lunes, 25 de junio de 2012

A TEIXEIRA I



                            Esta pedra está subindo a Mallada Grande, na veciña aldea de Montesinho

 Desde un tempo atrás, ando con arelas de falar sobre a aldea onde nacín: A TEIXEIRA.
 Sempre que o quero iniciar, sempre teño dúbidas de cómo empezar. ¿Fago unha reseña histórica?. ¿Defino o pobo?.
 Non sei, sexa como sexa, se un quere facer algo, o mellor é empezar. Se hai principio, polo principio, se non o hai o mellor é empezar o chou, e que sexa o que Deus queira.
 Empezarei pola miña aparición neste Planeta chamado Terra, que alguén bautizou como Planeta Azul, e pódaque, de seguir así a humanidade, chegue a converterse en Planeta Negro, e o que pode ser peor, Planeta Roxo.
 Continuemos. Nacín un día tres de Setembro do ano milnovecentos cuarenta e tres, en plena época da fame. Acabérase a guerra incivil e estaba Europa metida de cheo na que foi, hasta agora, a segunda guerra mundial.
 Aparecin neste planeta, nun curruncho Chamado A Teixeira, nunha casa pertencente a familia do pai de miña nai, a casa chamábanle a Curralada. Inda vivia o avó de miña nai que era polo tanto o meu bisavó. Teño entendido que nos coñecímos mais non nos vimos ben. Él estaba cego e eu coido que inda non me fixaba ben no que via.
 O avó de miña nai, meu bisavó, chamábanle o ti estanqueiro. Algunha vez falarei del, coido que era un verdadeiro persoaxe. En Puebla creo que o coñecian hasta os gatos.
 A Teixeira está ubicada ó norte da zona trasmontana portuguesa, pegada a aldea de Montesinho, que le dá o nome o actual parque natural do mesmo.
 Se mirades un mapa, veredes que o terreno portugués entra no español pola banda da Moimenta e tamén pola de Montesinho, deixando o axuntamento de Hermisende nunha espécie de cuna na que a Teixeira esta na parte oriental, mais oriental está Montesinho, e despous  está outra vez terreo xabrés, Calabor.
 Os meus recordos da Teixeira están sempre arredor das Moreiriñas, onde está a casa de miña tía e case hirmá, Jesusa. Daquela era a casa da miña avoa Martina. Alí fixen a mor parte das trasnadas que adoita facer un rapaz que viviu alí hasta os dez anos.
 Recordos daquela época teño dabondo, ireinos deitando por aiquí, falarei de todo aquelo que me acorde, evidentemente poreino na escrita a miña meneira, cousa que estou convencido que non le gusta a moita xente, mais é a miña forma de afrontar certas cousas, entre elas esta de falar da Teixeira e dos Carqueixeiros.
 De momento e para non aburrir, diremos que o nome de Teixeira, fala por sí solo. Refírese a unha árbore típicamente celta e do noroeste que está en vias de estinción: O TEIXO ou Tejo en castelan. Queda, pegando a Serra da Gamoneda, cerquiña da Farrapada un fermoso bosque destes enigmáticos árbores. O lugar chámase Teixedelo, está no termo de Requeixo e pegado a  “Serra”.
 O patrón relixioso da aldea que escollín para nacer é O Santo Estebo, e a patrona a Pilarica. Tiraban poucos coetes os días de festa.
 Tamén direi, que cando os Condes de Benavente eran os chupadores de sangue de toda a Sanabria Xeabra para aqueles que adoitamos a falar no idioma de Rosalia de Castro, inda que mal. Quería decir dos Condes de Benavente que a Teixeira entre outros tributos, primicias e diezmos, os veciños da Teixeira estaban obligados e entregarle trece perdices cada ano. O Catastro de Ensenada, dixit. Tamén falaremos desto.
 Agora quero deixar o meu recordo para todos os meus parentes mais directos que xa morreron, desde os meu avós e tios. Non os nomeo. Xa irán saindo os seus nomes en sucesivos posts.
 Tamén falarei do ti “Inácio”, do meu primo Santos e do meu amigo David Garrido.Tamén do Castelo do Mau Veciño ou Bamba, e do Penedo Mourón igual que do despoblado de Ros.

