sábado, 31 de julio de 2010

UN GOLEM EN VAL DOS MARCOS (Intento Fallido)



Escribiuse muto do Golem que se paseou polas ruas de Praga, alá polo século XVI.
O pobrino do Golem, despous de ter cumplido coa misión pola que fora creado e despous de morrer o seu creador Rabi Judah Loew , quedou abandonado á súa sorte e foi sacado da vida de maneira bastante ignominiosa .
O Golem fora feito de terra, con forma humana, inda que o Rabí, según se pudo ver, no era precisamente da talla escultórica de Mirón ou Miguel Angel. Parece que a estátua estaba bastante mal amñada. Deule vida á mesma recitando-cantando un feixe de letras hebraicas. Hitler non foi quen de cantar ben, cando quixo facer un exército de golems)
Decia Rabí Judah, que todo estaba escrito na Torah. Por alí , cuando decia nas traducións o latin : “INITIUM ERAT VERBUM ET VERBUM CARUN FATUN EST”.
Polo Val dos Marcos,nunha ocasión xa remota, tres ou catro rapaces dunha idade entre doce e trece anos, tentaron emular a Rabí Judah, ainda que nunca oiran falar del. Foi na Ladeira, na zona da Louxeira . Estaban alí, acompañando a outro rapaz que pastoreaba un magote de ovellas e cabras.
Cando hai varios rapaces xuntos, algunhas veces métese o trasgo no medio e insinúale cousas, que eles sen reflexionar nada, tentan polas a andar.
Un dos divertimentos preferidos a eses anos era aquel que din practicaba un tal Onane. De ahí que o onanismo sexa considerado como a mellor maneira de autosatisfacíón do personal, sobre todo se non hai naide do sexo contrario disposto a participar de maneira voluntária e agarimosa.
En parlamento previo decidiron que, o resultado que brotera de darle o manubrio, tiñan que depositalo nunha cunca feita nunha louxa, que seria tapada con outra, e exposta o sol.
Algún dos presentes oírale a un “vello” que ese era o fundamento. Aquelo mesmo era o que os homes depositaban nunha cunca das mulleres, as que le daban calor a algo que saia dos ósos, hasta que ó fin daba resultado. Para entendernos, era unha maneira de chocar hovos sen casca.
Así foi, o resultado dos traballos manuais, depositeren-no na cunca, tapouse e expúxose o sol nun canto da louxeira.
Quederon en volver os sete dias, pois ese era o tempo considerado “cientificamente” necesário para o desarrollo do embrión de o Golem Louxeiro.
Os sete dias, bastante preocupados e con algo de canguelo, subiron a ver o resultado.
Alí estaban as dúas louxas. Houbo os seus mais e menos entre a rapazada a hora de destapar a cunca. Non sabian moi ben que facer co resultado posible do “chocamento”.
Por fin, despous dun montón de dúbidas, destaparon a cunca. A ansiedade estaba reflexada nas súas fazulas todas bermellas. Observeron, con grande satisfación, que alí non habia nada de nada. Tiñan que habelo suposto antes, pois non sentiran choromiqueos.
Chegueron a conclusión de que o que fallera, fora deixalo tamen de noite, pous calor que se acumulaba polo dia perdiase pola noite.
¡Está bastante claro que a fé e a palabra moven lombeiros! Cousa que seguro os nosos amigos non tiñan.

miércoles, 21 de julio de 2010

UN CONTO PRA LEO



Unha vez, vai xa mutos, mutísimos anos, cuando os páxaros falaban, alá pola terra de Val dos Marcos, no internacional Val do Tuela, aconteceu esta historia que te quero contar:

