viernes, 31 de diciembre de 2010

¿CRISIS? VADE RETRO. SYSTEM




 Viene el 2011. Está llamando a la puerta. Como todos los que nacen, este no trae un pan debajo del brazo. Creo que trae algo para partirnos el brazo.
 Esta mañana, leyendo la prensa he comenzado a entrever parte, solo parte de aquello que nos espera. ¡Menudo embrollo!.
 Aunque mi formación es más por el camino del MK, voy a intentar comentar mis, y digo “mis” impresiones sobre esta crisis y lo que nos afectará durante el 2011.
 En primer lugar, decir que la crisis, por ser una crisis sistémica, la tendremos instalada entre notros, sin querer ser agorero, unos pocos años.
 Durante el año que comienza  vamos a ir enterándonos de lo que va a pasar con nuestras economías, que a fin de cuentas, es lo que mas nos interesa individualmente, por supuesto sin olvidarnos de la economía nacional y europea, que para eso estamos dentro de las dos.
 Decía que esta mañana, al leer la prensa ya venían algunas pistas. Ya se nos han anunciado subidas en el recibo de la luz, del gas, hace poco subió el iva, el tabaco, y esto no ha hecho más que empezar.
 Los producto de consumo, tendrán su talón de Aquiles en el precio, sobretodo si son prescindibles, es decir si no son de primera necesidad. Problema con esto productos bajará la producción porque las ventas no acompañarán, lo que conllevará despido de trabajadores con todos los problemas que eso acarrea.
 Los productos de consumo imprescindibles, como consecuencia de parte de lo anterior, también sufrirán bajas en sus ventas, sobre todo por culpa de los precios.
 Como veis esto es una pescadilla que se muerde la cola, con la diferencia de que en el caso que nos ocupa, nunca se cerrará el circulo sinó que se asemejará demasiado a una espiral.
 Esto, aunque parezca mentira, afectará y mucho, a las cuentas del estado, que como consecuencia de ello cada vez tendrá menos ingresos, por lo cada vez podrá ofrecernos menos servicios. Ya tiene un problema con la deuda a la que recurren todos los estados, ahora mismo tienen que endeudarse para pagar interese de deuda pasada, y la deuda real, tendrán muchos problemas para hacerle frente.
 Si cada vez vendemos menos, producimos menos, aportamos menos a las arcas estatales, llegará el momento en que, para tener servicios tendremos que pagarlos porque los estados no podrán. Creo que está a la vuelta de la equina el copago en la sanidad, a lo peor esas autovías que tenemos también nos las tendrán que cobrar (Véase a Portugal), la enseñanza se encarecerá, será como “antes”, solo tendrán acceso a ella los que puedan económica mente. En definitiva, y para no aburrir, que el estado del bienestar se irá al garete, que cada uno podrá tener aquello que pueda pagar, por lo tanto solo podremos obtener aquello que seamos capaces de ganar.
 No quiero aquí hablar del paro y de los parados, va implícito en todo lo expuesto, y no quiero ni pensar en una tasa de paro el doble de la actual, y que los subsidios de paro se agoten.
 A lo mejor con el tiempo, mucho tiempo, esto traerá consigo un retorno a lo rural. El problema estará en la adaptación al mismo. Pero esto es otro tema.
 VAMOS A SER LIGERAMENTE OPTIMISTAS Y PENSAR, POR LO MENOS, QUE EL AÑO QUE VIENE NO SEA MUCHO  PEOR.
 QUE EL 2011 SEAMOS,POR LO MENOS ALGO FELICES.

jueves, 30 de diciembre de 2010

EL SEDANO DE DELIBES


         Entrada a Sedano por el norte.

