jueves, 26 de diciembre de 2013

O FILLO DE DEUS


 


A Igrexa estaba ateigada. Non cabia nin unha agulla. Estaban esperando todos que o cura e mailo sacristán sairan da sacristía para celebrar a misa do galo.
Todos estaban engalanados-as, a maioria fachendosos, e algún que outro ben agarrado as columnas da tribuna, para non deixala caer. O viño e mailo cava fora trasegado por varias golas de maneira de canle de muiño, con buracos.
Ali, en primeira fila, sacando peito e coas medallas postas no peito, estaban as forzas vivas, coma sempre, diante e case decindo : eiquí estou eu.
Prometía ser unha boa función, coa igrexa “Mayor”, ateigada esperando a novidade da famosa misa. Pous todo quisque escoitara falar da famosa misa do galo, pero ninguén estivera nela nunca, casi estaba en desuso.
Este ano habia cura novo, según decian pertencente a unha organización relixiosa con apelido de galo pequeno, ou seguidor, según outros do pequeno cura aragonés.
Por fin saiu a comitiva, cura sacristán e dous “monaguillos” con roquete posto, que en realidade eran os que le daban frescura a función, e o mesmo tempo algo de seriedade, eles inda non entendian mais que ó final, terian unhas monedas para si, e uns dulces no convite do fin.
Empezou a misa e chegou o momento da homilia, subindose o crego o estradiño, chamado púlpito. Escomenzou decindo que estaban alí a celebrar o nacimento dun Neno, e que agora parecia que todos os que camiñan polo mal camiño, querian que non naceran, “incluso por ley”, dixo o charlatán.
De sutaque, abriuse a porta “grande” e entrou un home cunha caixa moi ben embolicada, que deixou no medio do medio da igrexa, e coa mesma celeridade con que entrou saiu desaparecendo.
Produxose unha pequena estampida arredor da caixa, pous o que mais e o que menos pensou se seria un acto terrorista.
A máxima autoridade ordenoulle o xefe dos axentes que retiraran aquelo, e este transmitiu a orden que por fin chegou o ultimo numero, que estaba alí de paisano. Como o ordeneran non tivo mais remedio que acercarse, temblando pous o pensamento era o de todo o personal.
A maioria da xente xa estaba fora da igrexa, autoridades e crego incluidos, solo quedaban dentro o pobre guarda e uns rapaces que na súa sencillez non acertaban a saber o que pasaba.
Polas portas a xente espereitaba e cuchicheaba. O guarda acercandose tremia, cuando de dentro da caixa saiu un berro de unha criatura.
Volveu toda a xente a meterse na igrexa, pous a situación dera un xiro de 180 graos. Aquelo era unha novidade, dentro da caixa o parecer habia un neno. ¿Seria o neno do que falaba o cura?
Os primeiros en botarle man a caixa foron os rapaces, que a desfixeron, colleron un neno case, recien nacido, cunha cariña de anxo que abraiaba, mais o collelo deronse conta de que non tiña pernas.
Un dos rapaces apartou a caixa para un cantiño, e cando a deixaba, atopou un sobre entre os restos.No sobre habia unha inscripción: “Para os pais da criatura” Engadindo por debaixo, O Sr. Cura, O Sr. Xuiz, e o Presidente temporal.
Leuno en alto, e sonou unha estrondosa risotada dos que oiron, e tanto os mencionados como algúns outros tenteron facerse coa carta, mais o rapaz entregoulla o xefe dos axentes.
Dentro habia unha pequena misiva :
Dado que vostedes non deixeron que eu abortara, supoño que é polo grande cariño que le teñen os nenos, polo que os considero os seus pais, pous eu non podo mantelo e sobretodo sabendo desde sempre que era un minusválido, e que non teño recursos nin axudas para sacalo adiante. Espero que ustedes o fagan mellor ca min . Non me busquen pous no me atoparan endexamais.
De súpeto alí na igrexa solo quedaba a criatura, os rapaces e unha velliña, que estaba estasiada mirando o neno e facendose cruces. O resto dos feligreses desapareceran igual que a mai do que xa deixera de ser un “nascituro”.

Continuará.................

domingo, 22 de diciembre de 2013

OS LOBOS DA PORTELA DE REBORDELO (E II)


 


Pasaba o tempo. Non había mes no que alguén non dera conta de haber ouvido os ouveos do lobo da portela de Rebordelo.
Despous de un tempo, a busqueda foi esmorecendo. Cada vez que se intentaba, despous de escoitalo, case no momento, e o non haber resultado ningún todos se acostumeron a escoitar falar de cando en vez dos gorgoxeos aqueles extranos, que non habia maneira de saber qué ou quén os producia.
Chegou aquel vrao coma outro calquera, e como todos o vraos, empezou a fallar a auga da traida. Os veciños empeceron a regar as horta polas noites, cousa que xunto coa maior afluencia de xente abrindo e cerrando os grifos das casas, despous de vir da praia fluvial, ou para refrescarse por mor do calor.
Pensei que seria unha boa idea ir a Rebordelo a mirar onde se fixera a obra para entubar a auga que abastecia a aldea,por se podia arreglar algo.
Unha mañá decidí subir a Rebordelo a ver se se podia achegar mais auga as tuberias. Levei a escopeta por se por unha casualidade desas da vida, aparecia o famoso lobo.
Arranxei como puiden a toma da auga, e baixo o meu punto de vista o incremento de caudal foi bon.
Entre o traballo, a merenda e sobremesa da mesma, o tempo foise e cando baixei xa era un pouco tarde.
  Pensei en darme presa pous alguén me dixera que, tamén deberia ver os rexistros, por se algún estaba atascado. En cada rexistro habia unha arqueta para facilitar o tránsito da auga polas cañerias.
Os dous primeiros rexistros, estaban en orden, e decir, ben. Cando ía camiño do terceiro rexistro, xa baixando da portela de Rebordelo, un arrepio percorreume as costas. Acababa de oir por segunda vez o gorgoxeo do que tanto se falaba. Agarreime a escopeta con todas as forzas, como se nela tivese a salvación. Xa empezaba a empardecer, desaparecera o reflexo do sol do alto de Monte Muga, e cada vez se facia mais oscuro.
Volví a sentir aquel estrano ruido, era como se un animal estivera dando os últimos estertores, era bastante arrepiante, pensei que poderia haber un porco montés, seguramente entalado nun deses lazos que os paisanos adoitan armar nas súas cortiñas para guardalas das alimañas, agarrandoas.
Un porco montés, ten tanta vitalidade, que inda medio morto é capaz de camiñar un feixe de kilometros. Non seria de estrañar que na matugueira de urces, estivera alí co lazo no pescozo e a estaca atravesada de xeito que non podia liscar.
Acerqueime con bastante medo, pois é provervial como os porcos se defenden. Teñen uns colmillos chamados navallas cos que son capaces de rachar un becerro.
A matugueira tiña como uns quince metros cuadrados de monte bastante alto, composto fundamentalmente de urces vellas e xestas, era dalí de onde me parecía que saíra o gorgoxeo. Non se via bulir nada por alí, e tampouco se sentia ningún ruido.
De repente dei un chimpo de case un metro que case me esmendrello. O meu lado volví a sentir aquel misterioso ruido que me puxo os pelos de punta.
Alí estaba o “animal” que facia aquel ruido. Agora o ruido definin-ho como un verdadeiro estertor moribundo, alargado no tempo. Perdin o medo pous o coñecer a sua orixe, descubrin tamén que aquelo era inofensivo.
ALI HABIA UN REXISTRO DAS TUBERIAS, QUE POLA ACUMULACIÓN DE AIRE DENTRO DAS TUBERIAS, SAÍA POR ALÍ CON TANTA FORZA QUE LEVANTABA A TAPADEIRA DE FERRO DO REXISTRO, FUNGANDO DE XEITO ARREPIANDO.
Foi unha pena, descubrir a orixe dos ruidos. Nun momento morreron os lobos, xabarins e demais entes que durante un tempo alporiceran a comarca.

