sábado, 12 de febrero de 2011

¡SOLO CAMBIAN OS TEMPOS!


 Viron-o pasar no fondo das Fragas do Litro. Subiu caboco arriba hasta o Salgueiro, agachado para que ninguén o vise.
 As circunstancias eran as mesmas de cando se foran, pero o revés. Marcheran acuciados pola fame e volvian porque xa non eran capaces de quitala denriba.
 Él adiantábase, para limpar un pouco o pazo, a señora marquesa viria en dous días, acompañada pola fiel criada, gracias a cual inda subsitian.
 Entrou pola canada do Slgueiro hasta que chegou o pazo.Estaba o casón cheo de musgo, silvas e o portalón semellaba medio enterrado Tentou abrilo, cando se convenceu de que non era capaz de facelo, mirou para todolos lados, e o no ver a nadie saltou a horta e meteuse pola bufarda da escorrentía do que fora a corte dos porcos. Daquela estaba enxuta. Menos mal.
 Cando entrou no salón, inda atopou as botellas coas que brindera a última vez. Unha de Champagne que a trasegueran él e a marquesa e a de gaseoasa feita e Lubián, que se meteran o coleto coa criada.
 Púxose a limpar e adencentar un pouco o casón. Debería deixalo en perfecto estado de revista para cuando chegara a marquesa e a criada.
 Subiu a o que quedaba da torre do homenaxe. Esculcou o pobo de arriba a baixo e decatouse de que casi non saía fume de ningunha chimenea. So contou catro. Eso quería decir que a finais do outono xa casique non quedaba nadie do lugar.
 Terian difícil volver a súa antigua vida. A mau de obra debia escasear, se é que habia algunha, e o negocio da marquesa polo barruntado non teria moito futuro. Ainda que agora, aqueles menesteres correspondianle a criada. Era vinte anos mais nova que a marquesa.
 Logo se correo a voz entre os veciños, que cando non habia ningunha muller as vistas, relambianse dos recordos de cando o pazo inda estaba habitado, Todos tiñan bos recordos da marquesa, casi todos coñeceran a sua maneira garimosa, cando le pedia a algún que le axudera a pisar a herba da palleira. Antes de se marcharen sempre les enseñaba a escaseza que empezaba a ter ou ben de patacas, ou de castañas. Do viño non facia falla que dixera nada, recordábao o marqués a todos a saída.Aquelas carrioulas de homes con cestos e sacos o lombo, serian dificiles de esquecer.
 Cando chegou a marquesa, parecia o mundo o revés.Ia con roupa farrapenta, e a ben vestida era a criada.
 Nada mais chegar o pazo, a criada e a dona, o marqués deulle-la ma notícia. Alí non tiñan futuro. A xente migrera, quedaban poucos. O parecer enchíase o lugar no vrao, mais cara o inverno, solo quedaban os gatos que foran bos muradores, pois se non muraban morrian de fame.
 Como eles non sabia murar, a marquesa xa non podía traballar, pois era vella e pouco desexada, él non servia tampouco para aquelo que o fixera famoso outrora, a única que podia subsistir era criada a base de facer publicidade polos lugares dos arredores, mais tamén tería que esperar o vrao, que era cando haberia un chisco de sangue nova.
 Os tempos aqueles nos que as cartillas das racións as levaban as mulleres debaixo da faldriqueira, xa pasaran. Ademais agora, xa non se respetaba a nobleza.
 Fíxeron unha fogata cos libros, poucos, que quedaban, quentéronse e brinderon antes de volver a marchar. Esta vez os trres xuntos. Con auga da fonte do Souto, eso sí a marquesa e o marqué beberon a morro pola barrila, a criada na única copa que quedaba da vaixela de Sevres.
¡

2 comentarios:

  1. ¡Qué historia, Xabres! Has retratado un ambiente tremendo. Sin exagerar, se me han puesto los pelos de punta. Y la escena final, el brindis ante la hoguera de libros...
    Enhorabuena.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  2. Gracias Xibeliuss. Me alegro que os guste. Intento decir como por allí, pero no siempre lo consigo-Por lo menos los nombres dejo constancia de los mismos(toponimicos).

    ResponderEliminar