 
Aprovechando un viaje a Burgos a pasar la navidades con la familia de mi hermana, mi cuñado Justo tuvo a bien enseñarme algunas, de las muchas cosas que hay que ver en esta provincia, sobre todo desde el punto de vista de nuestra historia, y de la arqueología donde hay gran cantidad de yacimientos muy poco conocidos por lo menos por mi.
 En una de esas excursiones por la provincia, nos acompañó a un maravilloso pueblo, Orbaneja del Castillo, pueblo del que os contaré algo en una próxima entrada. La carretera atraviesa la aldea de Vivar del Cid, un poco mas adelante una señal nos indica un pueblo que para mi ya casi es como si fuese el mío: SEDANO.
 Desde hace mucho tiempo, yo soy un lector, del que considero uno de los mejores escritores españoles, sin ningún género de dudas el mejor contemporáneo. No podía pasar por aquella carretera y no acercarme al pueblo de las lides cinegéticas de Don Miguel, no en vano tengo todos los libros publicados sobre el tema de ese caballero Valisoletano que fue Delibes.
 El día era de los de estar acurrucados a la vera de una buena estufa. La temperatura siempre por debajo de cero, la carretera con nieve, y a ratos con hielo. En el desvío hacia Sedano pasamos algún apuro por mor del hielo, presumo de conducir bien con nieve y hielo, no en vano soy de entreportelas, en Sanabria. Hubo un momento en creí que tenia que hacer uso de las cadenas. Nos libramos de ellas por los pelos.
 Por fin llegamos a Sedano, un pueblo cabeza de partido, no excesavemente grande, y alargado alrededor de la carretera. Con un castillo y una iglesia que me dio la impresión que era de arquitectura románica.(¡Cuánto románico hay por esta tierra, aunque creo que no tanto como en Zamora!).
 Tenia ganas de ver la casa de Delibes, pero desde la entrada del pueblo hasta la salida no encontré a nadie a quien preguntarle, tal era el frío que los habitantes preferían no salir a la calle. Ya casi al final del pueblo, al lado del cuartel de la Guardia Civil, había un señor que parecía cuidar del jardín, pero al acercarme y preguntarle, me dijo que él no era de allí, solo estaba pasando unos días con una hija suya..
 Cuando leía los libros sobre la caza o aquellos de las Ratas, La Mortaja o el disputado voto del señor Cayo, cuyo pueblo esta casi pegado a Sedano, comencé a entender la gran afición de Delibes a la caza.
 Yo pensaba en un panorama castellano, plano, muy labrado e seco. Pues estaba equivocado. Es montañoso, con un matojo bajo, que daba envidia por lo bien que se podría patear en comparación con los nuestros de la Sanabria Alta. En los bajos, tierras de labradío donde las perdices tendrían buena comida, dos ríos pequeños y el Ebro muy cerca.
 Me imaginaba a mi mismo acompañando al Maestro y sus amigos, cazando por aquellas laderas, y escuchando las charlas, por las tardes de él y los curtidos y serios habitantes de la zona.
 Nunca en mi vida he sentido una envidia, sana, como en esta ocasión. Solo pensar en la posibilidad de acompañarlos, por aquellos cerros que estaban delante de nosotros, hacia que me sintiera, casi casi acompañándolos.
 Prometo volver a la zona, visitar Vivar del Cid, el pueblo del señor Cayo, y sobre todo hablar con algún vecino del pueblo, y si conoció a Don Miguel Delibes Setién, mucho mejor.

lunes, 27 de diciembre de 2010

MANIFESTO FUNDACIONAL

dDOMESMO XEITO QUE NACEU MORREU. COMO O DIA DOS INOCENTES XA PASOU RETIRAMOLAS CANDIDATURAS E DAMOS DE BAIXA O PARTIDO NON NATO.

 PARECE QUE NON COLOU O ASUNTO PORQUE NAIDE QUERE O CHOCOLATE.
O ANO PRÓXIMO HABERÁ QUE SER MAIS IMAXINATIVO-

 SINTO-O POLO NOSO CANDIDATO PRINCIPAL  O CORMANLAREIRO.
                    Candidatos correndo a apuntarse(ESTES SIGUEN NA SÚA)

jueves, 23 de diciembre de 2010

¡ COMERÁS BERZAS!


¡BOOOON   NAAADAALL  A TODO MUNDO.! (Desde Burgos¡que bon viño!