viernes, 22 de junio de 2012

¡POLITICOS , O CARALLO (Competencias imprópias)



 "Competencias impropias."
 Hoxe acabo de enterarme de que os axuntamentos, hasta agora, e supoño que no futuro se non cambiamos esto, gastaban un montón de cartos nunha cousa chamada competencias impropias.
 A min so se me ocorren unhas poucas cousas con relación a isto. Se tiñan competencias impropias seria por necesidade, ou por gastar mais cartos para poder arrebuñar algo para o peto própio, ou porque os que tiñan as competencia propias non as exercian, ou.. ou.., así hasta todas as competencias impropias habidas e por haber.
 De sútaque, eu que xa teño anos, e por iso recordo cousas (Deus siga conservando a nosa memória), acordome daquelas mañás de domingo, nas que despous da obligatória misa, fiscalizada ás veces polos carabineros, despous da misa digo, soaban as campas con dúas ou tres badaladas que anunciaban reunión do concello.
 O concello era a xuntanza de todos os veciños da aldea, un por cada casa; a poder ser o “pater” ou “mater” familae con poder de decisión e que a sua decisión fora vinculante para o resto da casa. Non se admitian xentes menores de idade e xentes sen “siso”.
 O Alcalde Pedáneo, que era o que chamaba a concello, espuña o que había que facer, en función da época do ano.
 Arreglar camiños nunha época. Arreglar a traida das augas para o rego noutras. Facer calquera cousa necesaria para a aldea, en calquer caso. Sempre sen contar con axuda externa, solo se contaba cos veciños para as cousas da aldea.
 Era o que se chama unha verdadeira autocrácia. Inda ten este nome nas aldeas veciñas de Portugal.
 O axuntamento chamado oficial, donde o alcalde maior saia dunha terna que o secretário do mesmo mandaba a Zamora ó goberno civil.
 A famosa terna tiña truco. Sempre, sempre, de xeito inveterado, o elexido como alcalde era o primeiro da famosa terna.
 Está claro que na terna, para cubrir as costas do secretário, entraban xentes díscolas ou proclives a denostar o reximen.
 Como pode ser ben entendido, o segundo e o terceiro da lista nunca eran elexidos. Para decilo con mais claridade, o alcalde maior xa o elexía o secretário, que era o que levaba a voz cantante.
 Todo esto do chamado axuntamento, non tiña efecto no devir da marcha da aldea. Nesta os veciños eran os que tiñan a voz cantante. Esta voz cantante era forte, porque os veciños, en primeiro lugar non cobraban, en segundo lugar traballaban na cousa común de maneira grátis, e era obligatório cumplir con as medidas adoptadas na AUDIENCIA.
 A politica profesionalizouse tamén nas aldeas. Os concellos moven presupostos. Algúns, rara avis, nunca se empeñan. Solo gastaban o que ingresaban. Podese saber os que eran. Os que algún paisano crecía demasiado, ou non tiñan  infraestucturas minimas, eran os que se destacaban por ter dirixentes, honestos, ou aproveitados.
 Agora chegou o tempo das vacas flacas, e tanto o estado como a comunidade europea, tentan arreglalo. A pregunta é ¿Por qué teñen o mesmo trato os que se empeñeron e temos que pagar as suas debedas entre todos, e aqueles outros que están como fai cincuenta anos?.
 Partindo da premisa anterior, `poderiase colexir que, se a prtir de agora, os CIDADANS actuáramos como nas aldeas de vai cincuenta anos, ó mellor os politicos sobraban, pous agora non faría falla unha terna, e os elexidos non terian postestad para manexar diñeiro publico, para eso estarian os tecnicos con poderes limitados polos CIDADANS.
 En definitiva, haberia que decirle a politicos como a presidenta da Comunidade Autónoma do centro da Peninsula, que eles, os politico, son os criados dos CIDADANS e nunca os AMOS.

