miércoles, 26 de octubre de 2011

EL RAPACICO- (Cuento para Héctor)



 Antes con antes, había un rapacico bastante pícaro pero agarimoso con los seus parientes.
 A él le habian contado que, denantes, de antes con antes, toda la tierra que veía, estaba cubierta de frondosos y belidos árboles.
 Eran árboles grandes, de gruesos troncos y altas copas. Nunca fueran cortadas ramas en los mismos.
 Siempre le decian que no se alejase de la cancilla de la era, pués fuera de allí se podía escarriar, y vérselas negras para volver a casa.
 Al rapacico le amolaba aquella prohibición. Sentía una sana curiosidad por conocer aquel mundo prohibido, más allá de la cancilla de la era que rodeaba la casa.
 Él, de vez en cuando, veía pasar hombres y mujeres por las canadichas adyacentes a la era. Nunca vió que a ninguna de aquellas personas les pasara algo malo.
 Decidió un día, rebasar los límites marcados por la era y adentrarse por aquellas canadichas a explorar.
 Husmiou en los alrededores, y viendo que había campo libre, esborrexeuse por la barranca, hasta la canadicha y caminó hacia lo desconocido.
 Internose en un bosque de negrillos altísimos en los que los zorzales y pintasirgos desgranaban al aire las notas de sus trinos. Encontró tan engaiolante aquella música, que se sentó sobre las raíces de un milenario castaño a escuchar.
 Se apoderó de él el sueño, y con el arrullo del agua del regato que por allí pasaba, y los trinos de los pájaros quedó sumido en un profundo sueño.
 Cando se despertó, era de noche cerrada, apenas se veía, pués aunque había luna llena, las copas de los árboles apenas dejaban pasar los débiles rayos de la misma.
 Se asustó e intentó volver a casa, pero después de dar vueltas y vueltas alrededor de unos árboles y viendo que no encontraba el camino de regreso, se sentó en el suelo y se puso a llorar.
 Sintió el ruido de unos pasos que le asustaron más todavía. Con el miedo dejó de llorar. Apareció de pronto delante de él en hombre muy alto y delgado con un grande sombrero, y con  tapabocas de rayas verde y rojas.
-         ¿Qué, estas perdido?, por que no hiciste caso de tus padres?
-         Solo quería ver lo que había en el bosque. El canto de los pájaros me hizo olvidarme de que tenía que volver a casa. ¡Llévame con ellos, por favor!-Suplicó el rapacico-.
El hombre del tapabocas, se agachó sobre el rapaz y acogiéndolo en brazos después de arrebujarlo con el tapabocas, le dijo:
-         Ahora te llevaré a mi chabola, y cuando amanezca te dejaré en tu casa. Ahora vamos a la mía, comemos alguna cosa, descansamos y luego al salir el sol te llevo. ¿Vale?.
-         ¡Vale!- dijo el muchacho- No me dejes, pués tengo mucho miedo.
-         No te preocupes. ¡Vamos, sujeta el mantón!, te llevaré en mis brazos.
 Empezó a caminar, y en dos zancadas estaban a la puerta de una casita, de una sola planta, con una puerta con rayas verdes y rojas y con el techo de paja y xestas.Por la chimenea que tenía salía humo.
 El señor del gran sombrero, sacó una llave muy grande de su faltriquera, e introduciéndola en una abertura que al sacar de nuevo la llave desapareció. Al pasar el umbral, el niño vió una sala que parecía más grande que la casa vista desde fuera. Había en el centro una mesa de piedra con bandejas llenas de comida. Quesos, leche y frutas y otras cosas desconocidas para el rapaz.
 Le dijo el señor del gran sombrero, que por cierto no se lo había quitado, que comiese algo de lo que más le gustase de la mesa, cosa que el niño hizo comiendo un poco de queso, una manzana y un gran vaso de leche. Al acabar de comer, le entró un grande sueño y el viejo le llevó a una cama en un rincón de la casa. Antes de quedarse dormido el niño se abrazó al cuello de aquel hombre, que casi no se atrevió a devolverle el abrazo.Luego lo acochó al niño.
 Si el niño hubiese visto la cara de su acompañante, hubiese visto una lágrima deslizándose por su mejilla.
 Por la mañana, al salir el sol, el hombre del sombrero despertó al niño, le dio un vaso de leche y le dijo que se iban para la casa de sus padres.
 Le regaló un aro del tamaño de un anillo, que le puso al cuello,colgado de un amalló, diciéndole que si volvía a perderse solo tenía que agarrarlo con la mano izquierda fuertemente y que le mandaría ayuda, si pensaba en él. ¡Solo lo debía usar en casos de mucha necesidad!
 Lo cogió en sus brazos y de dos zancadas estaban en la era de su casa. Le dijo que fuera a la casa, y que no dijera nada a nadie de lo que había visto.
 ¡Era mejor que nadie supiera que en el bosque estaba él y su casita. Debía ser un secreto entre los dos!
 No te preocupes, pués tus padres no te van a preguntar nada, solo has estado fuera de su vista dos horas, por lo tanto no te han echado de menos.
 Le dio un abrazo y de dos pasos desapareció de nuevo en el bosque.

