viernes, 31 de diciembre de 2010

¿CRISIS? VADE RETRO. SYSTEM




 Viene el 2011. Está llamando a la puerta. Como todos los que nacen, este no trae un pan debajo del brazo. Creo que trae algo para partirnos el brazo.
 Esta mañana, leyendo la prensa he comenzado a entrever parte, solo parte de aquello que nos espera. ¡Menudo embrollo!.
 Aunque mi formación es más por el camino del MK, voy a intentar comentar mis, y digo “mis” impresiones sobre esta crisis y lo que nos afectará durante el 2011.
 En primer lugar, decir que la crisis, por ser una crisis sistémica, la tendremos instalada entre notros, sin querer ser agorero, unos pocos años.
 Durante el año que comienza  vamos a ir enterándonos de lo que va a pasar con nuestras economías, que a fin de cuentas, es lo que mas nos interesa individualmente, por supuesto sin olvidarnos de la economía nacional y europea, que para eso estamos dentro de las dos.
 Decía que esta mañana, al leer la prensa ya venían algunas pistas. Ya se nos han anunciado subidas en el recibo de la luz, del gas, hace poco subió el iva, el tabaco, y esto no ha hecho más que empezar.
 Los producto de consumo, tendrán su talón de Aquiles en el precio, sobretodo si son prescindibles, es decir si no son de primera necesidad. Problema con esto productos bajará la producción porque las ventas no acompañarán, lo que conllevará despido de trabajadores con todos los problemas que eso acarrea.
 Los productos de consumo imprescindibles, como consecuencia de parte de lo anterior, también sufrirán bajas en sus ventas, sobre todo por culpa de los precios.
 Como veis esto es una pescadilla que se muerde la cola, con la diferencia de que en el caso que nos ocupa, nunca se cerrará el circulo sinó que se asemejará demasiado a una espiral.
 Esto, aunque parezca mentira, afectará y mucho, a las cuentas del estado, que como consecuencia de ello cada vez tendrá menos ingresos, por lo cada vez podrá ofrecernos menos servicios. Ya tiene un problema con la deuda a la que recurren todos los estados, ahora mismo tienen que endeudarse para pagar interese de deuda pasada, y la deuda real, tendrán muchos problemas para hacerle frente.
 Si cada vez vendemos menos, producimos menos, aportamos menos a las arcas estatales, llegará el momento en que, para tener servicios tendremos que pagarlos porque los estados no podrán. Creo que está a la vuelta de la equina el copago en la sanidad, a lo peor esas autovías que tenemos también nos las tendrán que cobrar (Véase a Portugal), la enseñanza se encarecerá, será como “antes”, solo tendrán acceso a ella los que puedan económica mente. En definitiva, y para no aburrir, que el estado del bienestar se irá al garete, que cada uno podrá tener aquello que pueda pagar, por lo tanto solo podremos obtener aquello que seamos capaces de ganar.
 No quiero aquí hablar del paro y de los parados, va implícito en todo lo expuesto, y no quiero ni pensar en una tasa de paro el doble de la actual, y que los subsidios de paro se agoten.
 A lo mejor con el tiempo, mucho tiempo, esto traerá consigo un retorno a lo rural. El problema estará en la adaptación al mismo. Pero esto es otro tema.
 VAMOS A SER LIGERAMENTE OPTIMISTAS Y PENSAR, POR LO MENOS, QUE EL AÑO QUE VIENE NO SEA MUCHO  PEOR.
 QUE EL 2011 SEAMOS,POR LO MENOS ALGO FELICES.

jueves, 30 de diciembre de 2010

EL SEDANO DE DELIBES


         Entrada a Sedano por el norte.

 
Aprovechando un viaje a Burgos a pasar la navidades con la familia de mi hermana, mi cuñado Justo tuvo a bien enseñarme algunas, de las muchas cosas que hay que ver en esta provincia, sobre todo desde el punto de vista de nuestra historia, y de la arqueología donde hay gran cantidad de yacimientos muy poco conocidos por lo menos por mi.
 En una de esas excursiones por la provincia, nos acompañó a un maravilloso pueblo, Orbaneja del Castillo, pueblo del que os contaré algo en una próxima entrada. La carretera atraviesa la aldea de Vivar del Cid, un poco mas adelante una señal nos indica un pueblo que para mi ya casi es como si fuese el mío: SEDANO.
 Desde hace mucho tiempo, yo soy un lector, del que considero uno de los mejores escritores españoles, sin ningún género de dudas el mejor contemporáneo. No podía pasar por aquella carretera y no acercarme al pueblo de las lides cinegéticas de Don Miguel, no en vano tengo todos los libros publicados sobre el tema de ese caballero Valisoletano que fue Delibes.
 El día era de los de estar acurrucados a la vera de una buena estufa. La temperatura siempre por debajo de cero, la carretera con nieve, y a ratos con hielo. En el desvío hacia Sedano pasamos algún apuro por mor del hielo, presumo de conducir bien con nieve y hielo, no en vano soy de entreportelas, en Sanabria. Hubo un momento en creí que tenia que hacer uso de las cadenas. Nos libramos de ellas por los pelos.
 Por fin llegamos a Sedano, un pueblo cabeza de partido, no excesavemente grande, y alargado alrededor de la carretera. Con un castillo y una iglesia que me dio la impresión que era de arquitectura románica.(¡Cuánto románico hay por esta tierra, aunque creo que no tanto como en Zamora!).
 Tenia ganas de ver la casa de Delibes, pero desde la entrada del pueblo hasta la salida no encontré a nadie a quien preguntarle, tal era el frío que los habitantes preferían no salir a la calle. Ya casi al final del pueblo, al lado del cuartel de la Guardia Civil, había un señor que parecía cuidar del jardín, pero al acercarme y preguntarle, me dijo que él no era de allí, solo estaba pasando unos días con una hija suya..
 Cuando leía los libros sobre la caza o aquellos de las Ratas, La Mortaja o el disputado voto del señor Cayo, cuyo pueblo esta casi pegado a Sedano, comencé a entender la gran afición de Delibes a la caza.
 Yo pensaba en un panorama castellano, plano, muy labrado e seco. Pues estaba equivocado. Es montañoso, con un matojo bajo, que daba envidia por lo bien que se podría patear en comparación con los nuestros de la Sanabria Alta. En los bajos, tierras de labradío donde las perdices tendrían buena comida, dos ríos pequeños y el Ebro muy cerca.
 Me imaginaba a mi mismo acompañando al Maestro y sus amigos, cazando por aquellas laderas, y escuchando las charlas, por las tardes de él y los curtidos y serios habitantes de la zona.
 Nunca en mi vida he sentido una envidia, sana, como en esta ocasión. Solo pensar en la posibilidad de acompañarlos, por aquellos cerros que estaban delante de nosotros, hacia que me sintiera, casi casi acompañándolos.
 Prometo volver a la zona, visitar Vivar del Cid, el pueblo del señor Cayo, y sobre todo hablar con algún vecino del pueblo, y si conoció a Don Miguel Delibes Setién, mucho mejor.

lunes, 27 de diciembre de 2010

MANIFESTO FUNDACIONAL

dDOMESMO XEITO QUE NACEU MORREU. COMO O DIA DOS INOCENTES XA PASOU RETIRAMOLAS CANDIDATURAS E DAMOS DE BAIXA O PARTIDO NON NATO.

 PARECE QUE NON COLOU O ASUNTO PORQUE NAIDE QUERE O CHOCOLATE.
O ANO PRÓXIMO HABERÁ QUE SER MAIS IMAXINATIVO-

 SINTO-O POLO NOSO CANDIDATO PRINCIPAL  O CORMANLAREIRO.
                    Candidatos correndo a apuntarse(ESTES SIGUEN NA SÚA)

jueves, 23 de diciembre de 2010

¡ COMERÁS BERZAS!


¡BOOOON   NAAADAALL  A TODO MUNDO.! (Desde Burgos¡que bon viño!

