miércoles, 27 de octubre de 2010

O RETORNO( RELATO INCRIBLE)

          CAPITULO I (Continuación)

……. Mentras camiñaba, coido que sen por ben os pés no chao, ia pensando en que desde o día que saí do hospital, as cousas decorrian de xeito pouco comprensible.
 Cheguei ó castro de Trasil seguindo o son daquela gaita. Alí estaba aquel gaiteiro, non era unha gaita, era un punteiro de palleta, e sopraba directamente sobre ela. Despous descubrín que aquela punteira era de urz, furada cun ferro candente con distinto grosor, que era o que le daba aquela tonalidade tan agarimosa. Foi cuando acabaou de tocar e nos puxemos á léria os dous.Tamén dixo que desde tempos que xa nin recordaba él era o encargado de dar a benvida a todo aquel que se acercaba a a Val dos Marcos. Habia quen o escoitaba e quen non.
 Preguntou a razón pola que eu estaba alí, e dixenle que andaba a procura dos meus ancestros e tamén buscando un lugar tranquilo onde fixar definitivamente a morada.
 Dixo que non podia axudarme en nada, mais que, debia buscar pola beira do rio, onde, en tempos, tiña a residencia unha fada. Era a única que podía decirme algo. Levaba, a fada alí, desde antes de que o pobo ó fora.
 Despediuse de min, e cóa súa punteira liscou cara o caboco de Pombariño, que daquela era unha maraña de vidueiras, salgueiros, avelairas xunto con nogueiras...... q ue se fiexeran altísimas buscando un inexiste raio de sol.
 Cando xa ia lonxe, pareceume ver que tiña un corpo extrano, e incluso unhas pequenas orelliñas. Quedei cabilando, pois asemellouseme demasiado a un encantodos bosuqes. Non sei, estaban a suceder cousas non normais. Serian os efectos daquela potente méciña contra os intensos dolores, despous daquel desastre. Recordo que, naquel país o outro lado do charco, habia guerra, tamén foi asolado por un terremoto. Fumos voluntários a reconstruir un poboado, escolas, e unha ponte no medio da aldea xusto o lado das escolas. Cando se ian a inagurar pasou algo que son incapaza de recordar.
 Baixei pobo abaixo camiño da mina da Veiga, lugar no que eu sabia da moradía daquela princesa de mais de dous mil anos de antigüedade, que fora desterrada as Hespérides.
 Aquela princesa, que todos coñecian como a Bruxa da Veiga, solo fora vista unha vez no último século polo ti Alexadre, un home sabio procedente de o Monte Outo.Atopeino durante uns segundos onde a figueira na que queria ser colgado cando deixera de fumar. Con acenos doume a entender que non le tivera medo, pous do contrário non falaria conmigo, él xa aprendera eso.
 Cuando desapareceu, decateime que, no cimo da Faceiriña andaba unha persoa vestida de cura flaxelandose e laiandose porque, decia, sempre fixera o contrário daquelo que le predicaba os seus feligreses. Decia que tiña que falar con todos para que le perdoaran pois do contrário estaría sempre dando voltas hasto fin dos séculos, e eso era demasiado tempo. Inda non atopera a ningún. Detrás del pareceume ver a outro flaxelante, que me pareceu coñecer. Tamén parecia un deses seres que están sempre por enriba dos demais. Coñeciao, seguro, mais no conseguía porle nome nin lugar no espacio.
 Coa ánsia de localizar algo sore os meus antepasados, xa non me decacataba da persistencia da néboa nin de que levaba moito tempo sen ver o sol.
 Tamén tiña a sensación de que estaba metido nun mundo non real. se o pensaba ben, ia moito tempo que non falaba de xeito normal con naide. Tamén estaba a punto de acabárseme  a comida do cabalo. Coido que non era moi importante, pois por calquer sitio él atopaba comida dabondo.Chovia a chuzos, a estrada que chegaba a ponte estaba “agruyerada” e con parches de chapas de ferro.
 Habia na entrada da ponte un camión. Uns homes, mais ben rapaces, estaban-o a cargar, baixo as ordes de un mangallón forte e mal encarado. Nin o ouro que levaba o pescozo e nos dedos, facian que se dulcificara a sua imaxe. Non tiña látigo, non le facía falta. Solo con mirarle a faciana e escoitar a súa voz, facía que a un le entreran ganas de liscar.
 Os operarios estaban apilando no camión toradas de madeira. Puñan-as seguindo as ordes de aquel mangallón con pinta de renegado. Ian facendo unha pirámide depositando os paus o largo da caixa á que rebasaban, pous eran mais longas.
 Ante as insistentes ordes do badulaque, fixeron que a altura da pirámide fose exceriva. Mirando aquelo pensaba no desastre que podia ser, sé se desmoronaba. Tentei decirlo o mandamais  que non me fixo ningún caso.Foi como se non oira nin me vira.
 Algo angustiado, mirei o meu arredor, cando me decatei que o meu lado estaba a Fada da Veiga.
 Mirei para ela de xeito implorante e ela encolleuse de hombros
-         ¿Non podemos facer nada?-dixenle- ¡Vai caer eso e esmagar eses rapaces!
-         ¡Xa pasou, non hai nada que facer!
-         Eu viña falar con vostede, queria preguntarle polos meus ancestros- dixen, xusto no momento no que aquela pirámide se esborrallaba pros lados machacando-os a todos.
-         Pasa todolos días o mesmo- dixo a meiga-estan a pagar unha débeda. Agora teño presa, volve mañá e falamos.
-         ………….