 Tempos duros. Naqueles anos a cousa estaba  “francamente” fodida. A hora de comer incuestionablemente sempre pasaba o mesmo, caldo de berzas un pouco de touciño, se habia sorte. O dia seguinte a cousa variaba, berzas con cheiro a touciño.
 En Val dos Marcos, habia bastantes vacas, tiñan vitelos, éstes os seus donos vendian-os, mais os “bisteques” comian-os noutros lugares. Coido que nin o crego, o médico e os guardias civiles os cheiraban.
 O peixe, xa era cousa casi de extraterrestres, pois a mellor ocasión era polo mes de Santos. As veces viña un paisano de Verin que traia sardiñas e cambiabas por castañas. Unha dúcia de sardiñas, unha cesta de castañas. A cesta coido que era de arroba (algo mais de once kilos).
 Polo tanto, e tendo en conta o que precede, ter a oportunidade de comer algo de peixe, polas datas do Natal era algo que todos desexábamos e poucos facian .
 Daquela polo Val dos Marcos, adoitábase unha cousa natural para poder comer algo de peixe, ainda que fora de rio. Tamén daquela polo Tuela habia trutas, barbos, bogas e escalos. Tamén pululaban por alí lontregas, garduñas, martas e fundamentalmente ratas de muiño e unha especie de rio chamada nízcaro que é unha especie de toupo de auga. O que se adoitaba facer era armar as manxoeiras, unha espécie de nasas, feitas polos lugareños, coas que se collian as trutas, por estas datas, aporveitando a “freza” da salmo fario, truta endógena do riu Tuela, hasta que se solteron as trutas do arco iris en Portugal.
 Armábanse as manxoeiras nas vicadas das preseiras. Nas propias caldeiras e nos remansos dos fondos dos pozos, onde a auga non  fora demasiada, pois eran os lugares onde as trutas “frezaban”.
 Podiase facer unha boa pescata se a primeira en entran na manxoeira era unha truta, pois detrás entraban machos, coido que hasta agotarse no pozo no que se fixera a operación.
 O dia vintetrés do Natal, meu pai e mais eu, cargando con cinco manxoeiras, feitas por él, baixémos o Tuela.
 Empecemos no fondo do pozo das Barreiras, armando a primeira manxoeira  na marxen esquerda do riu, casi en Parada. A segunda no pasadeiro de Veigadiz a Veigadarea, na marxe direita. O riu non viña demasiado grande, podiase pasar dunha borda a outra coas botas de goma, aquelas que chegaban casi a rodilla.
 A terceira armémola no cimo da charca do prado do ti Salvador, en Veigadiz. A penúltima no fondo dos prados do Prado Grande e a última nas vicadas da preseira do fondo de Penacoba.
 Alí durmiron toda a noite. Noite por certo na que empezou a chover de tal xeito que, o dia seguinte o riu crecera. Cando fumos a buscalas a mañá seguinte, decidimos que eu iría pola banda de Hermisende, para recoller a que habia no fondo de Veigadarea.
Ibamos casi a par un do outro. Cheguemos a primeira, no fondo de Penacoba. Estaba valeira, bueno valeira, valeira, non. Tiña dentro un nizcaro.
 A segunda, no Prado Grande tamén estaba valeira e a do fondo das Collostras de Veigadiz o mesmo. Valeiras.
 Cuando cheguémos a do fondo de Veigadiz, no pasadeiro, meu pai sacou a penúltima con algo mais de sorte: tiña unha truta. Mirando para min e berrando por enriba do bruar das augas do Tuela, díxome: ¡COMERÁS BERZAS!.
 Baixémos a última, a de Parada. A única que estaba na marxen esquerda do riu.
 Chegueí o lado onde se quedera a manxoeira, mais coa crecida do riu, non le chegaba, e desde a miña posición parecia que estaba chea de follas cousa que presagiaba mas notícias con relación a pescata.
 Busquei un pau cun gancho co que pudera sacar o artiluxio. Despous de un tempo, atopei o pau axeitado, acerqueime e enganchei a manxoeira e tirei dela. Aquello pesaba, polo tanto tiña que estar chea de follas e algunha pedra.
 Berreile o pai : ¡COMEREMOS BERZAS!.
 Turrei da manxoeira hasta sacala, e alí foi a sorpresa. Estaba ateigada de trutas.Foi tanta a ledicia miña que sen encomendarme a Deus e os Santos, queiteime os pantalóns e con eles, as botas e a manxoeira na man, crucei o riu hasta onde estaba o Pepe. Unha vez que xa entrei en calor de novo, tanto o Pepe como eu, calculemos que naquela manxoeira habería mais ou menos unha arroba de trutas.
 Foi unha boa navidade. Cenouse trutas a esgalla, e despois as consabidas terroxas, o unico dulce asequible daquela.
 ¡Tempus fugit!, aqueles endexamis volverán.

martes, 21 de diciembre de 2010

PARA MAYORES DE SESENTA.


 

Aqui os dejo una recreación del famoso mundialmente, pasodoble de San Ciprián de Hermisende, interpretada por Jambrina ayudado por Lamadrid y Plácido, el dia del homenaje a Horacio Rodriguez.
 Todos aquellos que recuerden los inicios del baile en "As airas das Pirlas", seguro que se le levantan un poco "os zamancoS" e inician el baile por los pasillos de la casa.
 Lo peor de estas cosas, sobre todo para los homenajeados, es que hay que estar "criando malvas" para que te "hojameneen".
Yo sé que hay mucha gente queriendo hacerme un homenaje, desde la presidencia del gobierno nacional, la oposición la JCyL, y su oposición, A Xunta de Galicia e oposición y el gobierno de Tras os Montes al completo con los ayuntamientos de la Alta Sanabria al completo tambien. Pero como uno es demasiado humilde, ( a tia Martina xa vai que morreu), prefiere que no lo hagan, pués tambien quiero estar traspuesto, por si es el caso.
Si os portais bien prometo subir algún video mas, realacionado con Val dos Marcos.

