UN GOLEM EN VAL DOS MARCOS (Intento Fallido)

Escribiuse muto do Golem que se paseou polas ruas de Praga, alá polo século XVI.
O pobrino do Golem, despous de ter cumplido coa misión pola que fora creado e despous de morrer o seu creador Rabi Judah Loew , quedou abandonado á súa sorte e foi sacado da vida de maneira bastante ignominiosa .
O Golem fora feito de terra, con forma humana, inda que o Rabí, según se pudo ver, no era precisamente da talla escultórica de Mirón ou Miguel Angel. Parece que a estátua estaba bastante mal amñada. Deule vida á mesma recitando-cantando un feixe de letras hebraicas. Hitler non foi quen de cantar ben, cando quixo facer un exército de golems)
Decia Rabí Judah, que todo estaba escrito na Torah. Por alí , cuando decia nas traducións o latin : “INITIUM ERAT VERBUM ET VERBUM CARUN FATUN EST”.
Polo Val dos Marcos,nunha ocasión xa remota, tres ou catro rapaces dunha idade entre doce e trece anos, tentaron emular a Rabí Judah, ainda que nunca oiran falar del. Foi na Ladeira, na zona da Louxeira . Estaban alí, acompañando a outro rapaz que pastoreaba un magote de ovellas e cabras.
Cando hai varios rapaces xuntos, algunhas veces métese o trasgo no medio e insinúale cousas, que eles sen reflexionar nada, tentan polas a andar.
Un dos divertimentos preferidos a eses anos era aquel que din practicaba un tal Onane. De ahí que o onanismo sexa considerado como a mellor maneira de autosatisfacíón do personal, sobre todo se non hai naide do sexo contrario disposto a participar de maneira voluntária e agarimosa.
En parlamento previo decidiron que, o resultado que brotera de darle o manubrio, tiñan que depositalo nunha cunca feita nunha louxa, que seria tapada con outra, e exposta o sol.
Algún dos presentes oírale a un “vello” que ese era o fundamento. Aquelo mesmo era o que os homes depositaban nunha cunca das mulleres, as que le daban calor a algo que saia dos ósos, hasta que ó fin daba resultado. Para entendernos, era unha maneira de chocar hovos sen casca.
Así foi, o resultado dos traballos manuais, depositeren-no na cunca, tapouse e expúxose o sol nun canto da louxeira.
Quederon en volver os sete dias, pois ese era o tempo considerado “cientificamente” necesário para o desarrollo do embrión de o Golem Louxeiro.
Os sete dias, bastante preocupados e con algo de canguelo, subiron a ver o resultado.
Alí estaban as dúas louxas. Houbo os seus mais e menos entre a rapazada a hora de destapar a cunca. Non sabian moi ben que facer co resultado posible do “chocamento”.
Por fin, despous dun montón de dúbidas, destaparon a cunca. A ansiedade estaba reflexada nas súas fazulas todas bermellas. Observeron, con grande satisfación, que alí non habia nada de nada. Tiñan que habelo suposto antes, pois non sentiran choromiqueos.
Chegueron a conclusión de que o que fallera, fora deixalo tamen de noite, pous calor que se acumulaba polo dia perdiase pola noite.
¡Está bastante claro que a fé e a palabra moven lombeiros! Cousa que seguro os nosos amigos non tiñan.