lunes, 23 de abril de 2012

RIU DOENTE (camiño da asemblea)



 Estaba o picanzo encaramado no único salgueiro chorón que arromaba as súas gallas sobre as augas do riu.
 Era un picanzo xoven, ia pouquiño que se desaniera. Inda dependía dos seus pais para non pasar escesiva fame.
 Naquela tarde de primaveira, o noso picanzo, non paraba de ver cousas inusuais. Non sabía se era pola súa curta vida, ou pasaba algo, que a él se le escapaba das entendedeiras.
 Debaixo das gallas do salgueiro e dos amieiros que defendían a cuna do riu, non paraban de pasar aves. Ian todas moi lixeiras, como se chegueran tarde a algúnha xuntanza. Paseron primeiro unhs azulois, despous un par de garzas, e detrás sen demasiado tempo de intervalo escomenzeron a pasar todo tipo de aves as veces mesturadas con algún mustélido.
 Paseron a ras de augua, voando, miorlas truteiras, carrixas, pitos verdeais dos pequenos,  pitas da auga, anduriñas do monte, algunha ferreiriña, e mezcladas vianse unhas bonitas garduñas, turois, donicelas, e detrás con paso curto, mais firme, unha parella de teixos.
 Polas beiras do riu, tamén escomenceron a circulas, corzos, raposos, e algún que outro lobo.
 Aquelo para o picanzo, non tiña nada de estraño, pous na súa curta vida, consideraba que era normal.
 Sobresaltouse o alcaudón, cando case sen facer ruido, pousouse ó seu lado un vello bufo, que o apaciguou decindole que non tivera medo, que era un amigo.
 Empezou debaixo deles unha ringleira de culebras de auga a subir, e detrás nadando, rás e sapos alborotando cos seus berros, que non se sabía se eran cantos ou sons de rabia.
-         ¿ A onde vain todos estes? – preguntoule o bufo.
-         Van a unha asemblea, na parte mais alta do riu. No bosque onde as árbores son mais grandes e hai mais. Queren que participe na asemblea todo tipo de animais e prantas. Vainos a vida, no que se decida nesa asemblea, pois parece que o riu vai desaparecer pronto, por culpa dos homes. Baixou desde a serra un corvo ferido que non podia voar, arrastrado polo riu, e contou que por alá arriba están a facer unhas paredes para que a auga non pase por aiquí. Queren levala para o outro lado dos lombeiros.
Nesto subiron voando por enriba das arbores do riu dúas grandes águias, que polo xeito de fungar parecian moi enfadadas.
 Unha das águias levaba nas poutas unha pucha negra toda esnaquizada, e seguia a esfuracala coas súas garras, como se aquelo tivese a culpa de todo.
-         ¡Veña rapaz, avía, temos que ir nos tamén esa xuntanza. Alí empezarás a aprender como funciona este mundo no que vivimos – dixole o bufo o pinzón.
 Púxeronse a voar detrás dos últimos que viran pasar.
 O novo paxaro era a primeira vez que saia da zona onde nacera. Sin sabelo ía na mellor compañía posible. Aquel bufo, aparte  de ser sabio xa era de unha idade, que inda que solo fora por ela, xa sería sabio