“Chegou unha primaveira, na que os páxaros teñen como traballo principal, ter fillos que os sustituian a eles, cuando fain os seus nius, e empezan a enchelos de güevos que chocar, déronse conta de que algúén los roubaba.
A primeira en decatarse foi unha charrela. Todolos dias puña un güevo , e nunca tiña no niu ningún. Chegou a pensar nun problema propio dela.
Mais tarde foi a picanza a que tivo o mesmo problema. Polo domingo de Lazareto xa todos os páxaros de Val dos Marcos estaban de acordo en que alguén zampaba os seus ovos.
Foise correndo a voz entre a paxaragada.
Entonces decidiron, algúns, respaldados por todos os que sabian da situación, que habia que avisar o Bufo. Era este un páxaro nocturno que tiña sona de sabio. Era o unico que tiña orellas e uns ollos moi grandes, o denotaba por elo que era sabio.
Cando aquel clamor chegou as orella do Bufo, este entristou, e mandou convocar unha xuntanza de todolos paxaros da comarca no Teixo da touza das Mioquiñas na primeira hora da mañá antes de que o sol arraiera.
O Teixo estaba rodeado de Acivros, Escambrons e unha boa matugueira de Peixemurgos e silvas. Alí non se acercaria ningún home e ningún becho sen plumas.
Cuando chegou a hora, o Bufo scanchouse na galla seca, que dominaba toda a touza. O lado del estaba a Coruxa e a Noutarga con funcións de axudantes.
- Temos que averiguar que rouba os güevos- dixo o Bufo- Vixiaremos todo por parellas pra coller o roubaovos..
- Hai que vixiar todo, e cando sepamos quen é veremos que se pode facer- dixo a Picanza, que xunto coa Vazcoallada, inda tiñan ovos nas leiras de centeo..
- Volvemonos a ver aiqu a noute, o quitarse o sol- dixo unha Bubela..
Descubriuse que o “robaovos” era un raposo de rabo longo, lombo canoso, ollos vivos, e con tantos anos que xa sabia de sempre onde os páxaros puñan os güevos. Descubrirono na Mallada axexando a unha Cotovia-
Pola noite na xuntanza do Teixedal, acordouse pedir axuda a Águia de Valdabutre e os Corvos das Lameiras, pous nadie millor que eles para darle un escarmento a aquel raposo.
A proposta foi do Porcopisco, que xunto co Carrixo, eran os mais pequeniños. Estuveron todos de acrodo e decidiuse que os Vencellos aviseran a Águia, pous eran uns grandes voadores, e os Corvos que foran as Anduriñas, que tamén voaban sen cansarse.
O Tecelán foi o encargado de señalar o lugar no que estaba o raposo, quedando suspendido no aire enriba do raposo, hasta que chegueron os Corvos e maila Aguia Real que chegou acopañada da sua parella.
Os Corvos empezeron a escorrentar o raposo, lanzandose sobre él en picado cos peteiros en ristre, hasta que este cansado xa de tanto fuxir, foi agarrado pola Aguias que empeceron a elevarse no aire cada vez mais altas, e o raposo berrando que non o subiran tanto, pois tiña medo a altura. O parecer sufría de vértigo.
As Aguia dixérole que tiña que prometer que nunca xamais volveria a roubar ovos, por que se non o facia, levarian-o os grande neboeiros e deixarian-o caer desde alí.
O raposo prometeu que nunca mais o faria, e entonces a Aguias deixeron-o caer dunha altura pequena, no medio dun pozo do riu Tuela.
Desde aquela os páxaros poin mais cudado onde poñen o niu, e os raposos pensan-o máis antes de robar güevos.”

Esta é a lista de páxaros que foron a asamblea:
Porcopisco Zorzal
Vazcuallada Pigarro
Pintasirgo Rola
Relixa Pombo
Miorlatruteira Moucho
Alconchón Bufo
Charrela Noutarega
Pradal Pitoverdeal
Raboruzo Chincho
Carrixa Perdiz
Tecelán Ruxinal
Falcón Lavandeira
Corvo Trallón
Ferreiriña Bubela
Anduriña Pato
Vencello Picanza.
Pedimos perdón polos omitidos.