miércoles, 18 de diciembre de 2013

COUSAS DO MEDO


 

O medo, algo que os homes mais aguerridos poden ter, é unha cousa espantosa, unha sensación atroz. E como unha desconposición da alma, un espasmo tremendo do pensamento e do corazón, o simple recordo produce escalofrios de anguria. Solo sucede en determinadas circunstancias anormales, baixo algúns influxos misteriosos diante de riscos indefinidos. O verdadeiro medo e algo así como unha reminiscencia dos fantasticos terrores do pasado. Un home que cree nos fantasmas, e que se imaxine que vei un espectro na oscuridade , sentirá o medo en todo o seu espantoso horror. (Cita de G. de Maupasant, aproximada)
Hai un pozo no rio Tuela, a un par de kilometros antes de que éste chegue a ponte do Cunqueiro, xa nas terras da Moimenta, alí onde apareceron os restos do ti Gonzalo, home farruco e tirado pradiante, que un desaprensivo carabinero, por vinganza, espetoulle un tiro a beira do caboco da Arrequeixiña, e, que, gracias a unha tormenta oportuna para o asesino, que caeo por alí no momento, o corpo foi arrastrado, regueiro abaixo hasta o Tuela e este levouno hasta os fragaredos do Cunqueiro, donde foi atopado pasado un tempo.
 O pozo en cuestión chamanlle; O pozo dos Barbeiros.
E un pozo, coma todos os do riu, formado para que as augas remonten os desniveis do terreo, e que fai un remanso pola marxe direita, hacia as leiras da Fervenza, e no fondo do mesmo antes de chegar o Fervenzón esta o vello vado polo que pasaban os carros hacia as leiras das Lameiras, e as vacas para o couto. Tamén quedan os restos do camiño que transitaban os carros a buscar a cal viva na caleira.
O nome ó pozo venlle dunha traxedia ocurrida nel. Dice a tradición que unha vez andaban dous irmans nadando e agarrando trutas nas cachoeiras do meandro do rio en Chaguazais. No fondo do pozo hai unha laxe bituminosa en  todo o ancho do caudal. Nesta fraga adoitan meterse as trutas mais grandes. Mais a avertura pola que se meten dentro é tramposa para as mans dos pescadores, ten duas averturas que todos os que algunha vez cacheemos alí sabemos. Por unha non se pode meter a man, solo tapar para que a Salmo Fario, non escape, e a man metese pola outra. O noso amigo parece que errou a hora de meter a man, equivocouse de buraco e non puido sacala. O irman o ver que tardaba en sair chapuzou hasta alá e atopouse co irman apreixoado. Tentou sacalo, mais o irman xa case nos estertores aferrouse a él coa outra man e non puideron sair do fondo vivos. Primeiro atoperon o cadavre de un e logo o do outro, que tiña a mau entalada. Os irmans eran barbeiros.
A partir daquel momento, o pozo quedou maldito para as xentes da comarca, e as lendas escomenceron a circular. Unha das mais coñecidas era a que decia que se alguén se metia no pozo, un dos irmans agarrarian-no polos pes e levariano o fondo donde irremediablemente afogaria.
Dous amigos desafiaron a lenda e nunha tarde do mes de agosto decidiron meterse no pozo a nadar, solo por arriba, sen mergullar. Primeiro un, deu unha volta nadando, e cando pasaba polo recanto onde afogaran os barbeiros o que estaba nadando deu un berro decindolle o amigo que non o agarrera polos pés, mais de repente deuse conta de que o amigo estaba inda fora da auga. Nadando como se quixera bater o record do mundo de natación saiu case sen folgos.
O amigo riuse del e díxole que era un medroso, que seguro que acordera dos barbeiros e o medo deixouse sentir no pe Para demostrale que todo era froito da sua imaxinación meteuse él a nadar. Deu varias volta polo pozo, rindo e dando aturuxos facendo de menos o medo do amigo. Este decidiu meterle medo, e as escondidas meteuse na auga e cando o outro estaba cerca, mergullou e acercandose agarrouno por un pé. O agarrado pegou un berro horripilante e quedou teso na auga, cando o compañeiro sacou a cabeza de debaixo da auga, pensou que estaba a xogar tamén e saiu a borda da auga, decindole o amigo que se deixese de facer o parvo e saise, mais o corpo xa empezaba a ser arrastrado pola auga, acercouse a desfacer a broma, mais o amigo estaba morto. Sufrira unha parada do corazón e non houbo maneira de reavivalo.Sentouse nunha pedra da borda e empezou a cavilar na situación. Cada vez estaba mais nervioso e non sabia moi ben que facer, cuando no medio do pozo viu a un dos irmans barbeiros que le facia sinais de que se acerquera a él. Antes de desaparecer no fondo do pozo para sempre, camiñando hacia o barbeiro, soltou unha risotada, que denotaba o estado de loucura no quedera.

sábado, 14 de diciembre de 2013

GOZANDO DO MANOLIÑO


                                   GOZAR DO MANOLIÑO.-

 Hai dias que non teñen desperdicio. Son eses dias nos que, dalgún xeito aprendes algo, sobre todo cando é a experiencia a que ensina. Neste caso foi algo inesperado e cáeo sen buscalo nin esperalo.
 Veredes: Nos fins de semana, caseque todos, adoito facer de comer eu. Na maioría dos casos doume un garbeo pola praza de abastos de Teis onde teño un amigo que é o mellor pescudando os peixes "salvaxes", no Berbés, e ademais de aconsellarme cual debo mercar, sempre me dice como debo cociñalo. ¡Xa son moitos anos de relación de pescadeiro a cliente!.
 Hoxe, como dicía fun buscar algo, e a pesar de ser sábado case non había xente mercando. Debía ser pola hora, era cedo.
 Decidinme por un par de linguados de ración, e mentres o "xefe" limpaba os peixes, a dependenta preguntoume por Sanabria e se facía friu no fin de semana proximo-pasado. Díxenlle que había noites que a temperatura baixaba hasta os -7 º. Alguén preguntou se tiñamos WC, na casa, facendo carallada sobre a maneira de mexar nos dias de xeada, sobre todo para os homes.
 Entón conteilles as situacións que se presentaban naqueles invernos
pola Teixeira, con nevadas e xeadas gordísimas e que de cando en vez, no medio dun fiadeiro había que saír a mexar ó camiño, e había verdadeiros problemas pra atopar a pistoliña, pous estaba reducida a mínima expresión.
 Menos mal que agora hai cuartos de baño- dixo a dependenta- e non pasa como cando se casaron meus avós que foron a pasar a lúa de mel a Boiro, collendo un barco en Vilagarcia. Foron a casa de uns parentes e no camiño a avoa colleu unha boa "furricheira". Como non tiñan cuarto de aseo leváronnos a durmir a casa de outro parente que tiña un no segundo andar. Pra chegar tiñan que por as bucinas coma as das ambulaias ou bombeiros, por se habia atasco.
 O parecer aquelo, que era unha carallada, veulle de perlas a os avós.
 Parece que  naquela época, os recen casados non podían ter relación carnal os primeiros tres dias de casados.
 Dixo a avoa: Menos mal que polo camiño xa probara o Manoliño, pois tres dias eran moito, pero cunha furricheira o lombo no era cousa de andar a xogar co Manoliña.
 Ese trasto da reprodución masculina, coñezole moitos nomes igual que o das mulleres, pero MANOLIÑO, non o oira nunca.