 Continuará…,


sábado, 21 de abril de 2012

UNHA GRANDE FUNCIÓN



 Cando había un enterro pola banda da moradía do meu sogro, unha vez que aquel acababa, sempre preguntaba pola función. A pregunta era : ¿Qué tal a función?.
 Pasado un pouco de tempo entereime que a función, para o meu sogro dependía fundamentalmente do número de cregos que oficieran. Unha boa función  para él tiña que ter por enriba de dezasete cregos. Nunca le preuntei o porqué daquel número.
 Hoxe lí na prensa que a súa Don José, seguro que le oubera gustado moito o meu sogro; Catro arcebispos, seis bispos e cento vintedous cregos. ¡Menuda función!
 Nos oito días que compartimos habitación no hospital, prometinle ir velo a residencia na que estaba. Non fún. Nunca pensei que nos ia a deixar tan pronto.
 Recordo as conversas que tivemos. Tamén cando le preguntei como debía chamarle e vostede díxome que José. Don José para min esto digo-o eu. A berba Monseñor non me gusta nada. Recorde que nunha daquelas conversas díxenle que seguramente, ou ben vostede me levaría a o ceo ou eu o inferno a vostede. Espero que suceda o primeiro, pois eu nin catégoria teño para o segundo e ganas moito menos.
 Quedoume de vostede un agradable e garimoso recordo. Coido que debeu de ser vostede unha persoa dialogante e amiga de axudar a xente. Polo menos eso e que deducín despous de falar con xente que o tratou.
  Espero que agora xa non teña a necesidade de facer a homilía, e ir o seu despacho, cousa que, entre medio adormilado as veces repetía.
 Pregunteile que qué le parecia Mendez Ferrín como personaxe das letras galegas a raiz dunha conversa sobre él, e vostede díxome que era un bo escritor, mais que era pouco piadoso. Prometole falar con él cando teña a oportunidade e decirlle-lo.
 Tamén le pedín a opinión sobre o jefe supremo da igrexa española, e respondeu que era un home cunha moi boa cabeza e un grande organizador e dirixente. Non se estendeo mais.
 Como le dixen, eu non son católico practicante. Bauticéronme e formo parte dunha igrexa coa que non estou de acordo. Non ven ó caso falar da miña posición o respecto xa o fíxemos. Solo le quero decir que, tal como tamén le dixe inda sei rezar o Pater Noster, eso sí en latín, un xa o recei por vostede, e espero que non sexa o último. Espero que por facelo eu, non le sea contraproducente.
 Desexole que todo aquelo no que vostede creia, le sexa concedido..
 Agora solo quero pedirle u favor: Días atrás, morreu tamén na miña aldea de Sanabria, onde o invitei a pasar algún día, morreu decía, o hirmán dun bon amigo meu. Pídole que pregue por él, mellor dito, polos dous hirmáns. Tamén merecen unha mellor estadía .
 Perdoe o meu galego, non é académico coma o de vostede, pois tento que sexa, sin moito acerto, como o que falaban os meus antepasados na Sanabria Alta.

jueves, 19 de abril de 2012

RETIRARÉ MI DINERO DEL FMI, ¡YA!



 Parece que la presidenta del Fondo Monetario Internacional, una francesa, le jode que los mayores que ella (Ella tiene 57 años) vivan tanto.
 Cree la individua que si los viejos viviésemos menos, a lo mejor ella viria mejor. Debe tener problemas. Seguro que no de dinero.
 Yo diría que tiene razón. Los mayores que ella, incluidos sus padres, somos jilipollas perdidos. No por vivir mucho, que es nuestro derecho y nuestro problema. P-R-O-B-L-E-M-A. Sra. Legarde, o como se diga.
 El problema que tenemos es, que nuestras mujeres no hubiesen abortado a tiempo.
 Seguro que si se hubiesen analizado las posibilidades intelectuales de algunos de los descendientes, la conclusión habría sido la correcta: EL ABORTO.
 A mi sus problemas y los de gente de su calaña, me la traen al pairo. Aunque no soy católico-romano, estoy muy contento con la decisión de La Naturaleza o del Gran Hacedor, de devolvernos a la Tierra a todos, tarde o temprano.
 Como soy mayor que esa individua que dirige el FMI, espero morir antes que ella, y le prometo estar esperándola cuando le toque a ella.
 Procuraré tener carta blanca para darle crédito allá,  y a lo mejor puede que ella sea o bien muy mayor y cause problemas, o bien demasido joven y no sirva para nada.
 Nada, Sra. Presidenta, si todavía tiene padres, hable con ellos, y si no ajo y agua y a aguantarnos.
 Cuando quiera, está invitada a la Alta Sanabria donde será recibida, por los viejos que no le deben nada a usted.
 Le deseo el doble de lo que usted nos desea a nosotros.
 Merci beaucoup mademoiselle, la plus “joven” du monde.( Si está mal escrito, estudie castellano)

miércoles, 18 de abril de 2012

CARTA ABIERTA A LA CLASE POLITICA



CARTA ABIERTA AL SEÑOR RAJOY Y SUS CORRELIGIONÁRIOS.

