¿HAI POSIBILADES!

A sombra negra, emborrallada, estaba diante de min. Aquel monstro acollonaba, tanto que me fixo froxar. Parecia que estaba xa tan escarallado que o mellor sería espallalo os catro ventos.
Como consecuencia delo, tiven que desistir, xa no seu dia, da invasión das terras de Siting Bull por mor de que non teriamos castañas bastantes para manter ós camándulas herdeiros do My Flower. Para os cobrizos, seguro que habia, para os outros non; pronto se quedarian cos castiñeiros, e enriba cobraríanos un canon por telos plantados, un canon por limpalos e un canon por apañar as castañas. ¡No pagaba a pena!. ¡O que queira castañas que escache ourizos!
Xa sei que a Fraga do Rolo faríao casi todo. Mais despois de indemnizar a Portugal polas marcas que deixera, encima, que se quederan cos castiñeiros, era un custo escesivo.
A sombra deume a entender que a idea que me rondaba na caluga, tampouco era a mellor. Seguro que bastante peor.
Efectivamente, cando me decatei que a invasión da Comunidad Económica Europea, podia inda ser mais lesiva para os interese dos Louxeiros, quedei sumido nunha profunda reflexión existencial.
Habia unha cousa clara, eses países de por enriba dos Pineos, non os podia invadir, nin anexionar, co impulso da Fraga do Rolo. ¡E costa arriba!. Non hai pola zona do Tuela enerxia bastante para facela rodar costa arriba.
Ocurriuseme unha cousa; que nos invadiran eles a nos.Non sabia como facelo. Saqueile a lingua, puxenle os cornos cos dedos na testa, fixenle todo tipo de cucamonas, mais todo foi inútil.
De repente ocorriuseme : endeudome hasta as orellas, pido prestado para devolver e endeudarme mais, hasta que a espiral rache. Tamén o tiña claro, eu solo era insuficiente, mais involucrando a toda a Xeabra, como epicentro, e facendo crecer a ola espasiva, o fin conseguiría que nos invadiran eles a nos.
De pouco serviu, eles fixeron o mesmo, e aiqui estamos, coa que está a caer.
Se alguén se anota, tentaremos invadir Vinhais. É esta unha terra, ubérrima, na que fundamentalmente, produce unhas úvas de sona internacionacional, se non que lo pregunten os adegueiros dos bós caldos maduros de Portugal, ou os de vinhos de Oporto.
O problema está en que eles nos deixen. Seguro que estarán un pouco a espectativa por si nos damos demasiado ós figos.
Deixaremosle chegar o Tuela sen mais. Eles inda non se entereron de que inda está en vigor un proxecto que o quere trasvasar ó Bibei .Tamén faremos o posible para que as nosas mulleres merquen mais popelin alí, para as camisas das festas.
Cuando acabei esta pequena escrta, a sombra alrgouse, aledouse, e escachouse.