miércoles, 31 de octubre de 2012

RECORDOS E MAIS RECORDOS






 Vengo del Ventorro
he bebido vino
traigo una botella
para los amigos.

 En el cielo, manda Dios
en el infierno, un cualquiera
en este mundo, señores
el que mas dinero tenga.

Vengo del Ventorro
Etc. etc…….

En Zamora hay caciques
en Sanabria quedan muchos
como no los controlemos
nos van a joder las narices.

Vengo del Ventorro
 Etc. etc.

Subí por los Suspiros
al Padornelo llegué
olvidei a fala fina
e no meu galego falé.

 Vengo del Ventorro
etc. etc.

 No túnel grande morren mutos
no Ventorro bebemos viño
os poucos que  quedamos
pronto daremos o guiño.

 Vengo del Ventorro
ec. Etc.
 Estos ripios, mal recordados y seguramente peor transcritos, eran los que cantaban todos aquellos que de cuando en vez regresaban de trabajar en la llamada vía del tren, sobretodo el túnel del Padornelo, que fue el mas largo de la península en mucho tiempo.
 Algunos de aquellos hombres, ya muertos todos, Vivian en La Tejera (Teixeira, para mí). Cuando regresaban subían desde el Campamento hasta Padornelo y de allí subían a la Sierra de la Gamoneda hasta llegar a sus casas.
 Contaban algunos que esa ruta, a veces, la hacían en invierno. Inviernos aquellos que muchos años las nieves caían sobre algunas existentes del invierno anterior. Sobretodo en aquellos lugares que llamaban “neveiros”.
 Ahora nos quejamos, y muchas veces creo que con razón, pero si muchos de nosotros tuviésemos que vivir aquello, no sé si tendríamos “riñones”, para superarlo.
 Que nadie se preocupe, sobre todo los jóvenes, pues con un sistema capitalista caducado, un sistema comunista mal gestionado, ahora, dentro de poco nos venderán una nueva era y forma de vida, que en definitiva, será más de lo mismo (sistema nuevo). Unos a vivir bien y otros a beber vino al Ventorro.
 Por cierto el Ventorro era una venta que había en la carretera vieja de acceso a Galicia, en la subida hacia Padornelo.
 ¡Salud y trabajo para todos!









martes, 30 de octubre de 2012

VOTESTE MAL, AGORA FÓDESTE.



 De cando e vez, a un, enchesele a cabeza de ideas. Normalmente ideas cheas de má idea.
 Vou ver se son quen de desenrolar o parrafo anterior, pous a má idea que me ten chea a caluga, o mellor non me deixa.
 Todo empezou cando, unha noite, mirando ese trebello alienante e desculturizador no que se convenrteu a TV, mais nestes tempos nos que estamos imbuídos (Por culpa nosa e das nosas decisións a hora de votar). Cousa aparte é o que eu penso con relación os políticos: eles están porque alguén os votou.(xa se sabe que pensar, neste pais é doente).
 Na TV están pasando unha serie de capítulos arredor dos reis católicos, que segun din, xa desde pequenos querían a unidade imperial de ¡España!, cousa desgallada da realidade, pous coido que solo xogaban a algo parecido o monopole.
 Pensando niso, veume a cabeza unha cantiga que cando eu facía os primeiros curso do bachiller nos ensinaban os de falanxe, cando entrabamos nos seus lugares de recreo. Por certo eran os mellores, tiñan de todo, como deica un amigo meu, tiñan hasta futbolín no que se tiñas sorte e despous de unha hora de espera podías botar unha pequena partida. A cantiga empezaba así: De Isabel y Fernado- el espiritu impera.moriremos besando la sagrada bandera—etc-.etc. . O resto seguro que o encontrais na la rede ou na  sede de algún partido político.
 Coido que tanto Isabel como Fernando o único que querían era xogar as tabas, o do espiritu nacional nin polo forro penseron nel.
 A raíz de todo iso, deime unha volta por aquelo que me veu mais pronto a cabeza e atopeime pensando en; O cid campeador, que todos dicen que era un bon vasallo e que so le faltaba un bon rei. Se o analizades vereis que era un vulgar salteador de aldeas e camiños xunto cunha panda de colegas que les gustaba mais roubar que arar na terra e destripar terrois. Os que agora fan loa destes individuos, fan o mesmo, mais como dicen eles é legal. ¡Coño, eles fixeron as leis, e non se preocuparon de que foran xustas!.
 Cuanto me gustaría ter a visión e perspicacia de aquel bon home que todos conocemos como Castelao!. O xa morto, non o maldicente actual que di a quen se pode violar ou non.
 Outro recordo foi o daquela sinatura chamada “formación del espiritu nacional”, na que se podía ler, que os españois non foran a America a conquistar; foran a racear, entendendo como tal a mestura con as Mulleres Indixenas, para crear unha raza nova. Desgraciados. O que foron foi a transmitir todo tipo de doenzas sexuais.
 Hoxe, e xa para non estenderme mais, unha fundación xeradora de ideas, según din eles, segue a falar de adoutrinamento do mundo mundial, con hisopazos dos vendedores do intanxible mais intanxible do mundo: os bispos e compañía.
 O que mais me fode é, que todos eles chupan do bote de “Juan Pueblo”, e pretender perpetuarse no zugar.
 Non sei cando Xan Pobo espabilará. Mentres pensemos no guapo ou feo que é o tio, e que os que non pensan coma nós, se se les quitan os pantalóns vesele o rabo, do fondo da rabadela, que os identificará como demos queimadores de cristiáns.Mentres pensemos iso todo vai seguir o mesmo.Seguirán dándonos por onde se enfian as agullas.