D

jueves, 12 de diciembre de 2013

¡Catarata, fora!



 Queridos amigos: Desde un tempo pasado, ¡como pasa nesto da rede!, teño pendente acabar o asunto dos lobos na portela de Rebordelo, pero as ideas acumúlanseme no caletre, e non dou feito. Tedes que perdoar as eivas mentales de un vellote.
 Hoxe, solo quero dicirvos que estou programado, na seguride social, inda que intentaron derivarme, para unha operación da que levo esperando mais de un ano.
 Que ninguén se preocupe, solo é unha operación de cataratas.
 Do ollo dereito operoume un ciruxan que corrixiu a desfeita que fixo outro cos ollos da miña compañeira. Gracias a él, ela no perdeu visión. Como foi o que me operou do dereito, dixenlle e digo, que a min non me mete os dedos nos ollos outro ciruxan que no sexa él.
 Pous ben, chamáronme onte, día 11, para operárenme o luns día 16.
 Cando chamaron, seguro que é pola crise, dironme unha serie de instrucións tales como : levar unha bata, levar unhas alpargatas- Como non fun eu quen colleu o telefono pode ser que pediran algo mais, por se é o caso merquei un equipo de ciruxan da señora Pepis, e, o mais importante, recomendado polos políticos que rexen a seguridade social nesta Galicia dos nosos quereres. dixeron que no esquecera de levar a catarata.

martes, 10 de diciembre de 2013

Bahía de Vigo, Rande y Verne



 

Hace muy poco tiempo que estuve en la Isla de San Simón, en la bahia de Vigo, en el estrecho de Rande, lugar donde se cuenta que unos galeones procedentes del Nuevo Continente cargados de las rapiñas de nuestros antepasados a los indígenas. Fueron rodeados y hundidos, u obligados a hacerlo por los esbirros de Drake o uno parecido. Nunca sabré quien es más ladrón, si el que ejecuta el robo o el que se aprovecha del mismo.
Estando en la isla de San Simón, pude sacar una fotografía de una estatua que hay cerca, de Julio Verne, el escritor de Viaje al centro de la Tierra, 20mil leguas de Viaje Submarino, etc.
Este escritor del siglo XIX, fué, bajo mi punto de vista, el primero en Ciencia Ficción y también para mi, el primer escritor que “me enganchó”, cuando tenía doce o trece años, con la obra Viaje al Centro de la Tierra. Digo que me enganchó, porque en aquel verano en Val dos Marcos, comencé su lectura a media mañana, un día, y hasta que la terminé no paré mas que para comer, acabando a la luz de un candil a media noche.
Aparte de lo relatado, quería también contarle a los lectores jóvenes que a lo peor na han leído a Verne, que dentro de 2omil Leguas de Viaje Submarino, el escritor hace de la Ría de Vigo el lugar secreto del Capitán Nemo, e incluso refiere como los navegantes del Nautilus, buceaban en el estrecho de Rando en busca de lingotes de Oro, Plata y las cantidades enormes de monedas que, dice, sacaban de los Galeones hundidos.
En 1878, Verne estuvo en Vigo, aunque fuese para reparar su yate, pués ya de aquella la industria de astilleros de Vigo ya era reconocida, fuera de nuestras fronteras.
Libros como los de Verne son de los que dejan huella en los lectores, y luego, con el transcurso del tiempo, si uno llega a conocer cosas como esta que relato, encuentra aún mayor atractivo en volver a releerlos.
Ya puestos a hacer recomendaciones literarias, diría que todos deberíamos leer, lo estoy leyendo por enésima vez, el relato de G. A Becquer: Maese Perez el Organista. Libro que se podría enmarcar en la esfera de relatos de terror, de aquella época, claro.
Por cierto que casi todos los relatos y cuentos de terror de antes del siglo XIX, tenían algo que ver con muertos, almas en pena y apariciones de los mismos.
Debía ser lo que mas horripilaba.
Horripilantes abrazos, a todos.

lunes, 2 de diciembre de 2013

INDICIOS DE ARQUEOLOXIA NA SERRA SEGUNDEIRA


 SUBO UNHAS FOTOGRAFIAS QUE NO SEU DIA FIXEN NA SERRA SEGUNDEIRA. (Non indico o lugar concreto pra non animar os buscadores de tesouros)







  Todas estas cazoletas, e algunha mais, estan nun radio de tres ou catrocentos metros. Ben poderia ser o sinalamento dun linde, pois hai linde de duas aldeas, mellor dito dos montes cercano.
 De todolos xeitos é algo que seguro que se algún experto en grafia litica visitara a zona, a algúnha teoria chegaría.
 Estou a disposición de algún Arqueologo ou similar que queira visitar a zona. Solo ten que porse en contacto conmigo, a través deste medio no que publico esto, e tamén pensar en que vivo en Vigo (Pontevedra), por aquelo de quedar de acordo nas datas.

domingo, 1 de diciembre de 2013

OS LOBOS DA PORTELA DE REBORDELO



 

Era o segundo domingo de Febreiro pola noite. Durante o día os cazadores, fóramos, hasta as Baliñas (Valiñas?) a tentar as corzas, coma todolos anos desde tempos inmemoriais, pra facer unha farra de despedida da caza, acompañada dunha cena da carne das ilustres saltarinas, carne, que despous de ser posta no alto dun louxado, lonxe do alcance dos gatos, o ralente das noites, nas que as xeadas eran capaces de encarouxar hasta o aceite, era cociñada polas maus expertas no asunto da Celia ou de miña tia Cecilia, dependendo da cAsa onde se despedira a caza.
Aquel ano tocaba manducar en casa dos do ti Carlos, polo tanto era a Celia a encargada de estofar unha corza macho, non demasiado vello.
Antes da cena, fóronse reunindo todolos cazadores e os non cazadores invitados a pitanza. Incluso apareceron por alí, por casualidade dous homes das Frieiras, que foron invitados a cenar. Estes homes cando entreron na casa, levaban unhas botellas de Terry, daquel barateiro, que agora dariamos algo bó por gorentalo.
A hora da cena todo marchou como estaba previsto, bon guiso con cachelos, bon estofado, bon viño das viñas de Vilares, bon aguardente, feita nos potes as agachadas dos carabineros, un bon café portugués pasado de trelo pola fronteira de Cancelada e mercado en casa Neves da Moimenta, que xunto co Terry, aportado polos frieireses, facian que dentro da casa fixera calor e no louxado e xeada derretera.
Co comedor cheu de barullo das voces, cantos e lerias, xunto co fume dos cigarros, a baraúnda era de pai e señor meu. Cada quen contaba as suas aventuras. Se alguen poidese escoitar e contar as distintas versións sobre a mesma cousa, sería de premio. O mesmo lance xinegético contado por varias persoas, transportaban ao ointe a lugares e momentos distintos. Eso era o que mellor definia aqueles tempos nos que inda non habia o embarullamento dos medios actuais de comunicación. So habia dúas radios na aldea, a do Caxera e a do ti Dario.
Estando nesas apareceu por alí o pastor, decindo que na baixada da portela de Rebordelo hacia o Carballal, os lobos debian estar comendo algún becerro ou algo parecido pous o bicho gorgolexaba forte, sempre coa mesma intensidade e ruido. Díxo que todo se sentia dentro da matugueira de urces e silvas vellas do cimo de Falgueiroá. Os cais das carrancas- decia- o chegarense alí sairon correndo espavoridos e co rabo entre as patas.
Sen pensalo mais todos os alí presentes tomaron a decisión de ir a escorrentar os lobos, e se era preciso defuncionalos alí mesmo.
Cada quen foi polo seu trabuco, e xuntándose no xogo dos paus, atendéronse as indicacións dos cazadores mais vellos, que insistiron sobre todo na precaución de non pegarlle un tiro o compañeiro, ou no espetalo nun pé propio, pois xa é sabido que de unha escoba pode sair un tiro.
Cercouse a matugueira de marras, mais alí non se escoitou nada, non se viu nada, nin sinal algunha tanto de lobos coma de becerros mortos. Res de res.
Cando todos voltaban a aldea, os últimos, que se entretuveran facendo un cigarro, escoiteron o famoso gorgolexo que dixera o pastor. Aviseron o resto, e volveron sobre os seu pasos, mais a cousa foi infructuosa, alí non habia nada nin naide. Houbo quen dixo que, seguramente era cousa da mestura da aguardente con viño e mailo coñac.
Entre risotadas, todos volveron a quentar as cadeiras e bancos arredor da mesa, na que inda quedaban restos dos brebaxes.
Durante as semanas seguintes, seguíanse comen- tando os gorgolexos, que de cando en vez se escoi- taban. Xa case era toda a aldea a que os escoitera, sempre sen saber quen o producia. Aquelo era un verdadeiro mistério. O medo escomenzou a adueñarse da comarca. As autoridades enpeceron a investigar, viñeron especialistas da capital, os carabineros non foron quen de dar cunha explicación o fenomeno que levaba camiño de convertirse no misterio mais gordo da época.
Mais,.. un día....
Continuará.....

jueves, 28 de noviembre de 2013

OS XENIOS (E II)



 


Continuación...



Xa, acabada a frugal cena do caído na regueira da porta do ti Pedro, e inda esperando o secado dos pantalóns e do capote, sentados, todos arredor da lareira, pregueronle o home que les contara a súa andanza polo castelo do Mouros.

“ Foi pouco tempo de reloxio o que estiven dentro-dixo- Nembargantes mentras estiven alí, percorrin case todo o que me foi dado coñecer. Mais tarde, cando saí, o Xenio díxome que o tempo dentro, non tiña relación co de fora. A relación seria de cada minuto de fora, aproximadamente unha hora dentro.

Antes de deixarme entrar, o Xenio, levome pola única entrada que o parecer servía para que os humanos puideran introducirse dentro das entrañas do castelo e por ende nas da Terra. Na beira do riu Gamoneda estaba un home cun caxato, arrequedando os lobos da serra, que o empezar a nevar forte nos altos buscaban algo de refuxio, ainda que aqueles eran lobos que estaban o coidado do Santo Antonio, cual era o home do caxato, que non os deixaba sair daquela zona pous eran os que tiveran que deixar soltos os rixelos, despous de que fosen “arresponsados” polas mulleres con poderes das aldeas dos arredores.

Cheguemos a entrada, a cual estaba disimulada polas louxas da zona e as urces e xestas que a cubrian, non deixando nin adiviñar que alí podia haber unha entrada.

Díxome o Xenio que dentro dos subterráneos babia varios tipos de seres que os habitaban, que non pasaria nada mentras él estivera conmigo, e que fora das galerias subterráneas eran totalmente inofensivos, solo podian facer trasnadas que as veces asustaban as xentes.

No que era o recinto do castelo, xa se vian grandes cantidades de tesouros formados por moedas de ouro e prata, dunhas civilizacións descoñecidas. Eran os famosos tesouros dos Mouros, dos que falan as lendas. Estaban alí guardados e vixiados polos Gnomos que eran os encargados deles, e tamén de ilos recollendo daqueles lugares nos que estaban olvidados dos seus donos.

O Gnomos, eran os seres mais perigosos de todolos que baixo a terra estan. Se te collen dentro sen alguen a quen teñan respeto ou medo, entretéñense incordiando o incauto de tal xeito que acaba toleando, e o fin morrendo de angustia e desesperación.

Entre outros seres que pululaban por debaixo da terra, os que mais me chameron a atención foron os produtores dos metales, os que facian que as augas regueran a terra por dentro e que tamén facian que abrollera na superficie, polas fontes.

Estes seres eran moi traballadores, en realide non descansaban nunca. Por exemplo os que estaban encargados de trransformar a enerxia da terra nos distintos metales, hasta chegar o estado de ouro. Puiden ver unhas trabes enormes deste metal, da que de cando en vez esparexian por distintos puntos case a flor da terra para que os homes o puidesen encontrar, a maioria das veces asociado a outros metais.

Os que tiñan como cometido o coidado da auga, eran incansables, pous debian recoller a auga, unha vez selecionada, despous das choivas e tormentas, canalizandoa por canles preexistentes, ou creando-os de novo en caso contrário, filtrando de novo aquela que volveria a superficie, facendoa pasar polos distintos metais dependendo da función que logo teria.

Tamén estaban os espirius negativos, eran algo así como os politicos, opuñanse a case todo, mais case naide les facia caso. Como espiritus solo podian meterle medo no corpo os mais inocentes e incautos.

O mais arrepiante de todo foi ver, o volver a superficie, uns exercitos de esqueletes armados con escudos e espadas, estas en forma de curz, e nos escudos outra cruz marcada. Eran o famosos exercitos dos Templarios, que andaban as liortas cos outros fanaticos do Islam, coñecianse polos seus alfanxes e babuchas. Deles,en ambolos dous bandos solo quedaban os esqueletes, mais inda alí facian ruxir con forza e xenio os seus ferros.

Habia representantes de outras relixions, mais naide destas facia as mesmas cousas que as xa relatadas. Esas dúas xa parecia que andaban cansas, pous contemplando os que non pelexaban, as veces sentian envexa.”

Chegado a este punto, xa cos pantalóns enxutos asi como o capote, o aparecido, entrou no cuarto a cambiarse de roupa. Saiu xa vestido coas suas roupas. 
 Estando dandole as gracias os donos da casa, escomenzeron as campas a tocar a “maitines”. Etonces sonou un estampido, e arredor do xigante fixose unha fumareira e o Xigante desapareceu.