 Tempos duros. Naqueles anos a cousa estaba  “francamente” fodida. A hora de comer incuestionablemente sempre pasaba o mesmo, caldo de berzas un pouco de touciño, se habia sorte. O dia seguinte a cousa variaba, berzas con cheiro a touciño.
 En Val dos Marcos, habia bastantes vacas, tiñan vitelos, éstes os seus donos vendian-os, mais os “bisteques” comian-os noutros lugares. Coido que nin o crego, o médico e os guardias civiles os cheiraban.
 O peixe, xa era cousa casi de extraterrestres, pois a mellor ocasión era polo mes de Santos. As veces viña un paisano de Verin que traia sardiñas e cambiabas por castañas. Unha dúcia de sardiñas, unha cesta de castañas. A cesta coido que era de arroba (algo mais de once kilos).
 Polo tanto, e tendo en conta o que precede, ter a oportunidade de comer algo de peixe, polas datas do Natal era algo que todos desexábamos e poucos facian .
 Daquela polo Val dos Marcos, adoitábase unha cousa natural para poder comer algo de peixe, ainda que fora de rio. Tamén daquela polo Tuela habia trutas, barbos, bogas e escalos. Tamén pululaban por alí lontregas, garduñas, martas e fundamentalmente ratas de muiño e unha especie de rio chamada nízcaro que é unha especie de toupo de auga. O que se adoitaba facer era armar as manxoeiras, unha espécie de nasas, feitas polos lugareños, coas que se collian as trutas, por estas datas, aporveitando a “freza” da salmo fario, truta endógena do riu Tuela, hasta que se solteron as trutas do arco iris en Portugal.
 Armábanse as manxoeiras nas vicadas das preseiras. Nas propias caldeiras e nos remansos dos fondos dos pozos, onde a auga non  fora demasiada, pois eran os lugares onde as trutas “frezaban”.
 Podiase facer unha boa pescata se a primeira en entran na manxoeira era unha truta, pois detrás entraban machos, coido que hasta agotarse no pozo no que se fixera a operación.
 O dia vintetrés do Natal, meu pai e mais eu, cargando con cinco manxoeiras, feitas por él, baixémos o Tuela.
 Empecemos no fondo do pozo das Barreiras, armando a primeira manxoeira  na marxen esquerda do riu, casi en Parada. A segunda no pasadeiro de Veigadiz a Veigadarea, na marxe direita. O riu non viña demasiado grande, podiase pasar dunha borda a outra coas botas de goma, aquelas que chegaban casi a rodilla.
 A terceira armémola no cimo da charca do prado do ti Salvador, en Veigadiz. A penúltima no fondo dos prados do Prado Grande e a última nas vicadas da preseira do fondo de Penacoba.
 Alí durmiron toda a noite. Noite por certo na que empezou a chover de tal xeito que, o dia seguinte o riu crecera. Cando fumos a buscalas a mañá seguinte, decidimos que eu iría pola banda de Hermisende, para recoller a que habia no fondo de Veigadarea.
Ibamos casi a par un do outro. Cheguemos a primeira, no fondo de Penacoba. Estaba valeira, bueno valeira, valeira, non. Tiña dentro un nizcaro.
 A segunda, no Prado Grande tamén estaba valeira e a do fondo das Collostras de Veigadiz o mesmo. Valeiras.
 Cuando cheguémos a do fondo de Veigadiz, no pasadeiro, meu pai sacou a penúltima con algo mais de sorte: tiña unha truta. Mirando para min e berrando por enriba do bruar das augas do Tuela, díxome: ¡COMERÁS BERZAS!.
 Baixémos a última, a de Parada. A única que estaba na marxen esquerda do riu.
 Chegueí o lado onde se quedera a manxoeira, mais coa crecida do riu, non le chegaba, e desde a miña posición parecia que estaba chea de follas cousa que presagiaba mas notícias con relación a pescata.
 Busquei un pau cun gancho co que pudera sacar o artiluxio. Despous de un tempo, atopei o pau axeitado, acerqueime e enganchei a manxoeira e tirei dela. Aquello pesaba, polo tanto tiña que estar chea de follas e algunha pedra.
 Berreile o pai : ¡COMEREMOS BERZAS!.
 Turrei da manxoeira hasta sacala, e alí foi a sorpresa. Estaba ateigada de trutas.Foi tanta a ledicia miña que sen encomendarme a Deus e os Santos, queiteime os pantalóns e con eles, as botas e a manxoeira na man, crucei o riu hasta onde estaba o Pepe. Unha vez que xa entrei en calor de novo, tanto o Pepe como eu, calculemos que naquela manxoeira habería mais ou menos unha arroba de trutas.
 Foi unha boa navidade. Cenouse trutas a esgalla, e despois as consabidas terroxas, o unico dulce asequible daquela.
 ¡Tempus fugit!, aqueles endexamis volverán.

martes, 21 de diciembre de 2010

PARA MAYORES DE SESENTA.


 

Aqui os dejo una recreación del famoso mundialmente, pasodoble de San Ciprián de Hermisende, interpretada por Jambrina ayudado por Lamadrid y Plácido, el dia del homenaje a Horacio Rodriguez.
 Todos aquellos que recuerden los inicios del baile en "As airas das Pirlas", seguro que se le levantan un poco "os zamancoS" e inician el baile por los pasillos de la casa.
 Lo peor de estas cosas, sobre todo para los homenajeados, es que hay que estar "criando malvas" para que te "hojameneen".
Yo sé que hay mucha gente queriendo hacerme un homenaje, desde la presidencia del gobierno nacional, la oposición la JCyL, y su oposición, A Xunta de Galicia e oposición y el gobierno de Tras os Montes al completo con los ayuntamientos de la Alta Sanabria al completo tambien. Pero como uno es demasiado humilde, ( a tia Martina xa vai que morreu), prefiere que no lo hagan, pués tambien quiero estar traspuesto, por si es el caso.
Si os portais bien prometo subir algún video mas, realacionado con Val dos Marcos.

Saludos "Urbi et Orbi"

domingo, 19 de diciembre de 2010

UBICACIÓN DE VAL DOS MARCOS (Cartas para nietos)

                                El pueblo de nuestros antepasados (Hay agua al lado)

Querido niño de ciudad. Hoy quiero, desde mi rincon da Alta Sanabria, darte a conocer cosas de por eiquí , que seguramente no conoces, y, algunas puede ser que no las conozcas nunca.
 Verás: el rincón desde el que te escribo lo llaman Hermisende barrio de San Ciprián, no confundir con el barrio de Santa Maria.
 A mi megusta llamrlo Val dos Marcos, por ser éstos unos elementos existentes desde siempre para delimitar las propiedades.
 Para situar el rinconcito, y nunca mejor dicho, ya dré el porqué, te dire´que está situado geográficamente al oeste de la comarca de Sanabria, en el valle de desagüe de las aguas que se acumulan entre las portillas del Padornelo y de la Canda, a través del rio Tuela.
 Sanabria es una comarca que también está al oeste de la provincia de Zamora, provincia perteneciente al antiguo Reyno de León el que actualmente está enmarcado dentro de la comunidad autónoma de Castilla y León. Esto está en lo que se llama España, dentro de la peninsula Ibérica juntamente con Portugal.
 Como explicarte todo esta cuestión geográfica puede ser complicado en una carta, si tienes alguna duda pregúntale a tus padres y si ellos no te contestan, espera a ser mayor y buscate la información tú mismo.
 Lo de rincón es porque evidentemente, si se mira en un mapa se ve el rincón formado por los límites de Portugal y Galicia que casi forman un águlo recto(pregunta también), cuya bisectriz (pregunta de nuevo) es el propio rio Tuela.
 Si miras en un mapa, verás las distintas comunidades y provicias, separadas por unas rayas y pintadas de colores. De todas frmas no te fies de los mapas a la hora de localizar lugares, pués en el terreno no existen, por lo menos los colores que le han puesto y no coinciden con el color real de la tierra . Por lo menos por aquí,  pués en el mapa que yo tengo viene de color rojo, y yo lo veo entre ocre y verde, salvo que con la edad me vaya haciendo daltónico(nueva pregunta).
 Para que esta carta no sea demasiado aburrida y larga, hoy solo te hablaré de un elemento fundamental  en esta tierra : El Agua.
 Ya sé que en la ciudad, cada vez que quereis usar agua, solo teneis que acercaros a un grifo, girar la llave y ya sale agua.
 Aquí hay fuentes por casi todos los sitios. Son unos grifos que echan agua constantemente sin necesidad de abrir ningún grifo ni cerrarlo.
 Hay fuentes que tienen el mismo caudal todo el año y otras que dependiendo de la estación, dejan salir mas o menos agua de la Tierra. Esto es debido a la cantidad de agua caida de las nubes en el Otoño e Invierno, y sobre todo a la cantidad de nieve acumulada durante esas épocas en la montaña y sierras. Ya hablaremos de ellas.
 Para terminar te diré que gracias al agua de las fuentes, se producen y se inician los rios, que en su discurrir hacia el mar cada vez acumulan más agua. En el transcurso de esascorrientes los hombres han puesto obstáculos al transcurrir de las aguas, las encharcan y aparte de otras cosas, las llevan por tuberias hasta los grifos de las casas de las ciudades, por eso tú puedes abrir el grifo y sale agua. Jamás creas que esta es consustancial (nueva pregunta) a la casa  en donde vives.
 Seguiremos hablado de nuestros recursos, aquí en Val dos Marcos.
 Se me olvidaba, con la senilitud (Pregunta), a lo mejor alguna vez no me acuerdo y te escribo en el Idioma que hablamos por aquí. Supongo que siempre tendrás a alguién que te lo traduzca.
 Unha beixoca.

