viernes, 30 de marzo de 2012

¿SERIA ASÍ O PRINCIPIO?



 Abri os ollos, e volví cerralos. Amordiqueime nos brazos, pous seguro que estaba a soñar.
 Dous ou trescentos metros debaixo do alto no que me atopaba, alí estaba:
 Un poboado de chozas, como as pallozas prerrománicas, co teito de o que, desde a  miña postura, pareca colmado de palla ou algo parecido.
 Desde a miña posición no altiño, contaba abaixo, no medio duns arbore grandísimos, catorce ou quice chozas.
 Non se via a ninguen polos arrededores. Solo aquelas arbores de copa estrana, mais ben plana e algo escangallada. Como esas árbores que se ven nos documentais que saen nas televisións cando dan reportaxes de Africa. Eso sí, moi altos e a copa esparramada.
 Empezaba a clarexar o día, e entonces empezou a haber movemento polo poboado. As primeiras que ví foron dúas mulleres que se alonxaron unha decenas de metros da aldea e subironse a unha arbore que alí habia. Era unha arbore que a gallas parecian espiñas. As mulleres ian desnudas da cintura para arriba, so levaban un pequeño taparrabos e descalzas. Recolleron uns fruitos que o arbolexo tiña e volveron as chozas.
 Foron saindo mais mulleres das pallozas, mais por alí non se via a ningún home. As mulleres empeceron a xuntarse a beira das chozas, armadas con paus. Escomenceron a cantar e a cabar a terra con aqueles paus afiados. Estou seguro que o que pretendian era labrar a terra para sementar algo.
 Nove ou dez mulleres, sairon da aldea en dirección a un rio que pasaba cerca. Levaban uns lareiros e unha rede en forma de cesto moi grande. Deiteron aquela especie de rede no fondo do caudal da auga, deixando unha parte a flor da mesma. Algunhas das mulleres empeceron a bater cos lareiros na auga, na parte oposta donde estaba a rede, e ian acercandose a mesma. Nun momento a muller que parecia a que mandaba nas outras, deu un berro e todas  o mesmo tempo levanteron os bordes da rede na que habia un bon mangado de peixes. Foron escollendo algúns e devolvendo-os o rio. Solo colleron os que consideraban de bon tamaño e os mais axeitados. En pouco tempo volvian as chabolas cunha boa carga de peixes.
 Cuando as peixeiras volvian empeceron a sair das pallozas rapaces que ian acompañados por otras mulleres que parecian mais xovenes que as que xa vira. Habia unha muller que levaba nas costas un rapaz, metido nunha rede que colgaba dos hombreiros. Era un bon sistema para sair con el, deixabale as mans libres.
 Todas as mulleres parecía que tiñan un papel asinado, e todas parecia que o levaban a cabo con a maior celeridade e perfeción.
 Chamoume a atención que por alí non houbera ningún home. Aquelo no podía ser un pobo de amazonas, pous había rapaces, que alguén debería haber enxendrado.Ou polo menos axudado.
 Con sigilo cambieime de lugar de observación, pous non quería que me viran, mais que nada por medo. Non sabía que reación teria aquela xente o atoparse cun especimen distinto a eles.
 Cheguei a outro outeiro, desde o que divisei unha choza armada no alto dunha arbore, e debaixo unha especie de galpón rectágular. Alí solo habia homes.
 Apareceu un cun porco montes morto o lombo. Sairon dous vellos do galpón, racheron o porco a metade, e o mesmo que o traia, levou unha o poboada das mulleres, quedandose os homes co resto.
 A beira do galpón había unha dúcia de homes a redor dun lume. Puiden ver que nas brasas estaban a asar unha espécie de escarabellos e gusanos, de un tamaño considerable, de uns sete ou oito centímetros de longos e gordos coma dedos. Cando estaban asados puxeronse todos a redor, despous do berro do que parecia o mais anciano, e foron comendo o que parecia un festín para eles. Ian coemdo e cantando, ou algo parecido. Polo menos daban berros.
 Hos homes tamen ian desnudos da cintura hacia arriba, solo levaban unha espécie de canuto sobre os organos sexuais, que casi sempre collain cunha das mans. Parecia que estaba couidando das súas partes íntimas.
 Parece que os homes, sempre fumos aficionados a presumir dos nosos atributos. Supoño que se os atributos dos burros foran trasladables, todos estarian capados.
 Cuando os homes acaberon de comer, sesteeron polos arredores. Cando acaberon as mulleres, volveron a buscar froitos, e cuidar das criaturas.
 Alí daba a sensación de solo facian algo útil as mulleres. Os homes zanganeaban.
 O sonido dunha sirena dalgunha fábrica despertoume. Estiven pensado naquelo caseque todo o dia.

jueves, 29 de marzo de 2012

Carta de Cormanlareiro


  

Querido amigo: Quero contarte o que me aconteceu un día nas Muradellas.
Tamén te contarei como levamos a Quinta que teño en Vinhais.Esto outro día.


 Ë o Tuela un gran riu que percorre desde as serras do concello de Lubián, o estreito e garimoso val comprendido entre a Tuiza e a ponte do Cunqueiro, na raia con Portugal.
 É un riu dos  que adoitan levar moita auga durante e despous das grandes nevadas e choivas e pouca nos meses do estío.
 Tamén é un riu que agocha grandes segredos e histórias que as veces non son demasiado coñecidas.
 Ten pozos con nomes tan bonitos e suxerentes como; Os Olmos, As Conchas, Os Barbeiros, O Xardín, O Forno, algúns mais hasta chegar o pozo da Moura, na divisória aproximada entre os terreos de Castrelos e Lubián.
 Aparte de todo o dito, este pozo ten unha característica especial; fai de defensa natural nunha cividade castrexa pequena que agora é coñecida co nome de castro das Muradellas.
 Este pozo e o resultado de una depresión, unha mais, existente no cauce do riu que ó ter que seguir a súa andaina hacia Portugal, enche a devandita depresión para poder verter a auga pola zona mais axeitada na parte mais baixa, para poder siguir o curso.
 Na parte baixa hai unhas cuantas fragas graníticas,  que van dunha beira a outra que semellan unha preseira. Pozo arriba, na marxen esquerda do Tuela está o castro, e enfrente o riu fai un pequeno remanso donde se acumula moita auga. No noso argot, alí a auga dá por enriba das partes pudendas cando están por enriba da gorxa. É decir que cubre.
 Un día do mes de Agosto de non sei cando, decidin acercarme por alí a coller arandos. Na parte alta do pozo da Moura hai unhas arandeiras preciosas, nunha pequena terraza á que é difícil aceder sen correr o risco de caer ó riu.
 Como era no vrao, e facía calor, decidín subir hasta as arandeiras nadando pozo arriba. Espinme e deixei os pantalóns e camisa, supoño que tamén levaba calzoncillos mais non estou seguro, metido todo nunha urz da beira.
 Cuando subía cara o pozo coa idea de mergullarme e chegar as arandeiras, detrás dunha das pedras que parecian formar a preseira, descubrín case de reollo a cauda dunha enorme truta. Desapareceu hacia arriba en direción a zona mais fonda do pozo.Facía unhas grandes ondas.
 Solo puiden ver que era moi grande, seguramente mais de metro e medio. Mais que nada o calculo fixen-no pola cantidade de auga que desplazaba.
 Durante un bon pouco, estive ollando para ver se a volvia  ver, mais todo foi en vano. Entonces, picado pola curiosidade, fun nadando hacia o lugar onde a vislumbrera por última vez. Alí o pozo era fondo, e desde a superficie non se via nada, polo que decidín chapuzar. Enchí os pulmóns de aire e baixei os catro ou cinco metros de profundidade. Ali abaixo non habia nada nin naide. Volví a mergullarme un pouco mais arriba e de sútaque, pasou diante de min o que parecia a truta. Tiña una cauda grande, podia medir efectivamente algo mais de metro e medio. Pasou a tal velocidade que apenas puiden vela ben. Xa sabedes que debaixo da auga as figuras deformanse para os ollos humans. Así e todo quedoume na retina que aquela cousa tiña cara humana. Farteime de cachear o pozo, mais non conseguir mais nada. Cando xa case non habia sol na zona, e xa ia sair, acordeme de que queria coller os arandos. Subí ó cimo do pozo e collí unha bolsiña deles, que levaba a tal efecto. Volví a baixar nadando, e o pasar xusto por baixo da muradella, pareceume ver una entrada hacia a terra. Pareceume que era a sombra a que facia o efecto visual de entrada.
 Acordeime de que o pozo chamábase pozo da Moura. ¿Sería ela, aquello que ví?
 Volvería outro día con mais tempo e mais preparado.
 O que sucedeu no outro día, contarerito nunha proxima.
 Unha aperta.

martes, 27 de marzo de 2012

¿Morrerá o Tuela?



                                            Estas eran as trutas que o menda agarraba no Tuela.

Un político de cuxo nome non quero acordarme (perdone D. Mguel), asegurou vai un tempo que, eso do cambio climático non existia.
 Supoño que o susodito tamén pensará que a Terra e unha cousa que debe ser explotada por aqueles que le queren e poden sacar todo, ainda que gran parte da humanidade desapareza. Supoño que él espera quedar entre os elexidos para formar outra sociedade.
 Eu penso que o cambio climático xa é algo mais que unha evidencia. Leva todo o outono e inverno sen chover en todo o noroeste. Sen embrago chove a reo polo levante e sur, cousa que hasta pouco non era o que adoitaba pasar.
 Vai pouco tempo estive na Alta Xeabra, concretamente en San Ciprián de Hermisende, como todos ou a maioria sabedes son oriundo daqueles lombeiros e estreitos vales que regan dous estupendos rios: O Tuela e o Gamoneda. Pous ben cando pasei por enriba do Tuela na fermosa porte do século dezaoito,(medio destrozada) probablemente enriba de outra xa existente, o rio levaba menos auga que cando é o tempo estival, cando os rapaces van a nadar e tirarse de vez en cando desde o petril o charco que hai debaixo, coa auga acumulada pola preseira do antiguo muiño e a minicentral que ali estivo, feita a cambio das travesas sacadas dos carballos de Hermisende para facer o ferrocarril que une Sanabria con Ourense.
 Ben esto e un problema, mais está agravado pola falta de auga nos acuiferos que abrollan as fontes coa consecuencia de que estas non botan auga, e os regachos que deitan a sua auga no Tuela xa apenas levan auga.
 Se a primeveira non o soluciona coas famosas chuvias de Abril e Mayo, imos estar lixeiramente fodidos.
 Claro que tamén pode suceder que a cousa se poña contrária o tempo actual, e empece a chover sen tino, e as tormentas fagan das suas.
 O pobre Tuela, coido que xa apenas ten trutas, entre o cemento e a canalización do rio en Padornelo, as toneladas de sal vertidas entre as duas portela por mor do carouxo, e os incendios nos montes, xa se queda algunha truta, seguro que é cousa de estudiar como un dos milagres deste século.
 ¡Quén viu e quen vei o Tuela!. Inda recordo aqueles días en que, desde as airas de baixo mirábamos como a crecida, nalgúns días, cubria totalmente o louxado do muiño da Veiguiña. Cando case rebosou por enriba da Ponte, e cando arrastrou a vella ponte que habia para pasar a Campelo. Alí solo queda o nome que a ponte le deu o pozo: O da Ponte.
 Era o Tuela un rio orgulloso, pous parece que as suas augas non se mezclaban coas do Douro hasta a desembocadura no Atlántico.
 Inda hoxe, despous de perder o nome en Mirandela collendo o nome de Tua, as augas do noso Tuela seguen correndo hasta chegar o Douro, inda con as suas augas cristalinas, e dí a lenda que asi chegan até o Atlantico.
 Coido que en Portugal  inda os lugareños de Tras os Montes seguen a decir: “Arreda, mar arreda que ahí ven o riu do Tuela”.

lunes, 26 de marzo de 2012

A NOVA VIDA DO CORMANLAREIRO.


