el técnico mis
conjeturas, y con los datos, aproximados, que me dá quedo un poco con los ojos
a cuadros.
Mis cálculos se
quedaron cortos. Con los datos que me dá y haciendo el planteamiento inicial, y
con la misma media de pago por vehiculo, que según él seria mayor, me salen
unas cifras de una facturación, solo en el centro en el que yo he estado, de
unos VEITICINCO MILLONES de €/año.
Gastos solo de
personal y mantenimiento, nada mas.
Instalaciones de la Xunta, y nos quedamos aquí pues
no tenemos mas datos.
Todos los centros de
Galicia son explotados por la misma empresa, desde al año 1998.
No sé cuantas ITVs
hay en Galicia, pero solo teniendo en cuenta las ciudades mas grandes, podíamos
hablar de mas de 10 centros de similares características.
Ponerle sueldo al
personal y veréis los números que os salen.Si tirais a la baja, acertareis.
Me gustaría a mi
tener un negociete como este: La infraestructura me la ponen, los clientes
también, los gastos generales seguro que no son como los de un hospital, encima,
a lo mejor hay subvenciones o desgravaciones especiales etc., etc..
Empiezo a entender lo
de Cataluña con sus ITVs.
AHORA ME PREGUNTO:
¿PORQUÉ ESTÁ ESTO EN MANOS PRIVADAS?.
Si lo administrase, en este caso, la Xunta ese dinerito podría
ahorrar impuesto a sus ciudadanos, o mejor aún podría usarse para ayudar a la Enseñanza o a la Sanidad.
¡ He mandado parar la Tierra,
para bajarme!. Nadie me hace caso.
domingo, 12 de mayo de 2013
O Tuela morre senon se pon traba.
As trutas do riu Tuela.
Cando eu era cativo, empecei a coñecer o Tuela da mau de meu pai e dun seu tiu político chamado Marcelino. A casa dos meus avós era coñecida como a casa dos Marcelinos. Non era por este Marcelino, senón polo primeiro que se afincou en Val dos Marcos, comprando un “capital” de terras, prados, leiras e cortiñas, que había que traballar, para sacar-le un rendimento, que, polo menos dera para comer os da familia que o traballaban, con aixada, guincha, aixadón, e arado romano apoiado nas xuntas de vacas frieiresas que arrastraban aqueles carros, que según algúns, pesaban mais valeiros que cargados. (Ten explicación).
Ben, volvendo o que nos atañe, o riu Tuela. Era este riu un aporte de vida e enerxía constante e sen flaqueza, para unha comarca deixada da mau de deus, e o que era pior da mau dos politicos. Cousa que inda segue a pasar, a pesar dos esforzos de algún político local, que solo por si mesmo non consigue nada, inda que o persiga. ¡Poderoso caballero es don dinero!, e este non abunda pola zona.
Polos anos cuarenta do século pasado, unha das cousas que aportaba o Tuela as xentes da bisbarra era unha comida diferente a consuetudinaria: ¡Peixe!.Inda que fose de auga dóce. Solo había, para as xentes da comarca, as trutas había que collelas, e non era doado. Deica o mellor truteiro da comarca, o Gabriel de Hermisende, que as trutas non tiñan pestañas polo que collelas non resultaba doado pous bislumbraban a os que as querían coller.
Empecei de moi pequeno a ir o riu con meu pai, gran coñecedor do mesmo e que tuvera un dos mellores conocedores no seu tiu político o tiu Marcelino.
Creo que entre os dous eran capaces de, cos ollos cerrados, nomear as pedras, desde o Cunqueiro, hasta a Tuiza, de todas as pedras e arraigadas nas que podía haber escondida unha truta.
Nunca fallaba, cuando decian: nesa balastreira o nesa arraigada ten que haber unha bácora. Outra cousa era collela.
As trutas solo se collían nos meses de calor, pous había que meter o escroto na auga, e as veces arrigábase de tal xeito, que inda que fose para facer as necesidades fisiolóxicas había problemas de localización..
Mai tarde, co gallo da vía do tren, apareceu a dinamita (sempre o progreso mal entendido fodendo), e cada temporada estival cada pozo, charca, e preseira, acababa recibindo unha media de tres ou catro cartuchos de dinamita. As trutas non se acababan, pous a dinamita solo mataba unha poucas nun radio de acción pequeno.
O problema xurdiu polos anos sesenta. Os emigrantes que viñan de Francia, adoitaban traer “Unhas boliñas” que mataban a strutas. Eran bolas de cloruro cuxa finalidade non era matar trutas, mais o ser humano, ¡xa se sabe!.