lunes, 25 de octubre de 2010

¿QUEN DIXO MEDO?




 Cuando un empiluxo chegado a este mundo empezaba a comprender algo do que os maiores facian e decian, empezaban estes mismos a condicionalo. Coido que, desde pequenos,e de xeito inconsciente nas mentes limpas,os maiores iniciaban unha espécie de lavado de cerebro que mais tarde a propia sociedade acabaria pepetuando.Os primeiros e peores condicionantes eran os medos que, nun caso como propios e noutros como ensinanza, acababan metendo na cabeza dos que iniciaban a andaina pola vida.
 Os primeiros medos, que moitas veces levaba implicita unha ameaza, empezaban nos primeiros anos de vida; se o infante non durmia apelaban ó Rampoño, o Coco ou a Mau Peluda. Tiña sorte se non era ameazado coa corte dos porcos, cousa que le puña a última comida o rapaz, xusto na ponte tragadeira.
 Outra ameaza era deixalo sen comer ou cear, cousa que na maioria dos casos facia dun neno-fera un neno-año. A fame non é moi fodida se non se pensa nela, mais con so pensar en non comer ou cear, xa entra unha gana descomunal.
 Nun estadio maior da vida, xa as ameazas son outras. Cando o individuo é consciente da maneira de vida e vislumbra o que le vai deparar a mesma, a ameaza tamén sube de tono: deixalo no monte para que o coman os lobos, chamar a aquel veciño que ten fama de sacaúntos. Asi e todo o mais “negro” era a ameaza de vendelo ós ciganos cando apareceran polo forno. Corría a voz de que os metián en caldeiras con aceite fervendo e despois comian-nos. ¡Nin que o aceite fora gratis, e os ciganos que viñan o forno, ricos!.
 Despois aquelo subia de nivel, xa cando as ameazas eran coa guarda civil, que según decian levarian o infante o castelo de Puebla de Sanabria, onde quedaria uns dias ou semanas hasta que un señor que se chamaba xuiz o deixera volver a casa. Non so era o pasalo mal nun lugar lóbrego e durmindo no chao, senon os marmurios despous de volta a casa, dos veciños.Esto asustaba muto.
 Neste saco non queremos meter os medos e ameazas que os cregos te endilgaban para cando morreras. Chegar a outra vida xa cun castigo seguro era algo moi temible, por exemplo aquelo de arder constantemente sen nunca acabar, como a silveira de Moisés, era terrorífico. Coido que o sigue a ser. ¡Joder cos vendedores de “futuros”!.
 Mais tarde os poderes públicos (¿ou fácticos?), empezaban a dar a vara coa “mili. Podiante levar a Africa, ou matarte de fame, facerte pasar un monton de tempo nun calabozo e vivir encerrado durante ano e medio nun cuartel, que idealizabas “invivible”.
 Aiqui empezaba xa unha serie de medos institucionalizados de ameazas, que perduran hata oxe. Neste eido que cada quen engada aqueles que le tocou vivir, ou sufrir.
 Exemplos: medo a perder o traballo, medo a morrer na carrtera, medo a que non te den o crédito, medo a que te rouben con impostos, medo a unha guerra, medo..medo..medo..en definitiva medo o medo.
 Agora mesmo, temos unha soberbia ameaza enriba: A CRISE, que nos meaza con deixarnos espido de todo.
 En realidade eu, so teño un medo: TER QUE CORTARLE O GAÑOTE A AQUEL QUE QUEIRA VIVIR DE MIN.

