miércoles, 19 de septiembre de 2012

DESDE LA EDAD DEL HIERRO, LOS QUEMAN AHORA


 

 Hay un Lugar en el Planeta Tierra, en esa división artificial de ésta que algunos llaman Europa, y, dentro de ésta otra subdivisión que llaman España, y ya puestos a descender en divisiones llegamos a otra más pequeña pero no menos importante, que llaman Sanabria, y dentro de la misma la Sanabria Alta, con un pequeño Ayuntamiento llamado Hermisende, y en este está el Barrio de San Ciprian.
 Fijadas estas coordenadas que no son geográficas, pero sí indicativas y aproximadas de una de las mas bellas comarcas y también de las más deprimidas del hemisferio norte del Planeta Tierra, podemos pasar a relatar una parte de la historia del Barrio anteriormente nombrado.
 Los castros existentes en la comarca nos hablan de que esta tierra, con los altibajos de toda comunidad, lleva habitada desde, por lo menos, la Edad del Hierro.
 Seguramente la subsistencia de los habitantes de la zona, dependía muy mucho de los productos que gratuitamente suministraban los robustos robles y los elegantes castaños, cuya implantación no es fácil de datar.
 Aquellos congéneres nuestros cuidaban los frondosos árboles, plantaban mas, y con ellos y algún que otro producto iban construyendo una comarca, ayudando a salir una civilización en mayor o menor grado, que ahora nos toca vivir a sus descendientes.
 Bien, creo que aquellos abnegados inquilinos de la Alta Sanabria, nunca pensaron que algún día, en aras de una inexplicable civilización del progreso, sus castaños y robles serian abrasados de manera intencionada y de manera cobarde por alguien que sabe muy bien esconderse en el anonimato y quien sabe si en alguna espuria intención disfrazada de progreso y bienestar de la zona.
 Estos castaños y robles, como decía, en el “SOUTO DE FALGUEIRAS”, han quedado reducidos a menos que la NADA.
 El fuego de una mano canalla y asesina, que no de otra manera me da la gana de llamarle, los ha reducido a ceniza, consiguiendo que mas del cincuenta por ciento del “SOUTO”, no vuelva a servir para nada en mucho tiempo. Los castaños casi milenarios, tardarán casi un milenio en volver a ser. ¡Dios mío!.
 No sé si fue casualidad o no, pero mientras el incendio arrasaba todo aquello, representantes de la Junta de Castilla y León, apremiaban a las autoridades municipales a que diesen en placet para la instalación de cámaras de vigilancia en los montes que con anterioridad en asamblea vecinal ya se habían rechazado. Solo digo que fue una casualidad.
 Hablando con los apagadores y algunos miembros de las fuerzas allí desplazadas, así como con convecinos, algunos me contaron los rumores, ojo, digo rumores, de que mirase quienes participaban como beneficiarios de los hipotéticos beneficios de alguna empresa dedicada a apagar incendios.
 ¡No sé!, pero a mi me enseñaron desde muy pequeño, mejor dicho me lo contaron, que la “mujer del César, no solo debe ser honrada , sinó que también debe parecerlo”.
 Si alguien se da por aludido que se explique.
 Los descendientes de aquellos hombres de la edad del hierro, tuvieron, en su día, que comprar la comarca a aquellos señores feudales, pero parece que todavía quedan rescoldos, nunca mejor dicho, de aquellos fuegos que alguien quiere volver a dominar la tierra de nuestros antepasados.
 ¡Como nosotros no defendamos nuestro terruño, pronto se adueñaran de él, los “listos”.

sábado, 1 de septiembre de 2012

A MOZA QUE ESCACHOU E FIXO ESCACHAR


    
 AMOZA QUE ESCACHOU.

Estamos a pasar este fin de semana en Vigo. Revisións de médicos mandan, Esas cousas de rutina que, o peor, pronto nos quitará. O estado e os políticos que o manexan (¿?) son insaciables.
 Hoxe sábado fúmos a praia das Cunchiñas, en Baiona.
 Aconteceron várias cousas que tratarei de cotarvos, se son capaz e non escacho eu.
 Cheguemos a praia e cando tentei meter os nocelos na auga do Atlántico, case se me converte nunha “misión imposible”. A marea estaba tan baixa que a auga escapera para as Illas Cíes.
 Preguntei os veciños que se tostaban a carón noso, e dixéronme que o fenómeno ocorria todolos días desde mediados de Agosto. A auga liscaba cara América, por mor da profecía Maia que dí que o doce de Decembro fina o mundo.
 Un día destes teño que ler eso.
 Menos mal que unha muller que pasaba por alí, dixo que non era por iso. Era-dixo-porque acababa o vrao e ela tamén collía vacacións.
 Aquela muller escachou de risa, e marchou hacia o castelo abaneando as cadeiras e movendo ós pés dun xeito que un xa coñecia. Os dous pés o camiñar formaban un co outro un ángulo de casi cento oitenta graos.
 ¡Ese camiñar eu coñeciao!
 De súpeto caí na conta. E acordei daquela moza de Val dos Marcos.
 O que mellor sabia como camiñaba e bailaba era o Silverio. Parece ser que bailando e poñendo os pés daquela guisa o asunto movía a leria e mofa por parte do personal.
 O Silverio fixo unha demostración de cómo bailaba, unha vez no Navallo, diante de outros vaqueiros. Colleo postura, compuxo os pés e escomenzou a froxar. Detrás del estaba a caldeira chea de auga que regaba os prados, e froxa que froxa acabou chapuzando nela. Alí e nese intre acabaou escachando todo quisque.Mais foi de risa.
 Alguén, mais tarde, contoume como a moza que nos ocupa aiquí, escachera de xeito definitivo e cheo de xolgorio.
 Forón, nun domingo daqueles de antes, varias mozas o Barrio de Santa María de Hermisende desde o Barrio de San Ciprian de Hermisende, a mercar algunha cousa, pous todo o que se podía mercar etaba alí e vendian-no sempre os mesmos. Os mai novos podedes indagar a traves dos vosos pais.
 Chegueron as mozas o comercio xusto cando a xente saía da misa. Como de costume arremolinábanse arredor do comercio e moitos entraban nel a pelar a pava. Entreron, merqueron e xa se marchaban cando a nosa moza voltou o mostrador, e pregutoule o tendeiro :
-         Milio, ¿Tés pelotas?
-         O Milio coa rapidez dun lóstrego respostou- ¡Teño é boas!
A risotada dos mirois foi tan forte que se escoitou na Bergalonga.
A moza entonces caeu na conta, e o sair, parece que sobrepasou os cento oitenta graos de abertura dos pes, cimbreou en demasía os cadrís e ficou escachada desde aquela.
 Eu so a ví bailar unha vez. ¡Era certo!.