lunes, 9 de enero de 2012

CARALLADAS DE XENTE NOVA (E NON TANTO)


 Nunha das aldeas do axuntamento de Brumoso, aldea que como decía don Miguel, “de cuyo nombre no quiero acordarme”, acaeceu unha vez esta  história, que non foi conto falso nin rumor sen fundamento.
 Polos anos cincuenta do século pasado, a inxesta de carne que non fora de porco apenas a gorentaban as tragadeiras dos nosos antepasados, e de porco tampouco habia tanta como pra non botala de menos, sobretodo a finais do ano antes das matanzas. Nos dias sinalados e nas festas patronais, sempre habia un cacho de rixelo. Un bon cocido sen codo de xamón, boas chourizas e carne fresca de borrego, non é un bon cocido nin farrapos de gaita.
 Era por eso que normalmente lambreábase por un cacho de carne que non fora de “roncatudo”. Nas casas onde habia algún cazador, cando a sorte era propicia comíase algunha perdiz con moito arroz, algún coello con patatas, e as veces lebre guisada.Outra cousa era cando os cazadores tíñan a sorte de agarrar un corzo. Daquela habia festa rachada.
 Daquela as corzas solo estaban no mais lonxe das serras, e non en todolos lugares. Habias na Gamoneda e sobre todo nas Baliñas. Cazala era unha aventura, pous aparte de mallar o corpo coa andaina, se caia algunha, había que sortear a vixianza dos carabineros, e as veces esconderse de algún veciño, pous a xenreira era ma consellera, e podian irle co conto o comandante do posto. Para xeral conocimento; había un posto de carabineros en todolos pueblos da comarca, agás Castrelos.
 Na despedida anual da caza, adoitábase ir a buscar algún cérvido, entre todolos cazadores. As veces repartianse uns para un lado e outros para outro, co fin de ter mais posibilidades.
 Habia envexas entre os que comian a caza e os non cazadores, que moitas veces non eran invitados a pitanza.
 Naquel ano fixéranse dúas cuadrillas con rumbos distintos. Era un venres, e a idea era facer a comilona o domingo (diomingo nalgunha xerga). Houbo sorte, e os que foron pra serra arrastreron un corzo. A outra cuadrilla tamén agarrou algo: un porco teixo.
 Como naquela época non habia nin neveiras nin frigorífícos, e se os habia, pola nosa terra eran totalmente inútiles, pous non funcionaban con pilas. Coido que a “luz”, no apareceu pola comarca da Alta Xeabra hasta mediados dos sesenta, mais ou menos.Ter, daquela, un frigorífico era como agora ter os dous ollos de cristal e ir o cine, mais o revés. Entonces, antes de cociñar aqueles grandes bechos, adoitaban adobalos e polos o sereo unha ou dúas noites, para que se le fora o arrecendo a monte, ou o bravío.
 As comidas case sempre se facian na mesma casa.Había nela unha muller que sabía prepar ben a carne e logo facela de varios xeitos, que ante a escaseza  proteica arrastrada, sabía a gloria verdadeira.
 Preparouse ós dous animais, cadabres, e puxéronse o sereo un par de noites. No xaneiro as xeadas eran de sona, e as nevadas tamén. Neste caso coicidia unha nevada de mais de unha semana, xa dura polas xeada que tiña enriba. E aquelas dúas noites xeou a reo.
 Tres paisanos, decidiron na última noite, afanar a comida do alto do louxado en proveito própio. O patrón da casa onde se iban cociñar, maliciouse, e a media tarde, sacou a corza do alto e deixouna na andega.
 Os ratas, leveron a cabo a faena, e argalleron de que le cociñasen a quela carne que xa estaba adobada, penseron en invitar a algún do outro bando e facerle pagar o viño, cousa que non deu resultado. Negouse.
 Cada grupo cenou polo seu lado. Os da rapiña chufándose da sua fazaña, e os outros argallando unha vinganza.
 Unha vez artellada a vinganza, decidiron deixalos acabar de cenar, e cuando xa tiñan noticias delo, deixeronle un recado no cimo da escaleira, e bateron na porta o mesmo tempo que liscaban.
 Cuando sairon a ver que pasaba, atoperonse co recado ben postiño na escaleira. Ningún tivo tempo de baixar a escaleira. O primeiro que saiu, gulpiu ali mesmo, e os outros, cos restos soltados polo primeiro e o presente, casi botan os boches alí mesmo.
 No cimo da escaleira estaba a cabeza do teixugo con pel e todo e cos dentes regañados a rir cara a eles.
 O estómago, según as más linguas, tardou mais de unha semana en entonarsele de novo.

1 comentario:

  1. Jjejejeje Menuda historia, Xabres.
    En los pueblos, y más en aquellos tiempos, se sabía muy bien aquello del que la hace, la paga.
    Abrazos, Xabres. Vuelvo un poco a la normalidad

    ResponderEliminar