 Os que non voteron non teñen dereito a protestar, e os que sempre votan o mesmo, tampouco. AJOIAGUA.

viernes, 26 de octubre de 2012

¡¡VINHAIS!

                       Os  gradecidos comensais algo atareados.


 Quería deixar constancia dun lugar onde comer, e comer ben, no veciño Portugal.
 Non podo falar de tódolos sitios onde se come ben no pais veciño. Seguramente hai moitos. Comer ben, o mellor, hai mutos lugares onde facelo. Mais comer ben, estar a gusto, ter as consideracións dos propietarios, e sobor de todo da "XEFA" e cociñeira, eso non pasa en moitos sitios.
 A XEFA, é a alma mater deste pequeniño restaurante, e cociña como solo na zona de Tras os Montes, as Frieiras e a Sanabria, sabían facer as nosas avoas, que solo pensaban en que os estómagos quedaran contentes, e nunca pensaban no "custo" dos materiais empregados nin nos beneficios.
 Coido que fai de comer ben, porque o que le importa é que os comensais fiquen contentes, satisfeitos e teñan ganas de voltar por alí.
 Nos xa repetimos tres ou catro veces.
 Por se alguén ten curiosidade, e prezo e moi, pero que moi razoable.
 A vitela, posta de vitela, é do mellor. Vitela das afamadas vacas portuguesas da raza mirandesa. Tomates ecolóxicos da zona, cebola con sabor e con zume, e "alface" tenra e saborosa. Era no verán.
 O viño, ese viño que en Galicia se chama viño da casa, un estupendo viño maduro dos colleiteiros da zona.
 Unha sobremesa, de produtos da terra, elaborados agarimosamente pola XEFA, e como base principal o afamado queixo da Serra, portugués.
 Bicas de café, como solo os portugueses saben facer, acabando todo con un copo de aguardente vella ou un estupendo porto de dez anos, mínimo.A gusto do comensal.
 Xa sei que estaredes preguntando onde era, e como se chama o restaurante. Direino: é na marxe direita do Tuela, nunha terra con un microclima especial, e cunha xente agarimosa e faladora que inda non ten presa por ir a ningures.
 Solo teño un pero que dicir: Polo medio da vila pasa unha estrada que vai de Bragança a Chaves, e teñen case todos un código de circulación adaptado para cada un deles. Se eles teñen o obstáculo na súa direita, eres ti quen ten que ceder o paso.
 Todo isto e moito mais, sucede na bonita, alargada e quente vila de VINHAIS.
 O pequeno restaurante chámase VASCO DA GAMA. Se ides a comer alí, pedile que vos poñan os canecos de barro que teñen para o viño da casa. Nada de cristal. E o enxebre.
 Se vos gusta, e queredes voltar o lugar, pensai que se ides na época estival, xusto debaixo da estrada hai un minigolf, parade alí e disfrutade.
 Aparte de darlle as gracias a "XEFA", podedes deixar pagada unha "bica", para este pobre "larpeiro".

martes, 23 de octubre de 2012

¿QUE ES EL TIEMPO Y LA ILUSIÓN?





