A VIDA É ASÍ.

 Era un val precioso cheo de frondosos Negrillos, castañeiros, afreixos, que rodeaban verdes prados, e asombraban a ribeira dun caudoloso riu de augas limpas e rideiras cando habia aumento progresivo de desxeo das nevadas, e os paxaros escomenzaban a facer os seus niños.

 Naquel fermoso val foi onde me eu criei xunto cunha rapaza lanzal e lizgaira filla dun matrimonio do mais pobre que se poida imaxinar.

 A miña amiga da infancia, tiña oito irmans, ela era a mais nova de todos.

 Recordo cando, na época das zreixas, engataba conmigo hasta o vico mesmo das cerdeiras, igual que na época dos estorninos axudaba a captura das crias destes.

 Era todo alegria, sempre rindo, ainda que moitas veces andaba descalza, e nos invernos pasaba frio pola falta de roupa axeitada para quitalo mesmo.

 Na casa de meus pais, habia un pouco mais de holgura. Tiñamos roupa, e fame non pasabamos, meu pai era mestre, e ainda que non habia moito, chegaba para as necesidades mais perentórias.

 Non así na casa dela, que aparte de ser moitos, o pai, unha velísima persoa, tiña un defeuto. Era canteiro, e cando cobraba, os sábados, nunca chegaba a casa co xorne completo, eso sí, a andorga levaba chea de viño.

 Queriale a filla con loucura, e cando se daba conta da situación da familia e da situación del cando bebia, despos de acariñala, e quedarse dormido, cando espertaba, escondiase para que nadie o vira chorar.

 A nai da miña amiga, por mor da escaseza, e polos traballos e frio, estaba mal de saúde.

 Manderonme fora da aldea, decian que a formarme como home. Estiven fora seis anos, so con contadas estadías na aldea, polas datas do nadal e pouco mais.

 Viamonos, marchabamos a beira do riu, e practicamente non falabamos nada. Eu atopaba-a cada vez mais tristenta, hasta que unha vez me dixo que a sua nai estaba maliña. Conteilo a miña nai, e esta deume algunhas cousas de comer e algo de roupa para que la entreguera. Cando  fun a levala, díxome, que miña nai era moi boa, pous desde que a súa nai se puxera enferma, sempre le daba algo.

 Volvin marchar a continuar coa miña formación. Pasado un pouco tempo entereime que a nai da miña amiga morrera

 A miña amiga, segundo me conteron, tivo que facerse cargo da casa, co seu pai e os seus irmans, e cada vez estaba mais esmorecida e triste.

 Escomenzou unha guerra, entre irmans, a min leveronme a forza, ferironme case o final e estiven casi un ano nun hospital.

 Cando volvin a aldea fun vela. Estaba xa co pelo branco, tiña aqules fermosos ollos no fondo das cuncas, mais coma sempre rideiros igual que os seus beizos.

 Camiñemos hasta o riu collidos da man sen decir ren. Voltemos para a aldea, pois facia friu, e ainda que le prestei a miña chaqueta, ela tiña frio. Tosia moito, e as veces parecia que o aire non le chegaba ben os pulmons.
 A beira do rio non tiña cambios, so que as árbres, daquela xa non tiñan follas, íamos camiño do inverno.

 Na mañánciña seguinte, veu un veciño, na miña casa xa non vivia nadie, e díxome que a miña amiga morrera na noite.

 Non quixe ir vela, nin quedar na aldea. A dor era tanta que marcheime sen rumbo ningún.

 Amañecin un día na Arxentina, lugar onde decian que todo se areglaba, e que a xente dalí era moi acolledora. Todo certo, acolleronme ben, traballei, fixen amigos. Todo se me deu menos o sorriso da miña amiga, que endexamais puiden olvidala.

 Hoxe aquí estou a carón dunha lápida sinxela solo cunhas letras debaixo de unha cruz. Son as iniciais do seu nome.