 ……continuará.

domingo, 23 de octubre de 2011

UNHA ONÍRICA CAZA


Queridos amigos: Cuando un coma min, aprende a cazar, en época de escaseza no que un musliño de coello, a peituga dunha perdiz, un arroz con pombo gorentábase de tal xeito que, aquel extase atribuido a Teresa de Ävila quedabase pequeniño.
  Xa non era aquelo de que a comida quitara a fame, senon que por exemplo, as patatñas guisadas con coello, tiñan tal atracion e sabor que parecia que a terra deixaba de rolar sobre sí mesma, e unha ledicia percorre o esfamiado corpo.
 Hoxe escomenzou a caza, e como teño por costume cando algo sei que vai ser motivo de polémica mundial, quero contalo eu para que mais tarde non haxa mas interpretacións.
 Téndeis a información de primeira mau.
 Facendo honor o título desta lucubración, empezarei polo principio sen omitir nada, sobre todo do interesante da cacería mais estupenda endexamais relatada.
 Xa a vispera, estiven velando armas caseque toda a noite, cargando cartuchos. Un bon cazador sempre carga os seus cartuchos. Cartuchos feitos no Pais Vasco, pistons de E.Rio Tinto, polvora Diamantina de Portugal e chumbo fundido por un mesmo e pasado polo cribo correspondente. Unha cartuchejra das de badana e feita a mau, con capacidade para doce cartuchos dos que dous son para a caza de vichos grandes.
 Pola mañá despous de almorzar, darle algo o famoso Sagardúa, meter un carolo de centeo cunha chouriza no morral e a pequena bota de viño, agarrar a espingarda de perros vistos, sair en dirección a Rechouso pasando por Rebordelo.
 O chegar os Corzos, atopeime co ti Pedro, e a súa Linda. Xa tiña pendurado un coello, polo que le dixe:
  - Carai, ti Pedro, despous dice que non vei. Ese guipouno ben.
  - Non ho- respostou - ¡Tírole o lugar do ruido!.
 Marchei co sorriso nos beizos. Aquel home era incorrexible. ¡Era da Teixeira!.
 O chegar a purtela de Rebordelo parei un momento con una panda de cazadores; o Manolo, Alipio, Luis, Céfiro e Teófilo. Estaban escarallandose de risa. O parecer cuando subian polo Carballal, o Alipio tiroule a un couello e fallou, detrás tiroule o Luis e matouno. Cachondeo co “bigote” posto. Mais adiante O Luis disparoule a outro coello que tamén marrou. Acercouse o lugar onde disparera e berrou: “Aiquí hai pelos”. Entonces o Manolo coa sua sorna díxo: Si, son os do bigote do Alipio. Cando collí folgos des pous da risotada, subín camiño o Alto da Cachena, camiño da Pedra das Ferraduras, pois tiña idea de ir comer a merenda enriba dela co cazador da idade do ferro que alí deixou a súa imaxe.
 No alto, xusto no alto, na pedra branca de xeixo que alí está, estaba sentado descansando Don Miguel. Xa  levaba unha boa percha de perdices, e estaba a falar co seu fillo o Senderines que estaba xogando coa famosa Milana.
 Desexeile unha boa tarde e cheguei a comer con cazador das Ferraduras. Agradeceume a compaña, incrustouse de novo na pedra. Eu baixei ás Pombeiras cando empardecia. A todo esto sen disparar un solo tiro.
 Cuando cheguei a Fraga da Carantoña, atopeime co Silverio que ó verme sen caza ningunha, díxome: Aa..ana co..comigo. ¡Xa, xa verás!
 Baixemos a caldeira da Aillande e cerca xa da Gurgoza, púxose a cabar nun toco. Sacou del dúas perdices duas lebres e dous pombos,que alí estaban entocados,e como bon amigo partiu a metade conmigo.
 Chegueí a casa mais contento que un allo.
 Xuro por Tutatis que eso foi o que pasou hoxe dia vintetrés de Outubro de dousmil once.