 Habían llegado a mi casa, sin avisar. No hacía falta, pues ellos sabían que siempre eran bienvenidos.
 Una vez instalados, tomando una copa de un estupendo albariño mientras preparábamos la cena, él y yo asábamos unas costillas mientras las señoras aliñaban una ensalada de estupendos tomates y berros de la “poza” de Vilares. La compañera de nuestro amigo me preguntó si ya sabia el motivo de su visita.
 Le dije que no.
 Queríamos – dijo – ir al Castro de As Muradellas, pero a la parte derecha del río. Tengo la teoría de que enfrente del castro actual tiene que haber restos de una parte del mismo.
 Debo aclarar que Xiana, era arqueóloga, con prestigio reconocido, llevaba ya varas publicaciones sobre los castros del noroeste. Uxio, su compañero, ya jubilado era un experto en religiones comparadas y sobre todo en hinduismo. Había sido profesor en centro Europa, estudiado en Calcuta, y se había jubilado como profesor en Lisboa.
 Decidimos que iríamos al castro al día siguiente. Tendríamos que madrugar, pues los días de Septiembre ya empezaban a ser menguantes. Una vez que hubimos cenado, preparamos una merienda para el día siguiente. También se decidió que iríamos por la margen derecha del río, por el antiguo camino que unía San Ciprián con Castrelos, y seguiríamos por los antiguos caminos que comunicaban los campesinos de Castrelos con sus haciendas de aquel lado.
 A la mañana siguiente iniciamos el recorrido por A Ladeira, Mouromorto hasta llegar al couto de Castrelos. Aquí el camino empezaba a perderse, pues desde que los ganados dejaron de ser vecinos de aquellos pueblos, cada vez mas el monte se adueñaba de todo.
 Al pasar por debajo del paraje llamado Val de Butre, el camino ya casi no existía, cada vez había mas robles a nuestro alrededor. Pasar por el medio de aquellos enormes robles era una verdadera gozada bajo el punto de vista de la belleza que se contemplaba con las cristalinas aguas del Tuela al fondo.
 Seguimos caminando, pero el camino ya no se sabia por donde iba.
 En un momento determinado, yo, que era el que  conocía mejor la zona, empecé a pensar que estábamos perdidos. Cada vez estaba mas convencido de que el camino que estábamos a seguir no era el adecuado. A medida que avanzábamos crecía mi convencimiento de que no podríamos llegar al castro. Aquello no tenia explicación, parecía que estábamos perdidos.
 Se lo conté a mis compañeros, pero todos estábamos de acuerdo en que no teníamos problema. Solo teníamos que seguir el cauce del río en sentido inverso y volveríamos a casa.
 Dimos la vuelta para regresar al ver que no podíamos seguir. Como el camino no era transitable, y ante el temor a perdernos decidimos seguir la orilla del río como referencia, por si era el caso.
 Los árboles de la orilla del río, tenían un porte verdaderamente soberano. Aquello cada vez  era mas raro. Aquellos árboles eran casi desconocidos para nosotros. Habíamos pasado de tener unos robles enormes a nuestro alrededor, a ver unos árboles mas parecidos a secuoyas que a los autóctonos..
 Paramos debajo de un árbol frondoso para descansar y comer algo para reponer fuerzas. Comentamos asombrados y no sin temor, aquel cambio en el paisaje. Empezábamos a estar seguros de que nos habíamos extraviado. Pero, ¿Cómo podía ser?, el valle del Tuela no era necesariamente un lugar extraño y donde se pudiera perder uno. Estaba el río, las fincas de ambos lados y las montañas que nunca habíamos traspasado.
 Uxio se acercó a la orillo del río y me llamó, diciendo que no me iba a creer lo que había. En el río se movían de un lado para otro muchos peces, algunos con un colorido brillante. Estábamos pensando en lubinas, aunque  sabíamos que no era posible su existencia en el río. Definitivamente estábamos sufriendo algún tipo de alucinación, pues todo aquello era muy irreal. El problema era que éramos cuatro y los cuatro veíamos lo mismo y teníamos la misma sensación, de irrealidad.
 Terminamos los bocadillos y reanudamos la bajada por la orilla del río.
 Cada vez era todo mas irreal. Después de caminar unos kilómetros, ya estábamos convencidos de que nos habíamos perdido. Pero eso parecía imposible, solo habíamos estado caminando unas cuantas horas y como mínimo habíamos caminado unos ocho o diez kilómetros.
 Empezamos a angustiarnos, pues ya no conocíamos ninguna parte de la rivera del río, lo mismo que las partes visibles de las montañas.
 Para relajar el nerviosismo y medio en broma comentamos la posibilidad de que hubiésemos caído en una dimensión desconocida del tiempo. Nos acordamos de la teoría del desdoblamiento del tiempo y eso nos dio pié para fabular sobre ello.
 Se hizo de noche, la noche era tremendamente oscura, y decidimos posponer nuestra caminata hasta que volviese el DIA, o bien la luna nos ayudase para poder caminar.
 Quedamos todos medio dormidos, durante un breve tiempo. Al despertar ya había claridad suficiente para seguir andando.
 Nos pareció oír unas voces. Voces que cada vez eran mas fuertes y que en un momento determinado identificamos como voces que nos llamaban.
 Nos pusimos en marcha en dirección a donde sentíamos que nos llamaban. Al empezar a andar nos dimos cuenta de que el paisaje había cambiado, ya volvía a ser el mismo del principio. Pero el lugar donde estábamos no era el mismo que el que pensábamos. Estábamos a varios  kilómetros, del destino inicial. Estábamos en la frontera con Portugal, justo al lado de “A Ponte do Cunqueiro”.
 Cuando llegaron a nosotros los que nos buscaban, después de los abrazos y alegrías de rigor, nosotros, los cuatro, quedamos asombrados por lo que oíamos. Habíamos faltado durante ocho días. Nosotros estábamos convencidos de que solo habían sido unas diez o doce horas.
 Decidimos no decir nada, pues no teníamos explicación ni ganas de darlas.
 Casi nos sucede lo mismo que a San Amaro de Armenteira o a San Borondón- dijo Uxio- Aunque creo que nosotros no somos demasiado santos. ¡Va a ser que encontramos una ventana desconocida en el tiempo!
 Acabamos todos riendo, ya en casa y volviendo a saborear unas copichuelas de licor-café.
 Volveríamos a las Muradellas, pero esta vez en coche y por Rañalobos, por si las moscas.