 O pai morrera, e os Irmans, marcheran todos fora da comarca, falábase que o mais vello estivera fuxido polos montes e que morrera pola Cabrera Baixa, nun enfrontamento coa guardia civil.

 Eu so esperaba que vida non se ensañera moito conmigo. Xa ia sendo hora de deixar sitio os mais novos.

CRISIS SOLUCIONADA.

 Tengo la solución a la crisis actual.

 No me refiero a la crisis de los PIGS, aunque también.

 Me refiero a la crisis que tienen los que tienen pasta para especular, y que ganan dinero sin dar palo al agua, solo poniendo y quitando donde creen que la cosa dará más.

 Ahora mismo les aviso, con algo que ya era conocido : Que nadie quiera  recoger más de lo que puede o ha sembrado.

 Para arreglar el asunto de Grecia, Irlanda, Portugal y España, acompañados ahora por Italia, EEUU, y sin tardar mucho Alemania y el resto.

 Estos llamados mercados financieros, no producen nada de nada de nada. Son como los zánganos en las colmenas. Bueno hay una diferencia, los zánganos tienen una misión, que los lleva a la muerte segura. Estos cabrones nos llevan a una muerte segura a nosotros.

 Si esos países deben dinero, es por que se lo han prestado, con intereses y a plazo incierto.

 El dinero se lo habrá pedido alguien, por lo tanto que se ese alguien el que lo pague, pero no mis amigos los pastores y labradores, que no han visto ni un céntimo y han seguido pagando impuestos.

 Si a hora los generales, capitostes, especuladores inmobiliarios y demás raleas de zánganos no pueden pagar, que los entrullen, que les busquen las cuentas multimillonarias en paraísos fiscales, que se los quiten y que los manden a plantar pinos.

 Acabo de es cuchar que la CAM, a petición de sus directivos, pasará a que sea salvado por los cuartos. Se irán con buenas pensiones que también pagaremos los de “abajo”.

 Con los políticos pasa lo mismo, meten el barco en las piedras y luego, que los saquen los de siempre. Ellos con responsabilidades políticas lo arreglan todo. ¿Para cuando responsabilidades civiles y penales?.

 No sé, creo que si alguien tiene unos ahorrillos, lo que debería hacer es ponerlos debajo del colchón, no pagarle ni a…… D…..hacienda, y que cada perro se lama su p…… .

ALTA XEABRA E VIGO. AS MIÑAS TERRAS.

 Despouxa (apouxa, ti Alexandre dixit) da estancia na famosa e fermosa varonía de Val ds Marcos, alá pola baixa-alta-xeabra, chega  un  a esa cousa que chaman civilización, e, aparte de desexar voltar o mundo “incivilazado”, cousa que se fará rápido, agarranse uns cabreos de sete estalos o reincorporarse e ver o que esas xentes que nos van a salvar, fan, dicen, e o que é peor, non dicen nin fan. ¡Non tocan eleucións agora!.

 Como dos avatares mundanos actuais, xa falaremos noutra, agora imos co verdadeiramente importante.

 Hoxe, xoves 21 de xullo, fún, coma outro día calquera, fora de tempo de mandra, a á avda. Atlantida a cumplir o ritual cotián e  aconteceume o seguinte:

 Para tentar “baixar” uns gramos, decidin, como moitos días, ir andando. A cousa non é unha broma, son cerca de dez kilómetros de ida polo tanto vinte en xeral.

 (Acabo de excoitar na tv. Que a xente mais honesta do mundo está no pp, según un voceiro deles)

 Volvendo o inicio, na volta hacia a maseira, esperei polo Bus nunha desas chabolas plásticas nas que se esperan eses trebellos.

 Esperábamos dúas personas, unha muller e mais eu.

 Chegou outra muller, que se sentou no medio de nos. Preguntounos por unha plaza, que estaba a uns trescentos metros a senso contrário do Bus. Dixele que non debia coller o Bus, andando chegaba en tres minutos. Dixo que so se sentera a descansar, que estab en casa dun fillo, ela era de Madrid, e a nora dixérale que fora hasta a praza.