jueves, 15 de julio de 2010

LADRONS DE ESTRELAS



Adoitaba, polas tardiñas entre lusco e fusco, sentarse sobre a parede sur do Sagrado. Desde alí observaba os Cocosrelumbrois, enredados no medio das silvas.
Outra das cousas nas que se entretiña, era na contemplación das estrelas. Naquelas horas víanse xa case todas. Unhas mais grandes, outras mais pequenas, e nalgún momento cintilaban todas. A medida que se facia mais noite alumeaban mais.
Aquela tarde, a súa mai retrasérase en chamalo para cear. Sabido é que os rapaces non entran na casa hasta que os obligan, inda que sexa para comer.
Xa estaba oscuro, cando se decatou de que polo souto dos castiñeiros, relumbraba unha pequena luz de vez en cando. Aquela luz desapareceu hacia o castro. Deixouno a luz pensativo.
Cuando estaban cenando, contou a viaxe daquela luz, preguntando qué e quen sería. Seu pai díxole que seguro que era un dos ladrón de estrelas, pois viña da zona onde se pousaban, e habia homes que se dedicaban a roubalas para telas na súa casa.
Pasou aquela noite soñando con homes que roubaban estrelas. Levavan-as en cestas, en sacos e os mais avaros enchian as alforxas, que logo cargaban no lombo. Eran máus aquele homes, pois ian-as apagado no pozo do Forno onde as metian como se quixeran darle temple. Unha vez apagadas, metian-as en sacos e vendian-as para ferraduras de cabalos.
Unha noite, espertou e seguiu ó home ladrón de estrelas. Camiñou detrás del hasta que chegou o lugar onde vivía, que era nin mais nin menos na Cova de Frades. Alí tiña a súa casa, desconocida para o resto dos homes, pois ¿quen iva a maxinar que a entrada era o trobo dun castiñeiro?
O home entrou por un oco do trobo, oco que unha vez traspasado volveo a pecharse. Acercose o rapaz a husmar, mais non atopou nada por onde entrar. Cando deu a volta co ánimo de marcharse, sentiuse agarrado por un brazo. ¡Era o ladrón de estrelas.!
- ¿Eh, que fais aiqui? ¿Estás espiandome?
- ¡E,.. non….non…, solo queria…!
- Que é o que querias?
- Solo queria ver que facia coas estrelas roubadas.
O home escachou a rir. O bandullo subiale e baixábale coa risa e os ollos anegueronsele de bágoas.
- ¡Con que son un ladrón de estrelas, ¿si? !
Ven, entra conmigo na casa.
Abriuse a porta no medio do trobo e entreron, o rapaz agarrado da mao de xeito agarimoso, polo ladrón de estrelas.
A casa era unha cova, na que habia unha cociña, unha cama e unha mesa de pedra. Nun canto habia un enorme armario, no que le ensinou o que guardaba: Un montón de faroles. Todos tiñan na parte de atrás un espello e unha vela no medio.
Despous abriu un caxón do armario, sacou del unha caxiña e doula o rapaz, decindo: É pra ti, leva pra túa casa, mais non a abras mentras non chegues a cama.
Cuando o neno, xa na casa e enriba da cama abriu a caxiña, apareceu dentro un fermos Cocorrelumbrón, que iluminaba todo o cuarto.
Desde fora da casa viase unha “aureola” moi fermosa arredor da mesma.

domingo, 11 de julio de 2010

¡PRA MORRER HAI TEMPO!



Fóramos de caza. Estuveramos todo o dia escorrentando corzas nas Valiñas. Acabada a xornada volviamos para a casa.
Cando cheguemos a portela de Rebordelo, eu xa traia uns “escalofrios” fortes. Parecia que o catarro que acababa de agarrar era serio
Cuando cheguei a casa a cousa fora a mais, xa tiña bastante febre.
Metinme na cama e pola noite a febre acercouse ós cuarenta graos. Pola mañá foron a buscar o médico pois a febre pasara dos cuarenta graos.
Os sintomas que tiña eran de unha forte dor cando inspiraba, era como se me rasgaran os pulmons, en realidade pensaba que ia morrer de asfixia, pois aqueles pinchazos parecia que non me deixaban respirar.
Chegou o galeno, e despois de auscultarme, receitou, despous de decirme que tiña unha forte pleuritis.
Entrou na cociña a falar cos meus pais, e despedindose marchou.
Dalí a un pouco, entrou miña mai no cuarto, cunha cara de preocupación bastante gorda e titubeando díxome que o médico díxera que era mellor que viñera Don Manuel para confesarme. Botouse a chorar.
Entonces eu dixenle que non queria ver por alí o crego. Non quero morrer, nin penso facelo, mais se ven o cura seguro que palmo.
Tomei os medicamentos durante uns días, mais o mellor de todos era un que me traia o meu amigo Eloi todolos días: ¡Un elta corto!.
A pesar de que cada vez que fumaba pasaba-as “putas”, persistí en fumar un todolos dias cando o”Loi” viña a verme e fumar conmigo a ración diaria.
Pasou a febre, pasou a dor, púxenme ben e volvín a vida normal. Celebrémolo o Loi e mais eu fumando un bos cigarros de caldo de pita.
¡Estou convencido, que, si deixo que Don Manuel entre no meu cuarto a confesarme, palmo de xeito seguro!
¡Non hai nada mellor que querer vivir e non deixarse acollonar!

