jueves, 29 de octubre de 2009

O MELLOR NON E TAN ESAXERADO






Ano da era cristiana de 2.030.-
Lugar: Val dos Marcos.
Hora, oito da tarde do mes Novembro no dia de Todolos Santos.
Estaba a xente esperando a res, para despois de metela na corte, ir o Sagrado a rezar polas almas do defuntos. Habia un pequeno problema, os responsos deberian ser ditos en dous sitios. No autentico Sagrado que hai arredeor da igrexa, e no cemiterio do Camiño Novo.
Decidiuse ir ó Camiño Novo, despois de andar arredor da igrexa, polo Sagrado.
Entrou a res nas cortes, vestironse as mulleres dacordo coa función que se ia realizar; Panos na caluga atados por debaixo dos queixos, mantons encima, é solo os ollos relucian, co reflexo das velas que levaban ó efecto.
Un parroquiano, decíalle autro- chacho, este ano non hai castañas nin para fecer un magosto nunha carqueixa. Non sei conque cebaremolos porcos.
Deixaos que pasen fame-decia o contertulio, asi o xamón terá mais freba.
¿Quen coño nos ia decir hai seis anos esto- terciu un terceiro-haberá que rezar ó santo dos imposibles, para ver se se arregla algo.
Caleron, pois daquelas o crego xa estaba hisopando sobre as lápidas que tiñan diante, e iniciando un “pater noster”.
Estaba, eu, xa un pouco canso e decidin sentarme nunha escaneta das que hai dentro da igrexa, naquela escaneta que estaba a entrada da sacristía, e que voltaba a estar no mesmo lugar.Debinme de quedar dormido, porque despertei cando xa alí non habia naide, todo era obscuridade, so quedaba alumeando a lampariña do Santísimo. Mirei o reloxio e eran caseque as cinco da madrugada.
Cando me ia a levantar para sair, descubrín a procesión mais rara que vos podedes imaxinar. Era unha procesión de sombras, todos con sotana, que entraban pola porta grande.
Por enriba das sotanas levaban unha especie de casulla, na que habia polos dous lados frases escritas. As sombras chegaban debaixo do púlpito, facian unha inclinación de cabeza , e , en fila india saian pola porta sur da igrexa.
A última, era unha sombra pequeniña, mais ben parecia a sombra dun monaguillo que a dun cura, mais pola fachenda albisquei que era tamén sombra de crego.
Viume e acercouse a min, e eu con todo o respeto erguinme, e tentei saúdalo, mais arredandose, a sombra díxome. ¡ NOLI ME TANXERE!
Ben ví que toparle era imposible, pois non hai xeito de facelo cunha sombra, e menos se é unha aparición.
Todolos tonsurados que eran, o foran da igrexa de San Cibrao.
De primeira non fun quen de entender o que decian aquelas pancartras que levaban tapandoles por detras e diante, hasta que me din conta de que tamén estaban escritas no vello idioma romano, que igrexa hai pouco abandonou.
Según me comentou o cura pequeniño que parou a falar conmigo, eran laios por aqueles pecados que fixeran cando eran cregos vivos e andiveran en negocios relacionados co mais alá arrebañandole posesions os seus feligreses. Todo esto contoumo mentras saíamos o adro, donde continuou a parolada.
Verdadeiramente o Sagado vello é moito mais romantico e agarimoso que o do Rouso do Camiño Novo.
Polo que puiden ver todos tiñan algo na súa contra, pois o que non le arrebañera un catañeiro a unha velliña, afanerale unha cortiña, outro un prado e asi unha carrioula tan grande como o número de cregos multiplicado por dous.
En relidade a pena non les viña por a rapiña, pous nesa aira metese todocristo e o fin todo é perdoado.
O problema era pola rotura de contrato: A xente que le daba as posesión dos seus herdeiros a igrexa, era a cambio de que receran ou le dixeran misas “in aeternis”, cousa que os curas non fixeron, e o resto dos seus colegas tampouco, o que levou os damnificados a levantarse en greva con pancartas, ante o Gran Facedor, que determinou que aqueles que inicieran o contrato deberian pedir perdón a os perxudicados.
Os pobres tonsurados, solo podian sair de noite, pois polo dia corrian o risco de ser lapidados.
¡Que Zeus les perdoe!

No hay comentarios:

Publicar un comentario