viernes, 17 de diciembre de 2010

¡Peligro!, deriva peligrosa


 Hoy, a las trece horas, he entrado en el bar de costumbre a tomar el vino de costumbre.
 Entro, me pongo en la parte final del mostrador, solicito un vino de los Arribes del Duero y un platito de jamón ibérico curado en la sierra cerca de Peña Trevinca. Por si alguien no lo sabe, siguiendo el sendero de la Laguna de los Peces, en dirección al pico mencionado, hay un viejo casón que engaña mucho. Parece una casa de vaqueiros de alzada, pero en realidad es un curadero de jamones ibéricos.Si pasáis por allí, no se os ocurra intentar entrar; hay mastines leoneses con ganas hincar el diente.
 Como decía me pongo en mi esquina favorita, desde la que domino todo el bar Metropol, y saboreo el estupendo jamón y el vino.
 Está la mujer del propietario, que es la encargada de sellar las quinielas y vender lotería, su marido, cuatro parroquianos. La tele dice cosas.
 En la TV, hablan de la reforma de la ley de pensiones. 65 años, 67, se acaba la pasta, en el 2040 no habrá pensiones si no hay reforma, etc., etc., etc..
 Un líder sindical protesta, más o menos dice que para aprobar la ley, tendrán que pasar por el cadáver de sus afiliados. La oposición que ella lo haría mejor, quitaría las pensiones y dari el dinero del fondo y de las ongs a la patronal, pués son los que crean trabajo. Otro partido que tururú que te vi que si es por ellos reparten todo y que trabajen los inmigrantes, les llega con la comida y agua porque en su tierra no hay.
 Dice la mujer del cantinero: lo que pasa es que estamos mal acostumbrados, queríamos vivir sin trabajar, todos a vivir del cuento y eso se ha acabado.
 Otro dice que hay que sacarle la pasta a los patronos, pués se la llevan cruda y viven de las subvenciones y de los dineros que sueltan los gobierno autónomos para formación de trabajadores y se queda en fornicación de los que no trabajan.
 La culpa la tienen los trabajadores, dice otro, trabajan poco, se dan de baja, y buscan otro choyo encubierto, no cotizan y otros que han ido al paro no quieren trabajo, pués hacen lo mismo.
 Que no, carajo, dice otro, lo que pasa es que los gobiernos han permitido las jubilaciones anticipadas y eso es una sangría, pués nadie quiere volver a trabajar, pués con el subsidio y la huerta, viven como agricultores franceses.
 ¡Haría falta una mayor concienciación en la gente, y que nadie abusara de los fondos sociales, pués al final perjudica a todos, dice mi amigo el que piensa que con conciencia y hablando se arreglan las cosas.
 De una mesa en el rincón mas oscuro se levanta un elemento desconocido, lleva corbata a rayas, traje de modisto de moda, camisa de “popelín”, zapatos italianos, y una pequeña afectación en toda su estampa y con voz alta y aflautada dice: lo que hace falta es un caudillo. Como Franco, que desde que se marchó se le echa de menos.Todo el mundo calló.
 ¡DEMASIADO CALDO DE CULTIVO!. Digo yo, y que Zeus nos coja confesados, esta monserga la estoy escuchando con demasiada frecuencia, a gente que por su edad no tiene ni puta idea de quién era el marido de “La Collares”.

jueves, 16 de diciembre de 2010

DE VIGAS E PALLAS


.
 - Dixeronme que á ultima hora, fóronse xuntos para a casa del.
 - Non -dixo outra- foi para casa dela.
 - ¡Perdeuse a vergoña, xa non se respeta nada!- apostillou a mais desdentada.
 O cabrón que presidia aquela especie de aquelarre, rodeado de varios castrois de menos enxundia, chamou a calma decindo:
 - Pensade que eles xa son xubilados, por idade, polo tanto é moito peor, pois fan-no con toda a consciencia. Deberia haber outro tipo de governo, pois agora todo se consinte.¡Que tempos aqueles nos que os verdadeiros cristians, co cura a fronte os apaleaban!
 Aquelo era o que, por debaixao da gateira, escoitaban os dous rapaces que, inducidos polas conversas dos maiores, que decian que cando se xuntaban, funcionaba “radio macuto”, foran a escoitar coa idea de que cantara “La Paquera de Jerez”.
 Volveron a casa, e contaronle ó avó o que escoitaran.
 O vello dixoles que aquelo eran cousas de xente ruin e noxenta.
 Sucedera que por aqueles días, coincidiran pola aldea dúas persoas, que na sua mocedade mocearan.
 Pasou o tempo e cada un colleu un camiño diferente pola vida. Desgraciadamente pasado o tempo un deles quedou solo, pois o compañeiro morrera.
 Coicidiron nuns dias de vacacións, faleron coma todos no centro social, que era o lugar de visita obligada para charlar cos vellos amigos.
 Volveron a coincidir un dia un momento breve, cuando andaban, un a procura de cogumelos e o  outro tentando facerle unhas fotos a unha manada de corzos.
 Charelron durante uns minutos, e cada cual marchou polo seu lado.
 Foron vistos por ollos suxos, eses ollos que solo ven a suciedade que agroma no cerebro do seu propietario. Son eses ollos e cerebros que demonizan todo o dos demais, e son incapaces de ver toda aquela porcallada que teñen encima e sobre a que están sentados e as veces agochados.
 Eso sí, eses redentores dos demais e amigos de espallar as plumas da galiña en dias de vento, son amigos de ir todolos dias a misa, e se pode ser estar nos lugares mais visibles, e non digamos se algunha vez son capaces de decir en voz alta: Deus concedeme esto ou aquello, prometote misas a cambio.
 Alguén le tiña que explicar aquela parábola do publicano humilde e o xudeo altanero que daba puñadas no peito, mentras o humilde nin a mirada sacaba da terra, e so imploraba.
 Esta eran as cousas que ensinaba Jhosúa ben Miriam, que polo visto xa foron olvidadas





martes, 14 de diciembre de 2010

"BURACO" DE GUSANO EN EL ESPACIO TIEMPO?


 La hora era indefinida. Estaba debajo de la parra de uvas do rei, de la casa del abuelo Antonio. Desde o souto venia un alboroto de voces fenomenal, mezclado con los bramidos de vacas.
 Estaba mi padre escuadrando unha torada, debajo de la parra. Miró para mi y entendí por su manera de mirarme que debía acercarme a Cova de Frade. Bajé bordeando la rectoral y al pasar por delante de la casa de a tía Aurora, ella estaba barriendo la escalera con un viejo barredeiro de xestas. Lo levantó en señal de decirme adiós . Al dar la vuelta por delante de la casa da ti Rosario, acompañóme Chencho hasta a aira das Pirlas . Al llegar allí, por delante de nosotros había una espesa niebla que no dejaba ver mas de un metro al frente. Iba en mangas de camisa y decidí dar la vuelta para ponerme un jersey. Al regresar a la plaza delante de a escaleira da tia Higinia, allí hacia un sol de justicia, y sentados delante estaban dos viejos que con las prisas no identifiqué.
 Subí corriendo hasta la entrada de la casa de mi abuelo. Cuando llegué estaba mi padre atendiendo a un guardia civil, que al verme dijo, mira ahí está.
 Me acerqué, y entonces el guardia me preguntó: ¿no estabas cazando los corzos? ¿Dónde los has dejado?. Un poco asombrado le miré y le dije: No, no estaba cazando.¿No lo vés?, estoy ayudando a mi padre. Eso ya lo veremos- contestó- ¿Dónde tienes la escopeta?. Ya un poco cansado de las maneras de aquel individuo le dije de forma no demasiado correcta- ¡Joder!, pareces tonto, la escopeta la tenéis vosotros en el cuartelillo desde ayer. La deposité por unos días. Aquí tienes el recibo firmado por el cabo.
 ¡Te voy a “meter” una multa de cinco duros por contestar mal a la autoridad!, dio media vuelta y se fué por la parte de atrás del sagrado , justo cuando llegaba al lado de mi padre O ti Víctor  que dijo, los cinco duros no te los salvan ni las ánimas benditas. A mi me los jodió por llevar ferrón na vara da guillada.
 Volví a bajar hacia a plaza do forno, cuando por el camino de la fuente do Souto ví bajar una enorme vaca con mulida na cabeza e as cornais arrastrando y siete u ocho mozos corriendo y dando voces por el camino de Falgueiras.
 Aquella enorme vaca, que en realidad era un enorme toro con cuernos como de ciervo, entró en la plaza dejando detrás de sí unha enorme borralleira y guiando por delante de la casa da tia Rosario, se metió por la canada das Mioquiñas arrastrando con él aquella negra niebla.
 Al rebasar a portela de Rebordelo me pareció verlo mirando hacia el pueblo, parecía ya más que un toro una especie de cabrón gigante, con dos caras. ¡Era bifronte!.
 Cuando regresé a la parte de o forno, las casas, la mayoría estaba derruidas, la calle asfaltada, O forno también caído y la parra de mi abuelo no existía. La casa rectoral y la de mi abuelo estaba caída, la fuente no existía. Lo único que encontré fue la imagen de San Cipriano que había en la pared de la casa. El Santo, tenía en la mano el aviso de una sanción por veinticinco pesetas a mi nombre que decía: Por faltar al respeto al guardia civil, a continuación venia el nombre que apenas se leía.
 El cabrón-toro, había regresado y desde la corona del castro soltaba un rugido similar a una carcajada debajo del agua.

