miércoles, 2 de septiembre de 2009

COUSAS MIÑAS

Estaba sentado no mesmo lugar onde nos víramos o dia de antes. Non sabía se volvería, mais tiña confianza nelo.
Desde o lugar no que estaba, via a rúa principal da aldea, caseque hasta o fondo, so me quedaba fóra da vista os últimos douscentos metros, por mor do rouso que facía e que non deixaba ver ó final.
Mentras esperaba, estaba a contemplar a rua. Estaba o chao seco, inda habia pallas miudas que recordaban que as mallas iva pouco que se acaberan. Chamaban a atención dúas cousas pouco usuais; Non había ningún ser vivo a vista, e a luz, parecia mais ben que era lunar mais que solar. Eso sí, de noite non era.
Etá ben así, pensei, pois deste xeito cando fagamos o percorrido lugar abaixo, non terei que dar esplicacións a ninguen, nin preocuparme porque algún despistado metera a pata.
Estando nestas, vi-o aparcer xa cerca de min, sen saber de onde viña. Traia a cara da outra vez, un sorriso tristeiro, e fitabame fixamente, como se quixera grabar a miña fisionomia no fondo das súas pupilas.
Sen comentários de ningún tipo, e postos de acordo so coa mirada, iniciémola andadura camiño abaixo en direción a parte baixa da aldea.
Cheguemos a praza do forno, é alí atopémonos coa primeira persoa, que o vernos puxo cara de susto, e a toda carreira liscou a esconderse no souto de castañeiros. O meu acompañante puxo cara de sorpresa, mais ben de incrédulidade e mirando para min fixo un xesto que decia :¿Porqué?.
Eu quiteille imporancia e tamen con un xesto deille a entender que aquelo era normal. Mais a pesar de todo eu estaba preocupado, pois tarde ou cedo debia decirlle a verdade, se acaso fose que él non se dera conta da situación.
Baixemos, subimos, en definitiva deambulemos por todolos lados, sempre o mesmo, sen atoparnos con naide.
Nolgunha ocasión tuve que, cun xesto enérxico, facer sair do noso camiño, algunha persoa que puña xestos de arrepío e susto.
O meu acompañante, cando cheguemos de novo o punto no que escomencéramos a andadura, cunha mirada tristeira liscou de xeito que eu non me enterei moi ben pra onde, e se me apurades tampouco sei como.
No terceiro encontro, xa a maneira de chegar foi un indicio de que algo cambiara. A mirada xa era disinta, estaba entre triste, confusa e aliviada. Xa non me deixou acercar a él. Cada vez que via a alguén tentaba esconderse detrás de min. ¡Aquelo non era normal!, pensei eu. So podia pasar unha cousa, que escomencera a darse conta da súa situación.
De súpeto, mirando pra min, adiantouseme un par de metros, e cando chegou o punto que él creéu necesário, subiu a perneira dereita do pantalón e ensinoume a pantorrilla, xusto os xemeos.
Alí xa casi non habia musculo, nin pel, so uns tendons a punto de roper, é uns osos na mesma situación.
Miroume con tristura, é cun xesto de resignación, desapareceu da miña vista.
Nunca xamais volvin a ter aqueles encontros.
Agora mesmo non sei se foi certo, se o soñei, ou se simplemente o meu cerebro quixo que fose así.
Detodolos xeitos, desde aiqui e agora unha forte aperta.

No hay comentarios:

Publicar un comentario