Saludos "Urbi et Orbi"

domingo, 19 de diciembre de 2010

UBICACIÓN DE VAL DOS MARCOS (Cartas para nietos)

                                El pueblo de nuestros antepasados (Hay agua al lado)

Querido niño de ciudad. Hoy quiero, desde mi rincon da Alta Sanabria, darte a conocer cosas de por eiquí , que seguramente no conoces, y, algunas puede ser que no las conozcas nunca.
 Verás: el rincón desde el que te escribo lo llaman Hermisende barrio de San Ciprián, no confundir con el barrio de Santa Maria.
 A mi megusta llamrlo Val dos Marcos, por ser éstos unos elementos existentes desde siempre para delimitar las propiedades.
 Para situar el rinconcito, y nunca mejor dicho, ya dré el porqué, te dire´que está situado geográficamente al oeste de la comarca de Sanabria, en el valle de desagüe de las aguas que se acumulan entre las portillas del Padornelo y de la Canda, a través del rio Tuela.
 Sanabria es una comarca que también está al oeste de la provincia de Zamora, provincia perteneciente al antiguo Reyno de León el que actualmente está enmarcado dentro de la comunidad autónoma de Castilla y León. Esto está en lo que se llama España, dentro de la peninsula Ibérica juntamente con Portugal.
 Como explicarte todo esta cuestión geográfica puede ser complicado en una carta, si tienes alguna duda pregúntale a tus padres y si ellos no te contestan, espera a ser mayor y buscate la información tú mismo.
 Lo de rincón es porque evidentemente, si se mira en un mapa se ve el rincón formado por los límites de Portugal y Galicia que casi forman un águlo recto(pregunta también), cuya bisectriz (pregunta de nuevo) es el propio rio Tuela.
 Si miras en un mapa, verás las distintas comunidades y provicias, separadas por unas rayas y pintadas de colores. De todas frmas no te fies de los mapas a la hora de localizar lugares, pués en el terreno no existen, por lo menos los colores que le han puesto y no coinciden con el color real de la tierra . Por lo menos por aquí,  pués en el mapa que yo tengo viene de color rojo, y yo lo veo entre ocre y verde, salvo que con la edad me vaya haciendo daltónico(nueva pregunta).
 Para que esta carta no sea demasiado aburrida y larga, hoy solo te hablaré de un elemento fundamental  en esta tierra : El Agua.
 Ya sé que en la ciudad, cada vez que quereis usar agua, solo teneis que acercaros a un grifo, girar la llave y ya sale agua.
 Aquí hay fuentes por casi todos los sitios. Son unos grifos que echan agua constantemente sin necesidad de abrir ningún grifo ni cerrarlo.
 Hay fuentes que tienen el mismo caudal todo el año y otras que dependiendo de la estación, dejan salir mas o menos agua de la Tierra. Esto es debido a la cantidad de agua caida de las nubes en el Otoño e Invierno, y sobre todo a la cantidad de nieve acumulada durante esas épocas en la montaña y sierras. Ya hablaremos de ellas.
 Para terminar te diré que gracias al agua de las fuentes, se producen y se inician los rios, que en su discurrir hacia el mar cada vez acumulan más agua. En el transcurso de esascorrientes los hombres han puesto obstáculos al transcurrir de las aguas, las encharcan y aparte de otras cosas, las llevan por tuberias hasta los grifos de las casas de las ciudades, por eso tú puedes abrir el grifo y sale agua. Jamás creas que esta es consustancial (nueva pregunta) a la casa  en donde vives.
 Seguiremos hablado de nuestros recursos, aquí en Val dos Marcos.
 Se me olvidaba, con la senilitud (Pregunta), a lo mejor alguna vez no me acuerdo y te escribo en el Idioma que hablamos por aquí. Supongo que siempre tendrás a alguién que te lo traduzca.
 Unha beixoca.