 Falando, falando, falando, a pobre señora dixo que non volveria nunca a Vigo. Ela era de Madrid, viñera a Vigo a ver ó seu fillo. A nora mandera de paseo hasta a hora da comida. Aburriase ela sola.

 Sen vir a conto a veciña de banco, esplicoule que polo menos podia entender a xente. Ela estivera en Alemania “para gañar cartos” e alí falaban algo que non entendia e sufrira moito.

 Aquelo converterase nun diálogo de besugos, cada unha falaba do dela, sen escoitar á outra.

 Veu un bus, e a emigrante marchou nel. Quedemos a madrileña e mais eu. Recomendeile que se fora a parte marítima de Bouzas, donde hai unha boa marisqueria. Con a recomendación de que pedira os mariscos que mais le apeteceran. Cuando acabera que chamera a súa nora ou o seu fillo, que vivian nun chalet por alí, e que les fixera pagar a minuta.

 Díxome que o faria, xusto cando viña o bus nº 3, que era o meu.

 No bus tamén escoitei cousas curiosas. Se teño gana, algún dia falaremos delas.

 P:S: Estiven pola Xeabra, xa teño pementos, tomates, xudias, cenouras, cebolas e algunha cousa mais. Pena que as zreixas xa teñan demasiado arroz. Hai que volver a Xeabra a labourar no agro e recuperar o tempo perdido.

XENTE QUE FALA GALEGO NO MUNDO

  Estando en Caracas, Venezuela, organizouse unha escursión a selva nos límites de Venezuela con Brasil.

 O destino era o Parque Natural de Canaima. Sé se quere aventura, non hai mellor cousa que apuntarse a cousas organizadas polos nativos dun país, con todalas consecuencias, olvidandose de anteman das reclamacións do mundo chamado civilizado.

 A aventura xa escomenzou no avión que nos levaba a un aeroporto no medio da selva cunha estreita e curta pista de aterrizaxe sen asfaltar.

 Cuando iamos a metade de camiño, o piloto decidiu enseñarnos as excelncias da selva desde o avión. Éste era un DC-9, avión con suficiente envergadura para que os malabarismos aereos puxeran de corbata aquelo que non se debe mencionar. Pois ben, para enseñar mellor a selva, o aparato inclinabase unha vez a babor e outra a estribor. Desde o noso asiento mesmo parecia que a punta do plano de sustentación do aparato, ia topar nas copas daquelas altísimas árbores. O piloto colleule afición o asunto, hasta que os pasaxeiros escomenceron a queixarse, acordandose dos seus antepasados.

 A aterraxe foi das que fan amigos de voar. Para entrar na pista o aparato fixo un picado completo, e estabilizou a poucos metros da terra. Hai que recoñecer que o piloto tiña destreza, cousa que naide sabía antes de embarcar.

 Nunha especie de autobuses descubertos polos laterais, leveron-nos a un fermoso campamento na beira do rio Carrao, xusto diante dunha cascada semicircular. O panorama era verdadeiramente paradisíaco. Tardemos un par de días en empaparnos daquela verdadeira maravilla.

 Outra das cousas que nos gusteron, foi que, os encargados e traballadores do complexo hosteleiro eran nativos, (dixéron-nos o nome da tribu, mais non o recordo), xente atenta, mais nada amiga de mostrar desexos de familiarizar cos visitantes.

 Un día, apuntémonos a unha de tantas escursión que se organizaban cada dia. Tratábase de subir en canoa por un afluente do rio Carrao, hasta un punto onde se vía desde un pequeno "tepuy", o Salto de Angel, unha cascada de un kilómetro de altura. O espectáculo é impresionante. Outra maneira de velo salto era desde un avón JUNKER, de sete ou oito plazas. Nos xa tíñamos dabondo co viaxe de ida e volta.

