sábado, 3 de julio de 2010

¡TEIMAS!




Parecian tronos, ou eso foi o que pensei cando me decatei.
Apliquei a orella, e o estrondo estaba alí. Debia ser unha tormenta forte, seguramente estaría centrada no alto do Marabón, e o eco facia que parecese que non habia solución de continuidade na tronada.
Pasados uns segundos decidin abrir as fiestras para enterarme mellor, pois aquelo empezaba a soar raro.
Mellor era sair ó camiño a enterarse. Era estrano, pois habia un sol radiante ainda que eu creia que era de noite.
O ruido era cada vez mais grande, e o raro era que non habia ni unha alma as vistas. Pensando ben, non so non habia xente, non habia cais, nin gatos, ni páxaros. Os vencellos desapareceran e os pardais tamén. Incluso as follas das parreiras non tiñan cor e a figueira do “Loy” estaba esmochada.
O ruido cada vez era mais forte, parecia o dun avión demasiado baixo. Mirei o frimamento e, aquello non tiña pés nin cabeza. Habia un sol pola zona do norte, nembargantes estaba nublado, mais así e todo víanse as estrelas, eso sí a estrela polar estaba enriba da Serra da Escusaña.
Carajo, pensei, o sol camiño de Porto, a polar enriba do Çeive sinalando o sur, ¿Onde estará a Lúa?.
¡Carballo!, ¡Menuda pea debin de coller onte!
Non pode ser levo tres semanas sen beber ni gota. O tratamento con antibióticos é incompatible co mesmo.
Empezou a aparecer por Montemuga. Era un avión que en poucos minutos encheo todo o que se via do firmamento.
Cando prestei atención a todo aquelo, descubrin que o avión non era tal. ¡Eran infinidade de avións pequenos, bailando por enriba e por debaixo das néboas, e por enriba de todo parecía que non estaban suxeitos as leises da gravitación universal, polo menos tal como nola contaban!
Canbiaban de rumbo sen mais, retorcianse, fundíanse uns nos outros. Fusionabanse e fisionabanse sen sentido aparente.
De repente un deles desviouse dos demais a baixou direitiño a min. Despedinme do mundo, pois tal como baixaba cada vez era mais grande. Aquelo ia a aplastarme irremesiblemente. A milimetros da miña fazula cambiou de rumbo, fixo un rouso de cento oitenta graos e desapareceu.
As néboas desapareceron, o sol tamén, a estrela polar estaba de novo no seu lugar, e a lúa, grande como a roda dun carro, facia que se viran todolos corrunchos.
Fixeime na parede do Sagrado, e alí estaban sentados unhas cantas persoas, que algún día o foran. Diante de min estaba un home alto, seco, cunha mirada agarimosa, que agarrandome por o códabo díxome : Alguen dixo que todo era relativo. ¡Volve a cama!
Era o home do Capote Remendado.

No hay comentarios:

Publicar un comentario