FOI POLA XEABRA

- ¡Era mais bruto que unha porta carral arrastrando!

Estaban os dou conveciños sentados na parede do Sagrado, cos pés colgando enriba das lápidas.

- Si era bruto, si. Supoño que agora que está morto, deberiamos decir que era boa persoa e que Deus le perdoe.
-
- Mira, deixate de tolemias. Era bruto como él solo. E Deus saberá ben se le debe perdoar ou non. O que é seguro, é que o crego xa le perdoou. A fin de contas tiñan moito en común.

- Pobre da primeira muller, as que pasou ó lado del. Os dou querian ter fillos, e o pasar o tempo e ela non quedar preñada, o tiu pasou de bruto a acémila integral. Sempre le tiraba na cara que se non tiñan fillos era porque ela non servia.

- Tamen le afeaba o outro novio que tivera ela, decindole que seguro fora cousa del o asunto da súa infertilidade.

- Si, era moi bruto. Eso que inda estivera un par de anos nun seminario menor.

- ¡Bo, atontouse no 37, cando se apuntou a falanxe. Alí castrában-os.

- ¡Cala. Chegan os da funeraria. Xa chegou a hora.!

Efectivamente, xa chegaba a procesión. Viña diante de todo un rapaz cunha esquila, tocando de maneira que semellaba o toque de sinos. Detrás do rapaz viñan tres homes, dous con farois e no medio outro cunha cruz, xusto detrás o cadaleito a lombo de seis homes mais, e detrás o crego, cantando como un descosido.

A continuación viña a viuva acompañada polo fillo que tivera de solteira. Non tiña cara de pena. Mais ben parecia aliviada.

Os dou amigos, despous de quitarse a boina, e agachar a caluga o paso da cruz, retireronse a un alto desde o que divisaban o sagrado e os movimentos da xente.

Estiveron un pouco calados. Mais ben ensimismados. Supoño que pensando na brevedade da vida, pois tiñan uns poucos anos mais que o finado.

Coñecianho ben, pois eran veciños, mais como decia un, non amigos.

- Despois do que le fixo pasar a primeira muller, tratandoa de machorra, ó fin resultou que o que non servia para o asunto da procreación era él.

- ¡Eu xa te decia, que cando o via camiñar, desde a parte das costas tíñame un algo, así como de… de.. paneleiro doente.!
- ¡Ba, sempre andas coas túas lerias!. Decian que na guerra, estouperale unha granada de man antre as pernas mentras aprendia a manexala-

- ¡Bo, tonterias. Se fose así, aparte de deixalo castrado, estaria sen pernas e seguramente sen parte do bandullo!.

- O que está claro é que a prmeira muller era unha santa, por aguantalo. No segundo casamento quedou demostrado que él era o da culpa.

- ¡Si home si, ou que a segunda non o deixou mollar!

- Xa acaberon, imonos a cantina.

- ¡Vamos!

Encasqueteronse as bilbainas, e coas mans dentro dos bolsos dos pantalois, lisqueron cara a cantina.