A TECEDEIRA (I)

Estou nunha aldea da Alta Xeabra. Cheguei tres días despois do fin de ano. Faleranme moi ben daquela casiña de turismo rural, pequeniña, enxebre moi acolledora e cuns donos tamén acolledores é hospitalarios-
Aluguei a casa para dous días, mais xa levo nela cinco e sen visos de sair, pois o temporal de neve arreciou, é quedemos incomunicados do resto do mundo.
Hasta a data non faltou nunca a electricidade, é leña teñen dabondo, polo que friu non pasaremos, e fame tampouco, se esto se alonga no tempo, hai comida bastante na despensa dos meus patrons, é tamén no mesón-cantina do lugar.
Esta tardiña, aproveitando unha pequena escampada, saín a dar unha andaina polos arredores, que por certo, son de admirar pola súa beleza. Carballos centenarios, igual que castañeiros, e uns ucedos fonomenais nos arredores. Agora mesmo, cando escribo estas verbas xa o sol tresposo nos cumios dos lombeiros das serras que encerran o pobo, diexandole solo a saida pola beira do riu que corre polo fondo do mesmo, son os camiños que entran , paralelos o mesmo riu.
Cando sain a dar aquela voltiña, na parte norte a un kilómetro aproximadamente da aldea, albisquei unha construcción, que, se un non se fixa ben, mais ben parece un silvaredo grande, pois as paredes e o teito estan cubertas por as silvas e unhas grandes matugueiras de sabugueiros.
Acerqueime, picado pola curiosidade, mais xa escomenzaba a verse mal, o que fixo que desistira decidindo que se mañá, inda estou aiqui, volverei.
Cuando xa me marchaba de cara a casa que tiña alugada, escoitei detrás de min, un forte ruido, que non soupe identificar ben; pareceume un ruido caracteristico dun tear, en plena faena, xusto cando a tecedeira acaba de pasar a lanzadeira, e apretaba a urdime co peine.
Non vi nada é pensei na caida dun cano dalgún castañeiro enriba do carouxo, que xa tiña a neve.
Volvin para a casa, e puxenme a escrbir esto, faceno tempo para baixar a cear. Hoxe iamos cenar todos, os donos da casa e mais eu no mesón da aldea.
Xa son as nove, e estamos entrando no mesón-cantina, donde nos tiñan preparado un caldiño de berzas é un lomo de porco montés asado con unha guarnición de puré de castañas. Todo aquelo acompañado por un estupendo viño tinto das uvas criadas nas ladeiras do Bolo, a beira dunha estufa cargada de torgos, estaba xa tan roxa que caseque o ferro do que estaba feita, estaba a piques fundir.
Durante a cea, estivemos solos co dono do mesón e a cociñeira que resultou ser a súa dona. A eso das dez é media, empeceron a entrar na cantina algúns veciños do lugar, acompañados das mulleres. Agora mesmo estamos sentados arredor da estufa, dezaseis persoas. Alguén dixo que nas casas da aldea só quedabar tres persoas dous irmans, home e muller é un home xa moi vello. Era o mais vello de toda a comarca, e chegou mais tarde sentandose a carón da mesa mais lonxana.
Tomando uns cafés, é uns chupitos de aguardente, recordei o ruido que escoitera no paseo vespertino, referindo ós veciños o que crera escoitar.
Cando terminei de referir todo o que xa dixen, notei algo raro na xente. Miráronse uns os outros, as mulleres ergueronse, cubriron as calugas cos mantóns, é facendo o sinal da cruz sairón da cantina, e os home detrás, so quedemos dentro os cantineiros, os meus pousadeiros e aquel home vello.
Os cantineiros dixeron que xa era tarde, que tiñan que cerrar. Os meus hospedeiros dixeron que era mellor irse, e saímos do mesón.
Acercouse a min aquel home vello, e dandome as boas noites, preguntoume se o dia seguinte podía falar conmigo. Dinxelle que sí, e quedemos en vernos a carón da casa-silveiro.
Camiño da casa rural, os donos dixeron que sobre aquela casa nadie queria falar, eles non sabian o motivo, pois so levaban alí cinco anos é misterio mais grande envolvia aquello é o señor vello co quedera para o dia seguinte. Según me dixerón era un home bastante solitario, apenas falaba coa xente, é moitos decian que si a cabeza non le rexia ben.