 A tal escursión duraba todo o dia. Tomemos o xexún, e cunhas botellas de auga, iniciouse a andaina nas canoas riu arriba.

 Subir por aquel riu, que era afluente, daba idea de cómo sería o resto. O ancho do mesmo non baixaba nos puntos mais estreitos de uns vinte metros, e cun caudal enorme. O Carrao, onde verquia aguas aquel era tamén afluente de outro mais coñecido, o Orinoco. Parece que o nome venle da cor das augas, que son dun amarelo brilante, que é por a cor que ás augas dan as raíces dunhas arbores altísimas que le chaman Loureiros. Non me pareceron como os loureiros daiqui.

 Cheguémos o punto de destino, onde estaba previsto comer nun poboado indio, tamén a beira de outro rio. Pola selva que coñecín os rios eran as autopistas, polas que circulaban as canoas, propulsadas por forabordas potentes.

 Cando chegou a hora de comer, a organización levounos a unha especie de salón palustre, con varia mesas corridas como aquelas que habia nas feiras galegas, onde se comia o polbo, todos xuntos e revoltos.

 Como podeis imaxinar, alí á hora de falar, mesmo parecia Babel, escoitábanse case todolos idiomas coñecidos, e os non coñecidos, tal que o dos indios..

 Sentémonos, Anxela e mais eu, na esquina dunha daquelas mesas, e dispuxémonos a comer unha especie de pitos asados.

 Evidentemente, nós falábamos galego un co outro, mentras comentábamos as incidencias do dia.

 Apareceu polo comedor un tipo bastante estrafalario. Alto, musculado, cabeleira trigueña igual que barba. Unha enorme catana o cinto, e botas de coiro case hasta os xeonllos. Mesmo parecia un personaxe sacado dunha novela sobre a Pampa de Castelao.

 Estaba vixiando todo, e os que servian parecia que le tiñan moito respeto, ainda que a todas luces él era da raza branca..

 Aquiel personaxe parecía que le collera apego a pasar polo noso lado, hasta que de sútaquedirixiuse a nos decindo: EU TAMÉN SON GALEGO.

 Era o dono do lugar no que comíamos, invitounos a comer dentro da chabola adxacente, e contounos en pouco tempo a súa vida. Notábase que ia moito que no falaba en galego, pola maneir de querer contar todo en pouco tempo.

 Tiña dúas mulleres indias, e os que servian nas mesas era fillos e fillas del, levaba mais de trinta anos na selva.

 Era orixinário de Vigo, onde xa facia moito que non ia. Confesounos preguntando sobre Galicia cousas que nalgúns casos non soupemos responder. Presentounos a súa prole como a xente da súa tribu. Por certo so unha das mulleres falaba un idioma distinto o indígena e este era o GALEGO. O resto falaban no seu idioma nativo, nin castelán falaban.

 No medio da selva de Canaima, falémos GALEGO, e bebimos unha espécie de aguardente, feita polos indios.

 O galego conservase gracias a xentes como esta, e non o empeño dos politicos, tanto en impolo  por parte de uns como de afastalo por parte de outros.

CORMANLAREIRO.- OUTRA ISTÓRIA

 Aquel día, o Cormanlareiro, decidira darse a si mesmo unha homenaxe. Él era o que mellor coñecía, despous do ti Marcelino e o Caleiro, o riu. Non habia recuncho que no espitroquera algunha vez, nin pala nin arraigada na que non metera as varas do seu tesón. Desde que aquel tipo de pesca, pasara a istória, acomoderase ós tempos e tentaba ás camelas ou bácoras co seu lareiro de sanguiño, que xa tiña unha cuantas dúcias de señoras sen pestañas agarradas.

 Os tempos cambiaban, non sempre para mellor. Ultimamente non se deixaba caer polo riu, pois as trabas eran grandes á hora de tentar algunha trutiña daquelas que adoitan comer gusarapas, mosquitos, e outras clases de alimentos, as veces escasos no Tuela. Despous de que se fixeran os tuneis da Canda e do Padornelo, por mor, non se sabe moi ben de qué, a escaseza  de troitas foi cada vez a mais grande.

