¡TUIZAS, ¡AQUELAS!

Xa non corren os mesmos tempos pra naide. Xa o dixo o romano, “tempus fugit”.
O único que, eu, le podo achacar ó asunto, é todo o do meollo climático, stres, e outras trapalladas que agora non se me lembran, ou no quero acordar.
Toda esta carallada ven a conto a raíz dunha curiosidade que xa vai un montón de tempo coñecín, oín, escoitei ou soñeí.
Para que naide perda rípio do acontecido, teño que contestualizalo (palabrexo donde os haxa). A época foi aló polos anos setenta e moitos, é cando, ainda a feira-romería de Lubián era tal. Ir á misa, ecoitar os foguetes, dar voltas arredor do santuário, comer o polbo, antes de meter as nádegas na confluencia dos ríos Pedro e Tuela, a partir da cual confluencia, os rios chamanse Tuela.
Habia moi poucos coches no couto, creo que inda non pasaba a estrada a Galicia por enriba, (o mellor estabase a facer), o asunto é que aquel ano eu fora a “A FESTA DA TUIZA”.
Tamén teño que decir que, daquela o meu amigo “O Rubio”, organizaba as famosas tiradas de tiro o prato, nas que eu participaba é que nunca gañei cousa.
Outra información interesante e necesaria, para o bon coñecemento do negocio, é que daquela, en Lubián habia o primeiro alcalde socialista, o meu bo amigo F. Lubián que entre outras cousas é irman de meu cuñado J. Lubián. Aproveitando que o Tuela tamén pasa por Val dos Marcos, farei unha pequena homenaxe o seu pai, tamen amigo,DON FELIPE LIBIÁN Sr. Tamén debo decir que estaba de Xefe de Linea da Guardia Civil, o sarxento do meu pobo, DON DOMINGO.
Saída de misa, baile vermout, algún que outro tiro de entrenamento ó prato, balbordo por todolos lados, rapaces correndo detrás dos canelos dos foguetes, algún que outro cristiano que xa escomencera a empinar o codo o día de antes e tamén daba tumbos polos lameiros...... .
No medio, ou non, dos prados que rodean o santuário, durmia unha pobre lebre. Aguantou todo o que puido, o paseo das vacas que estaban na feira, o ruído dos chocallos e as esquilas, os berros do persoal, mais..., ¡oh,Deus meu¡, foi incapaz de aguantar os balbuceantes pasos de un infante que daquela escomenzaba a súa andadura. A lebre, que non estaba afeita a aquelo, pensou que o infante estaba beodo, é non sabendo que facer, optou polo que considerou o mellor recurso: LISCAR.
Ergueuse da súa cama, ollou para todos os lados, é endexamais o vira tan “fodido”. A xente, as vacas, os trompas, en definitiva, todo o balbordo que a rodeaba, acollonou-na, é mirando o seu arredor, dando un “Gracias Deus”, escomenzoú a correr polo medio de toda aquela “marabunta” de patas, botas, zapatos, botines, e garrotes que tentaban deslomala, dreitiña ó único lugar seguro: OS PES DO SARGENTO DA BENEMÉRITA, o cual o ver que o bichiño se acochaba entre eles, fixo o que todo bon axente da autoridade fai (quero creer): AGARRAUNA POLAS ORELLAS, PÚXOLLE A OUTRA MAN POLA BARRIGA, E PASENIÑAMENTE DEIXOUNA NAS CARBALLEIRAS QUE CIRCUNDAN O SANTUÁRIO.
¡Lástima de estofado,! teño pra min que dixo o cuñado do Sarxento.
Tempos aqueles, que decian os antergos, cando un home deixaba escapar as poucas proteínas que tiña a oportunidade de levar o seu organismo.
Uha aperta a Don Domingo, é un bo recordo pra Don Felipe Lubián Sr.