Alguen dixo que os xenios do castelo dos mouros, acababan de volver a facer burla dos veciños, coma sempre. 
 Mais, o mais vello de todos dixo: Os Xenios non van nuca as igrexas dos cristiáns.

martes, 26 de noviembre de 2013

OS XENIOS



 Era unha noite do inverno do ano cristián de mil novecentos cincuenta. Había fiadeiro,coma sempre na casa do ti Pedro e da tía Xabel na aldea da Teixera, aldea que está a mil cen metros de altitude sobre o nivel do mar.
 Polos camiños da aldea apenas se mantiñan de pé os veciños , pois xa facía unha semana que a neve se enseñorara de todo,e, polas noites, que quedaban estreladas con estrelas que bulían co friu, a xeada noite tras noite fora endurecendo a neve que o pisar nela era coma se fose cristal engraxado-As nádegas do persoal xa case que estaban coma as dos monos nalgunha época da súa vida, de tanto visitar a neve de maneira pouco amistosa.
 Arredor do lume da lareira estaban os de sempre xente habitual daquel fiadeiro, lume que o ti Pedro non deixaba esmorecer achegándolle torgos e rachos de carballo cada vez que facía falta, colocándoos contra un trasfogueiro, que no seu dia debera ser un bo carballo.
 A xente sentábase no escano que estaba arredor do lume, e que nunha parte facía tamén as veces de tabique que dividía a cociña doutra parte da casa, que estaba dividida con paredes de estuque. Desde a cociña casi se acedía o camiño. Sentíase a regueira da  auga que pasaba por diante. Pra entrar na casa había unha pequena ponte para rebasar o cachón de auga.
 Nun momento determinado sentiuse un ruído como se caese un cacho da casa, e ó mesmo tempo unha voz forte e rouca, que xuraba en mandingo ó mesmo tempo que se abría a porta e púñase diante de todos unha figura impresionante. Un home de case dous metros de alto embrullado nun capote de liño chorreando de auga pous resbalera na ponte da entrada e marchara de fuciños a caldeira, que pola neve e o carouxo que tiña o querer levantarse volveu resbarar (algunha das dúas formas verbais, terá que ser certa) e rebozouse por tódolos lados con aquela auga casi conxelada.
 Pido por favor- dixo o recien chegado- que me deixen estar un pouco a carón do lume pois estou a punto de quedarme teso coa friaxe.
 Levantouse rápido a tía Xabel e acercouse o home dicíndolle que se quitara o capote para tentar secalo, e que se acercara o lume. Colleule o capote ó home e colgouno na gramalleira, quedando as vistas uns pantalóns tamén de liño moi mollados e uns zamancos que case parecían barcas do xeito. En vista do cal o ti Pedro díxolle que le deixaba uns pantalóns, pra  por a secar os que tiña postos, foron a unha das alcobas e cando volveron as risotadas sentíronse en case toda a Alta Xeabra. Os pantalóns dábanlle polo medio das canelas a aquel casi xigante, pous o ti Pedro apenas debería chegar os cento sesenta centímetro de alto.
 Fíxolle sitio o forasteiro nun tallo, que acercou o lume e púxose a quentar as maus e frotabase todo o corpo para ir entrando en calor, cousa a que axudou moito uns grolos de aguardente dunha botella que le arrimou a tía Xabel.
 Cando entrou en calor o recien chegado, a preguntas dos presentes contou o que le pasara alí onde o riu Gamoneda entra en terras portuguesas, mais abaixo de Bouzadecristos, no famoso e encantado castelo do rei Bamba.
 Viña eu, camiño de Castrelos desde Bragança- dixo o que agora parecía un espantapaxaros- e o chegar a aldea portuguesa de Cova de Lúa, o cabalo que traia, quebrouse unha pata, entón tratando de entablillarla para deixalo quedar alí, fíxoseme de noite e trabuquei os camiños, acabando rendido e moi cansado na beira do castelo, alí onde están os vestixios das minas nas que en tempos os xenios arranqueron tesouros que  había enterrados, aínda que agora din que si as minas as fixeran os romanos, cousa que non é certa. Xa non podía case camiñar, pois por alí xa a neve era de certa espesura, e empecei a laiarme e clamar a Deus pola miña situación, todos sabemos que en apuros facemos iso, e El apiadouse de min mandándome un intermediario; era un Xenio dos que habitaban no castelo, que según me dixo, aínda que él era adorador de Alá, recibiu a orden do Deus dos cristiáns, e él non podía desobedecelo, seria como desobedecer a Alá. Despous de ensinarme o castelo por dentro e amosarme a vida dos seus moradores e todas as cousas que alí hai, nun abrir e cerrar de ollos deixoume eiquí na súa porta. Agora se puidera ser, como xa estou entrando en calor agradecería unha taciña de caldo se non fose demasiado pedir.
 Caldo que con toda a dilixencia do mundo le serviu a tía Xabel dicíndolle que era requentado pous era do que eles cenara aquela noite. Caldo que según o forasteiro, era o mellor que gorentara na súa vida.
 Prometeu referir as súas andanzas co xenio dentro do Castelo dos Mouros, mal chamado do rei Bamba ou do Mau Veciño.
 Continuará o relato.........

 

lunes, 11 de noviembre de 2013

¡DEVUELVAME MI VOTO, ISIDORO!


 

Uno, que está convencido de que la evolución de la humanidad existe y es irreversible, se encuentra con los altibajos de esa evolución sobretodo en lo que respecta a las individualidades de esa humanidad.
La evolución es y existe a pesar de lo hombres y mujeres, que con demasiada frecuencia intentan aprovecharse de sus congéneres y, consciente o inconscientemente, a lo mejor solo hacen que esa evolución se retrase.
Este pequeño preámbulo, creo-lo necesario para poder reafirmar mi teoría, en este caso relacionada con el momento actual en el que se encuentra la relación de esa casta política y nosotros: el pueblo llano.
Cuando se inició el cambio y nos vendieron que aquí se había instalado la democracia, uno que es bastante ingenuo, se lo creyó y se ilusionó pensando que a lo mejor el pasado, pasado estaba y que a partir de entonces todos íbamos a colaborar unos con otros para que la vida individual dentro de la colectividad fuese digna, y que nadie se pusiese sobre nadie, ni se aprovechase.
Desde aquella han pasado por La Moncloa seis o siete presidentes de gobierno, sobre los que ahora no voy a criticar aquí, salvo a uno que tengo todo el derecho del mundo, pues en mi ingenuidad le voté y supongo que mi voto también sumó para auparlo, lo que me da ese derecho.
Estoy hablando del señor González, don Felipe. La última vez que se presentó decidí no volver a votarlo y eso que no conocía lo que sé ahora.
Ya me llamó la atención una ocasión en que se desplazaba en un Mercedes, y un periodista le preguntó como se podía ser socialista y desplazarse en un coche de alta gama. No cuadraba, como casi siempre, lo predicado con lo hecho. Él se salió por la tangente diciendo que él lo que quería era que todos los españoles tuviesen uno. No sé si sabia que estaba inmerso en una sociedad capitalista, que para nuestra desgracia era lo que era, gracias a un consumismo feroz y provocado.
Ahora resulta que se monta una fundación cuya razón de ser es el estudio de su figura. Seguramente a mayor honra y gloria suya. Yo mas bien la llamaría “Fundación para la contemplación del ombligo, de un ególatra”
Otros presidentes también tienen sus fundaciones. Todos deberíam explicar de donde salen sus fondos y en muchos casos como son recaudados, pues todos aquellos que salgan del erario pública deberían ser puestos en conocimiento de los ciudadanos que son los que en definitiva son víctimas de los impuestos.
Llegado a este punto, y como a uno de esos presidentes le di mi confianza y mi voto, por lo que prometió, es por lo que ahora desde aquí quiero decir:
“Señor González , la confianza depositada hace mucho que la perdí. Ahora me gustaría que me devolviese el voto, por mí, mal gastado, ya que no puedo hacer nada para evitar ese embolsamiento de dinero, que aunque legal, no lo considero ético, me refiero a esos sueldos a los que se han apalancado ustedes, expresidentes, aparte de las fabulosas pensiones que se han asignado, que cuando ustedes quieran se las cambio por la mía”
De otros presidentes no puedo decir nada pues nunca les he votado.