jueves, 21 de octubre de 2010

O RETORNO- (RELATO INCRIBLE)

                              

                                      Capitulo I.- A CHEGADA

 Acabo de baixarme do tren na Gudiña. Busco un medio de locomoción para acercarme a Val dos Marcos. Dende o último desastre as carrteras están impracticables amén de que non hai vehiculos motorizados pola escasez do petróleo.
Son uns trinta e tantos kilómetros, e busco a maneira de desplazarme. Na estación amoseronme uns establos nos que o parecer arrendan cabalos. Eso sirveme, para levar o petate e non camiñar demasiado, estaba ben.
 O dono dos establos, un home recio, e bastante receloso de todo, non quixo arrendarme un cabalo. Dixo que ia lonxe, que a zona a que ia era perigosa e o mellor non voltaba coa besta. So aceptou venderma, e porque se fiaba do meu uniforme. Cando devolvera o cabalo daríame o diñeiro da venta e quedariase con aluguer. Non tiña alternativa, aceptei.
 Antes de emprender o camiño, pasei por unha tenda a mercar roupa de paisano, casi non me decataba de que estaba coa roupa de campaña. Estaba moi habituado a levar gorro, e non atopei ningún. Revireile as orelleiras á gorra montañeira do uniforme, tapeile as estrelas e continuei con ela na caluga.
 O arrendador de cabalos, foi honesto, cedeume un bon cabalo. Áxil, novo, forte e intelixente. Afixémonos proto un o outro.
 Recomendoume que fora polo camiño do Tameirón, pasando pola Esculqueira a Chaguazoso dalí a Castromil e xa estaba na aldea dos meus antepasados.
 O pasar por O Tameirón, descansando a sombra de un castañeiro, mentras o cabalo “ramoneaba” algo e bebia auga, senteime a descansar enriba da pedra das ferraduras.Estaba mirando o val polo que discuerre o rio Diabredo, cuando ó fondo, nunhas leiras vin uns labregos cargando un carro de palla de centeo. Os estadullos non se vian pola altura da carrada.
 Quedou o carro alí, mentras os seus cargadores saian da leira. Quedou co carro un neno de uns seis ou sete anos, que se cansou de estar diante das vacas, e liscou tras dun páxaro. Por mor, seguramente das moscas, as vacas escomenzeron a camiñar hacia o monte, como tiñan o carro “aposto”, arrastrerono con ta ma sorte que apinchou. Volveron os grandes dando berros e ameazando o rapaz por deixar as vacas. Entonces chegou o rapaz e botándole unha man o carro, desemborcouno ante o pasmo dos pais. Ante aquelo decidin baixar hasta a leira a preguntar como fora a quelo. Collí o cabalo polas rendas e baixei. Cuando cheguei alí non habia naide, o mais singula era que o que me parecera unha leira, non era mais que un xestarego, na beira do rio.
 Volvi ó camiño e despous de cruzar o rio segui hacia a Esculqueira. Cuando chegueí o pueblo non atopei ningún ser vivo. Aquel pobo esta deserto. As casas parecia que levaban séculos baleiras.
 Seguín o camiño hacia Chaguazoso, pueblo que tamén estaba abandoado.
 Camiño de Castromil, pareceume ver, no castelo de Formigoso, unhas casoupas con colmo de palla polo que saia fume e xentes recollendo castañas e landoas polos arredores. Cuando estaba cerca aquelo deixei de velo. Parecia que aquel día tiña algunha alucinación. Seguramente inda tiña as alucinacións da época na que estuvera convalecente. Aquela explosión casi nos mata a todos. ¡Malditas guerras!
 Unhas veces andando e outras escanchado no cabalo, chegueí a Castromil, ó primeiro Barrio, tamén estaba abandoado igual que o segundo. ¡Vaya!, penseí, todalas Frieiras estan despobladas. ¿Cuánto tempo levaba sen pasar por alí?
 Malditas armas, e malditas guerras. Dixeranme que estuvera casí dous anos en coma, mais seguro que me enganeron.Xa non as tiña todas conmigo, ou estaba vendo visións ou estaba xa louco.