viernes, 17 de diciembre de 2010

¡Peligro!, deriva peligrosa


 Hoy, a las trece horas, he entrado en el bar de costumbre a tomar el vino de costumbre.
 Entro, me pongo en la parte final del mostrador, solicito un vino de los Arribes del Duero y un platito de jamón ibérico curado en la sierra cerca de Peña Trevinca. Por si alguien no lo sabe, siguiendo el sendero de la Laguna de los Peces, en dirección al pico mencionado, hay un viejo casón que engaña mucho. Parece una casa de vaqueiros de alzada, pero en realidad es un curadero de jamones ibéricos.Si pasáis por allí, no se os ocurra intentar entrar; hay mastines leoneses con ganas hincar el diente.
 Como decía me pongo en mi esquina favorita, desde la que domino todo el bar Metropol, y saboreo el estupendo jamón y el vino.
 Está la mujer del propietario, que es la encargada de sellar las quinielas y vender lotería, su marido, cuatro parroquianos. La tele dice cosas.
 En la TV, hablan de la reforma de la ley de pensiones. 65 años, 67, se acaba la pasta, en el 2040 no habrá pensiones si no hay reforma, etc., etc., etc..
 Un líder sindical protesta, más o menos dice que para aprobar la ley, tendrán que pasar por el cadáver de sus afiliados. La oposición que ella lo haría mejor, quitaría las pensiones y dari el dinero del fondo y de las ongs a la patronal, pués son los que crean trabajo. Otro partido que tururú que te vi que si es por ellos reparten todo y que trabajen los inmigrantes, les llega con la comida y agua porque en su tierra no hay.
 Dice la mujer del cantinero: lo que pasa es que estamos mal acostumbrados, queríamos vivir sin trabajar, todos a vivir del cuento y eso se ha acabado.
 Otro dice que hay que sacarle la pasta a los patronos, pués se la llevan cruda y viven de las subvenciones y de los dineros que sueltan los gobierno autónomos para formación de trabajadores y se queda en fornicación de los que no trabajan.
 La culpa la tienen los trabajadores, dice otro, trabajan poco, se dan de baja, y buscan otro choyo encubierto, no cotizan y otros que han ido al paro no quieren trabajo, pués hacen lo mismo.
 Que no, carajo, dice otro, lo que pasa es que los gobiernos han permitido las jubilaciones anticipadas y eso es una sangría, pués nadie quiere volver a trabajar, pués con el subsidio y la huerta, viven como agricultores franceses.
 ¡Haría falta una mayor concienciación en la gente, y que nadie abusara de los fondos sociales, pués al final perjudica a todos, dice mi amigo el que piensa que con conciencia y hablando se arreglan las cosas.
 De una mesa en el rincón mas oscuro se levanta un elemento desconocido, lleva corbata a rayas, traje de modisto de moda, camisa de “popelín”, zapatos italianos, y una pequeña afectación en toda su estampa y con voz alta y aflautada dice: lo que hace falta es un caudillo. Como Franco, que desde que se marchó se le echa de menos.Todo el mundo calló.
 ¡DEMASIADO CALDO DE CULTIVO!. Digo yo, y que Zeus nos coja confesados, esta monserga la estoy escuchando con demasiada frecuencia, a gente que por su edad no tiene ni puta idea de quién era el marido de “La Collares”.

jueves, 16 de diciembre de 2010

DE VIGAS E PALLAS


.
 - Dixeronme que á ultima hora, fóronse xuntos para a casa del.
 - Non -dixo outra- foi para casa dela.
 - ¡Perdeuse a vergoña, xa non se respeta nada!- apostillou a mais desdentada.
 O cabrón que presidia aquela especie de aquelarre, rodeado de varios castrois de menos enxundia, chamou a calma decindo:
 - Pensade que eles xa son xubilados, por idade, polo tanto é moito peor, pois fan-no con toda a consciencia. Deberia haber outro tipo de governo, pois agora todo se consinte.¡Que tempos aqueles nos que os verdadeiros cristians, co cura a fronte os apaleaban!
 Aquelo era o que, por debaixao da gateira, escoitaban os dous rapaces que, inducidos polas conversas dos maiores, que decian que cando se xuntaban, funcionaba “radio macuto”, foran a escoitar coa idea de que cantara “La Paquera de Jerez”.
 Volveron a casa, e contaronle ó avó o que escoitaran.
 O vello dixoles que aquelo eran cousas de xente ruin e noxenta.
 Sucedera que por aqueles días, coincidiran pola aldea dúas persoas, que na sua mocedade mocearan.
 Pasou o tempo e cada un colleu un camiño diferente pola vida. Desgraciadamente pasado o tempo un deles quedou solo, pois o compañeiro morrera.
 Coicidiron nuns dias de vacacións, faleron coma todos no centro social, que era o lugar de visita obligada para charlar cos vellos amigos.
 Volveron a coincidir un dia un momento breve, cuando andaban, un a procura de cogumelos e o  outro tentando facerle unhas fotos a unha manada de corzos.
 Charelron durante uns minutos, e cada cual marchou polo seu lado.
 Foron vistos por ollos suxos, eses ollos que solo ven a suciedade que agroma no cerebro do seu propietario. Son eses ollos e cerebros que demonizan todo o dos demais, e son incapaces de ver toda aquela porcallada que teñen encima e sobre a que están sentados e as veces agochados.
 Eso sí, eses redentores dos demais e amigos de espallar as plumas da galiña en dias de vento, son amigos de ir todolos dias a misa, e se pode ser estar nos lugares mais visibles, e non digamos se algunha vez son capaces de decir en voz alta: Deus concedeme esto ou aquello, prometote misas a cambio.
 Alguén le tiña que explicar aquela parábola do publicano humilde e o xudeo altanero que daba puñadas no peito, mentras o humilde nin a mirada sacaba da terra, e so imploraba.
 Esta eran as cousas que ensinaba Jhosúa ben Miriam, que polo visto xa foron olvidadas