 Empezouse a falar, de que os peixes estaban contaminados, e chegouse a decir que polo riu tamén andaban restos de chumbo, que xa se notaba. Algunha empresa portuguesa fixera análisis das trutas do riu e publicouse que os indices de chumbo xa eran preocupantes.

 O meu amigo Cormanleiro, nas mellores épocas, adoitaba venderle parte da súa pescata a un matrimonio. El era amigo da muller, que fora criada a carón da súa casa. Esta muler casárase cun home fachendoso da capital do reyno, antipático e presuntuoso. Falabase de que o “borrego” da capital non trataba ben a muller. Algo demacrada viase, mais aparentemente entre eles todo parecia normal.

 O Cormanlareiro, nunha ocasión, preguntoule a ela, se os rumores eran certos, ó que ela respondeu de habia moita esaxeración. Confesando o fin, que a cousa podía ir mellor.

 Foi o Cormanlareiro, para darse a homenaxe a si mesmo a tentar, con saltón, as camelas, o nascente dun afluente do riu principal. Xa non era época de pesca oficial, mais él sabia pola comprobación empirica dos seu propios ollos, que os xerifaltes collían trutas no vedado. Coñecía o truteiro infrinxidor e colaborador dos mandamaises provinciais.

 Chegou  ó nascente, alí onde o riu nace realmente, nunhas fontes caudalosas, que se dividen en dous ramais, que despous, como dous bós irmans xemelgos, volvense a xuntar para deitar as súas augas noutro riu, que según os ditos dos antergos, nunca mesturan as augas. As do Douro van suxas e as do Tuela chegan limpas e transparentes até o Atlántico.

 A calzón quitado agarrau unha dúcia de trutas, mais unha. Esta unha era unha truta que levaba bastantes anos tras dela. Agarrouna, era fermosa, gorda e prometía un par de días de comer saborosa bácora.

 Cando entraba na súa casa, por alí apareceron, a súa veciña e o seu marido o fanfarrón. Este díxole que se levaba trutas que las mercaba, o que él respostou de que non tiña diñeiro para pagar aquelas trutas do seu homenaxe.

 Será por diñeiro, dixo o capitalino, pide o que queiras.

 Picado, o Cormanlareiro, díxole que primeiro as vira, que despous xa le diría o que valian.

 Deitou as bácoras enriba do mesado da súa cociña, e separou a truta grande, que a reservou para él.

 O lechuguino, díxo que as queria todas, mais ante a contestación do Cormanlareiro, que le dixo que, ou as que le vendia ou nada, enfurruñado por non sairse coa súa, dixo que bueno. O precio foi esaxerado, mais o ricachón, hipotético, non dixo nin pío, pagou e levounas. Por certo; co diñeiro das trutas, o Cormanlareiro, fíxole un regalo a súa veciña e muller do zampabolos.

 Pola tarde, sen querer, o meu amigo escoitou falar o, xa para él indeseable, decindo que él comia as mellores trutas do país. Solo era cuestión de diñeiro, e de que se deixeran comprar.

 Sentoule moi mal aquelo.

 Un día enterouse de que nunha charca do riu, as trutas morrian sen saber moi bén o por qué.

 Analizadas as trutas, descubriuse que tiñan unha enfermidade, producida por un producto soltado no riu, é que era tan peligroso case como sé se comese “esternina.”.

 Agarrou  media dúcia de trutas e mandoulas o lechuguino. A muller estaba na aldea.

 Pasados quince días, a muller voltou a aldea xa viuva. Non estaba demasiado triste. O marido morrera dunha rara enfermidade, descoñecida hasta entonces polos profesionais da menciña.

O CHIMPOSA COÑECENDO O CONDÓN

-         ¡Tiu!, ¿que é unha autarquia?. ¿É algo mau?.

