miércoles, 15 de febrero de 2012

¡PREMONICIONS!



 Estando un día nun furancho, catando viños novos da comarca do Salnés, albariño e espadeiro, a conversa dos colegas de bebercio derivou cara moitas cousas divinas e humanas.
 Estaba na xuntanza un home que non aparentaba os anos que tiña. Rondaba os noventa, mais aparentaba uns sesenta e poucos.
 Non fora dós que mais falara. Escoitaba  e sonría, con ese sonriso característico de quén xa case o  sabe todo  desta vida, mais inda, de cando en vez gusta de escoitar cousas. Seguramente cousas que recorda de novo e olvidadas, ou que oia por primeira vez.
 Cuando falaba tiña unha voz clara e limpa, pousada e cun deixe de picardía tanto na fala como nuns chispeantes ollos, que xa tiñan visto case de todo.
 A conversa derivou, case ó fin da xuntanaza, o que nunca pode faltar nunha terra como a de Galicia, terra na que acaba o mundo. Nese lugar de maravilla na que xa os romanos intelixentes se acomodaban no Facho de Fisterra, onde todalas tarde no solpor, miraban como o astro rei se apagaba mergullandose no “Mare Tenebrosum”. Incluso había algúns que decian que se oía o ruido do sol o apagarse, como cuando o ferreiro na súa forxa, metía o ferro candente para darle temple na pía chea de auga.
 O acabar o viño e o polbo, navallas xa non quedaban e as nécoras xa se acaberan, chegou a hora de liscar cada un para a súa casa.
 Dixenle o a aquel home vello, se quería que o acercase a sua casa, pous deducira que non quedaba lonxe da miña. Agradeceumo e díxome que sí, que vivia cun fillo nun piso da Travesia de Vigo.
 Como no furancho se falara de cousas do outro mundo, e eu pensera que aquel home sabía moito mais do que dixera, inquirinle  sobre o que el pensaba da Santa Compaña e se creia que era certo o que se decía dela. El contestoume que sí que creia nela e que tiña datos obxetivos que o demostraban. Díxome que se tiña tempo e quería podiamos quedar algún día en vernos na casa dos seus pais, onde inda vivía un hirmau seu e podíame contar a história que le acaecera o seu propio pai, da que él e seu hirman foran testigos cando eran mozotes. Quedemos en ir un día.
 Chegou o día que él sinalera. Saímos pola tarde camiño de unha pequena aldea na beira do rio Lerez alá pola Terra de Montes. Deixemo avisado que seguramente non volveríamos hasta o día seguinte. O seu hirman tiña labores de campo e para charlar era mellor de noite a carón do lume da lareira, na casa vella, e cun bon caneco de viño da casa, xamon e uns liscos feitos ó lume das brasas.
 A casa vella estaba arredada da parroquia e isolada a case un kilómetro das outras casas. Cerca da casa estaba o antergo Sagrado, lugar onde na época de seu pai se anterraban os vciños que decidian abandonar esta vida.
 Contéronme que seu pai era o enterrador. Ofico polo que non cobraba nada. No concello como recompensa polo seu traballo déranle o terreo onde estaba a casa, e un pequeno prado que fora da igrexa, a carón do Sagrado e da Igrexa.
 Despous de cenar as maravillas dunha casa de labregos, xa digo, xamón, liscos, e uns ovos fritidos pola cuñada do meu novo amigo, acompañado todo por un estupendo viño da casa, e á hora de gorentar un estupendo licorcafé, díxole ó hirmán que me contera o caso do seu pai co seu hirmán.
  “.-Como dixo meu hirmán, o noso pai era o enterrador da aldea. Daquela os enterros eran na terra. Facíase a cova onde se enterraba o difunto, logo cubríase outra vez con terra e mais tarde, se a familia tiña algún diñeiro, mandaban facer unha lápida onde se puña a data do deceso.
     O papá tiña un don; sempre se enteraba uns días antes da morte dos veciños. Había xente que le creia, a tamén habia quen facía burla daquelo.
 Nos eramos novos e non creiamos demasiado naquelo, ainda que a nosa mai decía que era certo. Non le daban importancia pous o parecer o noso avó xa tiña o mesmo don.
 Nun vrao, atarefados todos na reccollida do centeo, e demais traballos da época, despous de estar traballando na eira, chegou a hora de ir a cama.
 Estábamos todos derreados polo esforzo do día, deitémonos cedo. Este e mais eu durmíamos xuntos no mesmo cuarto. Caimos na cama e quedémonos fritos o instante.
 A media noite sentimos chorar á nosa mai. O pai trataba de calmala, e decíale que o mellor desta vez estaba errado.
 Contounos a mai que o pai se erguera da cama, e asomérase a fiestra. Estivo alí un bon cacho, e cando volveu a cama ia chorando. Díxole que acababa de ver seu hirman mais vello, que viñera a despedirse. En dous días íase ó outromundo. A muller botouse a chorar, e foi cando nos espertemos. Decíale o pai que seguro que era un erro, pous o hirmán estaba sano e forte coma un buxo.
 Nos tratemos de calmalos decindo que seguro que o tiña soñado, ¿Cómo ia morrer o tiu, se non tiña enfermidade ningunha?.
 No seguinte día, pola tardiña, o hirman do noso pai, morreu de morte repentina. No día seguinte o hirman fixera a cova, enterrera-o, e tiña xa arranxada unha lápida.”

 Naquela noite, eu, estiven toda en vela. Tiña medo de que alguén se viñera despedir de min.

No hay comentarios:

Publicar un comentario