Hoxe chegoume unha carta do meu amigo Cormanlareiro.
 Xa ia tempo que non tiña contacto con él. Tamén, tempo atrás, escribín algunha cousa del, por estes eidos.
 Direivos que Cormanlareiro vive en Val do Marcos, é un gran aficionado a agarrar algunha truta para o seu própio consumo Nunca mais de unha. Vive solo, está viudo e ten un fillo que traballa, despous de acabar a carreira na grande cidade, lugar onde él vai con certa frecuencia a darle a paliza verbal, como él mesmo dí.
 Desde que se quedou viudo e o fillo acabou a carreira, decidiu deixar o seu traballo de experto en MK, nunha grande empresa multinacional, para cambiar de maneira de vida, e ser menos esclavo dun mundo consumista, e desbocado, tamén según él, no eido económico-financieiro. En definitiva deixou de participar na “vorágine” que eleva esa espiral tremenda que tenta acabar cos recursos do Planeta Terra. Xa falaremos desto noutro momento.
O caso é que según él, quedanle un par de anos para chegar a xubilación, cousa que espera que sexa en condicións inda normais. Deuse de alta na seguridade social como autónomo, ainda qué o que vende é cercano a 0. Mais debe facelo porque senón, cando le chegue o día do xubileo, pode ter problemas. Aforrou cando traballaba, e agora invirte parte dos seu aforros en sí mesmo deste xeito.
 Mercou unha quinta pola banda de Vinhais, en Portugal, onde pasa a meirande parte do tempo, limpándoa e traballando xa unha parte da mesma, a que xa le da unha serie de produtos horto-frutícolas, que pon a venda. Como él dice vende os excedentes, que eu coido que apenas le dan para recuperar a inversión nas sementes. Eso sí, cando as arbores frutais entren en producción, será outra cousa.
 Axudanle de cando en vez algúns dos veciños cos que coparte a meirande parte da sua produción. Ë unha especie de troco, produtos a cambio de un pouco de traballo, no que vai incluido o mantemento durante o tempo que dura, o viño do Alto Douro e Toro, e os agasallos dos rapaces da aldea cando cumplen anos, corbetura de algunha necesidade perentória de algún necesitado.Non é esmola, teñen que pagalo con traballo.
 En realidade case todo sai da produción da quinta, que ten unhas doce hectáreas, donde hai case de todo.
 Cando chega o mes de novembro, mercale ós veciños a produción de castañas, merca tamén, dependendo da colleita de castañas, varias decenas de porcos. A metade de raza ibérica e a outra metade de porcos celtas. Cebaos durante os últimos meses, hasta que comen todalas castañas, logo sacrificaos, e transforma toda a produción. De todos é sabido a sabedoría das xentes de Tras os Montes a hora de preparar os fumeiros, que despous teñen tanta sona. Desta produción é de onde realmente saca mais redemento, en forma de diñeiro,  despous de compartir parte cos veciños que colaboran con él.
 Bueno, quería contarvos o da súa carta, mais a introdución alargouse demasiado, e vou deixala para outra ocasión.
 Prometo seguir contando as aventuras do Cormanlareiro e a sua nova andaina.
 Hoxe teño que deixalo, pois quedei co meu amigo Céfiro, que coido vai a invitar a café, na casa do seu fillo Carlos.

 Continuará.

miércoles, 21 de marzo de 2012

¡RESPONSABILIDADES POLITICAS?