                                                   Foto: La parte clara.

lunes, 13 de diciembre de 2010

BUSCAR A MORTE ¿PRA QUÉ?

                  Val dos Marcos desde a serra da Teixeira.


 Era na época en que eu tiña sete ou oito anos. Vivia coa miña avoa na haba da Gamoneda, nese recuncho que se mete hacia Portugal no linde dos pobo de Montesinho, Vilarinho e Paramio, pobos os que vou con relativa fecuencia. Gustame moito ir por alí, buscando cousas que ver no campo arqueoloxico. E ainas, abofé.
 Ali na Teixeira, tal é o nome do meu pobo de nacemento, a miña avoa as veces mandabame a casa do Luis do ti Ricardo a buscar cousas. Unhas veces zucre, outras aceite ou arroz.
 Sempre sucedia o mesmo; saia da casa coa fardeliña a buscar o encargo, atopábame co meu amigo David, ou co Santos, ou con Leonardo, e a idea de ir a mercar algo subía directamente o limbo dos xustos, e eu non retornaba a casa hasta que a tia Martina viña a buscarme.
 Na casa chegaba un pequeno rapapolvos, no que a avoa tentaba inculcarme un chisco de sentido común, para non caer de novo no mesmo erro. Coido que nunca dou resultado, sempre seguín atendendo mais ós amigos que a avoa. ¡Perdoa avoa, xa sabes que o sentido común é o menos comun dos sentidos!!.
 Un dia, xa case sentados a mesa para comer, a avoa decatouse de que le facía falta algúnha cousa para acabar de facer a comida. ¡Habia que ir a casa do Luis!
 Algué suxeriu que fora o rapaz a mercar o que faltaba, ó que miña avoa respostou: ¡Non, e urxente!, ide un de vos, pous o rapaz desde agora é o encargado de ir a buscar a morte.
 Fiquei todo abraiado, con aquel novo cometido, ainda que un pouco de medo tiña, pous a señora da gadaña nunca me fixo moita gracia. O mesmo tempo sentinme orgulloso de que a avoa me nombrera oficialmente o encargadode ir a buscar á señora dos pasamentos.
 Pregunteille porqué me fixera aquel nomeamento e díxome, que eu era o mais axeitado pois sempre que ia a buscar algo, non volvia hasta que no me iban a buscar a min.
 Así e todo a morte é moi arteira, pois cando finou a avoa, que estaba en Val dos Marcos, eu estaba en Santiago de Compostela.
 Creo que manderon a buscar á Parca, a alguén, ou ben mais dilixente ca min, ou a alguén que non tiña amigos polo camiño.
 Un espiritual vico, avoa.

sábado, 11 de diciembre de 2010

SALVADORES DO MUNDO: ¡O CARALLO!


                           ¿ QUEN COÑO É ESE TRICHET?

 Un, que xa peina canas, calza espolóns e fundamentalmente está hasta os mismísimos, de uns colectivos que pensan que son os elexidos e que estan en posesión da verdade absoluta e o que mais me fode: que pensen que estan por enriba do resto dos humans, solo porque alguén, algún dia os puxo ahí.
  Os pais, as veces, facemos que os fillos se emcumbren e logo pensen que o mérito e deles. Traballando e formandose, quería velos. A metade dos piñeiros da contorna de San Cibrao  non prenderon por culpa de que os facedores de cobas estaban pensando en emigrar.
 Coa digresión precedente, so queria decir que todos nacemos polo mesmo burato(perdón ós puristas) e que solo nos separa a desfachatez de cada cual, que polo visto e moita.
 Parece ser que a este Trichet, membro de honor de Institut Aspen France, Institute for Internacinal Economics,un importante “thint tank” de Washintong. Convocado a reunións de convocatória pública mais de contido secreto do grupo Bilderberg durante moitos anos, quere decirnos “urbi et orbi”, o que temos que facer. ¡(Ten c…óns)!
 Eu non mefio dun elemnto que, cando é elexido funcionario maior do banco europeo, renegue da súa nacionalidade decindo textualmente:i am not a frenchman.
 Seguramente ten uns emolumentos mais gordos que os dos controladores aéreos españois, e o mellor non é quen de querer decir de onde proceden todos.
 Xa se sabe que polo mundo aéreo de finanzas, especulación e demais, sempre hai alguén detrás de cada quen, que para non quedar mal coa própia imaxen, hai que agochar.
 Este individuo agora quere decirnos ós españois, que os nosos pensionistas cobran demasiado, que os traballadores tamén, mais olvidase de cuando eses españois, na emigración, fixeron que, tanto Francia como Alemania, chegueran a crecer por enriba do resto da Europa restante. Os nazis foron vencidos e rescatados des pois polos EE.UU, e os franceses que a sua vez foran vencidos polos nazis, pasoulles o mesmo. A diferencia coa Peninsula Ibérica foi que os nosos dictadores non estaban nun sitio nin noutro. So querian medrar eles.
 Bueno xa me cansei de escribir, non sexa que algún chocalleiro me denuncie e pague eu coma os de Wikileaks.
 Todo o de trichet (a minuscula é intencionada), está na prensa dixital de hoxe, onde se di que este individuo acaba decindo que a reforma laboral española, parecele insuficiente.
 A min a súa berborrea pareceme “demasié”
 TEÑO UN GRAN PROBLEMA PRAS PRÓXIMAS ELECIÓNS : ¿A QUE CARALLO LE VOTO?.
                                          ¿As curvas, sempre son a direita?

jueves, 9 de diciembre de 2010

FIN DE PUENTE Y........ DE WIKILEAKS QUE?

                           ASÍ ESTABA LA COSA


 Se acabó el “puente”, se acabó la nieve, mejor dicho, se derritió y ya de nuevo a nivel del mar de Vigo, con una diferencia térmica de unos  10ºC , lo mejor que se me ocurre es subir unas fotografías que tomé por el Valle del Tuela.
 Otra cosa: intenté comprar unos manzanos autóctonos en el mercado del Puente, concretamente la variedad CAMUESA, cosa que no conseguí y al final la encontré en el pueblo de mi abuela paterna, en Castrelos de Hermisende, un pariente, todavía conserva esta casta. Gracias Cesar.


LOS PERROS ESPERANDO
ASÍ BAJABA EL TUELA 

ASI SE VEIA DESDE LA COCINA 

No quiero despedirme sin dejar un recuerdo para el fundador de Wikileaks, parece que ahora todo está en su contra.
Si él ha descubierto papeles de la suciedad politica y de los politicos, estará muy bien que pronto aparezca la verdad sobre las acusaciones, que vaya por Dios, aparecen ahora.
¡VIVA LA LIBERTAD DE EXPRESIÓN!
(Aunque joda)


viernes, 3 de diciembre de 2010

¡NIEVE! ¿CRISIS?

Nieve, ¡Grande! na serra de Lubián
  


 Nive y crisis. ¿Cuál es mas fuerte?
 Lo de la crisis, al final nos lo vamos a creer todos. Yo conozco unos cuantos pájaros aquí por Vigo, que siempre vivieron bien y ahora ahorran mucho más, pués han hecho ERES, con los que han reducido las plantillas un 50 % y obligan al otro 50 % a trabajar lo que sus compañeros no cobran y ellos tampoco.
 También es cierto que tengo amigos con pequeñas empresas, con un par de trabajadores que tiran como pueden a pesar de que la banca cada vez les pone mas trabas. Esa coña del ICO, es una puñetera MENTIRA.  Si algún político quiere saber algo, que se ponga en contacto conmigo y se lo cuento.
 Con lo de la nieve sucede lo mismo. Parece que es la primera vez que nieva. Desde que tengo uso de razón, o mejor desde que la razón la uso poco, siempre ha nevado y esto solo es un aperitivo.
 Aquellos años del “parte” también nevaba y recuerdo, cuando escuchando el famoso parte se esperaba la hora del tiempo, siempre se le preguntaba al ti Xoao que tiempo habían dado para el día siguiente, el decía: ¡Bo, tempo probable!. O cuando mi vecino o ti Darío decía que las portillas del Padornelo y la Canda estaban cerradas con cadenas.
 S queréis, también os hablo de la época en que fui a la “mili”. Un mes de Febrero de hace medio siglo, y para mas INRI, en Jaca. Desde la estación del tren hasta el cuartel fuimos en trineo, pero sin perros.
 Alguna noche también recuerdo en la estación de Puebla de Sanabria, después de bajarme de aquellos trenes que venían de Medina del Campo, y después de esperar hasta el medio día siguiente sin poder movernos de la estación. Gracia a aquellas personas que llenaban de leña las grandes estufas .
 Hoy me voy a Sanabria, espero no tener problemas, también no tener que usar las cadenas, pués a lo mejor no soy capaz de ponerlas.
 ¡Iré a Val dos Marcos, iré a Puebla a buscar esos manzanos en vías de extinción, plantaré vides, arreglaré algún castaño, sin miedo a la nieve, es consustancial a esta estación del año!.
 Lo único que siento es que no habrá ya “matanza”. ¡Peste de tiempos!

lunes, 29 de noviembre de 2010

A CAZA POLA XEABRA É ASÍ,.... AS VECES


                        Foto, so pra dar envidia.

