Hay cousas nesta vida que se ven caer, moitas veces de maduras, e outras veces non por esperadas non deixan de sorprender, e deixar ruin corpo.
Acabo de enterarme de que meu amigo Modestolo-pez, deixounos definitivamente.
Xa non queda ningún Modesto en Val dos Marcos.
Venme agora as mentes un día de caza no fondo do Piñeiro, enriba dos prados de Lagoas de Baixo.
Estábamos alí cazando uns cuantos, entre os que se atoban o Vidal e o Modesto. Xa os dous irán de caza no Alén. Espero que fagan unha boa cazata.
Aquel día, no Piñeiro, eu sen querer case, metinme nunha pocilgada de catorce ou quince xabarins, dos que fun quen de afanar dous.
O Modesto estaba subido nunha pedra, a parte de arriba onde estaba eu, e cando os marraos escomenceron a correr, a maioria cara a min, vin que él puña a escopeta a cara, tiven que berrarle o mesmo tempo que puña corpo a terra, que non disparera, que me podía deixar teso.
Fíxome caso e non disparou. Despois dixo que ben me vira, e que non pensaba disparar, cousa que eu ainda hoxe poño en duda. Se non le berro…… non sei.
Era un bon rapaz, bon compañeiro, mais tiña ese andacio de Val dos Marcos, que está deixando aquello caseque deserto.
Espero que agora descanse, e que o Gran Arquitecto do Universo le de un bon lugar onde facelo.
Un abrazo Modesto!.
No hay comentarios:
Publicar un comentario