sábado, 22 de octubre de 2011

ENEMIGO QUE FUXE, PONTE DE PRATA



 Onte, queridos amigos, ETA fixo público un comunicado decindo que suspende de maneira indefinida , mellor, textualmente dicen”declara un alto el fuego permanente y verificable.. etc. .. etc..
 Seguramente, a min, gustariame escoitar o comunicado redactado doutro xeito, mais á falta de algo mellor benvido sexa este, e prego a Deus que dure hasta a aparición dunha dfinitiva, e de non volta atrás a verba                                                         ¡ACABOUSE!.
 Vai un feixe de anos, xa case cerca do medio século, estando a facer o servicio militar en Jaca provincia de Huesca, na compañía na que eu estaba, tamén facian a “mili” rapaces de Cataluña, Galicia, Andalucia, Pais Vasco etc.
 Como en toda xuntaza  de xente que se precie, sempre se crean grupos mais ou menos afins e con certa empatía entre eles. No grupo mais afin a miña maneira de ser estaban dous catalans, dous galegos un andaluz e cinco vascos. Sobre todo con un destes cheguemos a facer unha boa amizade. Él tiña como apelido o de Aguirre e era de Tolosa (Guipuzcoa), lugar no que despous de licenciados volvímonos a ver e él levoume a un sitio onde facian eles a comida. Son lugares, o parecer moi famosos e coñecidos no Pais Vasco, que le chaman algo así como “chocos” ou parecido.Lembro que cando encargou o chuletón para min, dixo que eu era de terra adentro a o mellor non o comía enteiro. O que me puxeron tiña casi dúas cuartas de longo por uns catro centímetros de gordo, e ó velo pensei que estaba crú de todo. Zampeino todo ante a mirada atenta do cociñeiro e o meu amigo.
 O resto dos membros do grupo vasco eran tamén da provincia de Guipuzcoa.
 Todo esto ven a conto porque alí había un rapaz que xa estaba naquela primeira organización. Había certa simpatía de todos hacia aquel movimento contra a dictadura. Desgraciadamente, co tempo aquelo convertiuse nunha espécie de lugar onde moitos de boa fé acababan sin ter a posibilidade de liscar dalí, e o peor nunha maneira de vida.
 O resto xa o sabedes, asesinatos indiscriminados, atentados nos que morrian nenos, e xente totalmente allea o mundo politico.
 O asunto desde oseu nacemento, hasta oxe colleu tales dimensión e derivacións que se converteu nunha espécie de monstro de moitas cabezas, e que coido que, ós seus propios fundadores, foisele das mans.
 Por eso dixe o principio que me gustaria escoitar outro comentário .Mais benvido sexa o que pode ser, se non o escarallamos, o principio do fin do terror, e o comenzo dunha verdadeira irmandade entre todos. Polo menos eso é o que mais desexo, neste eido.
 Para todos aqueles que sexan excépticos, solo quero recordarlles un dito moi antergo que dí:
              ¡A ENEMIGO QUE FUXE, PONTE DE PRATA!