 Señor Rajoy:
                      Soy un pensionista que cobra el 85% de lo que le correspondería, después de llevar trabajando desde los dieciocho años.
                      Me gustaría contarle el porqué de cobrar ese porcentaje; Mire, aparte de trabajos antes, mi verdadera vida laboral comenzó en Barcelona, como la de la mayoría de españolitos, que en su tierra solo podían morirse de hambre, pero si pagar impuestos, comenzó, decía, en lo años 61-62 del siglo pasado.
                      ¿Qué pasó, dirá usted, para que después de tanto tiempo no alcance el 100% de jubilación. Fácil señor, tenía veintipocos años, experiencia ninguna en cuestiones de Derechos propios, pero las tres primeras empresas para las que trabajé, si tenían experiencia en ahorrarse pasta a cuenta de muchos de sus trabajadores. Después de la primera alta en  la S. Social, una semana, venía la baja. Nosotros no nos enterábamos, pues a esa edad no suele uno ponerse malito. En definitiva, me enteré del robo al que había sido sometido cuando por primera vez solicité mi vida laboral y eso fue en el año 2008. No más comentarios. Las empresa ya no existen pero sí sus accionistas, por cierto bastante conocidos en la sociedad barcelonesa.
                        En mi vida laboral aparecen cotizaciones a la SS, en el 90 % del tiempo, al límite superior de cotización.
                        Sufro el primer y último despido, ya a principios del nuevo siglo. Posibilidades de que me contraten, nulas. Alternativa, cear una pequeña empresa.Consecuencia tengo que ser autónomo. Empezamos bien, la empresa se defiende, creo tres puesto de trabajo directos, y cuatro o cinco indirectos, amén de ayudar bastante en el sector agrícola, la empresa comercializaba productos que no tenían salida por la falta de recursos de los productores.
                         Llega la crisis, ya a finales de los noventa, nos dimos cuenta de ello, las ventas se resienten, hay que buscar nuevos clientes. Se necesita dinero para ello, se pide dinero a la banca, que te lo da sin problema. Seguimos funcionando pero, siempre un pero, empezamos a tener cobros fallidos. Cobrar tarde, no cobrar, perder el cliente, sustituirlo de nuevo. En definitiva se iba trampeando, atendiendo los pagos, ya con algún problema, pero se vendía y en el 80 por ciento de los casos se cobraba sin problemas.
                          Se hace una criba en el apartado de clientes, pero cada vez que entran nuevos clientes, tenemos nuevos impagados, aunque la mayoría pagaba bien. Como consecuencia de lo anterior, los problemas de tesorería empiezan a aflorar. Hay que renovar las pólizas de crédito, la banca dice NONES.
                           Consecuencia, después de un breve tiempo hay que cerrar, la situación es inviable financieramente.
                            Me llega la hora de la jubilación. Hostiazo gordo al averiguar mi situación. Parece que solo puedo reclamarle al Maestro Armero. Hacienda y la Seguridad social, no hacen absolutamente nada para ayudar.
                             Ahora viene usted con que tengo que pagar el 10% de los medicamentos. Yo le digo que bueno, hay que salvar la sanidad, y si puede ser también la enseñanza. Pero, Sr. Rajoy, estos días he visto el empeño y la celeridad que todos ustedes han puesto en defender a Repsol, porque los argentinos, con todo su derecho le han dicho que el petróleo es de ellos. ¡Coño!, ese empeño no lo he visto por ningún lado con los trabajadores. Oiga Repsol, no es España, ni tan siquiera española, nada mas que en el nombre. Parece que se conocen bien los domicilios fiscales fáciles donde se puede ocultar  pasta y tributar nada. A MI EN ESE SACO NO ME META. Si Repsol tiene problemas que los resuelva, a mi nunca me mandó parte de sus beneficios, NO SOCIALICE LAS PERDIDAS.
                       También ME gustaría ver a todos esos gestores de cajas, bancos y demás, que están todos los días en los medios de comunicación durante unas horas y después se volatilizan como si no existiesen, me gustaría verlos digo, devolviendo lo ROBADO, lo mal gestionado y asumiendo responsabilidades penales y civiles.
                       Los políticos van a la cosa pública, porque quieren, nadie les obliga, pero me gustaría saber si está en su mente, cuando van, si de verdad quieren ayudar a las personas, sobre todo a las mas débiles, o si ya llevan la idea de JODERNOS desde el principio.
                       No terminaría esta carta en varios días, y tampoco creo que ustedes los políticos la lean. Es más fácil ayudar a alguien desde el restaurante de moda de una gran ciudad, que suele ser invitación, que aguantar a los desgraciados trabajadores.
                       No sé si ustedes tendrán necesidad de una pensión digna cuando les llega la hora, lo dudo, pero si así fuere, espero que tengan los mismos problemas que yo y el resto de todos aquellos que los sufrimos a ustedes.
                       Que después de colaborar con mayor o menor suerte en lo que es este país, ahora que venga ustedes pidiendo dinero para algo que es mi derecho, no me parece de recibo y no se lo perdonaré jamás.
                        No sé si ustedes son creyentes, creo que sí, pues bien desde ahora yo rezaré a su dios, que según todos ustedes es justo, para que les pague en la misma moneda, aquí en la Tierra. Si no es posible, que en el otro mundo lo purguen todo, y no puedan estar tranquilos mientras haya un congénere que haya tenido problemas por culpa de todos ustedes.
                         ¡Ah, por cierto, no cuenten NUNCA, con mi voto!
                           ES EXTENSIVO A TODOS LOS PARTIDOS POLITICOS ACTUALES. (Por cierto ¿Habrá nuevas elecciones en Asturias?).- ¡¡ROSTRO!!

sábado, 14 de abril de 2012

UN MISTÉRIO EN VAL DOS MARCOS.



 As mulleres rezaban, os homes facian corros aconsellándose. Os rapaces non saían da casa. O medo e o pavor apodereranse da aldea.
 Desde que aparecera por alí a primeira vez, cada vez era  mor o medo da xente. Xa facía deso dous meses e naide fora capaz de desentrañar o enigma. Viñera a Guardia Civil, viñeran uns especialistas, o parecer, e como se nada.
 Todos os luns, as oito da tarde en punto, primeiro subía desde o riu unha nebliña espesa que se enganchaba en tres castañeiros vellos, que estaban dous na parte direita do camiño e o outro enfrente. Se su unisen cunha linea de castañeiro a castañeiro formariase un triágulo equiulatero perfecto.
 Os dez minutos exactos, levantaba a neboa e no medio do camiño quedaba unha carroza con dous cabalos no tiro.
 A carroza estaba cerrada, tiña duas portas unha de cada lado, e o pescante tamén cerrado, onde entraban as rendas dos cabalos. Non se via a ninguén, mais aquelas rendas indicaban que ian ás mans de un conductor da carruaxe. Era de cor azul mariño e nas portas levaba unha cruz vermella, como as propias da cruz vermella.
 Os cabalos eran case roxos, cunha pelaxe relucente e dunha alzada considerable. Tiñan as crins brancas.
 Estaban outros dez minutos xustos. Cando ese tempo pasaba, os cabalos paseniñamente escomenzaban a camiñar camiño arriba en dirección o Castro da Centinela. O rousar no rouso do Camiño Novo, nadie vira nunca pra onde ian. Desaparecian misteriosamente.
 Solo nunha ocasión que un neno de sete anos se le escapera a pelota, coa que xogaba, hasta as patas dos cabalos, acaeceo algo que demostrou que a carruaxe estaba con xente. O acercarse o neno a buscar o seu xoguete de maneira vacilante, abriuse a porta do pescante e baixou un home alto, vestido todo de branco, calzado branco e luvas tamén brancas. Colleo a pelota e acercándose o rapaz entregoulle-la con moito agarimo. Pasoulle-la  man pola cabeza e voltou a subir o carro e pechar a porta detrás de sí.
 A primeira vez que veu a guardia civil, a petición dos veciños, cando aqueles quixeron acercarse a falar con algúen da carruaxe, de súpeto o carro quedou envolto na néboa, e o desfacerse ésta alí xa non habia nada. Solo quedaban as marcas dos ferros das rodas e das ferraduras dos cabalos. Estas marcas tardaban tres días en desaparecer, inda despous de que pasara a res por enriba varias veces.
 Todolos luns a aldea abarrotábase de xente que viña de todolos puntos, pois a noticia estenderase mais alá dos lombeiros, chairas e vales.
 Sempre que alguén tentaba acercarse, sucedia o mesmo. O carro quedaba envolto na néboa e o pouco desaparecia. Os fotógrafos, nunca conseguian que as súas cámaras rexistrasen aquelo. No lugar onde fotografiaban, a carroza sólo saía un dos castañeiros dependendo desde onde fose tomada a fotografía.