viernes, 15 de junio de 2012

DISTINTOS NIVELES DE ESTUPIDEZ HUMANA



 La estupidez humana parece que no tiene límites. Por lo menos eso es lo que se desprende del devenir diario.
 Y, aunque nada más sea por hoy, no meteremos en el saco a los políticos, porque éstos tienen su saco de la estupidez para ellos solos.
 Hoy me he encontrado con dos cosas que, creo, refuerzan mi teoría, con lo que según los clásicos, queda demostrada sin necesidad de recurrir a escuadra y cartabón.
 Primera estupidez que mueve a reflexión, es una noticia aparecida en los medios escritos de comunicación que la agencia EFE, ha distribuido:
 Los bomberos de Granada evitan amputar el pene a un varón que lo metió en un tubo de dos centímetros (sic).
 Hay que ser “gilipuertas”, primero para meterla en un tubo metálico. Sí lo que quería era placer, me dá que un tubo no está por la faena. Segundo que por pequeñita que la tenga el famoso, ya, Príapo-Tubo, un tubo de dos centímetros no es precisamente una circunferencia demasiado amplia, salvo que con vaselina se ablande. ¡Jo!.
 El interfecto, va al hospital donde la herramienta de corte más fuerte debe ser un bisturí, cosa que a todas luces es insuficiente pués en los quirófanos como cosa mas dura deben corta algún hueso.
 Parece que la alternativa era, o amputar el famélico pene, o rajar el tubo. Para escarcelar cosas atrapadas entre metales nada mejor que los bomberos. A eso recurrieron desde el hospital. Uno de los bomberos se acordó que tenía en casa una sierra de bricolage, fue a por ella, y después de varias horas, en colaboración con los facultativos del Hospital lograron liberar el “pajarito” del experimentador de emociones nuevas.
 A mi me vino a la cabeza aquellas estrofas de Quevedo que hablaban de la nariz de otro coetáneo de él y también plumífero: Érase un hombre a una nariz pegado……….., en este caso se podría decir : Érase un hombre a un tubo pegado, por culpa de un pene mal encajado….  
 La segunda muestra de estupidez, se dió en la calle donde resido. Esta misma mañana, empezaron a llegar, unos edificios mas abajo del nuestro, varios coches de la policía nacional y de la local.
 Como por la zona hay sucursales de bancos y cajas (cada vez menos pués ya han cerrado alguna, y las que vendrán) todos pensamos en un atraco a una de las sucursales, máxime cuando todos los coches paraban delante de un entidad.
 Pero no, no era en ningún banco (decía un empleado de banca, que hora no se podía entrar a atracar un banco, pués el atracador corría el riesgo de ser él mismo atracado), era en un piso del edificio.
 Hubo corridas de los agentes, y mas tarde, después de un par de horas la cosa se acabó. Parece que atraparon a los delincuentes.
 Más tarde hablé con un señor que según dijo, tenia dos hermanos que Vivian en el edificio en dos pisos distintos. Al parecer los atracadores, llamaron a los timbres de los pisos y en dos pisos no le abrieron, pero sí en uno. Llamaban al timbre con la cara cubierta, y como es lógico los que miraron por la mirilla no le abrieron, la señora que abrió, o bien no miró o necesita ir al oculista.
 Al llegar la policía, los atracadores intentaron salir del piso saltando por una ventana.
Como era de esperar, al saltar desde un segundo piso, dos se rompieron las piernas y un tercero no supieron decirnos que le había pasado.
 Está claro que si robaban para poder comer, a partir de ahora lo podrán hacer con cargo al erario público. Otros también chupan pero no necesita ir a la cárcel. Roban lo suficiente para comer en buenos restaurantes, y pagar buenos abogados, si nó a otras instancias.
 Esto tiene un corolario: Hasta para robar a una vieja, hay que preparar bien la actuación, sinó pasa lo que pasa.
 ¡Hay que ser profesionales, aunque sea para hacer una pequeña chapuza!.

miércoles, 13 de junio de 2012

LA LEYENDA DEL LAGO DE SANABRIA(LA DE VERDAD)