jueves, 20 de octubre de 2011

SANABRIA Y CERVANTES

….era natural de un lugar de las montañas de León, el cual me contó un caso que a su padre con sus hermanos le había sucedido que, a no contármelo un hombre tan verdadero como él, lo tuviera por conseja de aquellas que las viejas cuentan el invierno al fuego. Porque me dijo que su padre había dividido su hacienda entre tres hijos que tenía , y les había dado ciertos consejos mejores que los de Catón. ……
 ….. Pero fuele la fortuna contraria, pués donde la pudiera esperar y tener buena, allí la perdió, con perder la libertad en la felicísima jornada donde tantos la cobraron , que fue en la batalla de Lepanto. Yo la perdí en la Goleta, y después, por diferentes sucesos, nos hallamos camaradas en Constantinopla.

 Estas y otras razones hay en El Ingenioso Hidalgo don Quixote de la Mancha.
 Este verano pasado, he estado en un lugar de las montañas de León (advierto que en aquel tiempo Sanabria pertenecía a la provincia de Valladolid, y efectivamente la Segundera, pertenece a la montañas de León). Llamado Cervantes de Sanabria.
                                             Casa del vecindario
                                          
 He estado dentro de la finca atribuida a Cervantes, he visto los restos de su casa, por cierto conocida en la zona como la casa del “escritor”.
 Os dejo una fotos del lugar. Tiempo habrá de más comentarios.
 La entrada está en el idioma de nuestro personaje, aunque no sé porque tengo la impresión, de que si estuviese en el de Sarmiento o de Camoens, también don Miguel seria quien de comprenderlo a la perfección.
 Un abrazo a todos.


sábado, 15 de octubre de 2011

YES WE CAN (SI QUEREMOS, PODEMOS).




 Amigos y amigas, (Non me funciona en Word, a arroba), hoy, debido al tema que quiero tratar, hago esta entrada en castellano. Mi gallego no es el mejor del mundo, y no quiero malas interpretaciones, aunque, seguro, que en el idioma de Cervantes, seguro, que también habrá lugar a ellas.
 Hace tiempo que tengo una idea en la cabeza, creo que es factible, mejorable, pero en definitiva sería NECESARIA PARA NUESTRA TIERRA: San Ciprián.
 Vereis:
 Creo que sería importante, hacer algo con relación a lo que fue, es y será en un futuro, la tierra de nuestros ancestros, nuestra y de nuestros descendientes.
 Creo que, si nosotros no hacemos nada por ella y ¡nosotros mismos!, nadie lo va a hacer.
 Creo que podemos hacer algo que sirva para el futuro, y dejar el terreno llano a los descendientes.
 Creo, en definitiva, que si todos queremos, podemos llegar a construir las bases de una zona, pequeñita pero nuestra, sobre las que nuestros descendientes, en caso de nacesidad PUEDAN TENER UNA VIDA DIGNA, SI LAS COSAS SE LE TUERCEN EN LA VORAGINE ACTUAL Y PROBABLEMENTE FUTURA.

 Como veis todo esto son generalidades, esa es la idea.
 El meollo de la cuestión es:

 Buscar la forma y la fecha para celebrar, sin prisa pero sin pausa, la menera de reunir al mayor número de descendientes del lugar, hacer una especie de ASAMBLEA, en la que se decida el como y la manera de llevar acabo una acción al respecto.

 Los puntos a definir y tratar, saldrian de dicha asamblea, todos de acuerdo o no habria solución, y luego ponerle “patitas” a lo acordado, con forma de escrituras, normas, deberes, obligaciones y derechos. Ni mas ni menos.

 PROPONGO.

