jueves, 27 de enero de 2011

¡MARCHANDO UNHA DE ALHEIRAS!


 Tiña idea de falar de política, mais, tendo en conta o transcurrir dos acontecementos, decidín contarvos algo sobre as ALLEIRAS.
  En primeiro lugar, o falar de Alleira será o mesmo que falar de político, pous alleira case é sinónimo de chourizo, e en segundo lugar estamos na época na que se comian estes fabuloso “fumeiros”, que diría o meu amigo Cormanlareiro.
 Por se alguén se fai a pregunta de quén é o Cormanlareiro, direi que é un amigo que vive pola zona de Tras os Montes e as veces por a Alta Xeabra, fillo dun amigo meu e do “ti Alexandre”, o xastre de Montouto que se aveciñou en Sancibrao.
 Iamos falar das ALLEIRAS. Imos alá:
 Un pouco de história sobre as mesmas, según a parte portuguesa do Cormanlareiro.

 A arte de fazer alheiras foi inventada pelos judeus como artimanha para escaparem às malhas da Inquisição. Como a sua religião os impedia de comer carne de porco, eram facilmente identificáveis pelos seus perseguidores pelo facto de não fazerem nem fumarem os habituais enchidos de porco.
Assim, substituíram a carne de porco por uma imensa variedade de carnes, que incluíam vitela, coelho, peru, pato, galinha e por vezes perdiz, envolvidos por uma massa de pão que lhes conferia consistência.
A receita acabaria por se popularizar entre os cristãos, mas estes juntavam-lhe a omnipresente carne de porco. Hoje, as mais afamadas são as de Mirandela, mas por toda a Beira Alta e Trás-os-Montes se fazem alheiras artesanais de excelente qualidade. Geralmente são fritas em azeite e servidas com legumes cozidos... Mas também podem ser estufadas, depois de envolvidas em couve lombarda.

 Pola zona de Val dos Marcos, facianse alleiras, eso sí solo con xixa de porco, arros, pan, cebola allos, e seguramente algo mais que eu non recordo.
 Recordo os chourizos, cousa similar con as variantes de que tiveran sangue ou non. Aquello era especialmento bo para aquela época, pois os traballos eran duros, e as farturas non eran excesivas.¡Tempos!.
 Agora, por estas datas que eran as da época na que habia pouco choio, moito mondongo colgado (as veces sen colgar), recordar esas cousas, fai que a un se le encha a boca de auga.
 Tamén era unha época na que os que se facian mozos pagaban a patente os mozos vellos, apandando uns cántaros de viño.
 Eu inda recordo cando o pagueí. Paguémolo o Vidal e mais eu xuntos. O baile era na aira da Filomena, e o asunto non tivo demasiada trascendencia.
 O gaiteiro era o inefable Luis, bombeiro o Silverio, a o tambor, pois non sei que era.
 Se tendes a oportunidade, por estas atas de acercarvos a Portugal, concretamente a Tras os Montes, non perdades as ganas de provar as “alheiras” da zona.
 Recomendovos uns “fumeiros” de or alí: os de Motesinho, que xunto co queixo de ovella da zona, son algo digno dos deuses do Olimpo grego. Pódese ir facilmente, tanto desde Calabor como desde a Teixeira, ainda que desde esta última hai que ir no vehiculo de San Fernando: Unhas veces a pé e outras andando.

4 comentarios:

  1. Tomo gustosa nota: nunca probé las alheiras, pero se me ha hecho la boca agua leyéndote.
    Un abrazo, Xabres

    ResponderEliminar
  2. ¡Busca fumeiros por la zona de Tras os Montes, todavia quedan algunas cosas "de las de antes".
    Hombre por Sanabria todavia se encuentran cosas, camino del Puente hay algo, y a veces en algún pueblo tambien.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Os recomiendo en Gimonde, al lado de Braganza, Restaurante Típico D. Roberto, además tienen matadero propio y venta de alheiras, presunto...

    ResponderEliminar