 Nada nin naide era capaz de dar unha explicación a aquel feito.
 Ós sete meses da primeira ocasión na que apareceron por alí, sucedeu que un home da aldea, de mais de cen anos, un domingo finou. Estaba considerado o home mais xusto de toda a comarca ainda que tiña algún enemigo sobre todo no eido da política e tamén non se levaba demasiado ben cos curas.
 Morreu as sete da mañá do doingo. Os amigos e amigas veleron o seu corpo na súa pequena casa hasta o día seguinte no que sería enterrado fora do cemiterio da iglesia, pous esta non quixo que fose enterrado no que ela chamaba terra sagrada.
 O enterro estaba previsto para as sete e media do luns. Naquela ocasión as oito, non apareceu o carro cos cabalos, nin a néboa. Era un día radiante do mes de xuño. O corpo do ancián foi levado ó cemitério feito polo concello. Non apareceu por alí ningún crego.
 Leveron o cadaleito hasta a última morada daquel ser humano que abandonara esta vida.
 O acompañamento foi multitudinário, pois como xa se dixo, aquel home era moi querido e respetado, sobre todo polas persoas humildes.
 Quedou , o fin, descansando o corpo daquel home. Cando xa a xente se retiraba ás suas casas e lugares de procedencia, sen saber de onde saira, apareceu sobre o cemitério unha néboa radiante e branca, que foi collendo o corpo dunha carruaxe, con catro rodas en cada esquina. As rodas tiñan unha forma parecida a unha esfera armillar. Era como se puderan rodar en calquera direción e de maneira independente unhas das outras.
 Nas cuatro esquinas do carro elevábanse catro columnas de marmol branco e case transparente. Tiñan enriba unha cuberta dourada, e debaixo, no que seria o estrado, parecia que habia lume.
 De sútaque, saiu do lugar onde fora enterrado o ancian unha, como lengua de fogo, que foi atraida hacia o carro, que por certo non tiña, nesta vez, cabalos. Co mesmo silencio co que aparecera foise deslizando Ladeáiro arriba hasta desaparecer en direción a unha estrela que xa alumeaba no medio e medio da Via Láctea.
 Nunca se volveo a ver ningún daqueles carros.
 Habia un home que sabía o que sucedera: Era o home do Capote Remendado.

jueves, 12 de abril de 2012

A VOLTAS COA CRISE


 He escuchado una, ¿noticia?, que decía que el gobierno ha aprobado alguna cosa de esas que ellos aprueban para que los demás pensemos que trabajan.
 La ¿noticia?, les atañe, a los políticos, quiero decir;  mas o menos viene diciendo que los entes públicos que rebasen un 1 % del presupuesto serán “castigados”.
 Se me ocurren varias cosas:
  a),- ¿Como se castiga a los entes públicos?. ¿Con multas que pagarán los ciudadanos?.
  b).-  ¿Qué hay de los gestores?. ¿Se seguirán yendo de rositas?.