sábado, 9 de noviembre de 2013

XA ESTÁ


 



Tíñanme falado moito do avó Perfeuto de Lubián. Seguramente quen me falaba del, tíñale un cariño especial, non en van, comera con él as mellores sopiñas alá no alto da serra, nas lindes cos montes de Porto de Sanabria.
Un dia no que eu andaba a percorrer o nascente do Tuela, ese que baixa pola serra de Chaos, lamendo as ladeiras con morrenas da de Lubián, deime de bruces co espiritu do avó Perfeuto. Ainda que non o acrediteis, sabede que os espiritus libres e amantes da terra na que se desenroleron desde pequerrechos, unha vez que finan, adoitan visitar aquelas paraxes nas que transcurriu parte da súa vida, cando o espiritu andaba loitando por desenrolarse hacia un estadio mais elevado. Tal era o caso.
Encontreime con él no alto do Moncalvo, acercandome o Moncalvillo, desde onde vislumbraba o Alto da Mermiñeira , o Tormo, o Llombo, O Castillón, Cabril e Valdecasares, e divisando ao lonxe os serpenteares dos rios Tuela, Tera, Castro e Bibey (Vivei), que nas súas ribeiras alimentaban os corzos, ese animal tan escurridizo e o mesmo tempo tan babeco cando vei a un humano.
Tamén vos teño que decir que os espiritus dos antepasados, non se deixan ver a todo o mundo, coido que solo por aqueles que tamén aman as serras dos seus antepasados e que tentan de manter o recordo deles un pouco na memoria das xentes actuais.
Na relación que, arredor, de un par de horas mantivemos, decateime que él era consciente da miña admiración pola súa figura, fomentada polo seu neto Xusto.
Nas relacións que se manteñen cos espiritus dos devanceiros, que evidentemente nunca é falada, mais ben de xeito telepático, e'moi curioso o que eles chegan a saber de un, sen necesidade de contarlo. É como sé se levera tatuado na testa. Saben-no todo, ou adiviñan-ho.
Sabendo do meu interese tanto pola Pala dos Albardeiros como polo Caneiro das Bruxas, guioume hacia eles para ensinarmos. Como inda naide vestido con pel e ósos coñecera.
Ó primeiro que me guiou foi a Pala dos Albardeiros, notábase o seu cariño espcial polos montes de Lubián, a terra que le dera a forma, na vida pasada del.
Cheguemos os fuciños da pala dos Albardeiros. (Non dubido que non fai falla describir unha pala. A do pan é Pá.) e unha vez introducidos dentro, eu quedei un pouco sorprendido, pous aquelo xa o vira na ocasión que tiven anteriormente, seguindo as instrucións do Xosé, hirmán do Xusto. Daquela a Pala era poco profunda, non tiña inscripcións por ningures, a pesares de que eu pensaba que a vereda da idade media adiante podia ter algo que ver na sua orixe. Non era así, o parecer.
No fondo, e a man direita, habia un crollo grandisimo (grandismo, según meu sogro) e o avó insinuoume que resbalera por detrás del.
Resbalei polas costas da fraga e caín nun espacio amplo e diferente a todo o coñecido onde parecia que o tempo estaba detido. Tiña unha grande vantaxe aquelo, pous podias desplazarte por cousas. Tempos e circunstancias que se te ocorreran. Cousa que era como facer “zaping” na TV soamente co pensalo. Amoséronseme cousas que algún dia relatarei, cando teña gana e me pete.
Eu xa estaba lixeiramente acollonado pous empezaba a pensar como sairia dauqela especie de pazo subterráneo no que estaba. Dtro da miña caluga, sen saber como, decateime de que o avó chiscabame o olloen. Cando me decatei de que estaba no pozo da Moura, tratando de sacar da auga unha “bácora” salmo fario, daquelas de antes, negras coma chamizos e pelexonas hasta deixarse sacar por esgotamento, e xa case mortas.
Mirei hacia arriba, onde están as Muradellas, e como se fose de noite pecha, vin unha estrela guiñando coma os chisques do avo. Prometinlle que logo iriamos a Canada das Bruxas, se él me contaba algo. Dixo: ESTA FEITO.

domingo, 27 de octubre de 2013

¿DEJAREMOS A LOS POLITICOS QUE NOS DEJEN ESCLAVIZAR?





