NON CONFUNDIR AS VERBAS

Teño varios veciños que, tempo atrás estiveron por Sudamérica, donde conseguiron gañarse a vida, aforrar algo é mercar piso por acá, é de cando en vez escoitole parte das súas aventuras, algunhas das cuales non teñen desperdicio.
Nunca tomei notas, nin nada que se le pareza, polo tanto teño que fiarme da memoria a que espero que non me falle moito.
Falando, nunha ocasión, con un paisano que vivia e México, contoume, ou polo menos intentouno, a súa visión sobre aquel fermoso país e as súas xentes. Despois de escoitalo cheguei a conclusión de que él non tiña moi boa opinión, nin de uns nin do outro.
O meu interlocutor estaba acompañado da sua dona, que departiu con nosco durante a hora da comida. Eran relixios a ultranza, católicos de pro e o parecer de misa diaria, con comunión incluida. Esto no era obice para que non falaran moi ben dos indixenas, e dos traballadores “pouco responsables”(sic). O parecer solo querian o salario e traballar pouco. Así no se iba a ningures.
Eles tiñan traballadores, que podian gañar mais, cousa que no facian por desidia é pereza, aparte de que non se podian fiar deles. Solo tiñan un encargado digno de confianza, que “el pobrecito”, non tiña tempo para nada. El controlaba os tres negocios que tiñan.
Tiñan que ter moito coidado co resto do persoal, pois eran amigos de roubar, e tiñan que controlalos moito, cousa que tamén facia o seu encargado. A señora non tiña mais que boas palabras para o encargado, algo que me chamou a atención, porque demostraba un gran corazón e un gran aprecio por un traballador fiel, que o parecer ia todolos dias a rendir contas o seu chalé.
Aquela magnífica familia tiña un fillo, mais éste residia en España, concretamente en Madrid, donde traballaba de médico. O parecer non lle gostaba nada vivir en México.
Eu, un pouco intrigado por todo o escoitado, casi o final da comida, pregunteille que, qué tipo de empresa tiñan, o que me contesteron que tiñan en México D.F., tres casa de muebles.
Un, que é de pueblo, e moitas veces non entende ben as cousas, quedou a maquinar, nos desvelos do encargado en defender o negocio daquela familia, e non entendia moi ben como podia ser que o personal roubera nunha tenda de muebes. Hasta que falei con un amigo daquela familia que era moito mais directo queles, pois cando le preguntei como podia ser aquello díxome textualmente: Olvidate dos muebles, eles o que teñen en México son dous ou tres “meubles”. O que eu inquirin, ¿Cómo os dos franceses?. Exacto respondeu o amigo da familia, que polo visto non era tan fiel como o encargado.
A dignidade on está no que se fai, senon no que se dí.