 Otra cosa que he oído en relación con el mismo tema:
 Eso entrará en vigor en el año 2020. Bien, se me ocurren varias cosas más:
 a).- ¿Donde estarán los políticos actuales? . ¿ Es una ¿nueva?, formula para traspasar las responsabilidades a los demás?
 b).- ¿Porqué no ahora?. ¿Acaso no quieren sufrir las consecuencias?. O ¿Es que no creen en sus propias decisiones?.
 c).- Parece que la publicidad Goebeliana, sigue funcionando muy bien. Por  algo los de arriba (Escribiré sobre ellos dentro de poco), han empezado a recortar por la Educación.
 A mi lo que me jode, es que el FMI, piense que yo puedo vivir demasiado. Juro por Tutatis, que no deseo la muerte de nadie. ¿Me pasa lo mismo con la de estos?.
 Queridos   esclavos romanos: Salut i força al canut. Que diría un amigo mio catalán. Y ya puestos, cuando volváis a votar, si ello se produce, estudiar, pensar y analizad  bien a quien no debéis hacerlo. Las quejas después, por votar con la barriga u otra parte del cuerpo que no sea el cerebro, traen estas cosas.
 ¡Xa teño tomates e cebolas na aldea, por se é o caso!


martes, 10 de abril de 2012

¿CENSURA EN ZAMORA?



 Queridos amigos Estoy muy, muy cabreado.
 Este país no tiene remedio y no es culpa del país, es de sus habitantes y la falta de ética de algunos de ellos.
 Veréis:
  El sábado pasado he estado en la concentración de Puebla de Sanabria en contra de la instalación de cámaras para vigilar los montes. Dicen que es para prevenir incendios. ¡A lo mejor! Yo casi me lo creo.
 En el periódico de Zamora, en la edición digital de hoy hay unas declaraciones del Delegado de la Junta de Castilla León que podéis leer todos.
Yo he hecho un comentario al respecto, exponiendo mi postura en relación con los incendios, y con toda la corrección posible le he preguntado al Sr. Delegado la necesidad de mandar media docena de guardias civiles a vigilar la manifestación. No creo que fuera necesaria, pus aparte de ser pocos, la mayoría éramos mayores y sin ganas de organizar follón. Solo quería decir que eso también es un gasto adicional que por innecesario sobraba.
 También le decía al Sr. Delegado, que si se diese una vuelta por las zonas afectadas, a lo mejor comprendía que los ciudadanos de Sanabria a lo mejor no son los responsables de los incendios.
 Me ofrecía a charlar con él, si se dignase dar una vuelta por San Ciprián, en verano, hablar conmigo y con los ciudadanos para que le informasen de las sospechas.
 Eso era todo.
 Pues bien, ese diario, de una editorial catalana, que seguro no da instrucciones a la redacción del mismo, no lo ha publicado.
 Esto para mi solo tiene un nombre: CENSURA, O MEJOR AUTOCENSURA.
 ¿Por qué?.
  Si no podemos creer en la prensa pretendidamente independiente estamos jodidos.
 Pueden manipular la información, o tergiversarla  lo que es peor DESINFORMAR.
 Que Dios nos coja confesados.
 Cuando tengan que cerrar por que no tengan subvenciones, que también para ellos se acabarán, y al no vender los diarios porque nadie los querrá, a lo mejor piden apoyo.
 ¡Jo!