Apareceron outro tipo de velenos, que tamén desleixeron o Tuela. Morrían trutas, escalos bogas, barbos, vichas, ras, lontregas e dama-is seres vivos que andaban polas ribeiras. Así e todo, inda subsistían tódalas especies, mal que ben, e reproducíanse dalgunha maneira.
Mais, ¡oh divino progreso a costa de calquer cousa!, chegou despous da vía do tren agora case inútil pola Sanabria, as autovías de conexión da Galicia co centralismo, ou sexa Magerit (a joderse señores politicos, que non vos gustan os árabes), e como tiñan que pasar por enriba do Tuela, ninguén fixo nada por preservar ese cauce limpo de augas baixadas das serras da Segundera, e emporqueron-nas hasta limites insospechados. Consecuencia: mortaldade enorme de trutas e todo tipo de vida no Tuela, e acusouse os incendios (Que por outra banda nunca foran de tal calibre). Os paisanos da zona, seguen as autoridades vixentes na época, queimaban para limar as fincas. (Nunca existiron nas Baliñas, nin en toda a ribeira dereita do riu,) polo que a falacia da queimadela por parte dos veciños cese por si sola. Era unha maneira de escurrir o bulto por parte da administración.
Despous de feita a autovía das Rias Baixas o problema agravouse. Xa non hai trutas, desde o Padornela e a Tuiza para baixo.
¿Qué foi o que pasou?
Sinxelamente, o sal deitado na estrada no inverno, mesturado con outros gradentes, para derreter o carouxo da autovía, feita na parte mais Umbria da zona, como se a propósito fose, e co engadido actual do famoso e inútil tramo do AVE, a Ourense, Vigo e A Coruña, pous noutros lugares non parará, e será totalmente inviable economicamente antes de inaugurarse, desbarbando todo tipo de merdalladas entre as portelas, coa aquiececia de medio Ambiente de Castela León e, acaberon matando de maneira definitiva o Tuela.
Os humanos somos estúpidos, a Natureza non, cando todo este progreso de pacotilla cabe, as augas volveran a caer desde as serras de Chaus e Lubián, igual que desde as de Padornelo e as estribacións do Marabón, farán que despous de limpo, as trutas es as lontregas volvan o riu.
Levo dous anos sen sacar licencia de pesca. ¡O que queira diñeiro que molle o cú!. Refrán vello da zona.
viernes, 3 de mayo de 2013
Una de Música, de alto nivel ¿?.
Queridos amigos,
seguramente a ningun@ de vosotr@s les importe una higa, mis historietas, pero,
aún con esta premisa, no me resisto a esta nueva experiencia mía, ya en época
de senectud y, probablemente, sin que
pueda darle fin por causas de la intransigencia de la Naturaleza.
Desde hace un poco
más de un año, he decidido meterme la
Música en la mollera, dura mollera, cosa que, después de
iniciarme en ella, lamento mucho no haberle dedicado esfuerzo y tiempo, mucho
antes, cuando las neuronas todavía andaba por el sistema neurológico. Ahora ya,
algunas veces estas neuronas, cogen vacaciones sin previo aviso, y a veces se
olvidan de sus funciones, a pesar del cuerpo y mente que las mantiene.¡Parecen políticos!.
Como decía estoy
dedicado, con más ahínco que capacidad, al estudio de la disciplina de la musa
Euterpe.
Después de un año dándole
caña al instrumento y al solfeo, y también de mis peleas con las corcheas y
semicorcheas, pasando por las sincopas y demás nomenclaturas y jerga del lenguaje
musical, he llegado a un punto en el que tanto mi “profe” de instrumento al
igual que el director de la banda de los principiantes, quieren que, este final
de curso, haga mi primera interpretación en público.
Hemos decidido que mi
estreno como interprete, (Poner todo entre comillas), sea el Adagio en Sol menor
de Albinoni.
Para vencer mi
renuencia a ponerme delante, aunque solo sea de los “profes”, mi profesor de
instrumento se ha brindado a taparme los defectos, tocando conmigo el Adagio.
David, que es como se llama, tiene más moral que el Alcoyano.
Estamos ensayando,
seguiremos haciéndolo y que sea lo que Euterpe quiera.
Quiero rendir, desde
aquí, un homenaje a mis profesores: Al de solfeo y armonía, uno de los mejores
compositores de Galicia: Ángel A. Montes Abalde, con una obra titulada La Creación y que es
interpretada por varias orquestas de fuera de este país.
Mi profe de
clarinete, David Ferreiro, que dentro de unos pocos día leerá su tesis de fin
de curso, sobre un músico gallego poco conocido. Cuando lea su trabajo, le
pediré permiso para publicarlo aquí.