¡BACORAS DO TUELA!




¡Xa está!. O tesón está preparado. Solo hai que porle uns chumbos rastreiros, e ¡listo!.

Escachouzaremos os gogos nas cachoeiras do fondo dos pastizais de Veigadiz, e despous tentaremos as arraigadas da Rabudeira. As bácoras, nesta época estan asoadas. Asi facemolas marchar os seus nieiros. Alí o tesón xa fai das del.

Fúmonos á cama. Non se podía estar no xergón, era tanto o calor que facía, que as pallas enchumbábanse de suor que volviá o corpo para acabar de amolalo.

Erguímonos cedo pra chegar no arraiar do sol o fondo das Barreiras. ¡Que listos eran os caralláns dos cabaleiros templarios! Na barreira da lado dreito do Tuela, tiñan as viñas, nas que o sol entraba desde a mañá hasta a noute. O viño que facian era de sona na comarca. Mandaban viño, coellos e perdices o castelo templariode Vinhais, e dalí subian as famosas alleiras trasmontanas. ¡Xa podían!

Empecemos cacheando gogos, lastras, e sobre todo as oucas, pois as bácoras adoitaban meterse no medio delas, tamén nas carrizas das bordas.

As camelas atizában-nos nos garlimpantes e liscaban pras arraigadas, onde despois esterlouzaríamos co tesón.. Aquelo tiña boa pinta, pois fuxian moitas.

O tesón estaba preparado con malla ancha, pra que solo quederan nel as desparpadas de mais de dez pulgadas. Habia que deixar as pequenas pra o seguinte ano.

En menos de unha hora, deixemos de trastear, pous xa tíñamos dabondo, habia dous carrelos cunha decena de camelas, de mais de trinta centímetros cada un. Unha vez escabechadas tíñamos peixe para uns dez días. Non facia falta mais.

Zampémonos uns ovos estrelados con patatas fritidas, que levábamos, debaixo dun escambroeiro dos poucos que xa quedan desas dimensiois, bebimos uns grolos de viño e durmimos unha boa sonada, facendo tempo pra que o sol non nos abrasera o cachazo subindo as costas da Mallada.

Cando subíamos crucémonos co gran truteiro de Hermisende, o ti Grabiel, que nos preguntou que qué tal. Enseñémosle a nosa pescata que era boa, ainda que non tiña nada que fose envexado pola del. Preguntoume se collera algunha a mau, dixenle que so unha, que fuxian; entonces él díxome:

¡Hai que entrarles con muto xeitiño, pous non tein pestañas!

lunes, 5 de julio de 2010

¿QUE ESTAMOS FACENDO?



Teño a má costume de tentar informarme de todo aquelo que me preocupa.

Solo son capaz de procesar aquela información que son quen de entender, e inda así teño as miñas dúbidas. ¡Benedictus ille que non dudan!

Imos o meollo da cuestión:

Hoxe fálase desta crise que asoballa o mundo. ¿O mundo todo?.- ¡Non!. Aqueles currunchos que inda non entreron no sistema non teñen crise, mais ¡Oh Zeus! Serán os primeiros en irse o mismísimo carallo-

Para entendernos; eu son daqueles que pensamos que estamos diante dunha crise do sistema(crisis sistémica). Esto acabouse, xa non se poderá vivir de seguir endeudándose, vendendo fume, ou facer cousas invendibles, que ben sendo o mesmo.