 Traspasei Castromil camiño do Bario de San Cirprián, en Hermisende. Fui polo camiño de Rechouso, pous parecia que daquela era o único que existía. O chegar ós Caldeiros, a néboa era tan mesta que nin o cabalo se atrevia a camiñar, e como xa era tarde empezaba a facer friu. Tomei a decisión de ir hacia abaixo, pous sabia que en Lagoas habia unhas casas usadas para os vaqueiros e encerrar as vacas no inverno. Vaixei a monte través hasta chegar a primeira casa. Estaba bastante ben conservada, tiña unha lareira inda utilazable, habia unha fonte a carón da entrada, e o lado unha corte na que podía meter o cabalo.
 Despous de quitarle os arreos o cabalo metin-no dentro da corte e puxenle unha ración de pienso da que ia provisto desde a Gudiña. Deixei a sela e as correas penduradas, e subin a lareira co meu petate que me acompañaba nos últimos tres meses. Todo o tempo que duraou a travesia hasta Vigo, a miña estancia en Santiago de Compostela, e o camiño hasta aiqui.
 Tomei a determinación de durmir ali mesmo. Fixen lume, cortei unhas xestas para que me fixeran de colchón e despous de comer o contido de unha lata de sardiñas en aceite, deiteime a dormir.
 Estaba a piques de quedarme dormido, cando sentín uns ruidos estranos na porta e unha especie de laios que non pude identificar. Pensei se serían lobos ou algunha alimaña similar. De repente acordei, que o dos cabalos da Gudiña me dixera que a zona era perigosa, sen espicificar que tipo de perigo, e ante aquelo, decidin sacar do petate militar o único que tiña para a miña defensa. Un revolver automático, que o exército tivera a ben adxudicarme, e o que tería que devolver cando todo aquelo acabara.
 Tranquei ben a porta, e quedeime dormido hasta a mañanciña seguinte. Levanteime, fun a corte puxenle a sela o cabalo, e decidín seguir o camiño cara a aldea dos meus antepasados. A néboa continuaba mesta, o camiño estaba casi borrado polas urces, e os ruidos nos arredores eran ameazantes.
 Decidin vestir as roupas de oficial do exercito, e porme o revolver a cinta, cargado, e disposto por si algunha alimaña se atrevia conmigo ou co cabalo. Todo o que levaba visto daba lugar a esto, e por si acaso.
 Cheguei o rouso do Camiño Novo. A néboa non deixaba ver case nada. O camiño estaba cheo de silvas. Os castañeiros estaban secos, e polos arredores non se sentía ren.
 Albisquei o que quedaba da Igrexa, estaba toda derruida, solo quedaba un cacho da espadaña, o que fora o sagrado estaba sen paredes, e toda a aldea adiviñabase que fora, polas paredes a cachos, que se vian entre as silvas.
 Alí solo habia monte que invadira o espacio dos moradores, e nada mais. Garbanzeiras e de cando en vez algún caneleiro. Xa non habia parreiras, non habia ningún tipo de frutal, solo silvas, garbanceiras, e peixemurgos. Hasta as xestas e as urces despareceran.
 Foi tan grande a angustia que me entrou, que senteime nunha pedra, atei as rendas do cabalo a unha perna e púxenme a chorar como un neno. Quedei dormido.
 Despertoume o son de unha gaita, aquelo que soaba era algo coñecido por min, dirixinme hacia o lugar onde soaba……..


lunes, 18 de octubre de 2010

FAETÓN ANDA SUELTO


 El conductor que atropelló a la embarazada alega que le deslumbró el sol .- El Pais.

 Hay noticias que dejan a uno, como diría, un poco "estupefaciente”, aunque nunca se pruebe  una lechuga.

 He estado mirando la hora en la que se pone el sol y resulta que es a las 19,30, aproximadamente a la misma en que el conductor se vió deslumbrado por el mismo, consecuencia que hizo que no viera a la pobre señora que atravesaba un paso de cebra.