 UNA ASAMBLEA CON TODO EL MUNDO A SER POSIBLE, O CON EL MAYOR NUMERO DE PERSONAS CON PODERES DE OTRAS.  UN DIA EN SAN CIPRIÁN A DETERMINAR, PARA INICIAR EL PROCESO.
 EL VERANO PROXIMO PUEDE SER UNA BUENA FECHA.

ESTO ES EN SERIO, MUY EN SERIO, POR ESO A TODOS LOS QUE LE  INTERESE, APARTE DE DAR A CONOCER LA IDEA, LES DEJO MI CORREO ELECTRÓNICO.

 INTENTEMOS PONERNOS DE ACUERDO, Y YA VEREMOS.

 EN EL BLOG  NO ADMITIRÉ COMENTÁRIOS AL RESPECTO. TODOS SERÁN BORRADOS.

 Mi correo es:
                     xabresdateixeira (a)gmail.com

 Unha forte aperta a todos-as.
 Gabriel Fernandez Alvarez  


viernes, 7 de octubre de 2011

VIÑOS EN VAL DOS MARCOS


Estaba un adegueiro no seu leito de morte, e vendo que ia deixar este mundo, chamou o seu fillo e único herdeiro, para despedirse e contarle o segredo do negocio do viño.
-         Mira, fillo, parece que eu xa estou apurando o último trago. Quéroche contar como se fai o viño.
-         Xa o sei, papá, non te canses.
-         Escoita- respondeu o pai- vouche pasar os segredos da familia, que foron pasando de pais a fillos desde moi antergo, e que tanto diñeiro nos fixo gañar. Hai varias maneiras de facer o viño. Empezarei pola primeira e mais primitiva. O viño faise de uvas nos lagares…
-         Carai papá,- contestou o herdeiro- ¿Tamén se fai de uvas?.
Este é un chiste moi vello, que corre entre a xente que se dedica o mundo do viño, e ainda que pareza mentira, inda hai quen pensa que, o mellor o viño tamén se fai de uvas.
 Oxe quérovos falar aiquí, da importancia de disfrutar de un bon viño, de cómo se fan e dos estupendos viños que se facian en Val dos Marcos, cando eu era rapaz.O disfrute sempre con moderación
 Eu estou de acordo con aqueles adegueiros que din que o bon viño faise na viña. Teño un amigo enólogo que sempre dí: con boas uvas  os enólogos, se non escarallamos o proceso, podese facer bon viño, regular, escarallando o proceso mau. Pero se a viña non foi ben traballada, solo se pode facer un mal viño.
 Cuando eu era rapaz, como xa dixe, en Val dos Marcos facíanse uns viños bastante xeitosos.
 Para conseguir aqueles viños, sobre todo para os mais novos, direivos que habia bastente veñedo e tamén parreiras, ainda que estas últimas non era as que facian os bos caldos.
 Habia viñas e Vilares, eran as mellores, tamén nas Mioquiñas , Trasil, e Outeiro.
 Das castas de uva que houbera dependia que os viños fosen mellores ou peores, tamén da inxerta dependia que as enfermedades ataqueran mais ou menos a colleita.
 Falareivos daquelas viñas e uvas que eu mais coñecín. Estas eran as da familia dos Marcelinos, que como suporeis eran os meus antepasados.
 Un dos que mellor viño facia era o ti Marcelino, casado cunha irmá de meu avó e probablemente o que mellor viño facia daquela.
 Entre él e meu pai contaronme, varias veces o que eles facian, na viña e na adega.Tamén participei nos traballos con meu pai.
 Desde tempos anteriores ós deles, xa tiñan unha selección de castas de uva nas viñas, e poucas parreiras, salvo para comer. Era o que oxe se fai na adega despous de vinificar a parte as distintas castes de uva, e que os expertos chaman “coupage”. Daquela estaba feito na viña.
 As castas que usaban eran: Mencia, tinta fina, tinta madrid, merenzao, malvasía pouca, e malaga puca tamén. Estas como tintas e brancas, verdello, albillo, e xerez tamen pouco.
 Procuraban que es vides estiveran inxertadas sobre sarmento do chamado fruto directo ou americano. Este, desde a aparición da filoxera a principios do século pasado. Salvo en moi raras excepcións de anos moi complicados nese senso, nunca trataban a viñas, incluso decian que era mellor non ter viño que envenenar a uva.
 Esperaban a que a maduración fora a mellor para vendimar, procurando que aquelas uvas mais tardias, polo menos estiveran casi apunto.
 Cuando se vendimaba habia que facelo no menor tempo posible, sen que se estrulleran as uvas e non inicieran unha fermentación non desexada. Procuraban que o proceso fose o mais limpo e aseptico posible.
 Antes de chegar a este punto, xa tiñan lavado, desinfectado e tratado todas as cubas e as tinas nas que fermentaría o viño. Sempre decian que a limpeza era fundamental. Agora eso está solventado cos recipientes de inox.
 Continuará…………………………………

jueves, 6 de octubre de 2011

COMO VENCER A LEI DA GRAVIDADE


Seguramente, na Teixeira e mais en Sancibrao, non haberá ningún castiñeiro, bedulo, carballo, negrillo, etc. etc., que este servidor voso non me houbera empiolado nel.
 Ben por mor dos estorninos, miorlos, pitos verdeais, pombos e demais páxaros de tamaño medio-grande, susceptibles de, despous de pelalos e fritilos, gorentar. Seguramente daquela, non habia moitas mais porbabilidades de levarse a andorga proteínas que non foran de porco.
 Se algún lector se sinte ferido por esta confesión de “paxarófago”, que tente a imaxinar que para poder comer xixa fresca, habia que ir a cidade, a algún lugar daqueles nos que solo podian entrar os de falanxe.
 Coido que tamén o facía por gusto. Eso de ver o mundo desde algún sitio mais alto é unha gozada, a parte de saber que non habia demasiada xente que o puidera facer.
 Tamén creo que nos dous lugares nomeados, non quedaria parede á que non subira hasta  as louxas das abeiras.
 Nunha ocasión decidin subirme ó campanário de Sancibrao, non recordo se foi por unha porfía ou se foi por mor dalgún vencello.
 Daquela, para subirse as campas, podíase facer por dentro da iglesia.Habia escaleiras desde a tribuna saindo polo louxado e xa encaramándose o lado das campas.
 Como aquel dia a iglesia estaba pechada, decidin subir pola parte da esquina que inicia a espadaña. Deixovos unha fotografía, para que vexais a escaleira que os toleirons dos constructores tiveron a ocorrencia de deixar, para que calquer (¿calquer?) rapaz puidera tentar embazacarse.
 Subí hasta arriba, e o chegar o alado, conseguí debruzarme sobre as louxas que sobresaian. O debruzarme, apoiando a cintura nas louxas, desprendin os pés da media escaleira. Tiña a metade do corpo arriba e a outra colgando, e aiquí  xurdiu o problema.
 A posición era tal, e tan estúpida, que non era quén de acabar de subir, e tampouco de baixar, pois os pés non me chegaban os chanzos, minichanzos, da escaleira, mais figurada que real.
 A sapada enriba de alguna lápida das que había abaixo, non ma libraba nin o ceo bendito. Así e todo pedinlle a un dos meus irmans, que estaba alí, non sei se era César ou Xería, que fora a chamar a meu pai para que trouxera unha escada para axudarme a baixar.
 Estando nestas, sentín en Trasil a miña sufrida mai, xa dandome berros e chamandome un feixe de nomeadas. Ningunha reproductible aiqui.
 Era tanta a carraxe que notaba na sua voz, que de súpeto, sen saber como nin como non atopeime empiolado no louxado, prácticamente sen ningún traballo nin esforzo.
 Aquel día descubrín a forza que pode ter unha mai, na súa voz, que fai que un rapaz de nove ou dez anos sexa capaz de vencer a lei da gravidade.
 Dolores, se daquela non che pedín perdón, fágo-o agora.

lunes, 3 de octubre de 2011

¡JO, QUE ASCO!



