O CHIMPOSA COÑECENDO O CONDÓN

-         ¡Tiu!, ¿que é unha autarquia?. ¿É algo mau?.

-         Non. Non é algo mau. ¿A quen le escuteste eso?.

-         Foi o novo médico. Estaba a falar cun amigo del e díxole: A maneira de vida da xente d´aiquí é autarquica. Esto é unha autarquía no mellor senso do termo.

O amigo-tiu do Chimposa quedou coa cabeza gacha, cavilando no que o rapaz decia.

Endexamais se le ocorrera pensar naquelo.

 Efectivamente, nas aldeas dos montes baixos de León,( este como reino antergo), a xente traballaba os cachos de terra que o monte le deixaba. Os pequenos terruños laborados daban escasamente para comer. As poucas reses que tiñan, aparte do leite, tamén para o consumo própio, producián beneficios en forma de diñeiro, cando os vendian, non sempre, a prezo xusto.

 Chegou o amigo-tiu a conclusión de que aquelo era verdade. Autoabastecianse de case todo. O troque víñale polo cambio das reses por diñeiro, que o mesmo tempo trocaban por aquelo que a terra, alí no producia.

-         Mira, Chimposa, o que quixo decir, é que, aiqui gañamos pouco, mais ese pouco danos para seguir comendo durante todo o ano. Somos quen de gañar para nos, sen que naide nos dé nada. O revés, inda hai que pagar unha leria que chaman impostos.Eso levan-no aqueles que de cando en vez, veñen pola bisbarra, pistola en mao, a esixir algo que non temos.

-         ¡Veña, Chimposa, deixa o tiu coas túas preguntas, que imos a ver que trae de novo o quincalleiro. O mellor trae navallas.-Dixo o seu pai.-

-         Se mercas unha navalla, que sexa argola para atala. ¡Xa sabes...!- dixo o tiu.

Marcheron ó  lugar da xuntanza da aldea, onde estaban reunidos todolos rapaces, cos ollos remelados mirando aquelas navallas e algún que outro espello de libriño.

-         ¡Devuelvame mi dinero, es usted un tramposo y un estafador!

O que decia tal cousa dirixindose o quincalleiro,  era nin mais nin menos que o marido da nova maestra, que estaba todo alporizado, nervoso e cun enfado de mil pares de demos.

 - ¡A ver ho, bon home! ¿Que pasou?.

 - Ha pasado que lo que me ha vendido es una estafa.

 - A ver ho, expliquese, que pasou.

 - ¡Que ha pasado, que ha pasado. Pués ha pasado que la goma se salió, y quedó dentro, y ¿ahora que?.

 - Pous nada señor, agora toca metelos dedos, sacar o que queda dentro, e toca facer as cousas mellor.

 Devolveule o diñeiro do paquete que o home traia nas mans, o que se marchou todo enfurruñado, e o quincalleiro facia grands esforzos por manter a calma. Víase que a risa case o desleixaba o non poder soltala.

 Cuando o home da mestra marchou, o quincalleiro contoule ós homes vellos o sucedido co cabreo do maestro consorte:

-         Pola mañá, apareceu por aiqui, e mercoume un caixa de condois. O parecer non sabia como usalos. Deile  instrucións de cómo usalos, mais veise que non o fixo ben. Saíusele e deixono dentro. ¡Parece parvo!.

A gargallada dos presentes, foi de tal xeito, que caseque non deixou escoitar o trono dunha tormenta que se estaba aveciñando.
 Algún dos que riron, por non decir todos, nunca usaran tal trebello.Eso sí, sabian do que se falaba, por oidas, e naide quixo darse por non enterado do tema.