 Si yo fuese su abogado, el del conductor deslumbrado, aduciria que fue por culpa de Faetón, ese día le habia robado el carro a su padre Sol.

 La noticia tambien dice que era una zona poblada e industrial, donde residen muchos emigrantes, dice también que la fallecida estaba embarazada de nueve meses, a punto de dar a luz en unos días.

 Esto de los pasos de cebra, y los conductores descerebrados, es ya un tópico demasiado corriente en nuestros días.

 A lo peor ese conductor, se libra, porque el sol le deslumbró,cuando ya se había puesto, o porque la señora era del norte de Africa, pero creo que siempre quedará una injusticia marcando el camino del Sol, tanto si se dejó robar el carro como si nó.

 No hace mucho  unos cuñados mios y dos de sus nietos, fueron atropellados en un paso de cebra, por una persona que se casaba aquel mismo día. Todos han ido superando los traumas menos mi cuñado, al que le acompañarán el resto de sus días.

 Por ciudad hay limites de velocidad, si algún “cencerro”, no lo respeta, no solo habría que retirarle el carné definitivamente, sinó que debería pasar por algún lugar de represión el tiempo suficiente para que la reflexión le haga rectificar.

 Como sé que muchos de los que entran en este blog son jóvenes, les rogaría que cuando vayan al volante de un coche, no se crean superiores a nada ni a nadie, que respeten su vida y sobre todo la de los demás.

 Cuando hay accidentes, después de los mismos solo queda el lamento, y las cosas jamás vuelven a ser igual que antes. Os lo dice alguién que sabe demasiado bien, de que habla.

 

  


viernes, 15 de octubre de 2010

VAL DOS MARCOS


Como todo o mundo sabe, a capital de Val dos Marcos é San Cibrao lugar enclavado entre a serra do Marabón, a Escusaña e a Gamoneda.
 É este lugar un verdadeiro paraiso, fundamentalmente se non tés a necesidade de vivir arrancandole o sustento áquela terra, pois é un chisco reácia o soltálo, por non porse de acordo coa climatoloxía algunhas veces.
 Vereis : é un lugar, non a aldea, senon os arredores, que sobre todo desde o mes de Abril hasta decembro engaiola pola cromatografia dos seus montes.
 A mayoria do monte é baixo e composto fundamentalmente de urces de dúas castes ou tres. Eu so coñezo dúas as albariñas e as reáguedas, polo menos eses son os nomes usados alí. Nas zonas que antes foron leiras de centeo e liño e que agora estan sen traballar abundan as xestas. Mezcladas coas urces hai tamén carqueixas e chaguazos, e nas zonas mais alta queirugas. Todo este conxunto de flora, cuando escomenzan a brotar as frores, danle unha tonalidade verdadeiramente  sen xenero de dúbida, marabillosa.
 Arredor dos regueiros que baixan polo Ladeairo que conforma a extensión de terreo brotan os carballos, no Tuela os amieiros. Arredor dos prados hai afreixos, salgueiros, e moitos arbores frutais, tales como mazairas, pereiras, zreixais, guindeiras, figueiras, xunto con chopos e os xa caseque desaparecidos negrillos.
 Nesta flora crian e buscan o seu sustento unha boa cantidade de paxaros, mustélidos e outros, que serán obxeto de unha nova entrada que estou a confeccionar, axudado de un libro portugués que fala desto pola zona de Tras os Montes e a nosa.
 Do Tuela teño falado aiqui, mais tamén sera obxeto doutra entrada, na que o coñeceremos desde o seu nacemento hasta a súa entrada en Portuagal.
 Hoxe a aldea ten moi poucos habitantes no inverno, pois alí residentes todo o ano xa caseque se contan cos dedos das dúas mans. Sin embargo na primaveira-vrao-outono, a maioria das casas acollen a algunhas persoas, cada vez menos, pois polo que se ve non somos capaces de que os nosos descendentes le queiran o suficiente.
 Na capital de Val dos Marcos, tamén coñecida por Brumoso noutros lares amigos desde blog, as veces pasan cousas maravillosas, ainda que eu as veces collín a costume de falar aiqui de xente qe nos deixa.
 No mes pasado, setembro, un día que eu ia a Porteliña onde como é sabido teño un pazo con finca, pazo herdado dos meus ancestros da nobleza, que non de sangue azul, tiñan naquela zona. ¡Menudo traballo teño eu agora en manter os xardins limpos e os estanques con nenúfares!
 Ia eu a Porteliña, decia, e cando estaba no fondo da Canadicha, chamoume a amiga Amalia chea de risa e sinalando para o fondo dunha súa finca.
 Mira, díxome, temos aiqui unha das maravillas que a natureza fai na nosa terra. Acercate e mirao ti mesmo.
 Alí no fondo da finca, o pé de un par de grandes nogueiras, habia un zreixal bastante alto, rodeado de hedras desde as raíces hasta a copa. Cual non sería a miña sorpresa cando me decatei de que o zreixal tiña por todo él uns enormes marangolos da tan apreciada uva do rei.
 Para que vexades que no minto, encabezo este relato cunha foto do tal é os seus froitos.

