domingo, 9 de mayo de 2010

¡HOMES COBARDES!


ISTÓRIA ESCOITADA POR MIN A MIÑA AVOA, FAI ANOS.

Primeiro cuarto de século do pasado.
Xa estaban os rixelos nas cortes, as vacas acomodadas, era a hora da xuntanza dos homes da aldea, debaixo do balcón da mai de Paulos.
Normalmente chegaban alí despous de merendar, a falar das súas cousas, comentar como ian as colleitas, se xearía e queimaria os froitos, se ainda podia vir unha nevada, pois aquel dito de que “hasta el cuarenta de mayo no te quites el sayo”, a mil metros de altura sobre o nivel do mar, non era un dito calquera ¡era unha lei!.
Aquela tarde-noite, habia unha boa concurrencia, acababa a semana e o dia seguinte domingo podiase descansar algo.
As mulleres da aldea, aquelas horas, adoitaban ir a fonte a por auga, tamén tiñan as súas xuntanzas e os seus “corrillos”.
Diante dos homes, pasou unha muller de arredor duns trinta anos. Estaba preñada, e notábasele ben. O parecer xa estaba de sete meses. Estaba solteira, e as más linguas decian que ela mesma non sabia que era o pai.
Unha vez que pasou, os homes escomenceron a botar fora da boca cousas irreproducibles. Xa sabedes as estupideces dos homes cando estan mais de dous xuntos, e se queren facer “mais homes”.
-¿Quen de nos é o pai?- dixo un botarate.
Entonces empeceron as gracias de uns e os outros-
- Se é meu, que saia con dúas cabezas- dixo un pequeño baboso.
- Se é meu que saia con cornos- dixo outro.
- Se é meu, que tarde quince meses en nacer- outro.
Asi, un detrás de outro, estupidez tras estupidez, e baladronada arriba e abaixo. Grandes risotadas, algún case perdia os folgos rindo.
Volveu pasar aquela muller e o silencio foi casi sepulcral. Despous de todo eran bastante cobardes.
Pasou un mes, e aquela muller deu a luz, desgraciadamente para ela, a criatura naceu morta, cousa que certificou o médico do concello.
Como non foi bautizado, e era fillo de solteira, o recien nacido-morto, foi enterrado, na parte norte do “sagrado”. Aquela era a zona para os non cristians. Alí nunca enterreran a ninguen. Esa foi a sentencia do crego.
Foi un duro golpe para a mai. Non queria perder o fillo.
Dias despous de uns días, correu polo pobo un rumor: Uns decian que a criatura, nacera con duas cabezas e que por eso a matera. Outros que si nacera sen pernas, outros…., en fin, cada un decia a burrada mais grande que se le ocorria.
Chegou os oidos da pobre muller.
No o superou.
Unha mañá, atoperon-na colgada polo pescozo debaixo do único Teixo que quedaba.

1 comentario: