jueves, 31 de marzo de 2011

CUESTIÓNS DEMOGRÁFICAS!

.
 Hoxe visitou este país da Peninsula Ibérica que está pegado a Portugal, o herdeiro dunha coroa que algúns mal pensados chaman Britámica.
 Por eso precisamente, unha das miñas neuronas, removeuse no seu recuncho, despous de estar moito tempo durmindo, e fÍxome vir a memoria, un conto da época na que habÍa inda colonialismo.¿Xa non o hai, non sí?.
 Nalgún país africano, nalgún país pertencente a Comonwealt, eufemismo que queria decir: colonia pertencente o império da súa graciosa maxestade, raiña das Illas Británicas e aledaños varios.
 Naquel paÍs africano un hospitalario colono, que era dono case da metade do mesmo, que administraba e rexia aquelo de maneira bondadosa e paternalista, gabábase de que todos os traballadores que tiña eran nativos, polo tanto todos negros.
 Nunha ocasión, chegou as posesións do noso motivo de conto un amigo seu, e durante uns días percorreron as extensións de terreo, e os campos nos que aqueles negros traballaban a reo, a cambio da comida, eso sí, sempre escasa.
 Como a zona era bastante quente, non necesitaban casi roupa, e como tamén tiñan os pés duros, pous habiatuaban-os a camiñar descalzos desde que nacian, o terrateniente tamén se gababa do baixo coste da man de obra, dos bós precios que le podia por os seus produtos e da rapidez coa que se vendian, sen falar dos grandes beneficios que obtiña.
 Explicábale todas estas cousas o seu invitado o que ó ver que tanto os homes negros e as mulleres, ian desnudos ou casí, e que durmian xuntos en pallabarros. Díxole que seguramente a man de obra sobrariale, pois con aquel sistema de que durmiran xuntos, desnudos, e co calor que facia, seguramente as mulleres parirían frecuentemente, e a poboación creceria, e aumentaría a forza de traballo. Mais víale un problema, chegarian a ser tantos os nativos que o mellor, algún día, podíanse revelar e quedarse eles con todo.
 A esto o anfitrión respondeule que eso estaba previsto. Solo deixaba procrear a algúns negros escollidos, e cando él consideraba. Para que non oubera desmadres os procreadores tíñaos encerrados co único traballo de facerle fillos as mulleres, cando él o decidira.
 Pero, eu ví moitos homes traballabdo coas mulleres e durmindo no pallabarro, e polo tanto tiñan oportunidades dabondo para deitarse coas mulleres e facerle fillos éles.-Díxole o invitado.
 ¡Que va ¡ dixo o negreiro, todos eses están capados.
 ¡Carajo! Eso debe costar moito diñeiro, pois  traer médicos desde a cidade aqoí debete costar un bon feixe de billetes.- Dixo o invitado.
 ¡Que va!, volveo decir o negreiro- Capoos eu mesmo.
 ¿Cómo? Asombrouse o invitádo que non daba creto o que oia.
 Pois capoos con dous gogos,- dixo o negreiro, que entendera que le preguntaba a maneira en como o facia.
 ¿Con dous gogos?, ¡ Eso é incrible, nunca oira desa maneira de castración!
 Pois é moi sinxelo- voltou o negreiro- collo un gogo con cada man e aplástole o testículos.
 ¡Carallooo!-dixo o invitado- eso ten que doer muto!
 ¡Que vá, solo hai que ter coidado de non collerse os dedos!



martes, 29 de marzo de 2011

¿CENAMOS EN EL EMPALME?




 Hace unos días, revolviendo entre unos libros mal colocados, me encontré con uno, que despertó mi curiosidad, pues seguramente habían pasado mas de treinta aos desde que lo había leído.
 Una vez abierto la casualidad me llevó a una página, donde había unos párrafos destacados sobre el resto.
 Voy a jugar un poco a un juego adivinatorio, y al final hacer una proposición. El párrafo en cuestión es el siguiente:

 Se dice que Lenin ha declarado que el mejor medio para destruir el sistema capitalista es el de romper la circulación(1). A través de un proceso continuo de aumento de circulación, los gobiernos pueden confiscar secreta e inadvertidamente una gran parte de las riquezas de sus ciudadanos. Con este método no solo confiscan, sino que lo hacen arbitrariamente, y mientras que tal proceso empobrece a muchos, enriquece efectivamente a una pequeña minoría. Esta arbitraria redistribución de la riqueza ataca no solo a la seguridad, sino también a la confianza en la equidad de la distribución actual de la riqueza… Mientras que el valor real de la circulación oscila mucho de mes en mes, todas la relaciones permanentes entre deudores y acreedores, que forman el fundamento primero del capitalismo, se hacen tan desordenadas que no tienen ya sentido alguno y el acaparamiento de la riqueza degenera en juego o en lotería.
(1) de capitales.

  Después de unas notas sobre la aparición de capitalistas “emprendedores” que son los que sacarían ventaja de las situaciones, estos se transformarían en especuladores, aun sin quererlo algunos. Continua otra acotación:

 Nos encontramos, pues, en Europa, frente a un espectáculo de extraordinaria debilidad por parte de la gran clase capitalista surgida de los triunfos industriales del siglo XX y que parecía, solo hace algunos años, la poderosa señora del mundo. El terror y la debilidad personal de los individuos de esta clase son ahora tan grandes y ha disminuido tanto su confianza en el puesto que les correspondía en la sociedad y en la necesidad de su función social, que son fácilmente victimas de intimidaciones……. Ahora tiemblan frente a cualquier insulto; llamadles germanófilos, financieros internacionales o proofiter y os darán cuanto les pidáis con tal de no oír hablar tan duramente de ellos. Así se dejan arruinar y derrotar por sus mismos instrumentos, por los gobiernos por ellos creados y por una prensa de la que son dueños. Quizá es históricamente verdad que ningún orden social perece si no es por sus propias manos. En el mundo mas complejo de Europa Occidental, la Voluntad Inmanente puede alcanzar sus fines con mayor sutileza y provocar la revolución no menos inevitablemente por obra de un Klotz o de un Lloyd George, que por obra del intelectualismo, demasiado despiadado y presuntuoso para nosotros, de los filósofos rusos sedientos de sangre…