martes, 14 de diciembre de 2010

"BURACO" DE GUSANO EN EL ESPACIO TIEMPO?


 La hora era indefinida. Estaba debajo de la parra de uvas do rei, de la casa del abuelo Antonio. Desde o souto venia un alboroto de voces fenomenal, mezclado con los bramidos de vacas.
 Estaba mi padre escuadrando unha torada, debajo de la parra. Miró para mi y entendí por su manera de mirarme que debía acercarme a Cova de Frade. Bajé bordeando la rectoral y al pasar por delante de la casa de a tía Aurora, ella estaba barriendo la escalera con un viejo barredeiro de xestas. Lo levantó en señal de decirme adiós . Al dar la vuelta por delante de la casa da ti Rosario, acompañóme Chencho hasta a aira das Pirlas . Al llegar allí, por delante de nosotros había una espesa niebla que no dejaba ver mas de un metro al frente. Iba en mangas de camisa y decidí dar la vuelta para ponerme un jersey. Al regresar a la plaza delante de a escaleira da tia Higinia, allí hacia un sol de justicia, y sentados delante estaban dos viejos que con las prisas no identifiqué.
 Subí corriendo hasta la entrada de la casa de mi abuelo. Cuando llegué estaba mi padre atendiendo a un guardia civil, que al verme dijo, mira ahí está.
 Me acerqué, y entonces el guardia me preguntó: ¿no estabas cazando los corzos? ¿Dónde los has dejado?. Un poco asombrado le miré y le dije: No, no estaba cazando.¿No lo vés?, estoy ayudando a mi padre. Eso ya lo veremos- contestó- ¿Dónde tienes la escopeta?. Ya un poco cansado de las maneras de aquel individuo le dije de forma no demasiado correcta- ¡Joder!, pareces tonto, la escopeta la tenéis vosotros en el cuartelillo desde ayer. La deposité por unos días. Aquí tienes el recibo firmado por el cabo.
 ¡Te voy a “meter” una multa de cinco duros por contestar mal a la autoridad!, dio media vuelta y se fué por la parte de atrás del sagrado , justo cuando llegaba al lado de mi padre O ti Víctor  que dijo, los cinco duros no te los salvan ni las ánimas benditas. A mi me los jodió por llevar ferrón na vara da guillada.
 Volví a bajar hacia a plaza do forno, cuando por el camino de la fuente do Souto ví bajar una enorme vaca con mulida na cabeza e as cornais arrastrando y siete u ocho mozos corriendo y dando voces por el camino de Falgueiras.
 Aquella enorme vaca, que en realidad era un enorme toro con cuernos como de ciervo, entró en la plaza dejando detrás de sí unha enorme borralleira y guiando por delante de la casa da tia Rosario, se metió por la canada das Mioquiñas arrastrando con él aquella negra niebla.
 Al rebasar a portela de Rebordelo me pareció verlo mirando hacia el pueblo, parecía ya más que un toro una especie de cabrón gigante, con dos caras. ¡Era bifronte!.
 Cuando regresé a la parte de o forno, las casas, la mayoría estaba derruidas, la calle asfaltada, O forno también caído y la parra de mi abuelo no existía. La casa rectoral y la de mi abuelo estaba caída, la fuente no existía. Lo único que encontré fue la imagen de San Cipriano que había en la pared de la casa. El Santo, tenía en la mano el aviso de una sanción por veinticinco pesetas a mi nombre que decía: Por faltar al respeto al guardia civil, a continuación venia el nombre que apenas se leía.
 El cabrón-toro, había regresado y desde la corona del castro soltaba un rugido similar a una carcajada debajo del agua.