Cando este sistema naceo, o factor traballo era importante, inda que fora infravalorado.

Os propietários dos medios de produción necesitaban mau de obra, nunca penseron que esta mesma compraria os seus trebellos e chegarian a saturación.

A cousa empezou co descubrimento de América. Alí despous de prescindir ou aniquilar os nativos, viron que había moita riqueza, tiñan un problema non habia mau de obra dócil.

Mal pensaban os do Mayflower, aqueles que chegueron a Massachusetts en 1620, que aparte de pagar as súas deudas co seu sistema, eran o xérmolo doutro.

O problema residia en que os que mandaban e podian, querian todo para eles a cambio de nada.

Agora teñen problemas para manter o “system”, pois os que poden traballar, non poden consumir. ¿Quén carallo vai mercar os seus cachivaches inútiles?

Darle a volta a tortilla para seguir no machito, vai-les costar moito. Agora xa todos sabemos aquelo de cambiar cousas para que todo siga igual.

Si de min dependera, iríame a Val dos Marcos, e viviría do pouco. Do moito nunca vivin, e a pouca cultura solo me sirve para quentarme a caluga.

¡Polo menos non necisto leña!

¡VIVA ESPARTA!

sábado, 3 de julio de 2010

¡TEIMAS!




Parecian tronos, ou eso foi o que pensei cando me decatei.
Apliquei a orella, e o estrondo estaba alí. Debia ser unha tormenta forte, seguramente estaría centrada no alto do Marabón, e o eco facia que parecese que non habia solución de continuidade na tronada.
Pasados uns segundos decidin abrir as fiestras para enterarme mellor, pois aquelo empezaba a soar raro.
Mellor era sair ó camiño a enterarse. Era estrano, pois habia un sol radiante ainda que eu creia que era de noite.
O ruido era cada vez mais grande, e o raro era que non habia ni unha alma as vistas. Pensando ben, non so non habia xente, non habia cais, nin gatos, ni páxaros. Os vencellos desapareceran e os pardais tamén. Incluso as follas das parreiras non tiñan cor e a figueira do “Loy” estaba esmochada.
O ruido cada vez era mais forte, parecia o dun avión demasiado baixo. Mirei o frimamento e, aquello non tiña pés nin cabeza. Habia un sol pola zona do norte, nembargantes estaba nublado, mais así e todo víanse as estrelas, eso sí a estrela polar estaba enriba da Serra da Escusaña.
Carajo, pensei, o sol camiño de Porto, a polar enriba do Çeive sinalando o sur, ¿Onde estará a Lúa?.
¡Carballo!, ¡Menuda pea debin de coller onte!
Non pode ser levo tres semanas sen beber ni gota. O tratamento con antibióticos é incompatible co mesmo.
Empezou a aparecer por Montemuga. Era un avión que en poucos minutos encheo todo o que se via do firmamento.
Cando prestei atención a todo aquelo, descubrin que o avión non era tal. ¡Eran infinidade de avións pequenos, bailando por enriba e por debaixo das néboas, e por enriba de todo parecía que non estaban suxeitos as leises da gravitación universal, polo menos tal como nola contaban!
Canbiaban de rumbo sen mais, retorcianse, fundíanse uns nos outros. Fusionabanse e fisionabanse sen sentido aparente.
De repente un deles desviouse dos demais a baixou direitiño a min. Despedinme do mundo, pois tal como baixaba cada vez era mais grande. Aquelo ia a aplastarme irremesiblemente. A milimetros da miña fazula cambiou de rumbo, fixo un rouso de cento oitenta graos e desapareceu.
As néboas desapareceron, o sol tamén, a estrela polar estaba de novo no seu lugar, e a lúa, grande como a roda dun carro, facia que se viran todolos corrunchos.
Fixeime na parede do Sagrado, e alí estaban sentados unhas cantas persoas, que algún día o foran. Diante de min estaba un home alto, seco, cunha mirada agarimosa, que agarrandome por o códabo díxome : Alguen dixo que todo era relativo. ¡Volve a cama!
Era o home do Capote Remendado.