viernes, 19 de octubre de 2012

PATATAS "O MURRIO".




 Acabamos de comer. Hoxe foi un verdadeiro festín. Comemos o ti Alexandre e mais eu en Veigadiz. Nunca un cacho de touciño veteado e un pouquiño de xamón dera pra tanto.
 Xa estábamos a primeiros do mes de Santos. Tamén había castañas, naqueles castañeiros do cimo das leiras de Veigadiz dos que solo quedan os esqueletes.O fin asadas e de sobremesa.
 Eu fora de caza. Tiña unha escopeta do dezaseis, que le merquera a un guardia civil de Hermisende. Como podedes supoñer ben, estaba indocumentada como case tódalas espingardas daquela época. O trelo entre nos e os portugueses era daquel xeito. Cambio escopeta por can. Ou; cambio pana por café e xabrón, e así unha lista de produtos case inacabables. Naide tiña  diñeiro, mais o troco existía. ¿Queres a miña escopeta? dáme o teu can, unha mina de centeo e un día de xornal, e é túa.Así eran as cousas. Os únicos que tiñan un peso ou unha peseta eran os civís, o mestre e o tratande de gando.
 Deixeime caer polas gallas. Estábamos na comida e Veigadiz.
 Como decia, eu fora de caza "cara" A Cancelada. Non tiña can, pous aparte de que a Dolores non os quería porque acababa colléndolles cariño, e decia que cando morrían, sufría moito. Tampouco necesitaba can, según o meu amigo Horacio, a min no me facía falta , pous cando le tiraba a unha perdiz, según él, eu chegaba antes que a perdiz o chau onde se tiña que  estampanar. O mellor era certo, había mutas perdices, eu tiña menos de vinte anos e as corzas tiñan pouco que facer comigo.
 Cando cheguei a Lagoas de Baixo, alí estaba o ti Alexandre. Facía de vaqueiro, pitillos e fumaba destes últimos.
 Eu tamén fumaba, cuarterón como mandaban os cánones daquela. Nunca faltou do bolso do cú, a petaca, o "librito", e o chisqueiro de mecha e pedernal. Éramos dous bos fumadores de tabaco de picadura. Se facía falta tamén nos servían as follas secas de silva. O diñeiro non rolaba demasiado daquela, o que o tiña, atamangabao e aqueles billetes non volvían ver a lus do sol.
 Decidimos comer xuntos. Eu levaba unha bota de viño, daquel que se facía coas uvas de Vilares e das parreiras e das viñas das Mioquiñas.
 A hora de comer, púxemos as viandas sobre o poulo,e antes de empezar, o vello amigo, ergueuse e achegándose a torgueira dunha uz que xa solo soltaba fumo, pous ela xa se queimera, escarvou ó lado e sacou unhas patatas envolvidas nunha folla de verza, que estiveran enterradas debaixo do lume.
 Tróuxoas hasta a mesa campestre, inda fumegando, e díxome: Anda, rapaz, colle unha. Mais espera que enfrie un pouco. Vais comer as famosas patas "o murrio" portuguesas. Imos derreter un pouco de touciño, e cun chisco de viño, faremos unha salsa de chuparse os dedos.
 Así foi. Chupemos os dedos, uns cigarros, e a bota de viño, e cual "porquiños do rei", puxemos a panza hacia arriba aproveitando as últimas raioliñas de sol que o día nos regalaba.
 Daquela os carto non tiñan apena valor.
 

 Unha aperta ti Alexandre.

lunes, 15 de octubre de 2012

Felices tempos


 Nalgún tempo, nas aldeas había fontes de auga clara e fresca no verán e fría no inverno.
 Naqueles tempos, nas tardiñas, as mozas adoitaban agarrar as barril as e cántaras e ir buscar auga.
 Os mozos que traian "tontada" por algunha delas,apostábanse en lugares estratéxicos para leriar un pouco, ou no caso demasiado probable no que a moza fose vixiada por algún dos proxenitores, quedar en verse as agachadas nalgún lugar a hora e día concertado. 
 Todo isto traia como consecuencia case obrigatoria que na metade das aldeas da bisbarra as vodas eran de algún xeito tamén as agachadas, por mor do crego.
 Naqueles tempos, os cregos das aldeas tiñan un poder cás omnímodo. Tan era así que os certificados de penales non tiñan valor ningún. O que valía era o certificado de boa conduta posto polo cura nun pequeno papel.
 Os cregos non querían deixar entrar na igrexa a mulleres non casadas e preñadas. Tampouco boutizaban os nacidos fora do matrimonio. Adoitaban chamalos pola mañá cedo, inda entre fusco e lusco, e facían entrar os conatos pola porta de atrás.
 As fontes eran as verdadeiras alcahuetas, daquela.
 Tamén servían de alcahuetas as vacas, os cordeiros e no seu tempo os negrillos.
 As vacas e cordeiros porque había que levalos a pacer. Os negrillos porque había que riparlle as follas para cebar os porcos.
 Aínda que os pais das rapazas, coido que o facían de boa fe, algúns, parecía que outros non se decataban en que aquela roda non había maneira de rachala. Seus avós e seus pais naceron fora dos matrimonios.
 Na bisbarra había unha aldea que incluso, según as mas linguas, nacían nenos nos matrimonios sen consentimento do marido da nai. Tamén había algunha constancia de algún neno que nacido dentro dun matrimonio adoitaban pórse por pai outro home que estaba casado con outra mai de fillos propios e de extraínos.
 Nin na República escribida por Platón, a cousa estaba mellor pensada.
 Por iso agora digo aquelo de :"Tempos aqueles que os sabios dicían dourados". No era polos escribidores, senón polo verdadeiro "amor libre".

miércoles, 3 de octubre de 2012

¡XA CHEGOU A FESTA!