Keynes, que es el autor de esas palabras, trata de decirnos que la inflación, en estos párrafos,  es peligrosa, y en otros lados habla de la finitud, de muchas de las teorías del capitalismos y las desventajas de fundamentar el crecimiento económico sobre cosas no renovables o perecederas.
 Pregunto: ¿Qué os parece la situación económica actual?. ¿Algo de lo que dice Keynes os suena?.
 Teniendo en cuenta que Keynes murió en el año 1946, ¿No os extraña la coincidencia de lo que ocurre con sus teorías?. ¿Porqué los gurús actuales, no han reflexionado sobre esto, al fin y al cabo Keynes no era un don nadie?.
 ¿Por qué el genero humano para avanzar, tiene que verse abocado a la catástrofe?
 Se admite todo tipo de opiniones y sugerencias. A lo mejor podemos hacer un “corpus”, mandarlo a esa Voluntad Inmanente, que nos la pague y gastarnos la pasta en una gran merienda-cenas a base de setas en El Empalme.



                                                                                           

domingo, 27 de marzo de 2011

VIGO.- ¿¡CRISIS!?

 Seguramente, o que vou contar, no le interesa a ninguén. A min sí, vin-no, acollonoume e non penso guardalo, nese sitio do cerebro que se gaurdan tantaas cousas por pudor.
 Como todos sabeis, e senon  digo-o, vai para trinta e cinco anos que vivo en Vigo.
Vigo desde Teis
 Tradicionalmente Vigo e Ferrol, sempre foron os motores industriais de Galicia, fundamentalmente pola súa industria pesqueira e asteleira en principio. Mais tarde chegou a industria do automóvil, que por esta zona como en outras atopou un “momio” dos gobernos de turno, mais tarde a construcción e demais caralladas que non fai falta recordar.
 Polos anos sesenta Vigo e a comarca, o mesmo que Ferrol e a súa, eran zonas onde os productores catalans, vascos e pouco mais, tiñan un mercado fiel, sólido e en crecemento. Pequenos comercios que vendian de todo, pequenos comercios que cada un creaba catro ou cinco postos de traballo etc.
 Veu a especulación, que entre outras cousas venderen-nola como progreso, e claro, o progreso sempre ven de “fora”, asentéronse por aiqui, as multinacionais, e os expertos en MK. Sabedes que nun segmento marquetiano, os que mais saben son os franceses con os seus sistemas de distribución: Carrefour, Dia, Alcampo, etc, e tamén o que se veu en denominar grandes almacéns, C.I., C.A,  e outros que foron o tacho.
 Esto ven a conto para decir que, co pequeno e mediano comercio, como dicen os libros de texto de economia,  asegurase o 80% de emprego, quedando o 20 % para o resto.
Nova estacion do AVE

 Chegado a este momento a pregunta non me da a gana facela por evidente, sobretodo sabendo que as grandes multinacionais son capaces de deslocalizarse en 48 horas, deixar un feixe de parados, pufos inclumplidos, e non menciono mais, pois os meus coñecementos de dereito están obsoletos e non quero que me entrullen.
 Pois ben, despois deste “introito”, ven o que queía decir:
 Por razon de economia e tamén de saude, ultimamente cando vou ó que era parte da miña empresa,(por certo cada dia con masi problemas) vou camiñando. Eso conleva atrevesar Vigo desde Teis casi, hasta Samil. Se o contakilómetros do meu coche non minte, fago andando 9 kilómetros en cada sentido, ida e volta 18.
 Ir a pé da para moito. Pensar, cansarse, acolloarse, e sobre todo ¡se vas atento ver!.
 Como para ir atraveso casi toda a rúa Sanjurjo Badía, descubrín que nesta rúa hai seis mendicantes, as veces son oito. Están cos seus anuncios de MK, decindonos porque piden, e as súas dificultades actuais. ¡Xa sei!, os considerados emigrantes non os contei, por aquelo de  que algúen dice oque dice. Para min son persoas igual canós, e gustaríame saber, que sería de nos de non ter un antepasado emigrante, que si no seu tempo, no lugar o que emigreron le fixeran o mesmo,  nos non estariamos eiqui.
Zona de Guixar muelles e demais
 Pola rúa Garcia Barbón (por certo un emigrante que fixo moitos cartos “trasladando”negros as americas donde él emigrera) contei sete. Desde a Praza do Sol hasta a entrada de Tomás A. Alonso solo catro, pois está de obras, logo por Bouzas, xa os habituais que caseque que os coñezo a todos. Espero que se algún dia  me fai falta me acollan.
 Noutro día dediqueime a contar os locais que teñen pendurado un cartel de “se vende” “se alquila” ou “se traspasa”, coido que, nun portal sí e noutro non, ainos.
 Fálase de economía mergullada ultimamente, e parece que queren que “aflore”, valame Deus, non creo que o problema sexan uns cantos lambóns que tiran do paro e dun choio noxento na maioria dos casos.
Inaugurando; Alcalde e funcionarios.¡Solo!
 Non me quero facer pesado, por eso, si noutro momento teño ganas e folgos, seguirei dando a tabarra con esto.
 Como estes días por aiqui son dias de inauguracións, por aquelo das próximas eleccións, deixovos unhas fotografías do que se está a facer e Vigo.
 Se non vedes coches nas rúas, non é porque non existan, e porque os seus donos non queren ou non poden pagar a gasofa.
 As fotos so collidas con móvil. ¡Eu queria un telefone, mais teño de todo!

sábado, 26 de marzo de 2011

¿QUEDAN LONTREGAS NO TUELA?

 Era día de caza. Estaba o tempo algo revolto, parecia que iba a facer sol e tamén era aconsellable levar paraguas.
 En circunstacias climáticas parecidas o aconsellable é ir de caza para a zona que chamamos de “abaixo”. A Mallada, Vilares Veigadiz e as súas ladeiras.
 Iniciei a andaina polo camiño da Mallada, buscando as perdices polo Bedulo, As Cegudas e Lombeirón, sitios onde eran querenciosas.
 Daquela tiña unha perdigueira de Burgos, o mellor can de caza  para min, e un dos mais intelixentes. Se non daba señales de caza era que non a había.
 Cuando estaba na Amiñeira, empezou a porse o tempo feo, caia algo de auga-neve, e escomenzou a facer friu. Decidin entonces, deixar o monte e acercarme o Tuela, a ver se localizaba os azulons, que adoitan andar por alí.
 Mal sería que desde Cancelada hasta Chaguazais non atopera algunha bandada destes esquivos e gordos ánades.
 Pensei que o mellor era empezar por Veigadiz, camiñando riu arriba, así cada vez estaba mais cerca da aldea, e se o tempo se enfurecia demasiado, cada vez estaría mais cerca.
 No fondo da Arrequeixiña, marchei pola vella caldeira que en tempo levou auga os prados de Veigadiz.
 Cuando cheguei ós primeiros prados, o que era conocido como o prado do ti Salvador, o que tiña pensado atravesar polo cimo, a perdigueira, empezou a dar mostras de que pola beira do Tuela había caza.
 Normalmente é bastante raro que un can señale desde unha distancia grande a presencia de patos no rio, aparte de que estes animais son moi esquivios, e ás primeiras de cambio escondese.
 A cadela seguia dando mostras, sen alonxarse de min, era como se barruntera que alí non podia haber nada. Prestaba atención, quedábase tesa, rompia a “muestra”, miraba para min e continuaba andando a meu carón.
 Estando nestas de súpeto, no fondo do prado de meu tiu César, do lado do couto, escoitei un ruido de chapoteo na auga, e o prestarle atención, vi que arredor dunha salgueira algo chapoteba.
 Aquelo era algo raro, mais pensei que seguramente os da Moimenta, terian armado cordas por alí e seguro que aquelo que facia o chapoteo era unha truta grande, que tentaba soltarse..
 Empecei a baixar amodiño polos prados, cuando me dei conta de que a cadela, estaba na beira do riu cunha “muestra” desas de non  “te menees”. Estab tiesa, quieta e tremaba, o que me dixo que alí habia caza.
 Pensei eu que aquel balbordo non podian facelo os patos, e se fora unha truta, a cadela non le chamaría a atención.
 Por moito que miraba non conseguia ver nada. O balbordo arredor da salgueira parou, a cadela cambiou de postura. Devagariño, moi devagariño empezou a moverse riu arriba moi lentamente e ficando bastante tempo sinalando o riu.
 Nunha destas, quedouse cravada hacia a beira onde estábamos ela e mais eu, cando me dei conta, diante dela habia unha cabeza saida da auga, que tamén se quedou mirando para ela. ERA UNHA LONTREGA.
 Quedeime quieto, para que non me vira, e púxenle o seguro a escopeta para dedicarme a contemplar aquel bonito espectáculo. A cadela fitando a lontrega, e esta a cadela.
 Mirando para o medio do riu vin outra lontrega que andaba mergullando polas arraigadas, supuxe que buscando trutas.
 Alí habia exactamente sete lontregas, dúas adultas e cinco crias, que xa case eran do tamaño das grandes.
  Supuxe que a min non me vian, pois solo se acercaban a beira curioseando á cadela, que non osaba moverse.
 Unha das lontregas agarrou unha truta regular, e púxose a comela na bordiña, acerqueronse as outras a ela, mais rosmandole de maneira pouco amistosa non as deixou comer. Se conoce que estaba a incitalas a que elas fixeran p mesmo.
 Nun momento dado catro das crias sairon do riu e puiden velas enteiras, cunha cor que co brillo da auga parecía dourada.
 Xa estaba canso de facer o fincón, movinme, elas vironme e por arte máxia desapareceron. Non as volvin a ver.
 A cadela mirou para min casi reprochandome que non fixera fogo. Pronto se olvidou daqueles inquilinos, e o volver hacia a Mallada, sinalou unhas perdices, das que puiden coller dúas.
 Desde que se fixo a autovia das Rias Baixas, non se volveron a ver as Lontregas polo Tuela.

miércoles, 23 de marzo de 2011

¡HAI QUE EDUCAR HASTA ÓS ANIMAIS!

 Na época en que polos lugares da Alta Sanabria, e coido que na baixa tamén, habia certos traballos rutinários e necesarios que merece a pena que sean conocidos.
 Espero que naide se alporice polo que vou relatar dadas as similitudes con modas actuais, cos que non quero nin por asomo facer comparacións.
 Vereis; daquela habia bastantes animais domésticos que eran os que, gracias a eles, os nosos antepasados podian subsistir, e por ende facer que nós estemos hoxe aiqui, eu escribindo e algúns de vos lendo.
 Habia veces, na vida de algúns animais que os seus donos estaban obligados a facerle cousas que agora serian tildadas de maltrato, mais que nada mais lonxe da idea dos gandeiros e labradores. Era como aquelo dos cachetes os nenos, que autorizaban ós mestres se non se portaban ben na escola, outra cousa, tamén hoxe que está mal vista, e así nos vai a todos. Teño amigos no mundo da ensinanza que por non ter nada que ver coa xusticia e cos pais dalgúns alumnos, pasan olimpicamente deles, eso sí cateando-os a fin de curso, pero como non van mais alá, os pais dos rapaces nin van a falar con eles. Parece que solo queren deixar os nenos nalgún sitio e que naide os moleste  a eles, os pais.
 Bueno ia falar doutras cousas.
 Unha delas era cando habia que ferrar os porcos. Cuando os porcos tiñan unha idade e corpo, adoitaban fozar moito nas cortes. Era tal o impetu de mutos deles que puñan patas arriba varias veces o esterco no durmian. Como sabedes as cortes dos animais estaban debaixo do lugar no que habitaban os humans.E coa súa forza puñan en risco o edificio, pois ben sabido é a forza que estes bichos teñen no fuziño.
 O de ferralos consistía en porle unha especie de aro de ferro, con forma de muelle, coas puntas afiadas de tal xeito que si tentaban fozar, unha daquelas puntas cravábasele nos morros, o que facia que o mancarse deixera de enterralos no esterco.
 Supoño que alguén dirá que ¡vaia maneira de maltratalos!, pois non. Mantiñan-os o mellor que podian coa idea de no día da matanza, matalos clavandole un cuchillo hasta quedaren desangrados. ¡Solo admito reclamacións do vexetarianos radicais!.
 Tamén os becerriños eran obxeto de corrección, unha vez na súa vida. Era cuando xa empezaban a comer e xa non debian mamar na vaca. Neste caso á que le facian a “putadiña” era a vaca.
 Ó becerro puñanle algo que le chamaban betilo ou betillo, dependendo da zona. Non sei o nome noutros lugares.
 Este betillo era unha tabliña, cunhas puntas hacia afora, que le ataban na fronte do becerro, posta de tal xeito entre os incipientes cornos e o morro, coas puntas hacia fóra,  asi cuando o becerro intentaba mamar, ó acercar os beizos ós tetos da vaca, as puntas ferian ésta nas ingles, debido o cual ésta dábale unha patada o becerro e non o deixaba mamar. Agotábasele o leite a vaca e con el a pelexa entre os dous.
 Non falarei do que os rapaces le facíamos ós gatos, cando con pez os calzábamos con cascas de noces, para que cando camiñaran se espanteran de sí mesmos, e fuxiran cada vez mais hasta que le caian. Esto solo é pros puristas.

lunes, 21 de marzo de 2011

SUEÑO MUY PROBABLE

Un día cualquiera de la época de la globalización, ¡solo económica eh!.
El mundo capitalista había acabado su estúpida etapa de crecimiento constante  tendente al infinito.
Pero todo era limitado, muy limitado.Esa cosa fantasmagórica y de rostro desconocido, pero  existente, llamada los mercados, tenían que hacer algo para seguir creciendo, ellos naturalmente.
 Algún cerebro descerebrado junto con los de sus colegas que no sabían nada mas que vivir de los currantes, idearon la manera de solucionar el problema.
 Primero diagnosticaron que la población de la tierra era excesiva. Para crear economía nueva había que deshacerse de la vieja.
 No podían seguir eliminando gente y deshaciendo estructuras a la manera tradicional solo. Las guerras ya empezaban a estar mal vistas por la mayoría de la población,  y encima las nuevas técnicas de comunicación ya eran imparables.¡Podía volverse todo en contra de ellos.
 Había que crear desastres naturales. No era tan difícil. Ellos tenían dinero y podían comprar los medios necesarios.
Los gobiernos de las naciones eran muy mediocres, estaban atados de pies y manos por sus deudas partidarias, y no se iban a enterar de nada, o no querrian hacerlo.
 Una vez determinado el diagnóstico y elegido el plan, solo era cuestión de ponerlo en marcha.
 Se buscó por donde empezar. El mejor sitio eran las islas japonesas, por su situación y porque estaban superpobladas y al lado de una gran falla tectónca. Una gran potencia emergente al lado, y lejos de los mundos, llamados occidentales.
 Lass fallas en el fondo del mar, conocidas por sus constantes movimientos,  ya tenian acostumbrados los nipones a losterremotos.
 Introdujeron una potente bombanuclear entre la simas de dos placas tectónicas, la hicieron explosionar, y el resto lo hizo la Naturaleza.
 La primera consecuencia, fue un gran maremoto, que a su vez originó un grandísimo  tsunami que casi arrasó las islas, pero no contaron con que una de sus fuentes de riqueza les iba a dar problemas: la energía nuclear. Todavía, a lo mejor nunca, serian capaces de controlarla. Eso le importaba  un bledo, mientras ellos no estuviesen cerca. Si mueren seres humanos de otras latitudes, les da lo mismo.
 Después del maremoto inicial, vinieron réplicas y contrarréplicas, de gran intensidad. Las centrales nucleares con problemas al principio, terminaron contaminando un amplio radio de acción.
 A raíz de todo esto, se produjo un terremoto en la famosa falla de San Francisco, Es sabido que a toda acción siempre hay como respuesta una reacción. Esta fue de tal tamaño que la parte occidental de usamerica quedó destruida.
 La Tierra sufrió una terrible consecuencia: el eje sobre el que gira se desplazó 45 º, llevando los polos a puntos del ecuador, y estos a su vez se convirtieron e zonas donde el  Sol manda sus rayos de manera vertical.
Deshielos, cambios de situación de la masa de agua, llevaron al desastre a esta estúpida humanidad.
 Desperté sudando y al asomarme a la ventana vi. que Trasil seguía en su sitio.
 Todo parecía en orden salvo una cosa; el sol no salía por La Tejera, salía casi por Padornelo.

sábado, 19 de marzo de 2011

LA PENSIÓN - EL GUATEQUE.



 Primer y último guateque.-

Había llegado a la pensión un joven marino. Trabajaba en una compañía de transporte marítimo internacional. Había recalado en Barcelona ciudad en la que tenía previsto estar durante tres meses.
 Se agregó a las charlas nocturnas, y tertulias sabatinas. Nunca quiso participar en aquellas “timbas” de julepe diciendo que no sabia jugar. Solo lo hacia al póker.
 Era un buen compañero, participaba de los aquelarres nocturnos de fin de semana de los tres mosqueteros. Con él la pandilla, se convirtió en los tres mosqueteros mas Dartañán.
 Conocía Barcelona mucho mejor que nosotros. De su mano conocimos tugurios y lugares que nunca imaginamos que existiesen,
 De su mano conocimos un bohemio lugar, al final de las Ramblas, casi enfrente de la estatua de Colón. Lamento no recordar el nombre, pero seguro que alguno que, de aquella vivió en Barcelona, lo conoció.
 Era un pequeño bar, regentado por una mujer, ya mayor de origen francés, y que por lo que se deducía, debía haber sido muy bella, y lo que todavía era: muy culta.
 El pequeño local tenía un pequeño mostrador, detrás del que estaba aquella Señora, y las paredes estaban con cuadros pintados sobre las mismas por, Picasso, Miró, y otros pintores de gran fama.
 El marido de la Señora, había muerto y también era pintor, amigo de los que después había dejado su obra sobre las paredes del pequeño local.
 Allí solo se podía toma “pastis” una bebida bien conocida por nuestros vecinos los galos. Casi seguro que la pócima que tomaban Axterix y Obelix, era esa.
 Había una gramola en la que solo sonaban canciones de Edith Piaf. Era un lugar para tomar un pastis, escuchar “je ne regrette pas” u otra de la Piaf, y si no había mucha gente atender a las charlas de la propietaria del local, sobre el mundo de los pintores.
 Un sábado, nuestro amigo marinero, nos invitó a ir a un guateque, en un piso que el conocía.
 Solo nos apuntamos, Hans y yo. Llegó la hora y subimos a un ático, en el que había varias mujeres de alrededor de cuarenta años y un par de jóvenes de veintialgo. Un tocadiscos y una sala para bailar.
 La cosa no pintaba muy bien, para un crío de veintitrés años. Las señoras podían ser madres de los allí reunidos y solo dos jóvenes no daban para todos.
 A la media hora Hans, se acercó a mi y me dijo que se marchaba, si quería acompañarlo. Le dije que esperaba por el marino, y que nos veríamos en la pensión en menos de una hora.
 Cuando busqué al marino, que estaba en la terraza, le vi una cara bastante extraña. No parecía el mismo, tenía los ojos extraviados y cuando hablaba, balbuceaba y no era capaz de mantener bien el equilibrio.
 Me extrañó aquello pues no había bebidas por ningún sitio, solo coca cola. Le pregunté si se encontraba bien y me dijo que mejor que nunca, y al mismo tiempo le pidió un “chute” a una de aquellas madamas, para mi.
 Al darme cuenta de la situación, decidí seguir los pasos del alemán, cosa que me costó bastante trabajo, pues por todos los lados me pedían que me quedase, que lo íbamos a pasar muy bien.
 Una de aquellas mujeres, me mostró algo más de lo que yo esperaba ver en aquel momento. La “cristiana”, no estaba mal, pero yo, ya no las tenia todas conmigo, casi a la fuerza salí del piso, y baje las escaleras de dos en dos.
 Cuando llegué abajo estaba esperándome Hans, que con cara de coña, me dijo: Estaba seguro que no tardarías en bajar.
Nos fuimos a seguir con nuestro ritual de cada fin de semana.
 El marinero no volví a verlo, por la noche pasó por la pensión, recogió sus cosas y diciendo que tenia que embarcar desapareció.
 La maestresa dijo, que lo había encontrado algo raro. Seguro que el embarque precipitado le había afectado-dijo.

jueves, 17 de marzo de 2011

¿SANTIAGO OU PRISCILIANO?



 Era un día de finais do cuarenta de Maio. Un día daqueles que, co agrade o lombo e a sella na cabeza, pasa nun intre tan rápido que os dous namorados non se cortan un pelo para apostillar aquelo de: “dias de maio, dias de maldición inda non nace xa se pon o Sol”.
Cuando despous de unha boa andaina polo Ladeairo chegou a Fraga das Ferraduras, ó mellor monumento da arte rupestre en insculturas grabadas en pedra da zona , un grandioso petroglifo.
 Sentouse na pedra contemplandoa, e como ésta é moi baixiña, quedou medio deitado, cousa que sumada o cansancio fixo que se quedera dormido.
 Cuando espertou xa a lúa estaba a piques de desaparecer pola serra do Invernadeiro e as estrelas estaban todas acesas.
 Como estaba deitado, púxose comodo mirando para enriba del, espreitando a Via Láctea que xusto pasaba por alí camiño do fin do mundo.
 Cuanto mais observaba as estrelas mais le parecía que se movian, ou que por alí pasaban como unha especie de sombras. Cuanto mais fruncia as cellas para que os ollos transmitiran mellor imaxe o cerebro, mais le parecia que por alí arriba, movianse sombras.
 Andábale dando voltas na cabeza ó asunto do camiño de Santiago, que según a tradición católico-romana, aquelo marcaba o camiño de Compostela, e pensaba que  non podía ser, pois o firmamento era mais vello que o apostol Santiago, pous solo deberian ir uns dous mil anos da súa andaina pola Terra.
 Estaba nestas cabilaciois, cando pola banda de Val de Cabritos viu subir un romeiro, coa súa capa, o seu bordón e un chapeu cumha cuncha de vieira.
 Chegou onda él, e dandole as boas noites, sentouse o seu lado, colleu a cabaza que levaba e botou un grolo. Limpou o bicarelo coa manga e ofreceulle. Ël agarrou a cabaza, e case se afoga o beber, pois iniciou o acto pensando en auga, é efectivamente era auga.. augardente. Toseu, e o vello doule unhas palmadas nas costas axudandole co trago.
 -Vexo que estabas mirando a via láctea- dixo o recien chegado.
 - Sí- dixo o mozo de Val dos Marcos.
 Xa sei no que pensabas, por eso pasei por aiqui. Todo eso que vos contan do camiño de Compostela, ten unha história moito mais bonita e antigua que o qué se conta.
 Verás: A Via Láctea é o nome que mellor le ben. Deriva da berba leite, e en certo modo é así. Cando os deuses estaba a facer o mundo, mellor dito cando andaban a por a Terra na órbita solar, estaban todos moi atereados e outros con moita curiosidade por ver como acababa aquelo de pór un planeta con vida arredor do Sol.
 Unha deusa do Olimpo, estando a ollar os traballos de posta en marcha da Terra, deulle o peito a un seu fillo e escapousele un chisquiño de leite, que, o sai con forza extendeuse polo firmamento quedando a marca que hoxe chamamos Via Láctea.
 Unha vez que a Terra estivo asentada na súa órbita, os deuses, o ver que desde a mesma se vía o camiño do leite, decidiron non limpalo para que le servira os homes de recordo e guia.
 Esta guia foi aproveitada polas almas dos mortos, porque les marcaba ben o camiño do Alén.
 Xa desde os primeiros tempos tamén o aproveiteron os vivos para ir a visitar a fin do mundo. Nembargantes o Camiño de Santiago que se coñece agora, escomenzou como tal, aproximadamente polo ano 340 da era cristiá.
 En Treveris, Francia, decapiteron a un varon religioso, que predicaba a igualdde entre homes e mulleres, e apostaba porque todos foran iguais, e que non houbera pobres.
 A romaxe empezou cando os seus seguidores decidiron traer o seu corpo de Treveris a  Iria Flavia, perto de Compostela. Viñeron polo que hoxe se chama o camiño francés, que se iniciou daquela.
 Daquela, xa a igrexa  non le gustou o que predicaba. Xa estaban aburguesados, tiñan moitos privilexios, acompañaban os gobernantes e perdoábanle as fechorías, comian ben, apoderábanse do dos demais e vendian un intanxible, misterioso e de dubidosa demostración: o ceo. Se non les facian caso mandaban o persoal o inferno. .
 Co tempo chegueron a ter poder terrenal en vez de conocimento espiritual, e ahí andan.
 O paisano quedou un pouco calado, pensando no que oíra, e preguntoule se se podian volve a ver algunha outra vez, ó que pelegrino respostou: Pódesme atopar sempre que queiras, cando vaias por Iria Flavia, pregunta por min. Non hai moita xente que me coñeza, so algúns. Chámome Prisciliano.

