TORMENTA NA SANTAMARIÑA (II)

 Co berro da muller, erguéronse todos para ir a socorrela. Entonces o forasteiro, cunha voz forte e autoritária, ordenoules qe fiqueran no escano. Colleo da man un rapaz de uns oito anos e díxole que fora con él. Acercouse o cuarto das maseiras onde a muller estaba perneando. Dixole ó rapaz que le collera a cabeza, mentras él metia unha mau dentro dun peto do capote, e sacou unha caixiña, branca. Colleo co dedo polegar  e furabolos unha pizquiña de algo que alí tiña e meteulo a muller debaixo da lingua. Casi instantaneamente a muller recuperouse, ergueuse e volveu a cocña. Dentro quederon o forasteiro e o rapaz.

-         ¿Cómo te chamas? – preguntou o forasteiro.

-         Chámome Agostiño – dixo o rapaz - ¿E vostede?

-         Podesme chamar Bienvenido. Agora volveremos a cociña, e non digas nada do que viste aiqui. Dí solo que me axudeste a dar masaxes a muller. ¿Vale, dasme a túa palabra?.

-         Si, dou. Non direi nada da caxiña. – Dixo o rapaz cun convencimento férreo.

Entreron de novo na cociña. Alí habia un novo rebumbio. Todos decian ver figuras a través dos cristais da fiestra.

 Habia un gran nerviosismo, e ademais cada vez chegaba mais xente a casa. Naide sabia porqué de repente tiñan a necesidade de entrar naquela casa. Era porque se decia que fora a primeira en construirse no lugar, outros decian que por que eran parentes e outros non sabian decir qué fora o que les impulsera a ir alí.

  Entonces o forasteiro, díxole o dono da casa que habia que cerrar as contrafiestras, para evitar os reflexos nos cristais, e cerrar todas as portas, con trancas por dentro. Se alguén viña xa chamaría e abríasele. Cousa que fixeron no momento.

 O Agostiño, non saia do lado do forasteiro. Este retirouse un momento, seguido do rapaz, o cuarto das maseiras, e sentouse nun pequeño tallo que alí habia. Meteu a caluga entre as mans, e o rapaz pareceule que saloucaba. O veloo mirou para él, e con cara triste, díxole: Estamos bastante desamparados, o que parece unha tormenta en realidade é unha especie de guerra. Vai morrer demasiada xente aiquí e hoxe. Non digas nada, e tés que axudarme. Ti e o teu avó, estais fora de peligro. Imos ver a cuantos somos capaces de salvar.

 O rapaz quedou abraiado, pois non entendia moi ben todo, e menos o que le decia o Bienvenido. Asi e todo sentíase importante de que aquel home le fixera aquelas confidencias e sobre todo de que o tratera como a un igual.

 A tormenta arreciou . As contrafiestras empeceron a moverse pesia os ferraduras que as suxetaban. O vento fíxose tan forte que non resistiron. Cuando caeron tanto fiestras como contras quedou todo a escáncara. O que había fora da casa era infernal. Lóstregos, tronos, todo sen solución de continuidade. E o peor de todo era que as figuras fantasmagóricas repetianse por todolos lados, e vían-as case todos.

 O terror apoderouse de toda a xente. Solo o forasteiro, o rapaz Agostiño e seu avó, conservaban a calma. Era como se a cousa non fora con eles.

 Caeu un raio na espadaña da igrexa. Foi de tal potencia que derrubou a espadaña, tirou coa metade igrexa, e automáticamente empezou a arder. Queimábase como se toda ela estivera feita de palla.

 Dentro da casa cada vez era mais grande o medo e a desesperación da xente. Quedaba xa pouca xente que non tivera un ataque como o da primeira muller. Había tres persoas mortas, e parecia que aquelo ia a mais.

 Entonces o forasteiro, chamou o rapaz a un lado e díxole que él ia a sair a calmar aquela tormenta. Deule a caixiña branca, e díxole que a fora usando tal como le vira facer a él. Que cuando quedera pouquiño po, que a deixera descansar unha media hora, e que ela mesma se rexeneraba de novo. Deule un libriño que le mandou agochar de todos, pedindole que non o intentera ler hasta que non tivera mais de vinte anos.

 Quitouse o capote que le entregou o avó do rapaz, espido de cintura para arriba, saiu o lugar onde a tormenta facia mais estragos. O chegar alí púxo os brazos en cruz, e mirando as néboas berrou que parese aquelo, que alí habia xente sinxela que non se merecia aquelo. Que a tormente se dirixira a él e deixera en paz os habitantes da aldea.

 Entonces os raios concentréronse todos nel, hasta que a tormenta agotou toda a súa forza. O vello quedou tirado no chao como un guiñapo mentras escampaba, e cando pasou un pequeno tempo o seu corpo desapareceu.

 Na casa xa non houbo mais dislates, e todo volveu a normalidade, salvo para o Agostiño, que de súpeto adquiriu a conciencia de un home de mais de oitenta anos.

 Xa nunca volveria a ser un rapaz.

Continuara…….