 Dicen os políticos, cando os collen metendo a mau no saco común, que eles asumen o seu coste político. Eles din “eu deixo os cargos politicos e quitome do medio”. Mais ou menos eso é o que dín.
 Eu non son desa opinión. Entre algo que agora direi, eu creo naquelo que o  César de Roma le dixo á súa muller: “A muller do César, non só debe ser honrada, senón que debe parecelo”.
 Miren señores políticos; a min non me sirve esa monserga que vostedes adoitan sembrar. Estou a falar en xeral de todos os colores políticos, pois aiquí, cando alguén cheira poder, por arte de maxia deixa de ser quen era, e se ten a oportunidade mete a mau no saco. Poderáseme decir que non todos son iguais, é posible, en todo caso a excepción confirma a regla.
 Se un político e corrupto, chourizo, ou neglixente, debe ser apartado de calquer acción na “res publica”.
 Se os políticos que o acompañan nesa lexistalura, tamén les debería pasar o mesmo.Se saben das corruptelas do correlixionário deben apartalo. Se non o fan son tan responsables como o “indecente”.. Se non se enteran, a min tampouco me valen, pous seguro que non estan facendo ben o seu traballo.
 Resumindo, se son corruptos deben ser apartados e castigados por eso. Se o saben e o achantan tamén. Se non se enteran hai que apartalos por ineptos.
 Cobran cantidades  astronómicas, e polo tanto deben demostrar que “o ganan”. Calquer traballador que falle no seu posto de traballo, vai ó camiño, e ganan moito menos diñeiro. ¡Xa está ben!.
 Unha vez que chegamos a este punto, seria de desexar que no só asuman responsabilidades políticas, é moi sinxelo meter a mau nosaco ou tomar decisións “ a bartola”, e despous marcharse de rositas non pode ser. Ten que haber responsabilidades, aparte das políticas que son evidentes, penales e mercantiles. En palabras lisas e chairas: ¡A delvolver a pasta, pagar o malgastodo, e “trullo” asegurado!.
 Parece que neste país xa todo está permitido. O que mais amola é que eses supostos membros do cuarto poder, tamén dan as súas puntadas de acordo cos seus intereses.
 ¿SEREMOS TODOS GILIPOLLAS?

