¡ESCACHANDO OURIZOS!

¡Chacho!, viñan todolos anos a finais do outono.Era polos anos vinte, porque tiña eu uns oito ou nove anos.
Na cuadrilla dos ciganos, estaba un rapaz, do meu tempo. Caímonos ben un o outro e fixémonos amigos.
Viña pola casa, e saíamos a xogar xuntos. Aquel rapaz non tiña zamancos, andaba sempre descalzo, tanto se chovía como se nevaba. As xeadas non le afectaban para nada, e no tempo que se estivo acercando polo forno, nunca colleo un constipado.
Eu creo que estaba inmunizado contra os catarros.
Corria como un corzo, gatuñaba os castañeiros, metiase na auga coa mesma naturalidade que nos andabamos polo bulleiro cos nosos zamancos.
Tiña os pes tan negros que mesmo parecian embutidos nun cacho de coiro vello.
Un día foi conmigo a apañar castañas, díxenle que se me axudaba a coller as castañas, dábale él as que quixese levar.
Gustabanle moito as castañas asadas. Cando alguén cocia no forno, púñanhas na saida da borralleira e naquela noite cenaban quente.
Fumos as castañas o Carballal. El coma sempre iba descalzo, dixenle que tivese coidado cos picos dos ourizos. Cando me escoitou, foi dreitiño a un ourizo repoludo, e sen pensalo escachouno co talón dos pés, con mais facilidade que eu cos zamancos.
Arrepíouseme o lombo, e pregunteile se non se le clavaran picos nos pés e díxome rindo que non.
-É imposible- dixenle eu- se eu escacho un ourizo, seguro que se clavan na madeira dos zamancos.
Entonces él amosoume a planta do pé.
Aquello era igualiño que o casco dun cabalo. Tiña mais de un centímetro de casco nos dous pés.
Esto contoumo meu pai, nunha ocasión que eu tiven que vir cunha sandalia totalmente rota, que facia que me queixera constantemente. E solo foron uns quinientos metros.
Coido que é certo eso que din de que “ a necesidade crea o organo”.
¿ Haberá hoxe neste noso mundo “civilizado”, alguén capaz de soportar unha cousa semellante?