Queridos amigos: Hay veces que uno quiere denunciar lo que cree una injusticia, pero no sabe por donde empezar.
En el siglo pasado, un profesor o mejor un Maestro que tuve, me decía siempre: empieza por el principio. El problema es que no sé cuando fue el principio.
Veréis; vivo en un barrio de Vigo llamado Teis. Barrio de gentes trabajadoras que hasta no hace mucho tenían en los astilleros, industria auxiliar, y Citroen en la otra punta de Vigo, donde ganarse el sustento, comprar un pisito e ir tirando camino de ese lugar al que todos algún día llegaremos.
No hace mucho, también por aquí, comenzó a hablarse de ese monstruo que nadie conocemos, pero que vistos los resultados, debe existir. Me refiero a LA CRISIS.
Decía que comenzó a hablarse, pero no parecía afectarle al bario. Bueno decía yo, a lo mejor por aquí no ha llegado, o los vecinos tienen alguna reserva para estos casos, a fin de cuentas por aquí hay varias iglesias y también están los jesuitas con su colegio, y a lo mejor todos conocen aquello de la Biblia de las vacas flacas y las vacas gordas, y han obrado en consecuencia.
La curiosidad hace que uno indague el por qué de las cosas, hablando por aquí y por allí, legué al convencimiento de que muchas familias sobrevivan gracias a que en muchas casas vivían “los abuelos”, seres que tienen una pensión, no de demasiado holgada, pero que con la casita pagada, podían aguantar los gastos de la misma e ir arreglando la despensa diariamente, gracia al buen saber y hacer de aquellas mujeres habituadas a salir adelante con sacrificios y a veces haciendo casi milagros.
Pero la cosa parece que se ha agravado de un tiempo a esta parte. Las entidades financieras han colaborado lo suyo, y creo que los políticos mucho mas.
Primero se empezó a advertir el cierre de los pequeños comercios. No tengo datos reales, pero a ojo de mal cubero, en la zona del barrio, casi podría decir que el 40% han cerrado, y un buen porcentaje tienen el letrero de se alquila o se vende.
Los indigentes empezaron a abundar, sobretodo por las mañanas y a las puertas de los supermercados, plazas y bancos.(De estos han desaparecido, pues se habrán dado cuenta de que a lo mejor les piden dinero a ellos)
Hablando con gestores de bancos de alimentos para necesitados, uno de ellos me aseguró que están proporcionando comida a unas dos mil familias en Vigo. Solo cuentan con la aportación voluntaria de los ciudadanos. Ya sabeis que los políticos en este caso miran para otro lado.(Sinó mirar la que hace la alcaldesa de Madrid, multando con hasta 750 €, a los que se vean obligados a dormir en la calle. Si tuviesen ese dinero me imagino que podrían dormir en el mejor hotel de Madrid).
Desde hace un mes vengo observando algo que me horroriza, me llena de angustia, frustración e impotencia; Todos los días, desde hace ya demasiados, veo hombres de mediana edad, vestidos con dignidad, a veces necesitarían algo mas de ropa porque ya empieza a refrescar. Estas personas buscan algo que comer en los contenedores de basura, supongo que para llevar a casa, si encuentran algo.
Esta mañana he visto visitar al mismo contenedor a tres personas distintas.
Me pregunto ¿en que tipo de civilización estoy inmerso?, ¿Porqué cada día hay mas millonarios y mas pobres, sin que los políticos tomen cartas en el asunto?. Claro que no me extraña viendo o leyendo lo que dos expresidentes de este país están llvandose por no se sabe muy bien la razón, cerca del millón o más de € al año. Y lo que mas me jode es que el Sr. F. Gonzalez (socialista), haya creado una fundación para mirarse el ombligo. Por si no lo sabeis una fundación es algo creado para evadir impuestos legalmente.
Yo, que en otros tiempos hice la “mili” cuando era obligatoria, que allí me enseñaron a manejar armas, dinamita y otros explosivos, le digo a los políticos que si me veo en la necesidad de buscar comida en los contenedores, la buscaré por otros medios mas contundentes allí donde exista, y no la de mis convecinos. Si sale bien tendré comida abundante y si sale mal en la trena me darán de comer. ¡Es una pista!.

jueves, 24 de octubre de 2013

NOITE DE SAMAIN


              APROVEITANDO A FUNCIÓN DAS ÁNIMAS

 O saír da escola todos apalabrémonos para ir a esperar a “res” as Touzas, e mentres esperábamos faríamos un magosto
 A maneira de facer o magosto, daquela, era sinxelo, apañábamos unhas cuantas ducias de castañas, tirabámolas enriba dunha carqueixa grande e espesa, chegabámoslle lume e a esperar a que se asaran.
 Mandaban os cánones do bon magosto, amordicar as castañas, para que non estouparan, aínda que sempre había un “gracioso” que as botaba enteiras.
 As castañas o estar enteiras, cando lles apertaba o lume, inchaban e estoupaban, o problema non era que estouparan, era que desfacían o lume e mandaban pro nabizo o resto de castañas.
 Sempre se repetía a mesma leria, un lume que se desfai, e, como xa era sabido, estaba preparada outra carqueixa na que xa naide tentaba esbaragallar, tanto o lume como os bullós.
 Provistos cada un co seu pauciño escarbábase na carqueixa e íanse sacando as castañas e facendo e limpando os bullós, que case sen solución de continuidade ían escaldando as gorxas de cada un.
 Dentro da pandilla de magosteiros había unha representación da fauna rapacil do lugar, desde os pequenos de sete ou oito anos hasta os de quince ou dezaseis. Estes últimos xa estaban case en “capilla”, para formar parte da mocidade, tamén eran os que levaban a voz cantante e sobre todo falaban de cousas que unhas veces escoitaban con ledicia os mais pequenos, sobre todo se as faladuras eran de mozas ou mulleres, e aterrorizaban cando escomenzaban a falar de cousas truculentas.
 Naquela tardiña, antes de que chegara o pastor coas ovellas e cabras, escomenceron a falar dos mortos, das súas ánimas e dos seus lamentos e aparicións. Na noite habería unha “función” na igrexa, onde o cura e mailo sancristán cantarían latinaxos, e recadarían diñeiro para poder sacar algunha alma do purgatorio.
 Había poucos dias que finara un veciño, como de costume a maioría dos rapaces estiveramos vendo como facían a cova no sagrado, e contando as caliveras que dela saian. Saíran catro en perfecto estado de revista, e unha tiña todiños os dentes e ben blanquiños. O faltarlle os morros e as fazulas de carne, mesmo parecía que estaba a rir.
 Chegou a noite, e despois da cea, as campas tanxeron a morto como era costume na noite dos defuntos. Aquelo xa arrepiaba bastante.
 Todos queriamos ir o cemiterio, pous era alí onde o cura e o sancristán facían a función, chamaban polo seu nome os mortos, previo pago por parte dos familiares, e así de sepultura en sepultura, case sen deixar ningunha. Digo case, porque algunhas, poucas, saltábanas. Mais tarde entereime que era por falta de soltar algo o cura ou porque xa non había parentes que le re-ceran.
 No medio da función, ben sexa por necesidade real ou por que o medo chegaba hasta as orellas, a min entroume unha necesidade enorme de facer algo que ninuén podía facer por min. Como o asunto cada vez ía a mais, tomei a decisión de ir a baixar o pantalón, como se decia daquela, e con unha dose de medo raiando no pavor, metinme nas ruínas dunha palleira cerca-na.
 A palleira tivera dúas entradas, unha para os carros e outra mais pequena por onde sacaban a herba. Fun pola dos carros. As pernas xa ca-seque no podían comigo, tremían como as follas de chopo no outono.
 A necesidade era imperiosa, e case na mesma porta agacheime a descargar. Estando nesas sentí dentro da pallarega uns pequenos lamentos, e xa non quixe descargar mais, cos pantalón case no fondo das pernas, e estas elarafuzadas saí correndo e malvestidome dereitiño a onde estaban os parentes cos que fora a función.
 O verme chegar tan alporizado inquiriron o porque daquel sofoco, e eu solo soupe dicirlles: hai algunha ánima na pallarega, e debe estar pasándoo mal pous queixase de seguido.
 Solo le escoitei dicir : Ten moito coidadiño, non sexa que esteamos a facer un neno, sen alma.