                                                   Foto: La parte clara.

lunes, 13 de diciembre de 2010

BUSCAR A MORTE ¿PRA QUÉ?

                  Val dos Marcos desde a serra da Teixeira.


 Era na época en que eu tiña sete ou oito anos. Vivia coa miña avoa na haba da Gamoneda, nese recuncho que se mete hacia Portugal no linde dos pobo de Montesinho, Vilarinho e Paramio, pobos os que vou con relativa fecuencia. Gustame moito ir por alí, buscando cousas que ver no campo arqueoloxico. E ainas, abofé.
 Ali na Teixeira, tal é o nome do meu pobo de nacemento, a miña avoa as veces mandabame a casa do Luis do ti Ricardo a buscar cousas. Unhas veces zucre, outras aceite ou arroz.
 Sempre sucedia o mesmo; saia da casa coa fardeliña a buscar o encargo, atopábame co meu amigo David, ou co Santos, ou con Leonardo, e a idea de ir a mercar algo subía directamente o limbo dos xustos, e eu non retornaba a casa hasta que a tia Martina viña a buscarme.
 Na casa chegaba un pequeno rapapolvos, no que a avoa tentaba inculcarme un chisco de sentido común, para non caer de novo no mesmo erro. Coido que nunca dou resultado, sempre seguín atendendo mais ós amigos que a avoa. ¡Perdoa avoa, xa sabes que o sentido común é o menos comun dos sentidos!!.
 Un dia, xa case sentados a mesa para comer, a avoa decatouse de que le facía falta algúnha cousa para acabar de facer a comida. ¡Habia que ir a casa do Luis!
 Algué suxeriu que fora o rapaz a mercar o que faltaba, ó que miña avoa respostou: ¡Non, e urxente!, ide un de vos, pous o rapaz desde agora é o encargado de ir a buscar a morte.
 Fiquei todo abraiado, con aquel novo cometido, ainda que un pouco de medo tiña, pous a señora da gadaña nunca me fixo moita gracia. O mesmo tempo sentinme orgulloso de que a avoa me nombrera oficialmente o encargadode ir a buscar á señora dos pasamentos.
 Pregunteille porqué me fixera aquel nomeamento e díxome, que eu era o mais axeitado pois sempre que ia a buscar algo, non volvia hasta que no me iban a buscar a min.
 Así e todo a morte é moi arteira, pois cando finou a avoa, que estaba en Val dos Marcos, eu estaba en Santiago de Compostela.
 Creo que manderon a buscar á Parca, a alguén, ou ben mais dilixente ca min, ou a alguén que non tiña amigos polo camiño.
 Un espiritual vico, avoa.

sábado, 11 de diciembre de 2010

SALVADORES DO MUNDO: ¡O CARALLO!


                           ¿ QUEN COÑO É ESE TRICHET?

 Un, que xa peina canas, calza espolóns e fundamentalmente está hasta os mismísimos, de uns colectivos que pensan que son os elexidos e que estan en posesión da verdade absoluta e o que mais me fode: que pensen que estan por enriba do resto dos humans, solo porque alguén, algún dia os puxo ahí.
  Os pais, as veces, facemos que os fillos se emcumbren e logo pensen que o mérito e deles. Traballando e formandose, quería velos. A metade dos piñeiros da contorna de San Cibrao  non prenderon por culpa de que os facedores de cobas estaban pensando en emigrar.
 Coa digresión precedente, so queria decir que todos nacemos polo mesmo burato(perdón ós puristas) e que solo nos separa a desfachatez de cada cual, que polo visto e moita.
 Parece ser que a este Trichet, membro de honor de Institut Aspen France, Institute for Internacinal Economics,un importante “thint tank” de Washintong. Convocado a reunións de convocatória pública mais de contido secreto do grupo Bilderberg durante moitos anos, quere decirnos “urbi et orbi”, o que temos que facer. ¡(Ten c…óns)!
 Eu non mefio dun elemnto que, cando é elexido funcionario maior do banco europeo, renegue da súa nacionalidade decindo textualmente:i am not a frenchman.
 Seguramente ten uns emolumentos mais gordos que os dos controladores aéreos españois, e o mellor non é quen de querer decir de onde proceden todos.
 Xa se sabe que polo mundo aéreo de finanzas, especulación e demais, sempre hai alguén detrás de cada quen, que para non quedar mal coa própia imaxen, hai que agochar.
 Este individuo agora quere decirnos ós españois, que os nosos pensionistas cobran demasiado, que os traballadores tamén, mais olvidase de cuando eses españois, na emigración, fixeron que, tanto Francia como Alemania, chegueran a crecer por enriba do resto da Europa restante. Os nazis foron vencidos e rescatados des pois polos EE.UU, e os franceses que a sua vez foran vencidos polos nazis, pasoulles o mesmo. A diferencia coa Peninsula Ibérica foi que os nosos dictadores non estaban nun sitio nin noutro. So querian medrar eles.
 Bueno xa me cansei de escribir, non sexa que algún chocalleiro me denuncie e pague eu coma os de Wikileaks.
 Todo o de trichet (a minuscula é intencionada), está na prensa dixital de hoxe, onde se di que este individuo acaba decindo que a reforma laboral española, parecele insuficiente.
 A min a súa berborrea pareceme “demasié”
 TEÑO UN GRAN PROBLEMA PRAS PRÓXIMAS ELECIÓNS : ¿A QUE CARALLO LE VOTO?.
                                          ¿As curvas, sempre son a direita?