Erguinme as nove da mañá. Debia facer unha pouca leña, prender a cociña e facer café.
 Cando baixei a cociña, e abrin a porta para ir a aira ó sequeiro a rachar uns cachos de carballo, deime de bruces cunha xeada, que no primeiro momento pensei que era unha nevada. Despous de rachar a leña, facer lume e por auga a ferver para o café, acerqueime ó coche, e o termómetro tiña un -5º, que invitaba a volver a cama e deixarse estar alí todo o dia.
 Un home é un home, pensei, e de tiús con frio nunca se falou nada. Acabei o xexún, metín a merenda no morral, sen olvidarme dun termo de café ben quentiño, e despous de recoller as cadelas na casa de meu primo, iniciei o dia cinegético número catro desta tempada..
 Subin por Trasil pola beira do despósito da auga, hacia o Carballal, pois tiña a intuición de que por alí tiñan que estar as perdices.
 Antes de chegar o  Carballal polo camiño da auga, as cadelas metéronse na parte de abaixo do camiño e fixeron subir ó camiño a dúascorzas preciosas. Instintivamene púxen a escopeta a cara, e casi o mesmo tempo baixeina. Eran dúas femias preciosas, seguramente nai e filla. Chamei polas cadelas, e non deixei que seguiran detrás delas.
 Subí o Castro do Facho, lugar querencioso das perdices, mais de novo as cadelas botéron da caboca da Lama de Acevro outra corza. Ësta era grande e xa vella, mais eso non le quitaba fermosura. Subiu polo Ladeairo arriba, ensinandome o rosetón blanco da súa traseira cada vez que daba un brinco.
 Crucei as leiras dos Colmeares, onde de novo sairon, esta vez  tres corzas, que do susto que tiñan, en menos de un minuto trespuxeron na purtela das Carbuizas.
 Crucei desde as leiras da Cruz de Pedra as do Coballón. O pasar por aquel monte que agora se adueñou do lugar,  por precaución, paseile o seguro a escopeta, por si era o caso.
 O chegar a Estante, no que é coñecido como a leira dos Froles, entrou a cadela pequena nas xestas, e eu xa mas prometia felices, pois é terra de coellos. Engatei os restos da parede da leira mirando as andanzas da cadela, esperando que ó lapé asomera os fuciños. Cando estaba nesas xusto por debaixo de min, levantéronse unha decena de perdices.Na miña mente xa tiña dúas no morral, mais cando fún a disparar, ¡Oh carballo!, a escopeta seguia no seguro. Cando lo saquei, a perdiz mais cercana a min xa estaba casi no Penedo Mourón.
 Xa eran as dúas da trade, tiña fame, e alí mesmo, nunha carqueixa asei uns chourizos, e un cacho de xamón con algo de gordo. Aquelo estaba de rechupete, xunto con un traguiño de Albariño que levaba, deime un banquete daqueles de antes. Rematouno casi medio termo de café, que por certo estaba inda queimando.
 Despous baixei pola Cabeza das Fontes hasta os prados do Carruceiro, donde volvi a ver un par de corzas, crucei no Poulo dos Mexacais hacia o Bedulo. Cando estaba no prado do meu amigo Eloy (qepd), do que queda do prado do ti Dario, saíron seis corzas mais que lisqueron polas Cegudas camiño do Lombeirón.
 Tomei a decisión de regresar a casa, pois eu aquel día saira as perdices, e o parecer, por alí xa solo quedan corzos e porcos monteses dos que falaremos noutra ocasión.
 Cando chegueir a casa, a Angela e mais eu metímonos o corpo unas fabas guisadas con lepiotas e boletus edulis, que xunto co calor que habia na casa, fixeron que non saíramos dali hasta a hora de olver a Vigo.
 Por certo, pesia  xeada, inda hai mazás por trasil. Un pouco xeadas eso sí.

martes, 23 de noviembre de 2010

CONTO PARA LEO O NENO QUE XA DEBUXA BEN

                         A gatiña que dormia coa Linda.





 Habia unha vez, nun lugar da Raia seca chamado Val dos Marcos, unha cadela de raza “palleiro”.
 Os cans de raza palleiro son aqueles que ninguén quere porque non teñen “pedigri”, e decir que son de casta baixa, nin ricos nin bonitos, só son cans.
 Aquela cadela tiña uns donos os que qeria moito, pois recollerana cando era pequerrechiña, coiderana e deranle moito cariño e agarimo.
 A cadeliña deitábase no cimo da escaleira, para defender a porta, que non entrera ninguén sen permiso. Ia  e viña cos nenos a escola, defendiaos de outros cans malosos, vollvia a casa a defender a escaleira e acopañaba a dona a fonte a por auga, ó dono acompañabao a pallarega cando ia por comidapara as vaquiñas, e así todo o dia.
 Pola noite dormia nun cesto xunto coa gatiña, e cun porco pisco que se quedera orfo de pequeniño.
 Unha vez foi cos donos o monte, ian por leña para a cociña. Corteron a leña coa machada, meterona no carro e volteron para a casa.
 Cuando chegueron a casa e cando xa era noite, os donos deronse conta que a cadeliña, que se chamaba “Linda”, non estaba.
Busquerona por todo o pobo, mais non apareceu, e o peor foi que ninguén deu razón de habela ollado.
 Pasaron tres dias e a Linda non apareceo pola casa. Penseron no peor, seguramente o dia que foran a leña, nun descuido, apareceu o lobo e “papouna”.
 Os nenos choreron, e os grandes tiveron pena.
 No terceiro dia,cando outro home ia o monte a por leña, os donos de Linda, dixérole que, se facia o favor, les trouxera a machada e un chaqueto, que se les olvidera alá.
 Pola noite cando chegou, o segundo leñador, a o pobo, foi a casa dos donos de Linda e díxoles :
-         Non vos pude traer a machada e o chaqueto, pois estaba a Linda a guardalos, e non me deixou nin acercarme.
 Aquela mesma noite o amo da Linda foi buscala, trouxoa para a casa, e os nenos fiqueron tan ledos, que aquela noitiña non durmiron
 A Linda foi a reina da casa toda a noite.

lunes, 22 de noviembre de 2010

A SAÚDE TAMÉN MATA




  Eu era un invitado naquela casa. Estivera comendo nun amplo comedor, daqueles de antes, con mesa longa e bancos corridos, con respaldo a media altura,que xa tiña cor negra acastañada, tanto pola mugre como polo uso.
 Eramos varios a comer, o que mais recordo era que habia tres curas tamén daqueles de antes, con sotanas lustrosas e ben engrasdas.Estábamos na casa dun deles.
 A comida debia ser polas festas paronais do lugar. Tamén estaba o médico, o alcalde e o mestre. E decir estaban alí todalas forzas vivas, agas eu, que era un invitado do patrón da casa.
 Cando nos sentémos a comer, nunha das cabeceiras sentouse un individuo bastante peculiar. Falaba castelán, era lixeiramente amaneirado, atlético e dun aspecto algo esquelético, con dedos sarmentosos e cunha mirada desas que nunca te miran directamente. Cando falan contigo ollan para a parte de atrás túa, por enriba de ti.
 Nesas festas, adoitase tirar a casa pola xanela, esta non era a excepción. Habia comida abondosa e do mellorciño que se podia pedir. Xa de principio, chamoume a atención que diante do home sarmentoso habia unha xerra de cristal que brilaba chea de auga cristalina, e o lado da mesma un copo tamén de cristal. Debía ser cristal da Real Fabrica de “La Granja” da provincia de Segovia.
 Durante a comida, aquel home non comeo ningunha cousa da que comimos nos. Mentras nos comimos algo de marisco, un bon cocido e unhas boas chuletas de boi, el comeo uns consomés e pouco mais.
 Nun momento en que mirei para o comensal da miña beira,díxome que era un home moi preocupado pola súa saúde, non comia de todo, solo aquelo que consideraba que era bo para a conservación do seu corpo, so bebia auga mineral, e podiase decir que a súa dieta caseque era vexetariana.
 Acabémola comida, bastante tarde por certo, e fúmos a cantina a continuar coa festa. Alí cada quén pediu xunto co café aquelo que mais le apetecia. Augardente, licorcafé, cognac, etc., agás o home sarmentoso que o parecer fixo unha excepción e tomou unha infusión de manzanilla.
 Entre partida e partida todos nos pasemos un chisco, a fin de contas era a festa do patrón e aquelo non acabaria hasta o seguinte dia. Todos paguemos unha ronda, a última non se tomou: era a do Sarmentoso. Eu cheguei a pensar que aquel fulano no comia nin bebia so por aforrar.
 Non era así, según o alcalde. Era un home preocupado pola saude, e sempre criticaba a aqueles que comian de todo e facian excesos de cando en vez. Él queria estar san e tiñale un medo horroroso a morte.
 No dia seguinte, cando me erguín, o ir a tomalo xexún, atopeime coa noticia: O HOME SARMENTOSO MORRERA POLA NOITE. O parecer morreo de morte natural, así, sin mais.
 Atopeime co médico que o estivera examinando cando le dixeron que finera, e pregunteille qué le pasera a aquel home, e respondeume:
 ¡MORREU DE UN ENCHENTE DE SAUDE!