 Como todolos anos chegou a festa do patrono na aldea.
 A aldea é pequena. Hai quen dice que nela viven cincuenta familias. Non é certo. Eu contei as casas habitadas e eran cincuenta e catro.
 Supoño que as forzas vivas non contan as velliñas que viven solas, e aqueles que non teñen familia. Si teñen casa, mais andan de criados dos mais ricos.
 Se a cousa é así, xa me saen as contas. Según a cousa oficial, son cincuenta veciños fixos e catro fixos-discontinuos. ¿Entendedes?.
 Bueno, como decia, chegou a festa do patrón da aldea. Un santo, daqueles que nos comenzos da relixión cristiana(inda non católica) fora bispo alá pola Alexandria. (Empezou o catolicismo ainda que non foi quen de dominar o mundo terrícola).
 Era pola mañá, bastante cedo. Erguinme da cama, pous acababa de escoitar o escorrexer dunha trompeta, uns redobles de tambor e a afinación dun bombo. O asunto estaba claro, a orquesta xa cheguera, e ia a escomenzar a alborada polo pobo adiante.
 Saín da cama escopeteado. Fun a fonte a coller auga, e coa mesma laveime a conciencia desde a cintura para arriba. Estaba seguro que da cintura para abaixo non se me ia notar nada. Total no a ia a usar.
 Acabada a lavadela, e despous de mirarme media dúcia de veces no “mirror”, empecei a vestirme coa roupa nova das festas.
 Primeiro o pantalón. Non era de “cotin”, pero casi. A tela comprárasele a un tendeiro e o pantalón e mais a chaqueta, o que se chama o traxe, fixerao o xastre de Hermisende, aquel que vivia en Fondo de Vila. Era unha gozada cando facian os traxes. Habia que ir dúas ou tres veces o xastre. Unha para que tomara as medidas, e dúas ou tres mais para probarlo. Os traxes eran a medida, e o xastre, polas visperas das festas, facía diñeiro para case todo o ano.
 Segundo; a camisa. Tamén pasaba o mesmo. Estaban as camiseiras ás que se le levaba a tela, tomábante as medidas e facian unhas camisas de rompe e rasga. A tela normalmente era “popelin”, mercado na Moimenta, e pasada de contrabando. Habia veces que, ou ben os guardiñas, ou ben os carabineros, quitabante o fardelo e habia que mercar as camisas dúa ou tres veces.
 Os carpíns podian ser comprados, ou feitos de lá de ovella. Neste último caso, tiña que haber na familia unha boa experta en fiar miudiño, e que calcetera como é debido.
 Tiñas o pantalón posto e a camisa, e a renglón seguido, habia que por a garabata. Aiquí era onde a porca torcía o rabo. Casi naide sabia facer ben o no. Conseguias ó fin facelo ou que to fixeran e ¡ala, nó o pescozo!
 Volta a mirar no espello. Cando xa volvia a sonar a trompeta, o saxo, e o redoble do tambor era mais longo. Aquelo denotaba que a alborada xa ia a escomenzar.
 Habia que aviar e depresa, pous un bon mozo nunca debe chegar tarde a alborada.
 ¡A calzar os zapatos novos!. Aiqui si que era a de Deus é Cristo. Nunca habia maneira de metelos pés neles a primeira. Mesmo parecia que estaban feitos de ferro, e por encima sempre eran demasiado xustos. Conseguias, o fin, enchufar o pés dentro daquelas badanas correosas, e xa casi podias sair. Sempre se sabia que polo medio dia, os pés cheos de sangue no calcaño, pedian un cambio. Mais un home é un home, é inda que os osos asomen por enriba do contraforte, él sigue a bailar inda que despous teña que andar coxo unha semana.
 Postos todos os aparellos da festa, bótase un fora da casa. Nunca falla, eres o último ou casi, e todos os que estan xa,  parece que os zapatos le quedan ben e non le mancan. Descubres co paso do tempo que a eles tamén les pasa o mesmo.
 As mozas estan engaiolantes. Cada cual a mais bonita. Inda que aquela pola que un bebe os ventos, sempre é a mellor vestida, a mais guapa, e a que mais luce.
 Todos no baile da mañá, comentan uns cos outros o asunto do pago da música.Cando chega o día todos os mozos e mozas, teñen os cartiños xustos para abonar a súa parte.
 Se houbera sorte a hora de pedir polo pobo adiante, o mellor podiase baixar a aportación de cada ún, un peso ou dous. Chegaba para os gastiños.
 Houbo un ano que  a festa foi a rachar co asunto da música. Habia que facer travesas para o tren, e alguén pagou ben o levalas a cargadeiro.
 A música e o baile disfrutábase mais, pois todo, o fin i o cabo, saía dos nosos famentos petos.
 ¡Lastima de que as festas aquelas, xa non se poidan repetir!
 ¡Coido que xa non debe haber músicos na aldea de Albarellos!.

