Parece que o tempo, ese que “fuxit”, é inexorable.
Entre onte e tresantonte(no senso figurado), naceron na familia dos da Igrexa, varios infantes e infantas, morreron os patrícios e matricias, e sen solución de continuidade, atopamonos agora no futuro de tresantonte, no actual de hoxe e no pretérito dos seguintes tresantontes.
Parece que esto non para, e a medida que pasa fai que teñamos mais cousas que lembrar, mais recordos e menos porvir.
Ven este preámbulo a conto, porque, desde fai uns días, xa todos os descendentes dos mencionados, teñen vida autónoma.
Xa todos traballan, todos están fecendo proxectos como aqueles que no seu dia fixemos os demais, e espero que todas as súas arelas se convertan en realidades.
A última en incorpporarse o mundo laboral foi “Masé”.
Solo le podo decir desde aiqui, que le desexo o mellor, que seguro será aquelo que ela desexe.
Chegados a este punto, solo me queda decir que, do mesmo xeito que eles van para adiante na vida, nos facemolo de maneira inversa, e ainda que digan que os anos conlevan sabedoria, eu, desde os meus, podo decir que eso non é certo. O mellor temos mais recordos, mais os anos non nos fan mais sabios, coido que mais inútiles e mais torpes.
Bueno, xa chega de retóricas, desexole a “Masé” e a todos aqueles que se vayan incorporando, a esta sociedade que está periclitando, que les sea levadeira, e que tenten mellorar o que nos fumos escarallando.
Unha aperta a todos.
Concordo coas túas cousas. Os anos fannos máis torpes e dubidosos, pero non necesariamente máis sabios. Os mellores desexos para Masé e para todas e todos os que están loitando por acceder a ese ben (ou necesidade) escaso que é o traballo.
ResponderEliminarBuffff, me parece que me estoy haciendo viejo, ciertamente no nos hacemos sabios con la edad sino que nos hacemos más cautos, aunque alguna tontada que otra sigamos haciendo (ya os contaré si viene a cuento)
ResponderEliminarBienvenida Mase a la vida laboral.