-         Non. Non é algo mau. ¿A quen le escuteste eso?.

-         Foi o novo médico. Estaba a falar cun amigo del e díxole: A maneira de vida da xente d´aiquí é autarquica. Esto é unha autarquía no mellor senso do termo.

O amigo-tiu do Chimposa quedou coa cabeza gacha, cavilando no que o rapaz decia.

Endexamais se le ocorrera pensar naquelo.

 Efectivamente, nas aldeas dos montes baixos de León,( este como reino antergo), a xente traballaba os cachos de terra que o monte le deixaba. Os pequenos terruños laborados daban escasamente para comer. As poucas reses que tiñan, aparte do leite, tamén para o consumo própio, producián beneficios en forma de diñeiro, cando os vendian, non sempre, a prezo xusto.

 Chegou o amigo-tiu a conclusión de que aquelo era verdade. Autoabastecianse de case todo. O troque víñale polo cambio das reses por diñeiro, que o mesmo tempo trocaban por aquelo que a terra, alí no producia.

-         Mira, Chimposa, o que quixo decir, é que, aiqui gañamos pouco, mais ese pouco danos para seguir comendo durante todo o ano. Somos quen de gañar para nos, sen que naide nos dé nada. O revés, inda hai que pagar unha leria que chaman impostos.Eso levan-no aqueles que de cando en vez, veñen pola bisbarra, pistola en mao, a esixir algo que non temos.

-         ¡Veña, Chimposa, deixa o tiu coas túas preguntas, que imos a ver que trae de novo o quincalleiro. O mellor trae navallas.-Dixo o seu pai.-

-         Se mercas unha navalla, que sexa argola para atala. ¡Xa sabes...!- dixo o tiu.

Marcheron ó  lugar da xuntanza da aldea, onde estaban reunidos todolos rapaces, cos ollos remelados mirando aquelas navallas e algún que outro espello de libriño.

-         ¡Devuelvame mi dinero, es usted un tramposo y un estafador!

O que decia tal cousa dirixindose o quincalleiro,  era nin mais nin menos que o marido da nova maestra, que estaba todo alporizado, nervoso e cun enfado de mil pares de demos.

 - ¡A ver ho, bon home! ¿Que pasou?.

 - Ha pasado que lo que me ha vendido es una estafa.

 - A ver ho, expliquese, que pasou.

 - ¡Que ha pasado, que ha pasado. Pués ha pasado que la goma se salió, y quedó dentro, y ¿ahora que?.

 - Pous nada señor, agora toca metelos dedos, sacar o que queda dentro, e toca facer as cousas mellor.

 Devolveule o diñeiro do paquete que o home traia nas mans, o que se marchou todo enfurruñado, e o quincalleiro facia grands esforzos por manter a calma. Víase que a risa case o desleixaba o non poder soltala.

 Cuando o home da mestra marchou, o quincalleiro contoule ós homes vellos o sucedido co cabreo do maestro consorte:

-         Pola mañá, apareceu por aiqui, e mercoume un caixa de condois. O parecer non sabia como usalos. Deile  instrucións de cómo usalos, mais veise que non o fixo ben. Saíusele e deixono dentro. ¡Parece parvo!.

A gargallada dos presentes, foi de tal xeito, que caseque non deixou escoitar o trono dunha tormenta que se estaba aveciñando.
 Algún dos que riron, por non decir todos, nunca usaran tal trebello.Eso sí, sabian do que se falaba, por oidas, e naide quixo darse por non enterado do tema.

O CHIMPOSA APRENDIZ DE HORTICULTOR

 O lugar do Chimposa era un lugar como outros mutos. Tiña a característica, tamen como outros mutos lugares espetados a media ladeira de lombeiros. Tal vez a característica da aldea do Chimposa, era aquel dudar de estar na marxe direita do riu ou na esquerda. O val era tan sumamente estreito, que a separación dos dous lombeiros, parecia case unha navallada mal dada nos montes.