lunes, 1 de octubre de 2012

PERRA VIDA



                               Esta é a nova compañeira nosa na aldea. ¿A que ten boa pinta?.


 Hoxe é o primeiro día das memórias que se me ocurren escribir desde Val dos Marcos, (República independente, úbicada nun curruncho da Alta Xeabra e na marxe direita do riu Tuela).
 Acabo de ollar o partido de baloncesto entre España e USA, cousa xa perdida de antemao.(Quedounos o escapulário de prata).
 Teño várias histórias e, ou, novidades para contarvos, máis a primeira tera que ser unha história de amor acaecida nestes día de estiaxe dun ano bisiesto, funesto para os hortos.
 Vereis:
 Apareceu por estes lares un forasteiro. Naide sabia de onde viña. Naide sabia como se chamaba. Naide sabia quén era nin que facia.
 Chegou nunha tardiña de finais de inverno. Pola pinta xa se vía que facía tempo que non comía. Notábasele nas coselas que as reservas de graxa, xa ía días que paseran a mellor vida.
 Entrou pola banda de abaixo da famosa vila, cuna de homes ilustres, entre os que esaba o amigo Silvério.
 Despous de várias voltas, atopouse con dúas fermosas mozas, que estaba a cear na porta da súa casa.
 Deixérono comer con elas. Repartiron as viandas, e él quitou a fame. Acaberon recostados sobre as barandas da eira. En definitiva, como se dí no noso argot, fixeron “migas”.
 Passou un tempo. O noso amigo colleo kilos. E fixo algún amigo entre algún veciño.
 Mái, sempre haberá un máis equivalente a un pero, chegou o final da primaveira, e o principio de vrao. Ás amigas do forasteiro acucieronle as hormonas da procreación, e o apacible tempo pasado converteuse nunha inmensa cascada de problema, para o noso amigo, por mor de deixar herdeiros por parte de todo bicho vivinte.
 Unha das amigas, non a mais importate para él, empezou a ser rondada por outros conxéneres, todo co mesmo ánimo: perpetúarse a sí mesmos en descendencia coa amiga do noso amigo.
 Houbo rifirrafes no asunto dos amorios. Eu desde a miña casa, sentia todalas noites rosmar en avisos, laios de cando en vez, e ás veces lamentos de  fuxída.
 Unha mañá cando eu ia a dar un paseo hasta a Porteliña, atopei o forasteiro diante da miña casa .Tiña ruin pinta., Temblaba,case non se tiña de pé e mirábame cunha infinda cara de trstura..Acerqueime a él e descubrile un gran buraco na gorxa. Tiven a impresión de que por alí, tamén se le escaba aire .
 Paseron dous ou tres dias, e o noso amigo andaba por alí con mais pena que gloria.
 Unha mañá apareceu morto no curral das “Bichas”.
 Era un bonito can, que xa o seu dono abandonara no fin da caza na última temporada, apareceu con moito medo e foi acollido por dúas cadelas.
 Os cais grandes non tiveron piedade del.
 ¡Hasta a vida dos cais é bastante “fodida”!