DE VIGAS E PALLAS

.

 - Dixeronme que á ultima hora, fóronse xuntos para a casa del.

 - Non -dixo outra- foi para casa dela.

 - ¡Perdeuse a vergoña, xa non se respeta nada!- apostillou a mais desdentada.

 O cabrón que presidia aquela especie de aquelarre, rodeado de varios castrois de menos enxundia, chamou a calma decindo:

 - Pensade que eles xa son xubilados, por idade, polo tanto é moito peor, pois fan-no con toda a consciencia. Deberia haber outro tipo de governo, pois agora todo se consinte.¡Que tempos aqueles nos que os verdadeiros cristians, co cura a fronte os apaleaban!

 Aquelo era o que, por debaixao da gateira, escoitaban os dous rapaces que, inducidos polas conversas dos maiores, que decian que cando se xuntaban, funcionaba “radio macuto”, foran a escoitar coa idea de que cantara “La Paquera de Jerez”.

 Volveron a casa, e contaronle ó avó o que escoitaran.

 O vello dixoles que aquelo eran cousas de xente ruin e noxenta.

 Sucedera que por aqueles días, coincidiran pola aldea dúas persoas, que na sua mocedade mocearan.

 Pasou o tempo e cada un colleu un camiño diferente pola vida. Desgraciadamente pasado o tempo un deles quedou solo, pois o compañeiro morrera.

 Coicidiron nuns dias de vacacións, faleron coma todos no centro social, que era o lugar de visita obligada para charlar cos vellos amigos.

 Volveron a coincidir un dia un momento breve, cuando andaban, un a procura de cogumelos e o  outro tentando facerle unhas fotos a unha manada de corzos.

 Charelron durante uns minutos, e cada cual marchou polo seu lado.

 Foron vistos por ollos suxos, eses ollos que solo ven a suciedade que agroma no cerebro do seu propietario. Son eses ollos e cerebros que demonizan todo o dos demais, e son incapaces de ver toda aquela porcallada que teñen encima e sobre a que están sentados e as veces agochados.

 Eso sí, eses redentores dos demais e amigos de espallar as plumas da galiña en dias de vento, son amigos de ir todolos dias a misa, e se pode ser estar nos lugares mais visibles, e non digamos se algunha vez son capaces de decir en voz alta: Deus concedeme esto ou aquello, prometote misas a cambio.

 Alguén le tiña que explicar aquela parábola do publicano humilde e o xudeo altanero que daba puñadas no peito, mentras o humilde nin a mirada sacaba da terra, e so imploraba.
 Esta eran as cousas que ensinaba Jhosúa ben Miriam, que polo visto xa foron olvidadas