domingo, 13 de junio de 2010

CONVERSA CON CORMANLAREIRO



Sempre que vou a Val dos Marcos, paso unhas horas falando co meu amigo Cormanlareiro. Sempre ten algo que contarme, ese algo é moi interesante para min, e tamén cumplo coa obriga de saúdar a un maís que amigo.
Este fin de semana, non foi a excepción, de feito nunca a hai. Algunha veces as nosas conversas son intranscribibles, e outras son secretas, sobre todo aquelas nas que participa un amigo común: O Home do Capote Remendado. Xa falaremos desto.
Desta vez a conversa empezou dandole un repaso as “camelas” do Tuela. O parecer teñen por norma non pasar pola “cricadeira”.
No medio da nosa conversa contoume algo que le estivo pasando durante unha semana, a cousa merece ser dada a coñecer ó mundo, por se a algún terrícola le axuda nun caso semellante.
Imos alá:
“A primeira noite que pasou- contoume o Cormanlareiro- foi bastante arrepiante. Eu estivera lendo un libriño de Castelao, que falaba duns mortos que se xuntaban no sagrado, e facian as suas trasnadas de caliveras parlantes.
Deiteime dandole voltas a aquela história, e quedei dormido. Como era de esperar soñei cun cemitério onde saian das suas covas as caliveras, con algún que outro óso de apoio, eso sí, sen orden nin concerto, podian estar sobre un fémur, ou sobre un cúbito. Os mais extranos eran os que, enriba da calivera levaban os ósos todos de un pé.
Estaba eu nesas cousas de ultratumba, cando me espertou un forte golpe nos crsitais da fiestra. Pensei que a escacheran.
Quedei escoitando un pouco, hasta que o golpe repetiuse, esta vez cunha repetición triple bastante estrondosa. Daquela acollonei bastante, pois aquello repetiuse catro ou cinco veces mais, hasta que vencendo o canguelo, decidin asomarme e ver que pasaba. Eso si botei man dun “esbirradeiro”, por si era o caso de usalo.
Cando abrin as contras e a ventana, atopeime cunha noite donde unha lúa chea facía que parecese de día, e acrecentese as sombras dos castañeiros dos soutos de maneira fantasmal..
Escoitei alá o lonxe uns laios que puñan os pelos de punta. Aqueles berros cada vez eran mais débiles hasta que desapareceron.
Pechei a fiestra, púxenle unha tranca as contras e asegureime de que as portas todas da casa estiveran pechadas e coa tranca posta.
Volvin a cama, e por algún motivo inesplicable para min, hachei que as mantas non chegaban a toparme no corpo, era como si estiveran levitando. ¡Nunca tal vira!.
Tiven que durmir polo día, pois non podia coa alma, despois de non dormir nada.
A segunda noite, fixen acopio de todo tipo de utensilios de defensa, aparte do esbirradeiro, puxen o lado unha espingarda cargada, un machado, unha fouce rozadoira, unhas estacas de madeira de buxo ben afiada e un mazo de ferreiro.
Repetiuse o da noite anterior, mais eun non fun capaz de ollar a ninguén, a pesar de que os berros eran mais arrepiantes e mais fortes. Tanto que nun momento, pensei ver algo debaixo dun zreixal que tiña cerca, era un bulto negro e informe. Non me encomendei nin a Deun nin o demo, botei a espingarda a cara e ¡zas! Alá foron os chumbos. Escoitei un berro e un gorgolexo, e fíxose o silencio.
Fun debaixo de zreixal, e atopei o can do veciño alí espatarrado. Metin-no nun saco, e pola mañá cedo leveino as cachoeiras do riu.
Aquello fíxome reflexionar durante as outras noites que seguiron, con berros cada vez mais cercanos, que fixeron que tranquera portas e ventás, e non asomei mais o camiño.
Os berros soaban todalas noites pola mesma banda, mesmo parecia que viñan da pallarega.
Polo dia fun a inspecionar a pallarega, e o entrar, saíron en desbandada catro noutaregas. Tiñan o niño nunha das vigas.
Pensei que o mellor era non ter medo, pois ablíganos a facer tolerías. Por culpa do mesmo mateille o can o veciño, pasei varias noites sen durmir, e estiven a piques de mandar para o outro barrio a un cigano que veu pedir.
Desde a inspeción da palleira, as cousas volveron a normalidade.
Xa che contareí o do cigano”
Esto foi o que me contou, nin quito nin poño comas nin puntos, so transcribo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario