martes, 20 de octubre de 2009

¡"YA" ERA BOLO!



Nunha das miñas estadías en Val dos Marcos, acerqueime a preseira que echarca a auga para que logo chegue as cortiñas, pois de repente, o liquido elemento fallou.
Primeiro fumos Anxela e mais eu, unha tardiña, é desde Rebordelo percorrimola caldeira hasta o fondo dos prados das Pombeiras. Xusto a uns dez metros do seu inicio, un par de medios canlois, cederan é polo intersticio dos mesmos marchaba a auga outra vez pro Rigueiro de Belois. (Gustaríame saber se é con b ou con v) nas bicadas das caldeiras do prado do Jaime é da Esther.
Dalí a uns días, gracias o Fidel que nos levou ata o mesmo sitio, no seu todo-terreo, a meu cuñado e a min, conseguimos entre todos arreglar a desfeita. En realidade quen traballou e puxo os medios foi o Fidel. Graciñas.
Agora non quero falar do arreglo, creo que xa o fixen, quero falar da FRAGA DA CARANTOÑA.
O carrioulo do amigo Fidel, levounos hasta o porto das Pombeiras, xusto debaixo do prado dos Froles, e desde alí baixemos polo prado do Caxera e do ti Ramos.
Estando alí recordemonos da Fraga da Carantoña, que estaba na borda do camiño, xusto enriba dos primeiros prados.
Cando foi o do arreglo do camiño hasta Valdecabritos, parece que roullou pola pendiente abaixo hacia o rigueiro.
Miremos por tódolos lados no rigueiro e alí non habia nada, nin tanxiquera trazas de que baixera. Cheguemos a conclusión de que fiquera enterrada nunha especie de lamacal que hai no medio do prado que era do ti “Laudio”.
Estando nesas, conteille ós meus acompañantes, o que me fixera nunha ocasión unha burra moi grande que merquera o Paco do ti “Lias”, a que era mais coñecida por o “calatró”. Aquel enorme xumento zampoume a merenda por dúas ou tres veces, en Rebordelo, abondándoa dos carballos nos que a deixera.
Entonces o Fidel, sen mais comentário dixo: ¡E era bolo!.
Tanto meu cuñado coma eu quedemonos mirando para él, que o ver que non sabíamos de que ia o asunto contouno: O parecer, nunha ocasión pasoulle o mesmo o ti José, o abuelo do Delfín. Tamén unha burra le comeu a merenda, e o maior disgusto do ti José era que :”ia era bolo”
Os bolos eran un pan mais pequeno que os normales que se facian daquela, comianse ó pouco tempo de cocelos, e tiñan un sabor distinto as “hogazas”
¡ERA BOLO!.

No hay comentarios:

Publicar un comentario