lunes, 30 de mayo de 2011

O CIPRIANILLO NON ENGAÑA



 Alí estaban. Inda eran grandes amigos. Co tempo a cousa cambiera bastante.
 Tiñan ferramentas. Picos, palas, barras de ferro, e demais trebellos para facer unha boa e grande excavación.
 As ferramentas estaban deitadas contra unha das grandes fragas do Castelo de Rechouso pola banda de Veiga de Chuces.
 Mireron un pro outro. Non sabian onde empezar a cabar. Despous de medir as sete varas que separaban a raposa do tesouro, deronse de conta de que, ou ben non entenderan o Ciprianillo ou fixeran mal os cálculos.
 Como podia ser. O libro deciao ben claro : sete varas medidas desde a pedra da raposa, no fondo do Castelo de Rechouso, en direccion da pedra no sur.
 De repente un deles, deuse conta de algo. Tomeran como o norte o alto do castelo, mais desde onde estaban na dirección errada. O sur quedaba uns cuarenta e cinco graos a direita. Descubrir aquelo non les solucionou nada, pous naquela dirección metianse nunha morEa de penedos moito mais grandes, nos que era imposible agachar tesouro algún.
 Penseron que as ferramentas que levaban alí non le servian pra nada. Penseron que a mellor ferramenta sería a dinamita. Solo tiñan un problema. Onde rebentala. Todo era unha inmensa morea de pedras.
 Recolleron as ferramentas, agocheronhas nos prados de Rechouso, nas fragas dos Caldeiros.
 Volvian a aldea, un pouco mohinos, cuando se cruceron con dous cazadores que subian pola banda das Carbuizas.
 Aceneronse coas mans, decindose adeus uns os outros. Unha vez que os buscatesouros trespuseron na purtela das Carbuizas, o cazador mais vello díxole o novo: Xógote o que queiras que estuveron buscando o famoso tesouro do castelo. Imos alá e xa veras como escarveron algo por alí. E o mesmo tempo voute ensinar a famosa raposa. Comemos a merenda a beira do castelo e logo baixamos desde o alto do Ladeairo hasta a purtela de Rebordelo.
 Subiron polos penedos dos Caldeiros, onde caceron un par de coellos de camiño.
 Chegueron a pedra onde estaba a raposa, que o vello tivo que mostrarle o seu compañeiro, pois este no se decataba dela.
 Asombrado o mozo, preguntoule o veterano, que como sabia da  raposa, o que este respondeu: ¡PORQUE A FIXEN EU!.
 Empeceron a rir de tal xeito que o fin xa non se sabia se rian ou choraban.
 Acamperon a comer a merenda, beberon a bota de viño, e o acabar deron conta de un termo de café quentiño.
 Como xa tiñan un par de coellos, decidiron que xa non irian a buscar mais. Se de camiño saia algo ben, e se non, xa tiñan dabondo.
 Estaban deitados enriba dunha pedra plana, coas mochilas debaixo da cabeza.
 De repente o mais novo díxo. Mira, os buscatesouros trabuqueronse de sitio. A raposa está alí, no cimo do castelo.
 Efectivamente desde onde estaban víase unha pedra grande, que desde alí viase o trasluz como unha perfecta raposa escarbando.
 Subirón hasta a pedra. Examineronha por todolos lados, dandose conta que solo tiña a apariencia desde abaixo.
 Calculando sete varas hacia o sur atoperon unha lastra plana, na que habia uns riscos.
O miralos ben viron que era unha fermosa pedra con un feixe de inscripcións. Estaba tan aproveitada a superficie que non cabia nin unha figura mais.
 Era e é un dos mais grandes e fermosos petroglifos da comarca. Algún día darémola a coñecer.

No hay comentarios:

Publicar un comentario