jueves, 14 de octubre de 2010

¿QUEN QUEIMABA OS MONTES?


Ardían os montes. Era no mes de Agosto.Alcalde e garda civil obligaban a todo aquel que tiña algo de forza a enfrontarse o lume. Todo aquel que se negaba era obligado.
 Un mozo, nun mmento negouse a acercarse. Era perigoso. As lapas eran moi grandes, o vento cambiante, o risco era evidente.
 O mozo non so se negou, senon que animou o resto dos paisanos a  no arriscarse. Ardía monte baixo, e non merecia a pena arriscar  ningunha persoa, pois os fogos acabanse apagando, os mortos non resucitan.
 Un garda civil enfrontouse o mozo, este teimou en non arrimarse o lume, e o garda ofreceulle un par de ostias.
 O mozo respostou que si tiña un par que las dera, mais que él ia devolvelas. O asunto rematou cando o xefe do garda le ordenou calar, e que se fora a outra banda do lume a avisar a xente retirada.
 Iniciouse unha investigación por parte da guarda civil, para averiguar que púxera lume ó monte. Un dos encargados foi o garda amigo de ordenar os demais o que tiñana que facer.
 Detuveron a un desgraciado, que aparte de pobre era tamén algo retrasado. Chamabanle “O Remelón”, pola maneira que tiña de abrir os ollos.
 Según se soupo, constaba na investigación, que na investigación ante as intelientes preguntas do garda ordenador os demais, o Remelón dixo que fora él o autor do lume
 Unha vez detido o Remelón, foi trasladado o castelo de Puebla de Sanabria, onde daquela se metián os detidos hasta que o xuiz decidia facerle un xuicio.
 O noso amigo Remelón, como está dito era pobre, tamén un chisco curto de entendedeiras, cousa que non fora óbice para ser movilizado na guerra civil do 36, onde unha explosión parece que le incrustou metralla na cabeza. Xa estaba acabado de escarallar psiquicamente.
 Daquela quedera a teima de levar, traer, e organizar “servicios” militares, sempre seguindo ordes dun superior, que si se le preguntaba quen era él sempre decia “aquel”.
 Chegou o dia do xuicio. Presentes estaban os dou guardas que detuveran o Remelón e éste mesmo.
 Entra o xuiz, chama o inculpado e preguntale se sabe porque está alí, cousa a que o noso amigo resposta: “Por orden da superioridade”.
 O Xuiz mosquease, e teima a preguntar: ¿Fue usted el que prendió el fuego?-Respuesta: Sí.
 A ver, hombre, ¿para qué prendio fuego al monte? –Respuesta: ¡Para velo ardeeer!
 Entonces o xuiz, atizando un martelazo no estrado e dirixindose os gardas civiles  dixo:
 ¡Lleven a este hombre a su procedencia, y den gracias por no quedar ustedes aquí, en el Castillo! La proxima vez investiguen antes de forzar una mente débil.
 Creo que eso, hoxe seria impensable. Unha razón fundamental é que non hai gardas civiles en Val dos Marcos.

viernes, 8 de octubre de 2010

¿SERÁ POR P ERGUIZA?