martes, 22 de octubre de 2013

O MALUCO



                                                  O Maluco.
Chegáramos alí como podiamos facelo noutro lugar. Pero fora alí mesmo e naquel mesmo día.
A romaria era a de todolos anos . Xente dando voltas por todolos lados, orquestas e músicas en cada corruncho. A xente nova bailando, a menos nova bebendo e comendo algunha cousa nos diferentes postos onde se vendian viandas e viños da comarca.
Na entrada do atrio no que se facia a romaria, daban un pequeño folleto cos distintos aconteceres previstos na xornada.
Chamoume a atención, que, no apartado dos discursos politicos, (haberia eleccións os poucos días,) chamoume a atención, decía, un “spyker” ó que le chamaban o Maluco.
Preguntei por aquel Maluco, e dixeronme que o nome cuadrabale porque según a  maioria, estaba doudo ou louco, polas cousa que decia.
O parecer chegara o lugar un par de meses atrás, facendo profecias e decindole a todo aquel que queria oilo que o dia da festa el desapareceria dalí e que como non aprenderan as lecións que levaban recibidas, acabarian todos de esclavos, de uns deuses descoñecidos, mais moi tidos en conta por todos.
Parecia, tamén que tiña moitos detractores, a maioria, e moi pocos que le fixeran caso. Era bastante incordio escoitalo pois non deixaba títere con cabeza.
Unha das cousa que mais repetia era que todos tiñan que sacar a cabeza que tiñan enterrada na terra, como os avestruces, e coller cada quen o seu destino na súa man e non deixar que ninguen os dirixira cara a algún precipicio sen retorno.
As autoridades vivas tenteron facelo calar, e mesmo deportalo fora do lugar, mais non foron quen de facelo. A sua vida era exemplar. Tiña alugada unha pequena casiña na saida do lugar, pagaba puntualmente o convido co dono, axudaba a todo o que le pedia axuda e sermoneaba a todos.
Pra o dia da festa, o periodico do lugar conseguira que puidera subir o estrado onde ian falar os aspirantes a politica da comarca, decindole que poderia falar se mencionaba o Diario local, como o mellor sitio onde informarse de todo.
Cando foi a quenlla do Maluco, o revés dos aspirantes ós postos politicos, él abroncou os votantes dicindoles que todos os males que les acaeceran terian eles a culpa por no votar con sentidiño, pois xa debian ter demostrado e saber que, aqueles de sempre o único que querian era manter o seu “estatus” e o dos seus, sen necesidade de que houbera advenedizos que le fixeran a conpetencia.
O Maluco faloules no mesmo idioma que as xentes falaban, os aspirantes a politicos no idioma dos ricos é dicir no idioma da capital do reyno.
O balbordo que preparou foi monumetal, chegou unha compañía de axentes comandado polo mandamais da comarca e do dono do periodico (non falara deles) co ánimos de prendelo e darle un escarmento, pous non se podian decir aquelas falsedades. Todos vivian ben porque eles os de sempre estaban a velar polos seus intereses.
Non atoperon o Maluco por ningures, parecia que o traguera a terra.
Polos montes colindantes, nos altos, alí nas serras, escoitabase forte a clara a voz de alguén que recitaba parte dos versos do afamado poeta de lixeiro equipaxe:

Por un camino en la árida llanura,
entre álamos marchitos,
a solas con su sombra y su locura,
va el loco, hablando a gritos.
…........................
. ….......................

Huye de la ciudad...pobres maldades
misérrimas virtudes y quehaceres
de chulos aburridos y ruindades
de ociosos mercaderes.
….........................
…...................................
Huye de la ciudad. ¡El tedio urbano!
¡Carne triste y espiritu villano!

No fue por una trágica amargura
esta alma errante desgajada y rota;
purga un pecado ajeno: la cordura,
la terrible cordura del idiota.
A.M.

sábado, 12 de octubre de 2013

jueves, 10 de octubre de 2013

QUERENNOS QUEIMAR, E MINTEN-NOS (Y 2)

             
                     Iglesia de San Ciprián, antes.

                    A Ladeira antes de arder.
                     Puente romano y catedral e Salamanca

                    ¿Se salvaría en Los Arribes?

                      CONSUMATUM  EST
Decíamos ayer: 
Empezaron a moverse con un frente de mas de dos kilómetros de monte ardiendo. Con la orografía del terreno nunca se sabe que rumbo tomará el viento, pero hay algo que siempre sucede; si algo puede salir mal, saldrá mal.
 Fué lo que sucedió. El viento no hizo ni puñetero caso de las predicciones de los técnicos, y mucho menos del delegado de la Junta en Zamora. Se empeñó en meter el fuego en la aldea y así fué, casi.
 A las tres de la madrugada las autoridades debieron de asustarse, pués se corría el peligro de que algunas personas fuesen intoxicadas por el humo, al acercarse tanto el fuego, y arder aquellos hermosos castaños  algunos de los cuales debían de ser milenarios, y decidieron salvar su pellejo político  dandola orden de desalojar el pueblo. Cosa que fué hecha de forma demasiado imperativa por los agentes de la autoridad que habían recibido las ordenes. Solo diré una cosa, la persona mas joven desalojada tiene sesenta años.
 Por cierto se ha hablado de la Cruz Roja. Llegaron cuando ya casi el fuego estaba semi-extinguido, gracias a una tormenta providencial, y traían botellitas de agua y alguna manta. A nadie se le ocurrió que a lo mejor con unos termos de café y leche la cosa iría mejor.
 Pasó el susto, volvimos a nuestras casas  alrededor de la ocho de la mañana y con el fuego controlado nos dedicamos a dormir unas horas.
 Cuando llegó la claridad del dia el desfile de las avionetas y helicópteros, ya no dejaba dormir, y el ruido se alargó durante tres a cuatro dias. Las máquinas no dejaron de trabajar, las cuadrilla deambulaban por la zona, aunque el fuego ya era historia, salvo algunos puntos donde los árboles centenarios daban los últimos estertores resistiéndose a ser convertidos en ceniza.
Cuando pasaron tres o cuatro días, recorrí parte del terreno y me encontré con que esas máquinas y cuadrillas habían hecho unos bonitos cortafuegos, aunque nadie se debió de dar cuenta que sobre lo ardido no puede volver arder por lo menos en unos años. Quiero decir que los cortafuegos están ahora en las orillas de lo quemado, no sé si protegen los carbones, o que significado  misterioso encierran esa cantidad de horas de trabajo de maquinas y hombres.
 Repito lo que dije en la otra entrada :Estaría muy bien que “quien corresponda” hiciese publicas las facturas correspondientes.
 Cinco o seis días mas trade el fuego se reinició en el paraje denominado Lagoas de Baixo, y tambien en el terreno de Castromil ¿¿???..
 Yo pregunto, ¿Por qué un fuego que fué controlado, según testigos presenciales, cuatro o cinco veces, continua, describe prácticamente un circulo y arrasa el 90 % del terreno de San Ciprián?
 ¿Porque el Delegado del gobierno de la Junta está empeñado en poner cámaras, allí donde los vecinos no las quieren?. ¿Por qué hace declaraciones e la TVCyl, en ese sentido, y dice que los otros incendios en la provincia fueron producidos por rayos y el de Hermisende fué provocado por los vecinos?
 ¿Por que se oculta que el primer incendio y el mas dañino procedía de Portugal? ¿Por que la Tv de CyL, no saca todas las declaraciones de vecinos completas ? ¿Seria por que algunas chocarían con lo apostillado por el Delegado de la Junta?.
 No sé, hay tantas preguntas que no han sido contestadas, y que todos nos formulamos, que merecerían una aclaración.
 Parece ser que los socialistas han llevado el tema a las Cortes Leonesas. Como en todo,no habrá claridad ninguna sobre el tema.
 Creo que en la próximas elecciones, no me quedará mas remedio que votar a Wally.