lunes, 14 de marzo de 2011

EN RECUERDO DE LOS NIÑOS JAPONESES, QUE PUDIERAN HABER SUCUMBIDO

Despertose cuando un horrísono estruendo sonó en el valle. Era un valle suave por el que transcurría un río, este, al final de su recorrido se ensanchaba formando un estuario  lleno de edificios residenciales, que se habían construido en los últimos años.
 Se levantó con el sonido del estruendo, y, como todo el edificio se movía, se dio cuenta de que era un terremoto, bastante fuerte, por los movimientos del contorno. Siguió lo que le habían enseñado para estos casos; salió al descampado, se tumbó en el suelo y esperó a que pasara el temblor.
 Pasados unos minutos advirtió que algunos edificios se habían resquebrajado, las personas mayores se movían de un sitio a otro, como si estuvieran buscando alguna cosa invisible.
 Estaba solo en casa pues sus padres cumplian con sus obligaciones laborales y no volverían hasta la noche. A recogerlo a él vendría un autobús  para llevarlo al colegio, donde pasaría todo el día.
 Miró para el estuario, y vió unas enormes olas, mar adentro. También sabia lo que tenia que hacer en caso de que se desarrollarse un tsunami, lo había visto en la Tv hacía poco tiempo y en el colegio le habían hablado de ello y de como intentar ponerse a salvo del mismo.
 Corrió en sentido contrario a la situación del mar, intentando llegar a la parte más alta del terreno. Llegó justo a tiempo de ver como el agua del mar, después de llenar el rió, arrastró todo río arriba, como si la tierra se hubiese invertido. Las aguas quedaron a muy poca distancia de sus piés. Hbia llegado a la zona mas alta.
 Se dio cuenta de que el agua, al volver al mar,  se llevaba todo: casas, coches, árboles, en definitiva todo aquello que encontraba a su paso.
 No sentía mas sonido que el del agua en su roce con los solidos que encontraba a su paso.
 Cuando todo quedó en calma, decidió volver a su casa. Se desplazó por aquellos barrizales que quedaron, entre los cuales había de todo. Metales, maderas, animales muertos, y cuando, ya casi llegaba a la zona residencial se dio cuenta de que había cadáveres de humanos. Las casas ya no existían, se las había llevado el agua mar adentro. El puente sobre el río, por el que tenían que volver sus padres, tampoco existía ya.
 Las personas que deambulaban entre los escombros, comenzaron a correr en distintas direcciones, gritándole al pasar a su lado que corriese hacia el monte.Había explotado la central nuclear que estaba a varios kilómetros de allí, y quedarse allí era muy peligroso.
 Corrió hacia la cabaña que sus padres tenían a media montaña. Sabia que allí, su padre había mandado construir un refugio nuclear. Sabia como entrar.Sus padres volverían allí cuando todo se calmara.
 No tuvo tiempo de escuchar los lamentos que a su alrededor se producían, por lo que la angustia solo le llegó cuando se encontró dentro del refugio y solo.
 El terremoto había producido una grieta bastante profunda en la parte derecha del refugio. Abrió la puerta, se introdujo en la chabola a esperar que llegasen sus padres.
 Volvió el ruido característico del temblor de tierra, era una réplica, cerró la puerta justo a tiempo para no ver que la tierra se abría y tragaba el pequeño bunker.
 Los padres ya habían muerto cuando regresaban en coche, al ser arrasada la carretera por parte del tsunami.
 Esto sucedia en uno de los países más desarrollados del mundo.
 ¡Non foi un soño!

sábado, 12 de marzo de 2011

LA PENSIÓN

 Desde hace algún tiempo, gente de mi entorno que cuando está desocupada lee en este blog, me dicen que solo escribo de la Alta Sanabria, en concreto de Hermisende barrio de San Ciprián y de La Tejera. Yo siempre contesto lo mismo: Es mi tierra, estoy enamorado de ella y encima, para contar mis historias me va muy bien porque tengo el mapa hecho, saco los nombres toponímicos y los doy a conocer y poco más. Cuando uno es algo vagoneta sucede esto.
 Este preámbulo es casi una disculpa, para poder contar de vez en cuando alguna otra historia.
 Como es natural, casi todas las historias que relato aquí, contienen vivencias própias y alguna de amigos que conozco y me las han contado, evidentemente son realidad solo en el fondo, la deformación es cosa mia.
 