  La nostalgia, a veces,le invade a uno, y la única cosa que  a uno se le ocurre, es la pataleta.
 No estoy demasiado seguro, si es lo único que se le ocurre a uno, pero sí que seguramente es lo que le queda y a uno se le ocurre.
 A cosas más grandes, en esta cochina sociedad en la que uno vive, no tiene acceso.
 Uno lee la prensa, escucha la radio, ve la TV, etc., etc., y descubre, al filo de su ocaso ya casi  terminal que nada de lo que ha vivido, nada de lo que le contaron, nada de lo que aprendió, ha servido para nada. Nada, puta y absolutamente, hemos aprendido del devenir de la historia. Es más, creo que cada vez somos mas aborregados, sumisos, dóciles, y con miedo a que nos retiren del pesebre en el que nos han metido, para mantenernos quietos, sumisos, y con mucho miedo a morirnos, si nos quitan parte de esas cosas que nos han vendido como necesarias y que forman parte de ese bienestar, que algunos tienen a cambio de nuestro esfuerzo por comprarles las “chuches” que nos ofrecen a cambio de nuestro esfuerzo, para su mayor BIENESTAR, y regodeo si viene al caso.
 Uno se acuerda de su infancia y juventud, en la que se obtenían esas chuches, solo si se tenia la plata suficiente para pagarlas.
 A aquella juventud, nadie le explicó, que comprar algo, si no se tenia con que pagarlo y se recurría a pagarlo con dinero prestado, era engordar al CABRÓN, fenicio que inventó la moneda, y que ahora sigue ahí instalado, comiendo el sudor de todo cuanto incauto cae por su acera.
 Ahora, en plena CRISIS, nos están vendiendo la burra cervantina pintada de mula joven, diciéndonos que la crisis debemos vencerla entre todos , si queremos mantener ese famoso estado del bienestar, que NOS DEBEN, por habérnoslo cobrado de antemano, sin derecho a decir que no lo queríamos.
 Tenemos que, entre todos, sacarle las castañas del fuego, a aquellos que nos la han metido doblada, porque si no las vamos a pasar canutas, aunque no nos dicen que quien peor lo pasaría serian ellos si nosotros rompiésemos la baraja, y no jugásemos a su juego.
 En el mundo industrial  que nos ha tocado vivir, hay un ente que se ha  hecho imprescindible para todos: LA BANCA o los mercados, que viene a ser lo mismo.
 Intentad daros de alta en cualquier sitio; teléfono, colegio, compañía de luz o gas, suscripción a revista, periódico o cualquier cosa que te suministren y que no quieras o no puedas dar un número de cuenta. Nadie te suministrará nada, si antes no le proporcinas el medio de cobro correspondoiente, que como ya habrás adivinado es un número de cuenta BANCARIA..
 Si te mueres, y no tienes un número de cuenta no te entierran, no rezan por ti por lo que irás al infierno. La iglesia Constantinopolitana y  romana también tiene que chupar su parte. ¡Jo!, que diria mi admirado Forges.
 Se me ha ido la nostálgia, me he calmado un poco, pero sigo INDIGNADO, y ahora que se acercan elecciones, me gustaría soñar que unos ciudadanos responsables, solidários y dignos de llevar tal nombre, seriamos capaces de cambiar todo este sistema corrupto, indigno y humano, demasiado humano, (perdon Sr. Nietzsche), en el que unos pocos someten a unos muchos.
 Hay una famosa ley llamada del 20- 80, que, en este caso, yo la llamaria del 2-98.
 El dos por ciento de la población mundial somete al noventa y ocho restante.
 Por lo menos antes tenían la dignidad de ponerse al frente de un ejercito, espada en mano y someter todo a aquello que se le ponía por delante. Alguno murió en el invento, hasta que, aprovechándose y creando las necesidad, hicieron que ellos ni aparezcan en escena, ni asuman  riesgo físico. Para eso ya están los mercenarios, que algún día los sustituirán.
 ¡Jo, que asco!.