A PERGUIZA

O pais era unha tertulia. Non se falaba de outra cousa. Tanto nos medios de comunicación como nos bares, incluso os pastores de todo tipo de gando, os pescadores, os agricultores, albañiles e demais oficios, que manteñen ós seus propietarios  a base traballar como burros.
 Non quero esquecer a todos os que se ganan a vida despous de pasar por aulas universitárias, seminários e concellos de menos de tres mil habitantes.
 A tertulia fervía. Todos sabian quén era o culpable da crise. Todos decian que habia que arreglalo. Todos decian que habia que sacrificarse se neceserio fose.Todos estaban en que, os governos eran os que tiñan que arreglalo, pois eran os únicos que podian.
 Subiu a unha tribuna, un home. Era un home, que polo visto tiña moita experiencia, asesorera a grandes presidentes, a grandes empresários, en definitiva a casi todos aqueles que, de un xeito ou de outro, meteran o mundo no lio no que estaba.
 No seu curriculum, constaba a súa renuncia a todo emolumento polos seus consellos a toda aquela xente, pois o que él aconsellera, estaban-o a facer xusto o reves do que aconsellera.
 Cando o balbordo esperou, por aquelo de escoitar ó orador, éste, despous de facer unha pausa, antes de escomenzar e mirar o seu arredor, con voz grave e solemne dixo:
 “ Temos, nos, a posibilidade de arreglar este desaguisado. Solo temos que revelarnos contra todo o sistema. Sacrificarnos os uns polos outros. En definitiva obligar ós dirixentes do sistema a cambialo, e se non queren, quitálos de ahí, e facelo nos. Se o facemos temos que ser conscientes do que nos xogamos.A cousa pode ir para largo, haberá que facer moitos sacrifícios. Quedarán feridos no camiño,pero o futuro, polo menos dos nosos fillos será moito mellor que o noso nestes intres se esto vai a mais, que irá. Non debemos olvidarnos que esto ainda vai air a peor, por moito que agora non sexamos capaces de velo.”
 Unha vez acabado o discurso daquel home, que xa peinaba canas, tiña barba longa e branca, mirada firme serena e “certa”, a xente escomenzou a deixar a tertulia, e cada un liscando pola sua banda, sempre cunha disculpa nos beizos : Eu teño fillos, eu teño hipoteca, eu teño unha pequena pensión, eu teño un choio na administración, eu son funcionario, eu son un pastor, eu son un labrego, eu son letrado e teño subvencións, eu son ..eu son..eu son. Teño pouco, apañame con pouco, o mellor quedo se nada.
 Cando todos lisqueron, e quedou solo o vello orador, no fondo nun curruncho escuro, estaba medio adormilado un home vestido de maneira humilde, con cara de felicidade, e que parecia non ter ningún problema.
 ¿Qué, ti non liscas, tes algo perder ou non tes problemas?- díxole o orador.
 ¡Non, que va!, respostou o rezagado-Eu non teño nada, vivo do que traballo. Vivo regular pero vivo. O que pasa que teño demasiada perguiza, para movilizarme para que eses que liscan vivan mellor. ¿Se eles non o queren, quen son eu para levarles a contra?.



lunes, 4 de octubre de 2010

¡O RATIÑO! ¿QUÉ?



