TABEIRONS CON NOME DE LUMBRIGANTES

Hoxe,lendo nun estupendo libro sobre Prisciliano,(Chao Rego) e os principios da Iglesia Católica na Gallaecia romana, un chisco mais grande que a Galicia actual, atopei un dito mariñeiro que xa le oira nunha ocasión a un amigo mariñeiro de toda a vida. Nin mais nin menos arredor de cincuenta anos no mar, e vivindo do esforzo no mesmo. Algún día falarei aiquí de Pepe Pena, coñecido en Moaña como o “Caringa”.

 A lenda é a seguinte:

 Hay un peixe no mar, o congrio, que parece que é algo perguiceiro. Ë amigo de meterse nos ócos dos rochedos submarinos, e sair pouco deles.

 Hay otra criatura marina tamén, o lumbrigante, que aparentemente é moi amigo do  congrio, pous cando éste está metido no oco, vai aquel e forneceo de comida abondosa, que fai que o congrio non saia do burato, e como consecuencia de comer, non sair a nadar e da boa vida que le dá o bogavante traendole comida, chega un momento no que o panaguado e subvencionado congrio engorda.

 Aiqui ven o problema, o congrio engorda tanto, que chega un momento no que non pode moverse nin sair do tobo. Chegado este momento, o espabilado do bogavante decide que é hora de cobrar os servicios prestados, pous aquelo de levarle comida, non era no seu fuero interno, facelo gratis.

 Entonces aporveitandose da inmovilidade forzada do congrio, o lumbrigante aproveita para irse comendo puco a pouco a súa vitima.

 Veise que o lubrigante é bastante “cabrón”, pous come nel sen matalo e de xeito que le aguante un certo tempo.

 E decir que o artrópodo, recupera o capital invertido, os intereses, e tamén quedase co esquelete do seu pretendido amigo.

 Nestas alturas, nas que a economia mundial anda manga por hombro, aparte da finiquitación  dunha época con cambio de sistema productivo obligado sí ou sí, eu teño a sensación de que nos, os curritos, somos unha espécie de congrios que hasta fai pouco fumos engañados nos nosos tobos por astutos bogavantes, e que agora, estanse a cobrar, a comida que non nos deron, mais tamén queren a tixola, o lume e os tizóns do mesmo. O esquelete coido que o queren para estercar novas xeracións, que se non espabilan, e nos non le axudamos a espabilar, nun tempo non demasiado lonxano, tamén chegarán a ser alimentados e logo comidos por grandes lubrigantes noxentos

 Hai que tamén les chama "tabeirons"..