martes, 20 de diciembre de 2011

O TÍ ADOLFO. (O Gaucho)



 ¡La gran siete, carajo!. A piel, non pode quedar ahí.
 Estaba o ti Adolfo, especado nas dúas pernas, como podía esta Jhon Waine, diante dun cuatrero dos peores de Rio Bravo. A diferencia estaba en que, neste caso, a ación desarrollábase na Allande ou Aillande, que inda non sei como é o nome,(pido axuda) no fondo do prado do ti Elias, cerca do rigueiro.
 Caera nun barranco que fixera un corremento de terra por mor das chuvias. O barranco tería uns catro metros de fondo. A auga acabera de escabar xusto o deixar o astro o descuberto.
 Era altura suficienta para que a pobre vaca quebrera dúas patas, cousa que facía que non se puidera levantar. Tampouco habia posibilidade de sacala dalí. Dixeron que o mellor era sacrificala, e tentar aproveitar parte da carne.
 Era a finais do  Nadal. O ti “Lias”, dixo que o mellor era que se quederan coa vaca os mozos para o reinado.
 Daquela a festa dos Reis, en xaneiro, era unha das festas mais sonadas e apetecidas polos homes solteiros e recien casados de Val do Marcos.
 Adoitábase matar un becerro, a festa duraba mentras habia carne que era o que compuña as comidas, naqueles días,  xunto cós aguinaldos que daban os veciños despous de que se le canteran os reis.
 Volvendo ó comenzo, vemos o ti Adolfo, alí como un vedadeiro gaucho da pampa arxentina.
 Él como a maioria dos vellos e moitas vellas daquela, fora emigrante na Arxentina, e como todolos emigrantes da comarca honrados, marchera cunha mau diante e outra detrás e volveran cunha mau detrás e outra de diante. (Da xente que eu recordo, que vivía na Teixeira, En Castrelos e Sancibrao, non me lembro de nadie volvera rico) O ti Adolfo, polo menos trouxo pantalóns e chaleque vaqueiros, e tamén un coitelo (fierro) de uns cuarenta centímetros de largo, cunha funda de coiro.
 Con aquel fermoso e grande coitelo, sacrificou a vaca (unha novela de un par de anos) e cuando outro participante xa tentaba separar un zanco do corpo do bóvido, o ti Adolfo con aquela mezcla de galego e arxentino, díxo: “la gran siete, quieto aí, hai que sacarle la piel”. Cousa que fixo cunha rapidez que denotaba que non era a primeira vez que o facia. Por certo, mais tarde, un cacharreiro daqueles que viñan vendendo útiles de cociña, e o mesmo tempo compraban lá e pieles de animais, tales como coellos, raposas, cabritos e outros, deu pola piel cento cincuenta pesetas, que chegueron para o viño do reinado e algo mais.
 Aquel ano os reis dureron casi dúas semanas, pous coa carne da vitela, e os chourizos e entrecostos donados polos veciños, deron de sí dabondo.
 Nauqel reinado, o ti Adolfo inda estaba solteiro, nunha noite pillou unha cantusana desas que fan época. Co serio que era, e coa súa imponente fachenda, parecia que o mundo estaba o revés. Máis o revés inda, cuando no medio da casa do reinado, arrancouse, cantando un tango e bailando-o de xeito acaramelado cunha vasoira que alí estaba.
 Coido que a  vasoira, tal como a fixera bailar o gaucho, inda debe andar hoxe buscando a maneira de converterse en muller.
 Un recordo, ti Adolfo.

4 comentarios:

  1. "....marchera cunha mau diante e outra detrás e volveran cunha mau detrás e outra de diante" Jjajajaja Enorme cuento, Xabres. Mi abuelo mismo estuvo en Cuba y en Argentina y sí, por lo menos se trajo un fierro de unos cuarenta centímetros y los pantalones puestos. ¡Ese tango tuvo que ser digno de verse!
    ¿sabes? Todavía no he podido presenciar ningún reinado... y me parece que este año tampoco va a poder ser.

    Abrazos, amigo y pásalo lo mejor posible en estos días.

    ResponderEliminar
  2. Ya ves, Xibeliuss.Son parte de los recuerdos de una época que este paía vivió, y ahora parece olvidar. Adolfo era una grande referencia de aquella unión entre lo de este y el otro lado del Atlantico.
    Ahora no entiendo esa manía persecutória hacia los emigrantes que vienen aquí. Parte de lo que somos se lo debemos a aquellos países. La monserga de que los civilizamos, me parece repugnante.
    Unha aperta, y buenos deseos para el año que entra.

    ResponderEliminar
  3. A historia está ben e ese remate, coa escoba de protagonista, é pura poesía. Parabéns unha vez máis.

    ResponderEliminar
  4. Moito obrigado monsieur LoRo. Hai escobas que bailan coma Paulovas.

    ResponderEliminar