 Era un neno bastante bo. Non daba muta guerra ós pais. Portábase ben cos “profes” de preescolar. Tiña moitos amigos na escola. Era un neno engaiolante, sempre contento, sempre disposto a xoldra, e animoso nos xogos.
 Chegou a época de cumplir sete anos. Tivo festa. Regalos e convidou os amigos a unha merenda na que se encheron de tarta de chicolate e outras cousas.
 O dia seguinte do cumpleanos do amigo, imos le chamar Breogan, cado se ergueu da cama, tiña unha cara bastante tristeira.
 Comeo o xexún sen demasiadas ganas, falou pouco e marchou a escola con demasiadas poucas ganas de leria.
 Na escola estivo taciturno, apenas xogou, e cando a “profe” le preguntou se le pasaba algo, respondeu con outra pregunta: ¿Hai greva en correos?.
 A “profe” respondeule que creia que non habia greva, e en plan de coña preguntoule si esperaba cobrar algo.
 O día seguinte despous do xexún, o primeiro que fixo foi ir o buzón do correo onde non atopou nada para él.
 Aquel día pola tardiña foi a casa da avoa. Levouno a súa nai, que le fixo unha advertencia a avoa: Leva dous dias un chisco “raro”, a ver se non se porta mal aiqui.
 Cando quedou a solas coa avoa, ésta deixouno un pouquiño mirando os pardais da fiestra, que todalas tardiñas viñan a comer un pouquiñode grao que ela misma le puña alí.
 Despous dun pouco a avoa preguntoule: ¿Tes algún problema, Breo?
 Non, respomdeu o rapaz.  Esoita avoa,¿tes o telefono do ratiño Pérez?.
 A pregunta deixou a avoa un chisco descolocada, de sutaque non soupo reacionar no momento. Reflexionou un pouco e preguntoule ¿Para que queres o teléfono do Perez ese?
Pous- dixo Breo- anteonte caeume un dente, e non me deixou nada debaixo da almofada.
 A avoa esperou un momento, aguantando o tipo, e díxole: ¿queres que o chame eu, a ver que pasou?
 Ante a falta de resposta do rapaz, a avoa agarrou o teléfono e chamou.
 A ver,está conmigo o meu neto Breo, que dí que o ratiño Pérez non le deixou nada debaixo da almofada, cando le caeu o dente, ¿Qué pasou?.
  Do outro lsdo do teléfono respondeu a nai de Breo, que non era outra a receptora da chamada, e soltando unha gran risotad, díxole a avoa: ¡É que estaba castigado esa semana, por non facer os deberes a tempo!.
 Ah, bueno, agora o entendo. Xa falo eu con él e despois dígolle algo a vostede.E colgou o teléfono.
 Entonces, collendo ó rapaz no colo díxole: Mira; acabame de decir o señor ratiño, que esta vez mandera a propina aiqui a casa da avoa, e a avoa xa vai velliña, tés que perdoarme, mais olvideime. Teño ahí a propina que te mandou- Agora mesmiño ta dou.
 Entonces as fazulas do rapaz cambiaron de color, o semblante aledousele e todo ledo díxole a avoa:
 ¡XAME PARECIA MIN! O RATIÑO É MEU AMIGO.
 Cando voltou para a casa, xa non se acordou da propina, e a avoa tampouco.

domingo, 3 de octubre de 2010

A ETERNIDADE É LARGA

Querido amigo, primo e compañeiro dalgunhas fatigas, tempo ha.
 Desde que liscaches, xa fixen non sei cantos intentos de escribirte unhas letras, como xa caseque que se converteu en algo habitual cada vez que alguén por Val dos Marcos decide abandoarnos.
 Xa tiña pensado non volver a recordar mais esas cousas, pero, se é que son quén de publicar esto, xa ves que non. Os humanos temos teimas, e poucas veces somos capaces de facer aquello que predicamos. Non son unha excepción.
 Amigo Kelino, o teu estaba cantado desde ia tempo, solo faltaba saber cando.Agora xa pasou.
 Non penses que esto é una “filipica”, algunha tivo ocasión cando inda era tempo, mais o teu destino, igual que o de todos nós, está escrito e punto.
 Nestes últimos tempos, unha das cousas que mais teño recordado, non sei por qué os recordos sempre son de tempos moi lonxanos, foi unha ocasión na que estabas tirado enriba da cama de teus pais berrando como un louco, a túa nai desesperada tentando averiguar o porqué.
 Entrei eu na casa como o facia sempre, sen chamar e como se entrera na miña, e ti seguias berrando:
   ¡Euquiapolos kataquis!, ¡Euquiapolos kataquís!.
 A tia non te entendia e ti cada vez mais desconsolado, dabas mais berros.
 Ocorreúseme naquel momento preguntarte se querias por os calcetíns, entonces ti, colgándote do meu pescozo deixeste de berrar.
 ¡Solo querias por os calcetíns!
 Collísteis todos, unha ma costume. Empezou o Xeria, despous o Loy, detrás o Modestiño e agora tú.
 Espero que no Alén vos xunteis algunhas veces, ainda que non sexa mais que para recordar a aqueles que inda quedamos por estes lares.
 Xa sabes que non son excesivamente creente, maís así e todo de cando en vez tento falar con Gran Arquitecto do Universo. Se algunha vez o vislumbrades a ver se podedes decirle, insinuarle, ou rogarle que sexa menos criptico cos que por aiquí andamos.
 Un forte recordo para os catro.