 Vivia nunha casa como case todas as do lugar. Paredes de louxa mesturada con canterias e algún gogo de xeixo que outro. Louxadas con louxa do pais, piso de tablóns de castañeiro, portas e fiestras da mesma madeira. Duas plantas, unha baixa para os animais e a de arriba onde estaba a lareira os cuartos das camas, e o cuarto das maseiras. A escaleira, para subir as vivendas, estaba añadida pola parte de fóra, casi sempre ó final da escaleira estaba o balcon cunha balaustrada de madeira tamén, e que moitas veces era o paso a outros cuartos.

 Adosada a casa principal estaba a adega, na que había as tinas de facer o viño, as cubas onde se conservaba. Tamén había sitio para amontoar as patas, a touciñeira onde se colgaban as partes do porco que se conservaban, e algú outro produto necesário para a subsistencia diaria.

 Todalas casas tiñan o seu curral, que de algún xeito facía que non estiveran os veciños expostos directamente ó camiño, nos que andaban por él adiante as pitas, as veces os porcos, polo que entraban as cortes as vacas e as ovellas. Era, por tanto o curral, un sitio concurrido con frecuencia e cheo sempre de esterco, e un bon bulleiro cuando chovia.

 Vivia o Chimposa, co seu pai. Non conocera á súa mai. Morrera antes de que él cumplira un ano, cousa pola que era incapaz de acordarse dela. Coñecía-a por un retrato que le fixeran éla e ó seu pai o día da boda.

 Envidiaba moitísimo a todos os amigos e compañeiros que tiñan mai. Inda que seu pai facia todo o que podía para intentar sustituila, aqueles alomiños que as veces vislumbraba das mais dos seus amigos, él hachába-as muto de menos.

 Tiña un amigo, co que falaba muto e o que escutaba muto tamén. Vivía na casa do lado, compartindo escaleira. Era un tiu do seu pai que vivía solo, e que polo que sabia era irmau do seu avó. Este último él tampouco o conocera, ia muto que morrera. Según os seus cálculos o seu amigo, seguro que xa tiña cen anos. Un dia tiña que preguntarllelo.

 Polas mañanciñas, cuando se erguía da cama, despous pasar as maus molladas polos ollos, lavar lavabao o pai, acercábase a porta da casa do tiu-amigo, e esperaba pacientemente. O pouco tempo escutaba a voz do vello, que o chamaba decindole:

-         Veña, entra que o leite da ovella xa está preparado.

Entón, o Chimposa, agarraba unha vara larga, solapaba a raposeira para poder abrir a porta e dandole os bos días o seu amigo, sentábanse os dous arredor da lareira, no escano que a circundaba, sempre sentados un a carón do outro.

-         Hoxe vamos a plantar cousas na horta. ¡Xa verás que ben o pasamos!.

-         ¿Deixasme plantar a min algo?.

-         Sí. Terás o teu cacho de horta para que o cuides.

 Despous do xexún, foron os tres para a horta. Delimiteron, nunha esquina, un cacho de horta, que le adxudiqueron o Chimposa. Este plantou alí unha tomateira, tres chícharos, e dúas patatas.

 Cuando pasado un tempo, mais ou menos un mes, xa sairan as patatas e os chícharos, e a tomateira tiña algunhas flores e un tomate pequeniño.

 O rapaz quedou abraiado de que, todo aquelo que él fixera, se convertera naqueles prometedores frutos. Non daba crédito ó que via, e empezou a atosigar o pai e o tiu-avo con todas as preguntas que le viñan o caletre a raíz de todo aquello.

  - Co teu cariño, con sol e con auga, xa verás como todo crece. Teis que seguir cuidando do teu cacho de horta.

 Creo que temos un novo traballador da Terra, díxole o vello ó pai do Chimposa. Solo é cousa de que le colla carño, é que comprenda o significado de cuidar da Terra, para a súa vida e a futura..