XENTE CON PERXUÍCIOS, QUE NON O LEA

Hai días que é muto millor non erguerse. Se non o creédes, leéde o que sigue. Podemos decir que xa pasou mais de medio século, que pasou en Val dos Marcos, é que todo parecido coa realidade quédase pequeno, ainda que esté fabulado.
Naquela mañanciña dun fermoso día do mes das flores, ó noso heroi, saiu da cama xa un pouco tarde, ainda que le prometera a seu pai madrugar, para ir a abrir a poza do prado de Lagoas.
Tirou as mantas pra trás, encasquetouse dentro das calzas, puxo os carpíns é os zamancos non aparecian pos ningures. Lembrou que os deixera no cimo da escaleira para non facer ruido cando ia a cama.
Arrenegando de todo, saiu ó cimo da escaleira a buscar os zocos. Cando pasaba polo estreito tramo que separaba a cociña dos cuartos, cos calcetíns de lá nos pés, e enseñando parte das unllas, que mais ben parecian sachos, ou garras de aguia, notou unha certa humidade nos pés, e con asombro, viu que nin chovía nin se esperaba que chovera. O sol xa cáseque aplastaba a un contra o chao. Colleo os zamancos, sentouse no último balzón da escaleira coa idea de calzarse.
- ¡Mal raio parta as pitas! – berrou- ¡sé puxérades tantos hovos, como merda deixais, naide pasaría fame!.
O noso amigo o sair fóra pisara caseque todos os cagallóns, que as pitas foran deixando, onde alguén les púxera uns graos, a entrada.
Limpou contra os balzois os calcetíns dándole unhas zamarradas para facer saltar os excrementos, é durante uns segundos o fedor arredor del era terrorífico.
Cos calcetins apastrocados e fedorentos, encasquetou os zamancos, e aiqui veu un segundo e monumental cabreo. Un deles estaba sen amalló, cando se decatou viu que a cadeliña nova estaba no fondo da escaleira, ensarillando cunhas mazarocas de millo, un gorgullo dentro dunha cunca, é o amalló o lado.
Baixou todo encabuxado coa idea de atizarle a cadeliña unha patada, mais ésta prevendo o que ia pasar liscou pro curral, él tentou seguila e no medio do esterco que deixaban os porcos cada día, quedoule atrapado o zamanco por non telo amalloado.
- ¡Desgraciada a vida dun pobre labrego!- dixo volvendo a buscar o zoco, evidentemente volvendo a por a remollo os calcetins, que naquel momento xa non se sabia o que eran.
Desde a entrada da corte dos porcos, un marrano estabao a mirar con cara asombrada, como decindo ¡este tiu é parvo!.
Limpou o zamanco na maseira onde comían os porcos, pois alí quedara un estúrrio, que se semellaba algo a auga chea de lama.
-¡Pra que vos fódais!- dixo mirando con noxo os porcos.
Saiu do curral coa aixada ó lombo, e nada mais por un pe na rúa, o primeiriño que pisou foi unha bostarega coma un cesto, que habia na porta da corte das bacas.
-¡Estes bichos tamén só fan que facer esterco!- Agarrou unha espalladeira e recolleu a bostarega pra dentro da corte, pois como se decia hasta o esterco escaseaba. O esterco en Val dos Marcos, tamén era un ben escaso. Unha vez escoiteile a un paisano da zona decir que si a merda valera cartos, os pobres naceríamos sen cú.
Hai noticias de que o noso amigo, abriu a poza, regou o prado, e cando volvía para a casa atizoulle co mango da aixada no lombo a outro rapaz que se rira del por culpa dos zamancos. ¡ Eran catro ou cinco números mais grandes có seu pé!