jueves, 15 de marzo de 2012

HISTÓRIAS DE HOSPITALES I



 Estancia hospitalaria.-
 El día siete de marzo de 2012, a las diez de la noche, aproximadamente, he sufrido un AIT leve. Esto no tiene mayor importancia ahora, pues una vez superado sin secuelas solo queda contarlo. Todo ello, me ha dado pié, de manera involuntaria, de pasar unos días internado en el CHUVI (Complexo Hospitalario Universitario de Vigo), lo que me ha proporcionado una serie de vivencias que, de no haber sido por el “problema” no hubiese tenido, y que me han hecho reflexionar bastante. Son estas consideraciones y anécdotas las que quiero compartir con vosotros.
 El día referido al principio, después del susto morrocotudo de verme abocado y con miedo a perder el habla, vino una ambulancia a mi casa a buscarme a mi y a mi compañera, para que nos echasen un ojo en la sección de urgencias del hospital.
 Llegamos al hospital y una vez allí nos encontramos con todos los pasillos y Boxes completamente llenos de personas con problemas de salud. Hasta aquí todo normal pues los hospitales ha sido edificados con la idea de que todo aquel que se sintiese con problemas fuese internado y los profesionales de la Medicina (M) le atendiesen para aliviarle sus dolores, diagnosticarle, determinar un tratamiento y devolverlo a su casa una vez que recobre su salud.
 Allí, los profesionales de la salud, estaban totalmente desbordados, andaban atendiendo a todo el mundo como podían y pidiendo disculpas por no poder acelerar los procesos de atención. Estaban pidiéndonos disculpas que a ellos no les correspondía hacerlas, pues la escasez de personal no es cosa que se les pueda imputar a ellos. ¡Bastante tienen con  desarrollar su trabajo en unas condiciones de estrés sin nombre!
 Desde aquí quiero denunciar la situación a la que está llegando la Sanidad española, considerada como una de las mejores del mundo, por culpa de la mala gestión de unos políticos, que independientemente de su color político,  ahora nos están quitando o dejando morir una sanidad pública, costeada con los impuestos de todos los españoles, y llevada a niveles no concebidos no hace demasiado tiempo por los profesionales de la medicina.
 Una vez que me hicieron las pruebas pertinentes y que deciden que debo quedarme ingresado unos días, me viene otro pequeño calvario: NO HAY CAMAS DISPONIBLES.
 Pasadas las cuatro de la madrugada, me dicen que me llevan a una planta. En realidad debería ir a la plante de Neurología, pero la cama disponible está en Traumatología. Aquí he recibido la lección de entrega y cariño hacia un paciente que jamás hubiese imaginado. Al lado de mi cama había un señor, que luego supe que había estado mas de un mes en coma por un accidente, y acompañándole había otro hombre, que durante todo el tiempo que quedaba de la noche, no se separó ni un segundo de su cama, tapándole, limpiándole, dándole masajes, ayudándole a mover los brazos, mojándole los labios etc., etc.. Todo lo que os podáis imaginar y más y siempre con murmullos de ánimo e intentando hacer que su hermano hablase. Por la mañana me enteré que eran hermanos. Por la mañana, le vino a relevar una hija del enfermo. Otra lección de ayuda, cariño y entrega hacia su padre. Después de comer, hubo cambio de turno y la hija fue relevada por otra hermana de ella, con la misma o mayor dedicación. Me contaron que desde el accidente, todos los días había sido así.
 No quiero referiros la profesionalidad y diligencia de todo el personal sanitario. Limpiadoras, auxiliares, celadores, enfermeras y médicos que por allí pasaban. Uno se sentía totalmente seguro y sin temor ninguno, ¡estando en aquellas manos, no podía ser menos que recobrar la salud!
 Por la tarde me trasladaron a la planta de Neurología, donde seguí asombrándome y viviendo unas experiencias inolvidables, que espero contaros e la próxima entrada que haga en este blog.

miércoles, 7 de marzo de 2012

¡QUE A TERRA TE SEA BREVE!, LOLA.



 A sangría na Sanabria Alta, non para. As mortes, hoxe, na Xeabra xa non deixan na indiferncia, pous cando morre unha persoa, en termos estadísticos podemos falar de un quince, vinte ou trinta por cento que representa esa morte.
 Que sirva este “introito” como unha reflexión do que está a pasar, inda que o que me move a escribir é unha das últimas noticias luctuosas que a min me afectan moi directamente.
 Este último día tres de Marzo, deixounos Lola Lubián viuda de Felipe Lubián e mai de uns meus amigos, entre eles un meu cuñado.
 Tanto Lola como o seu marido Felipe, eran ese tipo de personas que a un caenle ben desde o primeiro momento que se coñecen. Polo menos eso foi o que me pasou a min cando os coñecín xa vai perto de trinta anos.
 Felipe contoume unha manchea de histórias da sua andaina pola vida e serras de Lubián, e nas noites de muiñadas no seu muiño na beira do Tuela. Pola súa boca coñecín cousas de Lubian, das trutas do Tuela e dos lobos nas anoitecidas, igual que os que caian no cortello. Sempre con un humor estupendo á hora de contalos, e cunha chisca de esaxeración que inda os facia mais enxebres e con mais “suspense”.
 Lola, sempre a vin menos comunicativa, mais sé se terciaba contaba parte das súas andainas coas cabras e cos traballos rutinários cotiáns.
 Endexamais les escoitei, a ningún dos dous, facer comentários negativos sobre ningún veciño. Cousa non escesivamente corrente nas aldeas.
 Foron unha parella traballadora, e moi empecinada na formación dos seus fillos. Os recursos económicos non les sobraban, igual que á maioria  dos xabreses, mais eles con esforzo e teimudos en que os fillos debian ter un porvir mellor que o deles, conseguiron darle unha formación a todos, cousa bastante inusual daquela pola zona.
 Coido que eran xente que a calquera le gustaría ter como proxenitores, con todos os seus defeutos e virtudes. Creo que deron mais do que podian e nunca pediron nada.
 Como le decía o seu fillo Felipe a seu pai cando tivo que ir o hospital de Zamora,  agora eu aplicolle-lo ós dous : "Xa cumplisteis co protocolo".
 Desde fai uns días Lubián é menos Lubián, igual que o resto das aldeas da Alta Sanabria, inda que sexa hoxendía o pobo con mais habitantes da comarca.
 O envellecemento da Alta Xeabra é evidente. Esperemos que solo sexa un “espejismo”.
 Desde aiquí mandole unha forte aperta a todolos fillos de Felipe e Lola, e a eles, se eu fose mais crente, diriales  “que gocen da eternidade, no ceo”.