jueves, 9 de diciembre de 2010

FIN DE PUENTE Y........ DE WIKILEAKS QUE?

                           ASÍ ESTABA LA COSA


 Se acabó el “puente”, se acabó la nieve, mejor dicho, se derritió y ya de nuevo a nivel del mar de Vigo, con una diferencia térmica de unos  10ºC , lo mejor que se me ocurre es subir unas fotografías que tomé por el Valle del Tuela.
 Otra cosa: intenté comprar unos manzanos autóctonos en el mercado del Puente, concretamente la variedad CAMUESA, cosa que no conseguí y al final la encontré en el pueblo de mi abuela paterna, en Castrelos de Hermisende, un pariente, todavía conserva esta casta. Gracias Cesar.


LOS PERROS ESPERANDO
ASÍ BAJABA EL TUELA 

ASI SE VEIA DESDE LA COCINA 

No quiero despedirme sin dejar un recuerdo para el fundador de Wikileaks, parece que ahora todo está en su contra.
Si él ha descubierto papeles de la suciedad politica y de los politicos, estará muy bien que pronto aparezca la verdad sobre las acusaciones, que vaya por Dios, aparecen ahora.
¡VIVA LA LIBERTAD DE EXPRESIÓN!
(Aunque joda)


viernes, 3 de diciembre de 2010

¡NIEVE! ¿CRISIS?

Nieve, ¡Grande! na serra de Lubián
  


 Nive y crisis. ¿Cuál es mas fuerte?
 Lo de la crisis, al final nos lo vamos a creer todos. Yo conozco unos cuantos pájaros aquí por Vigo, que siempre vivieron bien y ahora ahorran mucho más, pués han hecho ERES, con los que han reducido las plantillas un 50 % y obligan al otro 50 % a trabajar lo que sus compañeros no cobran y ellos tampoco.
 También es cierto que tengo amigos con pequeñas empresas, con un par de trabajadores que tiran como pueden a pesar de que la banca cada vez les pone mas trabas. Esa coña del ICO, es una puñetera MENTIRA.  Si algún político quiere saber algo, que se ponga en contacto conmigo y se lo cuento.
 Con lo de la nieve sucede lo mismo. Parece que es la primera vez que nieva. Desde que tengo uso de razón, o mejor desde que la razón la uso poco, siempre ha nevado y esto solo es un aperitivo.
 Aquellos años del “parte” también nevaba y recuerdo, cuando escuchando el famoso parte se esperaba la hora del tiempo, siempre se le preguntaba al ti Xoao que tiempo habían dado para el día siguiente, el decía: ¡Bo, tempo probable!. O cuando mi vecino o ti Darío decía que las portillas del Padornelo y la Canda estaban cerradas con cadenas.
 S queréis, también os hablo de la época en que fui a la “mili”. Un mes de Febrero de hace medio siglo, y para mas INRI, en Jaca. Desde la estación del tren hasta el cuartel fuimos en trineo, pero sin perros.
 Alguna noche también recuerdo en la estación de Puebla de Sanabria, después de bajarme de aquellos trenes que venían de Medina del Campo, y después de esperar hasta el medio día siguiente sin poder movernos de la estación. Gracia a aquellas personas que llenaban de leña las grandes estufas .
 Hoy me voy a Sanabria, espero no tener problemas, también no tener que usar las cadenas, pués a lo mejor no soy capaz de ponerlas.
 ¡Iré a Val dos Marcos, iré a Puebla a buscar esos manzanos en vías de extinción, plantaré vides, arreglaré algún castaño, sin miedo a la nieve, es consustancial a esta estación del año!.
 Lo único que siento es que no habrá ya “matanza”. ¡Peste de tiempos!