 Hace unos años, los suficientes para que ya, algunas cosas no me vengan a la memoria,  me sucedió lo que quiero relatar.
 Había en la llamada carretera de Villacastín a Vigo, sobre todo en la comarca de Sanabria, las famosas ventas que jalonaban la mencionada carretera.
 En Sanabria se iniciaba la subida a las portillas de Padornelo y de La Canda, en una carretera, que era eso; carretera para carretas tiradas por bueyes y caballos.
 Una noche que transitaba por esta carretera, me vi obligado a pernoctar en una de esas ventas.
 Era una venta que había, subiendo hacia Padornelo, un poco antes de la Revueltas del Suspiro.
 Se hizo de noche, era invierno y empezaba a nevar. No era aconsejable continuar. No seria el primero en perecer atrapado por la nieve.
 Había demasiadas cruces a los lados de la carretera que daban fé de gente muerta en la zona, por imprudencias al pensar que podían haber vencido al temporal.
 Después de cenar, sentado en un banco con el resto de los pernoctantes, alrededor de un fuego, en una sala rectángular que después serviría también para dormir, bien sobre el banco o sobre unos jergones de paja puestos a tal efecto cerca de la fogata que no se apagaba en toda la noche.
 La cena consistía en un tazón de caldo de berzas con patatas, donde habían previamente bañado un trozo de tocino. Era lo que había y con el frío y la caminata, aquello era un verdadero manjar.
 También había unos odres de vino que durante toda la noche no pararon de sangrar los venteros a petición de los residentes temporales en la venta.
 Después de la cena, y con un cuartillo de vino en la mano, contemplando como el fuego devoraba unos “torgos” y “rachos” de carballu esperando que pasase la noche, se sentó al lado mio la ventera. Una matrona que ya debía rebasar el medio siglo, oronda  muy simpática y habladora.
 Salió en la conversación la leyenda del nacimiento del Lago de Sanabria, cosa que todo el mundo conoce. Yo, descreido de mi, que no creía en esas cosas milagrosas, me reí un poco con el consiguiente gesto de enfado de la ventera, que me reprochó aquello, diciéndome que podría comprobarlo por mí mismo si quería. No tenía más que pasar la noche de la víspera de San Juan en el lago, a poder ser en la isla de de las Moras. Tendría la oportunidad de escuchar la campana Bamba. (Por cierto, el castillo del rey Bamba está en La Tejera, algún día hablaremos de él), a las doce de la noche.
 Le prometí a la señora que a la primera oportunidad que tuviese, haría lo que ella me dijo, y luego pasaría a contárselo.
 Me dijo que era una promesa y que no debería romperla, si lo hacía ella me castigaría.
 En el mes de Junio siguiente, decidí cumplir mi promesa.
 Aquel verano, y por aquellos días, hacia un tiempo estupendo. Era una buena ocasión para pasar una noche al aire libre en la isla de las Moras.
 A las diez de la noche conseguí, por medio de una balsa artesanal, acceder a la isla, equipado con una fiambrera de habones con oreja, una pinta de vino, y un recipiente con café, para cenar y acompañar la soledad.
 A las doce de la noche, sonaron las campanas de Ribadelago, a las que contestaron las de San Martín, y seguramente las de Vigo. Entonces pensé yo que aquello sería lo que alguna vez oiría algún furtivo de truchas en el Tera, y con el miedo lo atribuyó a las campanas de Villaverde de Lucerna.
 No se sintió mas nada que el canto de los grillos, alguna que otra carricanta y el chapoteo de alguna salmo fario, atrapando alguna mosca. La luna brillaba en lo alto y la vista del lago era especialmente hechizante y no me extrañó nada que subyugase a alguna persona en las mismas circunstancias.
 Me empezaba a quedar dormido, cuando me pareció oír un ruido. Como cuando sale del agua una nutria, muy suave.
 Presté atención y escuché el sonido amortiguado de una campana. Parecía que salía del fondo del lago. Quedé asombrado, pués se decía que la campana sonaría a las doce de la noche. Miré mi reloj y vi que era exactamente la una. De súbito me dí cuenta que mi hora era la “oficial”, efectivamente eran las doce solares.
 No salía de mi asombro, cuando descubrí a tres mujeres, sentadas al borde de la isla con las extremidades metidas dentro del agua.
 Me acerqué para hablar con ellas, y con asombro descubrí que eran tres sirenas, que estaban sentadas recibiendo los rayos de la luna..
 Cuando me acerqué, ellas al verme se sumergieron en las cristalinas aguas del lago, justo cuando se escuchaba la última campanada del fondo del lago. Efectivamente eran la campana de Villaverde de Lucerna, aquella que el buey bragao no había podido sacar.
 Al volver al lugar donde había dejado la balsa, me pareció oír la voz de la mujer de la  venta del Suspiro, que me decía: Has cumplido tu promesa. Has visto la verdad. Solo te queda ir a contarlo a la venta.
 Salí de la isla, e inicié el camino de subida de nuevo al Padornelo. Tenía que ir a la venta a cumplir mi promesa.
 Pasé por Requejo a medio día, con un sol de justicia. Una hora más tarde cuando estaba ya cerca de la venta, una espesa niebla cubrió la misma y la falda de la montaña hasta el rio Castro.
 Empezó a hacer frío. Entré en la venta. Estaba totalmente  vacía, solo había un hombre sentado en el escaño delante del fuego. Tenía la cabeza entre las manos. Al sentirme se levantó, vino hacia mi, me dio un abrazo y llorando me dijo: Hemos enterrado ayer tarde a la ventera. Me dejó dicho que le contase que las tres sirenas son las tres mujeres que hacían pan cuando Jesucristo pasó por Villaverde de Lucerna.