jueves, 1 de marzo de 2012

Carta a Don Miguel, Maestro de maestros.


 Querido Don Miguel:
                                    Es la primera vez que me dirijo a usted. Nunca me había atrevido, pues aunque somos, al parecer, paisanos, no me atrevía, habida cuenta de la enorme distancia en la cosa escrita entre usted y este su servidor.
                                    Hoy, después de llevarme una gran alegría y al mismo tiempo una enorme tristeza, por la misma cosa, no he podido por meno que dirigirme a usted.
                                    Trataré de explicarle esa contradicción de tener una alegría y estar triste al mismo tiempo por la misma cosa. Como decía su Ingenioso Hidalgo, a su fiel escudero :”cosas verdes amigo Sancho”.
                                     Le diré Don Miguel; estos días, en la calle donde resido e incluso a veces vivo, hace poco tiempo se inauguró una tienda de objetos de segunda mano, y algunos entre ellos nuevos de los llamados “low cost”. Usted me entenderá, pues me consta que era versado en varias lenguas y no le hacía ascos a ninguna. Casi inventó, vuesa merced el castellano del noroeste peninsular.
                                     Esa tienda hoy cierra, pues se trasladan a otro lugar. Ya había comprado yo alguna cosa allí. Por ejemplo una lampara italiana por cuatro euros. Don Miguel esto de los euros son las monedas actuales de este nuestro país y no aquellos vientos de sus tiempos, aunque duran menos que aquellas ventoleras.
                                     Hoy me dí  por el local la última vuelta para comprar unos libros que saldaban, quiero decir que se querían deshacer de ellos. Viene a cuento todo esto porque encontré unas “Novelas Ejemplares, y una vida del buscón al mismo tiempo que otros libritos de autores del siglo pasado, pero que merece la pena leer y tener, para los que vengan detrás de uno.
                                     Había cogido seis libros e iba a satisfacer su importe en la caja. Entonces me dijo una amable señorita, que cada libro valía ochenta céntimos, pero que si me llevaba veinte, me costarían todos cuatro euros. Ni que decir tiene que puse patas para arriba las estanterías buscando aquellos que más me podían interesar. Al final me llevé veinticinco. Algunos de ellos tienen el nombre de algunos de sus poseedores anteriores y otros anotaciones. Tendré que ver si son borrables o son “dejables”.
                                     Ya ve Don Miguel como andan las cosas del mundo de la cultura, en este país y en este momento. Ya sabe, este “eido” nunca ha sido muy bien llevado por aquellos que quieren morir con montones de dinero a su lado para poderse pagar bien la “Barca de Caronte”. Lo que no saben ellos es que es gratis y encima obligatoria. ¡Peor para ellos!

                                     Bueno, Don Miguel, no quiero cansarle más, espero que la noticia no le deje demasiado triste. Para mí ha tenido el lado de la alegría, en que, por poquito dinero he comprado algo de lo que más vale: Un poquito de sabiduría, de personas como usted, que nos la han transmitido.
                                    N cordial saludo de un Sanabrés de muy cerca de Cervantes.