sábado, 20 de noviembre de 2010

CUMBRES E MAIS CUMBRES




                  A Vrxe é tan modesta que nin pazo necesita.

 Hoxe, dia vinte de Noviembre de 2010, tive que ir a Oporto a buscar ó aeroporto o meu fillo. Cousas das lineas de baixo coste.
 Un par de dias antes, saiu na prensa galega, primeiro decindo e alarmando co asunto da nova peaxe, segundo decindo que entrar en Portugal era casi unha tarea imposible por mor da “cumbre da otan”.
 Pois ben, madruguemos, por aquelo dos atrancos e o medo a chegar tarde ó aeroporto.
 Cheguemos a ponte internacional sobre o Miño entre Tui e Valença, e unha vez traspasado o mesmo, efectivamente, habia control.Diante de nos habia catro ou cinco coches, varios axentes portugueses, que o preguntarle onde podia mercar a tarxeta para pasar pola autopista, expliqueronme que, pola autopista o asunto do pago seguia coma sempre: coller cartao no portagem e pagar a saida, con diñeiro ou tarxeta. Para as autovias venden tarxetas nas gasoliñeiras, en coreios e nalgún banco. Total moita ma información e alarmismo por parte da prensa española. A de Madrid tamén dixo tonterias. Co pouco traballo que le costaría a un periodista facer unha pequena viaxe polo norte de Portugal, e logo informar ben, ou esa información tiña outra intención?. Por exemplo ¿darpor saco os portugueses?. Xa deberia ir sendo hora de que miremos os portugueses, tanxiquera como bos veciños, como personas coido que a maioria son mellores ca nós.
 O control foi cousa de un minuto, e o trato dos axentes do mais cordial e amable, tratanndo sempre de facilitar as cousas, sabian das molestias qe nos causaban outras persoas que cando viaxan necesitan molestar a todo quisque.
 Xa cando veu o papa romano, me fixeron controis innecesários. ¡Coño se teñen medo que non se movan das súas casas! Agora con internet e os telefonos pódense facer cumbres, conferencias, e arreglar o mundo se de verdai se quere, sen “joder al prójimo”, ó mellor sumando todos eses gasto e fastos, hoxe aquí, mañá alí, poderiase arreglar o paro a algunha xente que o necesita.
 ¡Xa estáben de gastar o diñeiro, e molestar co que sacan dos impostos, moi impostos!

jueves, 18 de noviembre de 2010

SIERRA DE LA GAMONEDA


                              La Gamoneda desde o alto dos Poulos

  Por esos extraños caprichos de nuestra mente, hoy mi memoria me ha recordado parte da la historia de una familia, que se hizo muy conocida en el ayuntamiento de Hermisende y aledaños.
   Se había asentado en Hermisende, barrio de Santa María, allá por los años cincuenta y tantos, procedentes de San Justo, si mi memoria no me traiciona.
  El pater familae, era conocido como Manolo “o carnicero”, pues a ese trabajo se dedicaba.
  Era de aquellos carniceros que andaban por las aldeas matando corderos y de pascuas a ramos algún ternero. En este último caso lo compraba él para luego venderlo a los vecinos por los días de las fiestas patronales.
  Con el tiempo se fue asentando en el Valle del Tuela y también llegó a tener un rebaño de cabras y ovejas. No sé si también alguna vaca, creo que sí.
  Como los derivados de la ganadería de la zona eran de calidad reconocida, mas tarde de todo esto, proveía de carne a algunos restaurantes de Puebla.
  El método de transporte consistía en llevar la carne a la carretera general, donde un coche la recogía y la llevaba a su destino.
  En una ocasión, tenia que entregar un pedido de carne, como siempre en Padornelo.El encargado de llevarla hasta la portilla fue su hijo mayor.
 Para abreviar el camino y ganar tiempo, el muchacho se desplazó a través de la Sierra de la Gamoneda, cosa que ya había hecho en otras ocasiones.
 La diferencia con otras veces era que aquel día el tiempo era pésimo y se presumía nieve en lo alto de la sierra.
  Sucedió lo que desgraciadamente podía suceder:El chaval no llegó al punto de entrega ni regresó a su casa. Se dio la alarma, fueron a buscarlo y regresaron con su cadáver.
  Su madre se trastornó y le siguió al poco tiempo, un hermano acabó con problemas,y el padre supongo que también.
  De esto hace mas de treinta años. Las necesidades y vida, por nuestra tierra de Sanabria, siempre fueron muy duras para sus habitantes.
  La Sierra de la Gamoneda, se ha cobrado varias vidas de las que yo tenga constancia. Una de las mas trágicas, inútiles y rencorosas que conozco, fue después de la guerra civil del 36, cuando a un ciudadano de “A Teixeira”, lo llevaron los falangistas, algunos conocidos del mismo, camino de Puebla de Sanabria, a los juzgados, y los miserables que lo llevaban decidieron juzgarlo y condenarlo a muerte e medio de las sierra.
  Con lo preciosa que es la sierra, para caminarla, verla y quererla, cada vez que subo a ellas soy incapaz de estar en ella sin que esos recuerdos vengan a mi mente y me revuelvan las tripas, y al mismo tiempo, pensando en algunos de los sucesos conocidos, me den náuseas.

martes, 16 de noviembre de 2010

SGUNDO RAID DE CAZA.

                                                   Arco da Vella en Rañalobos

 Fin de semana no Val do Tuela, concretamente en Val dos Marcos.
 Tal e como xa se via vir, a perdiz, esquiva, amiga e enemiga, mellor dito o eneemigo coido que son eu, por fin tomou a decisión de emigrar. Pediu asilo cinegético pola zona de Tras os Montes. Creo que non parou na Moimenta, pois foi vista por última vez no alto da Coroa, na parte do mais alto, por enriba de Montouto.
 Que non se fie moito, pois os seguidores de Nembrote, en Portugal afinan ben, e os podencos dalí son do mellorciño.
 Nesta vez a meteoroloxia, portouse ben con nos. O domingo amañeceo regulin, e polo dia adiante mellorou hasta a tardiña en que se puxo a chover de novo dando por sentado que xa acabáremos de botar fóra de España a aquela perdiz.
 Noutro orden de cousas direivos que o luns en medio de un chisco de auga-neve, estuve sementando uns allos na Porteliña, e unhas cebolas de inverno.
 Espero que se den ben e que poda facer un bo all-i-oli, para untar algún lepórido na próxima tempada, e enzebolar algún figado de porco montés.
 Cuando volvia para a casa, dediqueime a roubar o meu amugo Loro. Vereis: nunha mazaira que ten o lado da pallarega, o chan estaba astrado de unhas magníficas mazás da clase Golden.
¡Deus meu, canto froito destas caracteísticas se estraga, por non recollelo!
 Xa sabes,Xabier, se notas en falta algunha mazá, non le votes a culpa a ninguén. Terei que indemnizarte, con un grolo de mais daquel brebaxe que estamos a preparar a medias, está tomando unhas boas maneiras e pronto poderemos repartilo.
 Nese fin de semana a neve fixo acto de presencia polo Montemuga, a con bastante mais intensidade na serra de Chaos e Lubián, parece que o inverno vai ser duro, espero que a xente que inverna por alí, teña unha boa provisión de torgos e rachos de carballo, que envoltos coa leña de castañeiro dos que o vento desleixou, e uns bullós quentiños a carón do lume,cun grolo de aguardente, fará que o friu non se cebe demasiado nun.
 O riu Tuela, como decia meu pai, ia de monte a monte, tiña un bon sorbo. Mal ano para as maonxoeiras.

lunes, 15 de noviembre de 2010

O RETORNO- (RELATO INCRIBLE)

 CAPITULO III AS DUDAS

....... Intentei acercarme a aquela figura, vestida como de pelegrin. Tanto como me acercaba, tanto se distanciaba Era o mesmo que quedarse quieto.
 Finqueime de xeonllos, e cos brazos extentidos, preguei que me deixera acercar. Necesitaba un pouco de acougo, e tal vez aquel ser poderia axudarme, inda que non fora mais que por caridade, unha das tres virtudes teologais, das que unha delas eu xa ia tempo que a perdera; era a fé, e, a esperanza ia polo mesmo camiño.
 Non necesitei  acercarme mais, debeuse de compadecer de min e de súpeto, tiña a aquel ser a meu carón.
-         ¿Quen eres?- preguntei.
-         Eu son tú- respostou o ser.
 Aquela contestación deixome aparvado. Durante un tempo non fun capaz de reacionar, nin de inquirir mais.
-         Si home, sí, eu solo son unha creación da túa imaxinación, son eso que todos vos queredes chamar Deus. En realdade os grandes creadores sodes vos. Claro que tamén sodes os vosos destructores. Esto sin nigunha piedade.
-         ¿Cómo podo chegar a saber a VERDADE de quen son?.
 A imaxe que tiña a meu carón despareceu. Eu non sabia se aquelo fora real ou imaxinário. Unha cousa sí que me quedou clara, aquela situación tiña-a que resolver eu por min mesmo, se axuda.
 Atopeime de novo na haba da Gamoneda. Esta vez nun antigo campamento das obras do ferrocarril. Estaba no campamento de Santa Barbara, pertiño do alto do Padornelo. Era de noite e conseguira resguardarme dunha forte nevada, entrando nun barracón grande, onde, en literas de tres pisos, descansaba a man de obra barata, que os contratistas tiñan o seu cargo para traballar no túnel 19.
 Alí xunto a xente patibularia, habia homes moi maiores, que tiñan pinta amable. Acerqueime a un destes últimos, que me sonriu moi afablemente, e fíxome un sitio no banco no que estaba sentado.
 Acercouse un individuo coa cara cunha cicatriz desde un ollo hasta a gorxa, decindole :
-         Xa está o listo do Mestre, axudando a quen non coñece.
 Ante esta ocorrencia, o meu compañeiro, mirou para min, e con xesto indubitable, deume a entender que non fixera caso.
 Descubrín que por unha das bandas dos catres, estaban xentes forzadas a estar alí; eran presos que non foran nin tanxiquera xulgados, so estaban alí polas súas ideas, e por axudar os seus veciños. Pola outra banda estaban tamén presos, pero neste caso, xente con delitos de roubos e de sangue.
-         Márchexe  o mais axiña que poda, deste lugar, seguramente non sairemos ningún vivo deste sitio.
 O dia seguinte, sain monte a través, camiño das serras, sen rumbo definido, e botando menos aquel cabalo mercado na Gudiña.
 Despous de camiñar todo o día, xa entre lusco e fusco, atopeime nun pequeño val no que habia as ruinas do que parecia que fora unha boa casa. Pensei que seria un bon lugar no que pasar a noite.
 Acerqueime, e descubrín catro paredes que conformaban un rectágulo, con un piso de laxes de cantería,¡ mais sen teito!. Esculcando por todolos cantos, nunha abertura dunha das paredes encontrei unha especie de entrada cunha escaleiras en caracol que se enterraban na terra. Baixei por ela a tentas hasta chegar a unha sala das mesmas dimensións que a parte de arriba, con chan tamén feito de pedras graníticas, cun recinto separado o norte, e con bancos de pedra, tamén, os lados. Entraba un pouco de luz do dia, por unha bufarda que habia xusto na parede do sul.
 Cuando os ollos se  acostumeron a pouca luz, foi que descubrin todo aquelo. Senteime nun banco, pensando que tivera sorte de atopar aquela construción deshabitada. Deiteime enriba dun banco, e cando xa levaba un tempo, sentín un marmurio de auga por debaixo do piso. Ia mirar no recinto que estaba separado por unha parede e unha porta con arco, cuando pola mesma porta que eu entrera, empezeron a baixar uns cabaleiros, con cotas de malla que le chegaban desde a cabeza hasta os xeonllos, enriba levaban unha túnica branca cunha gran cruz roxa no peito e nas costas.
 Quedei quedo no banco, eos cabaleiros non se decateron de que alí estaba. Inicieron un rito arredor dunha pedra que habia no medio do recinto, e canteron nun idioma extrano para min. Levaban fachois de palla acesos, e o acabar lisqueron por outra porta identica a primeira, que estaba na parede contrária…………





viernes, 12 de noviembre de 2010

CAZA Y TRISTEZA


Este fin de semana iré de nuevo a San Cibrao-Alta Sanabria- he recibido un telegrama de una perdiz diciendo que me echa de menos, pues al parecer el tiempo de caza sin mi presencia no le es grato.
Conmigo se divierte, pues empezamos por la mañana temprano, yo la persigo, ella vuela, yo la sigo persiguiendo y ella volando. Así hasta el anochecer.
 A mi solo me queda aquello del cazador que relataba Castroviejo en la misma situación, aquel cazador decía : “matar non te matarei, pero voute votar fóra de España”.
 El año pasado por una de las zonas que suelo hacer mis correrías cinegéticas, hice unas fotografías, bastante tristes y demasiado elocuentes de lo que está pasando, por culpa de los incendios. Que sirva como protesta y sobre todo para ver si de una vez por todas se erradica esa plaga llamada incendios.
 Hasta la próxima semana.

jueves, 11 de noviembre de 2010

ESTAMOS POLO SAN MARTIÑO


 Onte fun a matanza do meu tiu Marcelino. É a primeira matanzado ano, e é por eso que vola quero contar, aparte de que é unha ledicia para nos os rapaces.
 Pola mañanciña, bastante cedo, empeceron a chegra os homes a casa do tiu a tomar a “parva” ou “matar o bicho”. Cortanse unhas rebanadas de pan de centeo, e torranse no lume, e vanse comendo a mesmo tempo que se botan uns grolos de augardente nova, feita co bagacio das uvas do mesmo ano.
 Ona vez que se tomou a “parva”, baixamos todos o curral, ode xa esta o banco posto para matar os porcos, neste caso o porco pous o tiu solo tiñs un.
 O porco xa desconfiaba algo, supoño que seria por ver a xente forasteira, o caso e que non queria deixarse coller, hasta que foi agarrado polas orellas por dous homes e os rapaces a veces deixan-nos collelo polo rabo.
 Berraba como unha boa fera e no queria deixarse deitar no banco. Os homes eran mutos mais e o fin deiteron-no. Agarrado polas patas as orellas e o fuciño, o pobriño non tivo mais remedio que renderse. Entonces o Céfiro, que é un esperto matachin, meteule o coitelo pola gorxa hasta que se desangrou. Cando le cravou o ferro, o son dos beros cambiou ben, xa era de lamento.
 Unha vez morto, deiterono nunha padiolas, e dediquemonos a chamuscalo con fachois de palla por un lado e polo outro, procurando non deixarle ningun pelo. Despous de chamuscalo lavemolo. Botandole auga e frotando con uns callaos de canteria, hasta deixalo limpiño e branco, tamén o final pasemosle un coitelo como se quixéramos afeitar.
 Unha vez acabado esto, o Céfiro, fíxole a “tripa do cu”, que era retorcendo unha pallas que le metia polo cú hasta deixar limpo de excrementos ese tramo.
 Unha vez colgado das vigas, na corte, empezaba a tarea mais importante do Céfiro, e xa interviron as mulleres. Primeiro no chao co vicho panza arriba, quitoule a piel da barriga desde as patas de adiante hasta as de atrás. Debaixi desta sacaule o “vallo” unha parte grasenta coa que despous se fai o unto e a continuación colgase de cabeza para abaixo.
 Iniciase en entonces o proceso de sacarle as tripas. Unha vez colgado o matarife rachou a teaz que inda as suxetaba, coido qué é o peritoneo, e empeza a sacar todalas tripas e visceras de dentro do corpo do porco. É entonces cuando empeza o traballo das mulleres, separando as tripas unha de outras para despous ir a lavalas o rigueiro. Cuando a separan tamén sacan a “paxariña”, que nola dan os rapaces para asar, cousa que está moi sabrosa, e tamén sacan as molexas que as comen elas cando volven de lavar as tripas. Antes de ir o rigueiro, xa se come, e un dos pratos favoritos de todos e o figado encebolado do recien morto porco.
 Mentras as mulleres van lavar as tripas os homes van a xogar a partida á casa do Caxera, hasta a hora de cear, cuando xa acabou todo o traballo. Acabase a xornada arredor do lume na lareira, contando cada quén aquello que mais le chamou a atención no ano que está a acabar.
 Outro dia falaremos dos rexois e dos chourizos.