     LA PENSION

 Vivia en una pensión situada al lado de la Plaza Maragall. Estaba regida por un matrimonio maravilloso, Aragonés él y Valenciana ella. El era capitán del ejercito republicano, por lo tanto un represaliado y ella la mejor Maestresa que he conocido, durante  todo el tiempo que estuve con ellos y después también eran casi como mis padres. Supongo que habrán muerto, pués sinó tendran más de ciento y pico de años.
 Los inquilinos de la pensión eramos variopintos de procedencias diversas. Empezaré la presentación por orden de edad.
 El mayor de los habitantes era un comisário de policia, de ideas republicanas y de izquierdas, lo raro era que todavia estaba en activo y al frente de una comisaria. Un grandísimo tertuliano, en aquella época los sábados por la tarde soliamos hacer partida de julepe y hablar de lo divino y de lo humano.
 Había otro que seguro que por edad le corresponde ir el segundo: era un médico alemán que estaba haciendo la especialidad de oftalmología bajo la batuta del Dr. Barraquer. Hablaba bien el castellano, y, los fines de semana contertulio y camarada de correrías.
 Un corrector de pruebas de una editorial, natural de Aragón y una de las personas mas ocurrentes y amigo de sus amigos, como seguramente no habrá muchos.
 Un empleado de Iberia, que por trabajar allí era nuestro proveedor de ensaimadas mallorquinas así como de sobrasada y paseos por Barcelona pues era el único que tenía coche. Un ochocientos cincuenta seat.
 Y un servidor de ustedes, que de aquella, hacía todo lo posible por sobrevivir, e ir aprendiendo de todo, pues a los veintidós años, casi es lo único que se puede hacer que merezca la pena.
 Recuerdo de aquella época que el salario base era de noventa pesetas/día. Trabajo toda la semana incluidos los sábados por la mañana, lo que nos dejaba libres las tardes y el domingo había que retirarse pronto por culpa del madrugón del lunes.
 Como veréis las oportunidades de “juerga” no eran muchas, pero ¡vive Dios que las sabíamos aprovechar!..
 Para aquellos que sean curiosos y quieran averiguar algo de nuestra forma de divertirnos, terminare esta entrada diciendo que, casi todos los sábados, después de cerrar, a las doce, todos los bares, acabábamos, primero en el Copacabana, bar de homosexuales, y al cierre, bebiendo “cachaza” al lado del Liceo con una señora de más de ochenta años, que vendía su brebaje hasta el final de existencias.
 Dependiendo de las entradas, continuaré dando la paliza con nuestras aventuras.
 Continuará ?............................

viernes, 11 de marzo de 2011

O PORCOPISCO



 Nesta semana que xa caseque está liquidada, volvi a atoparme cun amigo que xa facia un tempo que non ollaba.
 Estuve en Val dos Marcos, concretamente na Porteliña, lugar o que teño que revisar de vez en cando, por aquelo do que poda pasar no futuro. E decir fun a facer a decrúa, nalgún caso xa fixe decrúa e vima, pois o asunto do futuro está lixeiramente fodido, e hai que facer por ter algo na despensa, por se as fames chegan de sútaque.
 Como decia, andaba eu nas tareas da decrúa na cortiña, cunha piocha recien mercada, a cual cando fui a pagala o decirle o vendedor que me parecía cara, contestoume “ é que é Bellota”. Argumento importante e definitivo que fixo que me quedera con ela.
 Levaba xa un pouco alí, tentando conseguir que o meu lombo se axustera a situación, pous inda que pareza mentira, as bisagras lumbares rechiaban como se non estuveran ben engrasadas, en un deses momentos no que un se especa no mango da ferramenta tentando recuperar folgos e maquinando sobre esa carallada bíblica que manda ganar o pan co suor da testa, chegando a conclusión que o mellor era seguir enterrando a piocha no poulo.
 Mirei pra trás de min, para ver cantos centímetros cuadrados levaba  esbourados, cando alí estaba él. Tímido, ollando pra min cunha mirada algo recelosa, a unha distancia prudencial, supoño que por precaución. Unha piocha de mais de dous kilos de peso, acolloa a calquera. El non era unha excepción.
 Co mellor xeito do que fun capaz e cunha voz tamén o mais agarimosa que pude, saúdeino, e non debin de convencelo pois sen mais liscou.
 Seguín co meu traballo de decrúa-bima, e o pouco tempo escutei casí pegado ós meus talóns un cante rechouchiado, que me pareceu xa coñecido.
 Estaba alí mesmo, no alto do pequeno teixo que anos atrás plantera, era él sen dúbida ningunha.
 Xa me recoñecera, e atreviase a acercarse de novo. Levantou o voo, e plantouse no mango da machada que tiña alí o lado. Soltou dous estridentes rechouchios e como se a cousa non fora con él, empezou  a zamparse as miocas que a piocha ia deixando o descuberto.
 Era o Porcopisco, tamén chamado Porquiño do Rei, que seguro que nalgún brote de negrillo, os grandes morreran, tiña a compañeira aniñado.
 Coido que o “printemps”, xa case etá entre nos. Espero que os tirabeques que sementei no mes de Santos den unha boa colleita, e que o meu amigo poida comer algún.
  A volta para Vigo, columbrei desde O Canizo a Serra do Invernadeiro ben cuberta de neve,hasta a Cabeza Grande no alto de Manzaneda o mesmo que no abesedo da Gamoneda. Supoño que na Segundera, tamén haberá capa de neve, o que nos deparará abundante auga no estiaxe.Agora xa solo nos falta que a “Salmo Faria” retorne o Tuela.

viernes, 4 de marzo de 2011

SEMANA SANTA ZAMORANA



 Estábamos en el curso 1954-1955. El infante de 11 años iba a la escuela catedralicia, en Zamora. Para poder asistir a ella ejercía como monaguillo en una iglesia de la capital. Eran cuatro monaguillos en aquella iglesia, comandados por un sacristán de los de antes.
 Primera misa a las siete de la mañana, a las nueve clases en la escuela ubicada en la plaza Martín Erro, por un excelente maestro, que vació todo su saber en aquellos que quisieron recogerlo.
 Por las tardes-noche, de nuevo ala iglesia al rosario, o los ejercicios espirituales, dando un vistazo al pasar por los cristales semi-opacos de un café cantante que había el la plaza mayor. Solo se albiscaba algo de las pantorrillas de lo que llamaban vedettes, que cantaban e iban ligeritas de ropa. Salían, los chavales corriendo cuando desde el interior salía un señor vestido de negro y con pajarita, y una amenaza en los labios por mirar lo que no debían.
 Allí iba la flor y la nata de la ciudad, la flor y la nata masculina, incluida alguna cara conocida por los monaguillos.
 Llegó la Semana Santa. De todos es conocida la fama de estas celebraciones religiosas por su austeridad y santidad, por lo menos aparente.
 En la iglesia donde nuestro amigo monaguillo, vestía alba y roquete, había un paso muy famoso en la ciudad. Empezaba la procesión a las doce de la noche y acababa alrededor de la dos y media o tres de la madrugada.
 Me contó, el monaguillo, que a la hora de salida debían estar en perfecto orden de revista, para acompañar el Paso, llevando los faroles. También me contó, que nunca se había cansado tanto de caminar despacio, y que lo único que deseaba era que aquello terminase de una vez.
 Por fin las imágenes regresaron a la iglesia Los cuatro monaguillos  una vez dentro de la sacristía, se despojaron de las vestimentas, y se encontraron con que allí había un montón de pasteles y botellas de licores.
 Llegó el párroco, les dijo que comiesen un pastel cada uno y que podían marcharse.
 A la sacristía llegaban los curas de la iglesia, el sacristán y aquellas mujeres, que por lo que fuese, siempre estaban en la iglesia. ¡Eran las beatas!.
 Cuando habían cogido su pastel, e iban a salir, uno de los monaguillos, avisó a los otros tres, diciéndoles que se reuniesen en el cuarto de las imágenes, que tenía allí una sorpresa.
 Cada uno por su lado llegó al cuarto que estaba en penumbra. El causante de la reunión, que era el mas veterano de todos, sacó de debajo de unas andas, una botella de vino dulce y una fuente de pasteles.
 En un descuido, había “afanado” aquello, pues sabía que sería lo único que catarían junto con el pastel cogido “legalmente”
 En la penumbra y sentados en el suelo, se dedicaron a zamparse los pasteles, y beber el vino a morro por la botella.
 El vino no tardó en hacer sus efectos, y la cosa derivó en un ligero barullo, con los consabidos “no hagáis ruido” de vez en cuando, por miedo a ser descubiertos.
 Un ruido detrás de unas imágenes amontonadas en un rincón , llamó la atención de los chavales, que se acercaron a ver que era.
 Se encontraron con un cura y una beata. El cura dijo que la estaba confesando, los monaguillos salieron disparados del recinto, no sin antes ver que la beata estaba algo despeinada y con mucho color, ese que da el rubor, en las mejillas.
 Los muchachos, salieron dejando los restos de su banquete en el cuarto de imágenes, y se reunieron en su lugar de costumbre.
 Comentaron que al día siguiente, habría bronca, por lo acaecido.
 Al día siguiente cuando entraron  para ayudar a misa, iban muy preocupados, por lo que se les podía caer encima, pero ¡oh sorpresa!, no pasó nada. Nadie sabia nada de lo que había pasado. Llegaron a pensar si todos habían estado en el mismo sueño.
 De todo aquello salió una cosa buena para ellos, cada vez que ayudaban a misa al “confesor”, siempre, este soltaba unas buenas propinas.
 Nunca hubiesen creído que aquel tipo de confesiones, por el simple hecho de mantenerlas en el secreto de confesión, fuesen tan rentables para ellos.

miércoles, 2 de marzo de 2011

CERVANTES Y EL QUIXOTE ¿XABRESES?


 Cervantes Xabrés?. Vaya por delante que no habría cosa, dentro del mundo de la literatura, que me gustase más.
 Estoy releyendo, ya, estos días el libro de César Brandariz “El hombre que “”hablaba difícil””.
 He leído varias tesis al respecto, unas mas serias que otras, unas con mas corazón que datos, pero esta me llama bastante la atención.
 Todo lo que sale en el Quixote, ya lo había, mas o menos, mirado remirado y no veía nunca, mejor dicho, no llegaba nunca a ver con claridad el tema.
 No quiero decir que ahora lo tenga claro, pero sí que me parece mas plausible, sobre todo a la luz de la Égloga de Virgine Deipara, que Brandariz trae a colación y las comparaciones  que de ella deduce, a todas luces plausibles.
 Tengo que decir que para mi, la aportación de los posibles estudios de Cervantes, en temprana edad, en Monterrei al lado de Verin, en un colegio Jesuítico es una verdadera novedad y dato relevante si se confirma.
 A raiz de esa égloga, el autor hace un repaso por el Quixote, Novelas Ejemplares, La Galatea, comentando cosas de etnografía real con lo que Cervantes escribe.
 También lo que dice de la palabra mancha, que parece que en las primeras ediciones del Quixote estaba escrita con minúscula, y que efectivamente no tendría nada que ver con Mancha como refiriéndose a esa comarca.
 Lo de la partida de nacimiento, ya había leído en muchos sitios que tenia enmiendas, y que varios estudiosos cervantinos no la dan como demasiado fiable. Parece que en la época que le tocó vivir a Cervantes, lo de los registros en las iglesias no era del todo corriente.
 Todos los que hemos intentado llegar a algo en lo referente a la historia de Sanabria, nos encontramos con una falta de información al respecto. Pero lo que sí sabemos es que la zona, entendiendo como tal lo que hoy es la Cabrera, parte de Tras os Montes, es decir la zona mas deprimida de la zona (Redundancia elegida), fue poblada por Judíos y Árabes, que conservaban sus tradiciones religiosas, incluso cuando la Inquisición los perseguía. (El origen, por poner solo un ejemplo, de las famosas alheiras nos habla de ello).
 Por lo tanto no tendría nada de extraño que usase la palabra mancha, cosa que era común entre aquellos que fueron obligados a renegar de sus creencias o marcharse. Tanto podría ser sobre su familia como sobre la comarca donde gracias al Conde de Monterrey, podían estar con cierta libertad, que Cervantes intentase no ser demasido claro con la procedencia.
 No quiero extenderme mas, solo recomendar, a aquellos que les interese el tema, que lean el libro mencionado, si no le convence, por lo menos pasarán un buen rato y conocerán algo mas sobre nuestra querida SANABRIA
 OJALÁ BRANDARIZ ESTÉ EN LO CIERTO.