lunes, 9 de abril de 2012

OS EQUILIBRIOS PARECEN IMPOSIBLES



 Acabamos de chegar da Xeabra. Fumos a pasar uns días  por alí e de paso enterrar algún bulbo, algunha legume e darle a conocer a unhas plantas de pementos e tomates a terra.Xa veremos en queda a cousa (verbas  do meu amigo “ti Alejandro”). Os enterrados parece que non terán moito problema, mais as incipientes tomateiras e pementeiras, xa non o teño tan claro. Foron cubertas por unha capa de neve de un par de centímetros, que a bon seguro deixará á súa impronta neles.
 Durante unha  semana de estadía polo Val do Tuela, e na súa capital natural o Val dos Marcos, non tiven apenas información dos acaecers económico-políticos de reino español. En realidade non tiven tempo de escoitar a tv., pois era mais importante pra min preparar a terra, inxerta frutais descansar e embotellar medio cántaro de licor café, que seguir as casi repetidas mentiras dos políticos e os seus palmeiros que sempre os hai arredor de calquer tipo de poder. Alguns son como corvos arredor dun rixelo morto no monte.
 Pasou esa semana, chego a esa cousa que chaman mundo urbano, e como xa non teño Porteliña que cavar, cousas que enterrar e arbolexos que “mutilar”, pois dedicome a porme ó día nunha das cousas que mais me preocupan actualmente: A CRISE.
 Empezo repasando a prensa virtual, polo orden de sempre. Priemiro medios pretendidamente independentes de nivel nacional, logo prensa regional, provincial e local. Como podedes deducir, nesta última solo a que atañe o meu entorno: Galicia, León primeiro, logo Lugo, Vigo, Zamora e se teño oportunidade baixo a terruños mais pequenos e entrañables. Nada, en todos eles, que inviten a ter unha pizca de esperanza a curto ou case a medio prazo, na recuperación da CRISE  actual. Mais ben ó contrário, parece que cada vez se pon peor o asunto, e se se lé entre renglóns, parece que os que teñen que arreglar o asunto, que preso se postulan e son elexidos, non teñen nin a maís zorra idea de que facer, ou non teñen as “gonadas” bastantes para por en práctica as medidas que poderian arruinar a uns poucos para favborecer a uns moitos. ¡Asco!
 Entro na prensa especializada, e se tiña xa o estómago encollido, aiquí acabo cos riles sen función, e os eggs, de corbata.
 Para non enredar moito, direi que fún ó meu gurú, favorito e que leva mais de unha década pronosticando este desastre sen que ninguén le faga nin puto caso, cousa normal nun país de miopes de nacemento e outros con olleiras de corcho, ou de papel moeda.
 Pronostica o catedrático de Estructura Económica da Universidade Pompeu Fabra, un mais que probable desguace do mundo da produción do automóvil. Será despous da caida da constución, e o tambaleo do financieiro, o terceiro en traer ruins consecuencias. Din por ahí que non ahí tres sen catro.
 Tamén quero decir que nós temos unha gran parte de culpa pola nosa deixadez, e as veces medos ancestrais metidos nos entretiños. Esto lévame a outra consideración que relatarei na proxima entrada cando teña os datos que me quederon en mandar. Está relacionado cunha concentración que tivemos na praza maior de Puebla de Sanabria, os pes de Santa María de Azogue, fermosa xoia do século XII. Como dixe eso será na próxima.
 Abrazos a todos, espero que non teñades callos nos xeonllos por ir demasiado as procesións, nas que sempre hai un HOME na cruz e morre nela todos os anos.

domingo, 1 de abril de 2012


              CERRADO POR VACACIÓNS HASTA MEDIADOS DE MARZO

             IREMOS A PENITENCIAR A TERRA DO MAIOR ROMÁNICO E MELLOR.

             TAMÉN TRATAREMOS DE COMER BOTELO.

              EN DEFINITIVA FAREMOS FESTA RACHADA..

              PASADEO TODOS BEN.

              APERTAS PRA TODOS.