El dire, de los
principiantes Pedro, gran Saxofonista, del que también daremos noticias.
Son todos unos
estupendos docentes y gentes con paciencia casi infinita, sobretodo conmigo.
Si alguno de vosotr@s
le gusta la música le animo desde aquí a iniciarse, pués nunca es tarde.
Cuando llegue el
momento, si la cosa no es catastrófica y hay un alma caritativa que lo filme,
será subido a este blog.
Estar atentos, pué
seréis los primeros en tener una audición. Los segundos serán los fieles del
Carnegie Hall de N.Y.
Aquí os dejo una
interpretación magistral del Adagio en cuestión.
La mia también será (¿Mejor?¿Peor?) ¡Ya veremos!
La mia también será (¿Mejor?¿Peor?) ¡Ya veremos!
miércoles, 1 de mayo de 2013
MUSAS EN FOLGA, OU ¿EN MANI?
Hoxe non teño nada
sobre que escribir. A Musa encargada deste negocio, deixoume socinho.
Penso que no mundo
das Musas, dos deuses, Herois e demais entes que influen sobre as teimas dos
humans, e nos seus anceios e nas suas misérias, as veces abandoan-nos.
Non creo que se foran
de “mandra”, e moito menos que anden polas ruas manifestandose. Estou seguro
que andan noutras lerias mais importantes e produtivas para elas. Seguro que
andan nunha decrúa para despous facer sementeiras de cousas que necesitaran
perante o próximo ano. Xa se sabe que os ciclos de alimentación son anuais. Os
anos non foron decididos por un casual, senon por esa teima que ten a Terra de
dar voltas arredor do Sol iniciando e cerrando ciclos.
Eu, cual Musa pobre,
tiñosa, e amiga de todo aquelo que non teña nada que ver co establismen
actual, e emulandoas nos “quehaceres”, tamén estive por Val dos Marcos (lugar
de musas, meigas, almas en pena durante as noites de lúa, etc.), facendo algo de
decrúa e enterrando algún tubérculo para ver se sé le ocurre agromar e dar algo
comestible, pous o asunto está mais que fodido, se non se ten unha pequena
despensa. Eso sí, se facedes despensa, non lo digais a ninguén pois a facenda, e
os politicos son capaces de decir que tamén eles tiveron algo no asunto e piden
as súas prebendas.¡Capaces son!.
Non solo enterrei tubérculos,
senon que tiven tempo para departir co meu amigo Xetoño, de apreciar os
adiantos como adulta da famosa Lupa, a miña Perdigueira de Brgos que xa cumpliu
trece meses, e aprendeu algunha cousa nova.
Tamén descubrin unha
cousa que non me gustou nadiña: Estanse a cosntruir pola nosa bisbarra os túneles
polos que algún día circulará ese famoso ave, que cando esto suceda será
exactamente como o aeroporto de Castellón. Non terá xente que transportar pous
aparte que solo para nalgúns lugares, no noroeste peninsular cada vez queda
menos xente, a que queda é vella, e os € cada vez escasean mais. A xente non
viaxará por falta de “money”, e coma sempre solo viaxaran os privilexiados de
sempre, con billetes subvencionados co diñeiro de todos e que solo eles poden
usar.
Ben voltemos o
principio, cando dixe que descubrin unha cousa que non me gustou nada. Desde a
autopista das Rias Baixas, hai unha pequena estradinha, que leva a Hermisende,
e enlaza con outra de Portugal, en definitiva son trece ou catorce kilómetros,
feitos nos anos noventa, hasta entonces era un camiño de “mala muerte”.
Por esa estrada solo
poden circular vehiculos cun máximo de 10 Tm.
Pous ben, os que fan
eses túneles de despilfarro económico do ave, deixan escombros en Rañalobos. Circulan
por esa estrada, que os nosos antepasados non coñeceron, nun treito de tres kilómetros, uns camións de
gran tonelaxe, que baixo o punto de vista dun profano coma min, teñen prohibido
pasar, pola tonelaxe. Eu cruceime con tres e nos tres casos tiven que meterme
casi na cuneta. Con ser esto peligroso, que o é, os fuxancos nunha calzada non
preparada para soportar eses pesos, non tardarán en darnos algún disgusto,
sobretodo se algún conductor no se da conta.
(Riu Tuela)
Preguntome, se o caso
fose, ¿Quen será o ente responsable?. Xa sei que irresponsables haberá
demasiados.
Outra cousa, ¿Qué dí
Meido Ambiente da desfeita sobre o Castro das Muradellas e do Rio Tuela?.
Noutra ocasión, que
as Musas sean propicias, faleremos da morte do Tuela.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)