miércoles, 10 de noviembre de 2010

O RETORNO- (RELATO INCRIBLE) - AS DUDAS

 CAPITULO II – AS DUDAS

 Despous da conversa coa Fada da Veiga, iniciei a volta hacia a aldea coa intención de  descansar hasta o dia seguinte.
 Busquei o cabalo, e non foi posible encontralo. Dei unha volta polos arredores do lugar onde quedera a última vez, pero non habia nin rastro do equino. Andaba a procura do animal polo fondo do Litro cuando fun testigo dunha extraordinaria sesión de bon oficio. Do que se realiza desde o principio do mundo, vereis:
 No cauce do que fora o riu Tuela habia un campamento de instrucción militar. Estaban , no que foran prados unha serie de barracons, dos que entraban e saian militares en formación, que se dedicaban a recibir instrucións dos seus superiores.
 De repente nunha bórda do campamento, no medio de una gran matugueira de  sabugueiros, organizouse un balbordo grande, onde sobre todos os berros sobresaian os de unha muller, que insultaba ó que parecia un oficial. Chamábale de todo, e acusábao de ser o causante da morte de fame dos seus fillos pequenos. A carón dos dous habia un militar semidesnudo, tentando vestirse apresuradamente, e polos lados da matugueira liscaban outros ante a  intromisión daquel oficial. Parece que a prostituta tivo unha genial ocorrencia; os militares levaban alí seis meses aillados e decidiu ir a facer negocio. Como ela esperaba, pronto se correu a voz, e a ringleira para practicar un pouquiño con ela cada vez era mais grande, hasta que chamou a atención dos xefes, aquel ir e vir hacia a matugueira.
 Acabou o balbordo cando a muller marchou co oficial hasta a residencia dos mesmos,e a rioula hacia alí solo cambiou nos niformes. O resto clavadiño.
 Deixei aquel lugar, camiñando plo antiguo camiño de Castrelos, hasta chegar o fondo do rigueiro de Belois. Alí co son do batán do pisón tamén estaba unha parella, de home e muller, seguindo o ritmo e tamén proseguindo, ou tentando, que a humanidade non se acabera.
 Acerqueime o regueiro co ánimo de refrescarme, e cando me inclinei para coller a auga entre as duas mans, esta retrocedeu. Pensando que era unha ilusión miña, acerqueime de novo e sucedeu o mesmo, e a auga dando un berro díxome que non me acerquera a ela por todo o que mais quixera. Dixo que non queria que le pasera como ó Tuela, que estaba seco por culpa dos homes, tanto levalo por aiqui e por alí, e logo tentar de modificar as serras, e modificando o medio ambiente, fixeran aquel desastre.
 No que antes era un leito de rio agora era un cascallal onde xa empezaban a crecer as urces, silvas e demais monte que crece onde non queda outro tipo de vida.
 Cando me acerquei as leiras de Mouromorto, vin home montado nun cabalo que parecia querer escapar dunha perella, home e muller, que le falaban en portugués, cousa que non parecia agradarle moito polo que azuzando a besta saiu a lume de carozo, hasta caer nun barranco do que no foi capaz de sair, ni él nin o cabalo. Entereime masi tarde de que era un aspirante a procurador buscando votos. Evidentemente non de castidade.
 Subin pola Ladeira arriba hasta chegar a un sitio onde habia varios homes arrancando louxas da terra. Cheguei a pensar se as louxas tiñan algunha relación co viño, pous solo saian despous de que os homes beberan da tal brebaxe dun pelexo de tres cántaros, que tiñan o lado deles. Aquelo era unha rutina : Trago de viño, louxa fora, trago de viño, louxa fora. Cuando acababa o viño non saian louxas. Estaba clara a relación.
 De súpeto atopeime de novo, na cama do hospital, recordei que entrera nel despous daquela horrorosa explosión na ponte e nas escolas que estabamos a facer. Tamen recordei ver restos humans o meu arredor, e o que mais dor me dou foi que a maioria daqueles restos eran de nenos. Eu tiña unha grande ferida na parte esquerda do ventre, cando vi aquelo desmaieime. Espertei nunha grande explanada de herba verde e tan grande que parecia un oceano de tréboles. Estaba eu alí no medio da nada, solo habia trebol por todolos lados de maneira case infinda.
 O lonxe crei distinguir a figura dun home moi alto, vestido cunha túnica que le chegaba hasta os pés, e cun báculo como os dos pelegrins.
 Pensei que estaba louqueando.




domingo, 7 de noviembre de 2010

Deica logo, compañeiro!


 Cuando eran novos, namoreron. Coñeceronse nun baile, mellor dito xa secoñecian, naquel baile deronse conta de que ambolos dous existian.
 Sufriron as consecuencias dun namoramento, nunha época, na que o ben visto era que os pais da moza rexeiteran a todo aquel que pensaban que non era o adecuado para a súa filla.
 Paseran anos antes de que puideran casar. Él tiña compromisos co estado que le tocaba vivir, roubéronle casi dous anos da súa liberdade.
 Por fin casaron. Desgraciadamente a época de casados foi cortiña. Pasou moi rápida, ainda que no calendario tiveron que mercar uns cuarenta.
 Chegou un día en que él, olvidouse de respirar. Inda que ela le deu masaxes, non atopou a maneira de facelo respirar de novo.
 Lavouno, afeitouno, púxole a roupa das festas e acomodouno na cama.
 Veleron-no os veciños, receronle, marmuñeron, beberon e lisqueron. Ela nin se enterou, tal como se sentera diante da cama, asi a tiveron que retirar na hora do traslado do corpo.
 Cuando o crego detrás de cuatro homes que sacaban o cadaleito, rezaba os responsos, escoitouse un laio:
 ¡Deica logo, compañeiro!.
 Aquelo foi motivo de leria na aldea, tanto polo deica logo como polo de compañeiro.
 Houbo burlasde todolas cores.
 Naide pensaba que aquel deica logo, non era unha despedida. ¡Era un desexo!
 A Natureza que é sabia, e coñece ben os humans, compadeceuse dela.
 Tres dias mais tarde iniciaba o mesmo camiño.
 ¡Habia que ver a cariña de ledicia que tiña dentro da súa caixiña!

sábado, 6 de noviembre de 2010

REFLEXIONES DEL CAMINO


 Estos días he estado acompañando a dos peregrinas en el camino de Santiago. Ellas caminaban, yo les hacia de coche escoba y acompañante por las tardes y noche.
 Iniciaron el camino en O Cebreiro, y yo me uní a ellas en Palas de Rei.
 En el último tramo de cada etapa, yo dejaba el coche y “hacia” el camino al revés, es decir parecía que lo desandaba. Esto me dio la ocasión de cruzarme con muchos caminantes. Tengo que decir que eran muchos, sobre todo a la hora en la que yo caminaba.
 Cuando te acercabas a algún caminante que venia en sentido contrario, ya empezaban a sonreír y todos, absolutamente todos decían algo. Era como si todos tuviesen la necesidad de hablar con alguien.
 Tuve la oportunidad de hablar algo con algunos, y creo que todos coincidían en una cosa, no querían llegar a Santiago el día que estaba el Papa.
 Ayer Viernes, llegamos nosotros a Santiago y ya se empezaba a notar lo que iba a ser aquella ciudad el día de hoy. El primer control que sufrí, fue al pié del Monte do Gozo, había tanta guardia civil, que parecía que estaba en un país levantado en armas.
 Otro control a la entrada de Santiago y el vernos obligados a enseñar la documentación, cuando, después de comer, nos dirigíamos a coger el coche para volver a Vigo. No tenia intención de ir a Santiago el Sábado, pero si hubiese sido así, seguro que perdía todas las ganas de volver.
 Uno no es excesivamente creyente (Cuanto Daria por tener la fe del carbonero y no hacerme preguntas, seguro que eso debe ser más fácil), y es por eso que no comprendo demasiado estas manifestaciones de parafernalia y ostentación, sin contar con las molestias causadas a los ciudadanos de Santiago, que según muchos, saldrían de la ciudad el viernes.
 Hable con el encargado de dos restaurantes, y me dijeron que era uno de los peores días de su negocio, y que no tenían esperanza ninguna en que mejorase el día de marras.
 He llegado a la conclusión de que solo merece la pena ese esfuerzo que hacen muchos ciudadanos del mundo, pués vi. de todas las razas, sin necesidad de fastos de ningún tipo, y que creo regresan a sus hogares satisfechos y contentos de haber estado en el camino.
 He hecho la promesa de hacer el camino a Finisterre desde, a lo mejor, el Padornelo, con la única ilusión de caminar y ver el Mar Tenebroso desde el punto mas alto do Facho.