lunes, 11 de junio de 2012

PREMIO XERAIS 2012. (ILLA DE SAN SIMON)






  O sábado día nove deste mes celebrouse o XXIX Premio Xerais de novela e o Merlín .
  Xa ian arredor de vinte e algún ano, que eu non asistía a ningún deles, a pesar de que durante a miña estadía na editorial, durante o primeiro ou segundo ano de ser contratado, foi cando se iniciou, sendo o editor o amigo Luis Mariño.  Recordo que o primeiro premio, dotado con 500.000 pts., (o actual é de 15000..- €) foi concedido a Carlos Reigosa, perodista, que daquela traballaba na axencia  Efe. Teño que decir que daquela, Reigosa convidounos a cear en Madrid a Luis e a min, estando a piques o día seguinte, os dous últimos, de perder o avión de volta a Vigo, despous de facer case famosos os nosos nomes polos altofalantes do aeroporto de Barajas.
  Como decía, xa choveo dende a miña estadía nun premio Xerais. Este ano asistín despous de aceptar unha invitación da amiga Celia para asistir.
  Celebrouse o evento na illa de San Simón, no fondo da ría de Vigo, a carón de Redondela e moi  pertiño de Rande onde repousa, según os ditos, un grande tesouro que os ingleses afundiron xunto cos galeóns que o transportaban desde as américas.
  Un día destes teño que ir a mergullarme por alí, a ver se o atopo, e así arreglo os problemas deste país que leva moitos seculos espoliado, e nunca escarallado definitivamente. Sempre dixen que o noso país debía ser moi rico. Sempre rouban e nunca se acaba. ¿Ou será que nos rouban a nos e non o pais?.
  A Illa de San Simón, e pequeniña. Para ir éla hai que facer a travesía de menos de dez minutos, nun pequeño barco, que se colle no peirao de San Adrián de Cobres. Nunca estivera, como dixen alí.
  É un sitio fermoso, coido que polo pequeniño. Desde 1842, que se fundou, foi un lazareto, dos primeiros que houbo na península. A primeiros do século XX, deixou de selo, e durante a guerra civil franquista e na postguerra, foi un lugar no que levaban ós represaliados e defensores da República, igual que a todos aqueles que algún dos gañadores le tiña xenreira.
 Hai na illa uns xardíns, con arbores case todos de importación, mais no medio hai un paseo que leva o nome dun fermoso e case totémico especimen endémico do país, en vías de estinción nestes nefasto nosos días. Estou a falar do BUXO, do que tiñan sona as gaitas que de él se facian e coido que inda se fan.
  Neste paseo dos Buxos de cerca de cen metros de longo, hai dúas filas de buxos a ambolos dous lados. Son buxos de uns cinco metros de altura e uns vinte centímetros de diámetro, de unha fermosura inesquecible.
 Recomendole a todo aquel que poda, que non deixe de visitar esta illa. Aparte dos recordos que suscita, tamén ten unha boa vista da ria, da ponte de Rande e de Redondela.
  Unha das cousas mais bonitas do premio Xerais deste ano é que foi concedido por unanimidade a dous autores. Un pai e unha filla.
 Non vos fago unha reseña dos autores e das obras premiadas, pois non tedes mais que pinchar na rede as verbas “premio Xerais 2012” e alí xa hai sobrada información, eu non podo decir nada de ningunha das obras porque ainda non as lín.
 Deixovos unha fotografías da zona, inda que a tarde estaba un pouco chiviosa e con pouca luz natural.
  A ver se vos gustan.
                                         Paseo dos buxos


Estátua de Xules Verne, en homenaxe a súa mención na obra 100.000 léguas de viaxe submarino.






Video da saida da illa e regreso a Vigo.

martes, 5 de junio de 2012

¡Non é má solución!



 Esculcaba e farexaba dentro do souto de castañeiros, na follarasca. Os castañeiros, xunto cos carballos, afreixos e nogueiras xa estaban totalmente espidos.
 Non era doado achar os fungos. Estaban agochados entre as follas, polo que habia que remexelas, se se queria  dar neles.
 Levaba desde a alba alí, remexendo nas follas e nos guizos que o paso do tempo esparexía polo chau. Aquelo era a verdadeira vida da capa da terra. Todo o que se depósitaba nela, acababa formando parte da mesma. En realidade xa era a mesma terra, pous dela saíra, dela se alimentera e a ela volvia.
 Mentras ia buscando, pensaba neso, solo por que se le viñera a cabeza, Pensou tamén no traxecto dos seres humans, neste planeta; era o mesmo.
 Todos éramos froito da terra. Comíamos terra transformada pola enerxía do sol en diferentes manxares, tales como patacas, pementos, tomátes e demais cousas comestibles polos humans, así como as carnes dos animais e peixes, que en definitiva tiñan o mesmo proceso de crecemento.
 ¡Era a famosa Alquimia Natural!.
 Estando nesas, chegousele a cabeza a idea do equivocado que vivira hasta entonces.
 Saíra polo que se chamaba o mundo, a ganarse a vida, sen pensar, que alí, no eido onde naceran os seus antepasados e él mesmo, era o mellor lugar para fecelo.
 Certo era que o arrancarle o sustento a terra poñía problemas, non sempre daba o que se queria, e as veces era tacaña. Mais tamén era certo que non pedía nada. Solo traballo, e bastante ben dosificado a todo o largo do ano.
 Saíra da aldea. Busquera traballos, tentera formarse dacordo cos tempos. Merquera coches, piso, comera en famosos restaurantes, visitera cidades, cando o traballo o deixaba.
 Como cada vez tiña mais necesidades, tiña que traballar mais para obter o suficiente para satisfacer esas estúpidas necesidades, que non eran tales, senon que estaban de moda. Todo o mundo o facía. Él non quería ser menos.
 En definitiva xa non le quedaba tempo para disfrutar de todo aquelo que compraba, pous, se quería acabar de pagalas tiña que traballar cada vez mais.
 Tiña a espáda de Damócles de non poder pagar algunha cuota a tempo, e de que le quiteran parte ou todo o que fora mercando. Bueno o de mercar solo era unha maneira de decilo. En realidade debiao todo.
 Unha pequena entrada, levábase o trebello, e o resto a pagalo todolos meses.
 Absolutamente todo, piso, coche,tv, mobles. Incluso roupa e as veces a comida, pous os arteiros centros comercias, co ánimo de quedarse en monopolio, daban tarxetas de crédito que te sacaban proporcinalmente unha parte cada vez mais grande do que gañabas cada mes.
 Últimamente, empezaba a ter problemas, pous non controlera ben e había meses que non le quedaba nada. Nin tiña tempo de cheirar o diñeiro. Saia da conta con mais velocidade da que entraba.
 Xa tiña tres ou catro avisos de embargos. Enterouse que podía quedar sen casa, sen coche e sen o resto de cousas, pous os que tan lixeiramente las venderan, inda eran mais lixeiros para sacarlas. Quedou abraiado cando se enterou que le podian quitar a casa, e así  todo o que tiña e que seguia pagando.
 Cuando lo conteron, e o protestar, dixéronle que era legal.
 ¡Ser será legal, mais que me leve o demo se é xusto!, dixo él.
 Agora estaba alí buscando “cocomelos”, na zona onde mais había. Despous dunhas tormentas de outono, abrollaban os fungos debaixo das arbores.
 Metido naqueles pensamentos, empezou a pensar que suguramente a súa vida nin servira para nada, e o que era peor, xa nunca serviria. Cada día aquelo da cidade era mais complicado. No medio dunha grande cidade non se achaban fungos, nin tanxiquera abelotas de carballo que puderan quitarle a un unha pequena fame.
 O día de anes acababan de enterrar o último parente que le quedaba.Por eso estba alí.
 A vida xa non tiña nngún sentido na cidade. Oproblema era que na aldea, pasaría o mesmo. Nesta sociedade, xa naide pode agocharse en ningures. Estamos todos supercontrolados e vixiados.
 Con eses pensamentos ia enchendo a cesta de cacaborros, cacavinas, cocomelos e demais.
 Achou dúas clases de fungos, que él ben coñecía, dúas amanitas. Unha averdosada e a outra con puntiños alaranxados. Tiñan un bon tamaño. Meteunas na cesta.
 De repente, quel ser humano, cambiou de talante. Aledouse, empezou a cantar, a asubiar e dar bricos polo souto abaixo, Acababa de encontrar a solución ós seus problemas.
 Pasou por diante do cemiterio, entrou hasta as lápidas dos seus. Cun grande sorriso nos beizos, diante da cova da súa nai, díxole:
 Mamae, acabo de atopar a solución a todos os meus problemas. Xa non tés que preocuparte por min.
 Dous días mais tarde estaba alí, volvendo a terra que o vira nacer. Naide se esplicaba a súa morte repentina.
 Na mesa da cociña habia unha cestiña chea de cogumelos. Todos comestibles.


domingo, 3 de junio de 2012

¿É TODO UNHA GRAN METIRA?



 Era un planeta como casi todolos planetas; redondo, mais ou menos.
 Neste planeta, entre varios milleiros de seres vivos vivia unha raza que se consideraba supeior o resto de todo xeito de vida.
 Esta raza que se consideraba superior o resto, tamén tiña escalons entre ela mesma. Habia en cada curruncho onde se escanchaba esta raza, quen se consideraba superior ós seus veciños, tribus que se consideraban superiores a outras e como consecuencia delo tentaban mangonear os seus conxéners.
 Dentro desta raza habia unha espécie, que se arrogou a representación entre a raza e un Facedor Total, con pinta de pertencer a mesma raza. Un espábilado, alá polos anos precedentes a chamada Idade do Ferro, escribiu cinco libros, daquela chamábanse de outra maneira (rollos) donde  decia como unha vez, estando soliño no alto dun monte, escoitou a unha silva falar e decindole que falaba en nome do Gran Facedor.
 Organizaou tal zapatiesta, que inda hoxe en dia, despous de cinco ou sei mil anos despous siguen dando a vara coas súas monsergas, mais adaptadas o que mais conven os intereses desa casta.
 Entre uns e os outros, estan, desde o principio do tempo, dando por saco a aqueles que non son da sua vara.
 Eu teño un amigo que ten a sospeita de que esa raza está aiquí, porque é unha raza que destroza todo aquelo que roza. Meu amigo dí que viñeron este planeta, porque coa súa avaricia xa fixeran deshabitables todolos lugares onde xa estiveran. Escolleronse uns poucos, e cambiaron de planeta. Estarán no actual hasta que tamén o fagan inhabitable, tempo en que tocará liscar a outro
 Estou de acordo co meu amigo.
 Unha das cousas que mais me doen desta situación é que esa raza que se cree superior, en realidade non o é, solo é avara e insolidária. Ten unha ombigueira grandísima, que o único que fai constantemente e mirala.
 Outra das cousas que mais doen é que esa raza, lévase o diñeiro de todos, e enriba non le deixa nin o dereito o pataleo os seus conveciños. Despous de tantos anos seguen a pensar que todo aquelo que os rodea, solo está para eles.
 Para organizarse, inventeron unha cousa que chameron “ a cousa pública”, cousa que eles determinan como é e como non. Cuando les conven cambian as reglas do xogo que cuando as puxeron a andar decián que eran inamovibles. ¡Pensan que o resto é gilipollas!. ¿Quén sabe? O mellor teñen razón.
 Os que non están na “pomada”, deben ter a esperanze de chegar a ela algunha vez, pous non intentan cambiar demasiado ese estado de cousas.
 Creo que a maioria está amodorrada. É unha especie de magote de ovellas, que se non ten un pastor, é capaz de nomear pastor a o primeiro lobo que por diante pase.